Oliver Nelson - The Blues and the Abstract Truth (1961)

Mijn bespreking uit het Niels Tip-Topic. Deze werd me getipt door AOVV:

Jazz is een genre waar ik pas een paar stappen binnen heb gezet, maar waar ik eigenlijk nog nauwelijks bekend mee ben. Ik ken slechts het werk van een handjevol grootheden als Miles Davis, Charles Mingus, John Coltrane en Art Blakey. Mijn favoriete genre zal het nooit worden (althans, voorlopig niet, zeg nooit 'nooit' natuurlijk...) en dit album is een schoolvoorbeeld als het erom gaat waarom niet.

Met 'niet mijn favoriete genre' bedoel ik overigens niet dat ik het vervelend vind of iets dergelijks, integendeel. Jazz, voor zover ik het ken, is fijne muziek die ik altijd wel kan hebben en dit album is daarop geen uitzondering. Wel moet ik constateren dat het ook een genre is die zelden meer doet dan 'fijne muziek zijn'. Zo heb ik het grote Kind of Blue 'slechts' op 3,5* staan, puur omdat ik het wel goed vind maar verder doet het niet veel met me. De enige uitzondering op die regel is tot nu toe The Black Saint and the Sinner Lady van Charles Mingus, omdat daar een spanning in zit die ik bij andere jazz mis.

Voor dit album geldt hetzelfde als voor de meeste jazz die ik ken: fijne muziek, maar daar blijft het ook bij. Het kabbelt wat te veel om echt interessant te zijn en werkt daardoor toch het beste als muziek die je aan hebt staan terwijl je iets aan het doen bent. Wel is het een vrij toegankelijk album met stukken met duidelijke structuur en fijne melodieën, dat zijn wat mij betreft toch wel de beste stukjes van de plaat. Overigens wordt er ook flink 'gepingeld', zoals dat bij jazz gebruikelijk is. Deze stukken vind ik ook prima beluisterbaar maar weten me toch minder te boeien dan de toegankelijkere stukken.

Ik kan dus concluderen dat het een fijn jazz album is, maar ook niet ééntje die mijn interesse in het genre heeft versterkt. De jazzliefhebber zal me wel verfoeien na deze opmerking, maar ik vind het vaak toch nogal op elkaar lijken. Leuke muziek, maar niet de meeste boeiende die ik ken. 3*

Een erg mooie jazzplaat. Nelson schreef alle nummers voor dit album en werd bijgestaan door een stel bekende en goede jazzmuzikanten.
De artiesten worden begeleid door de sterke ritmesectie van Paul Chambers (bass) en Roy Haynes (drums). Bill Evans laat weer een sterk staaltje ingetogen pianospel horen en met Freddie Hubbard (trompet), Eric Dolphy (fluit en alto), George Barrow (baritone sax) en Nelson zelf (alto en tenor) als blazers kan het al zo ongeveer niet meer misgaan.
Net zoals in de bovenstaande reactie al te lezen was, is dit een toegankelijk album. Persoonlijk vind ik de ingetogenheid heerlijk. Een erg fijne jazzplaat voor de liefhebbers van de wat rustigere jazz.

Prettige (post/hard)Bop jazz. Ritmesectie is wat gewoontjes, maar de saxofoonduels zijn erg sfeerverhogend. Ik ben zelf niet zo'n fan van Bill Evans, maar binnen het collectief past zijn pianospel wel.

Geen idee of dit mijn favoriete jazz-album is maar het is er wel één die ik heel vaak opzet.

Prachtig album, heel erg van genoten weer afgelopen week. Een van mijn favoriete jazzplaten sowieso.

Stolen Moments is voor mij een van de mooiste composities uit mijn hele jazz collectie, Kind of Blue achtige touch 'n feel heeft dat nummer, gevolgd door een van de grootste drakenintro's uit mijn hele jazz collectie, hillbilly boerenkinkel muziek Hoe-Down, hoe krijgen ze het voor elkaar? Het nummer ontwikkelt zich verder okee, Dolphy is weer bijzonder sterk aan het blazen hier, dus aan het eind toch een voldoende voor Hoe-Down. De rest van het album schiet qua niveau echter weer sterk omhoog, wat de 4,5 rechtvaardigt voor mij.

Als je hem wil kopen: kijk uit! De 6,99 bij Bol.com is de Halmark versie. Matig hoesje en in mono (!) Wil je de originele mooie stereo versie koop dan de Impulse 2007 cd uitgave voor rond een tientje. Absoluut de meerwaarde waard! Ik ben er ingetrapt en heb de cd 2x gekocht.

Als matige jazzkenner stelde ik een playlist samen van downtempo jazz klassiekers en poef! daar verscheen 'Stolen Moments' ineens als eerste suggestie van het Spotify algoritme. En wat een mooie plaat is het! Snel maar eens dit hele album beluisteren.
Dank algoritme!

Dit doet me erg denken aan Kind of Blue: een sextet bestaande uit Jazz-toppers waar op bijzonder mooie wijze binnen de lijntjes gekleurd wordt. Muziek waar je altijd braafjes op kan vertrouwen: in de vroege ochtend tijdens die treinrit op weg naar je werk, 's avond als achtergrondmuziek terwijl je met aangenaam gezelschap een borrel geniet, als aanrader voor iemand die zijn eerste stappen wil zetten in het genre, in afzondering tijdens een pandemie, etc. Wanneer zou dit eigenlijk ongepast zijn?

Het grote verschil met veel andere muziek met een multifuctioneel karakter is dat, eens je besluit hier wat meer welverdiende aandacht aan te besteden, je al die fijne nuances opmerkt.

Iemand al wat uit de Acoustic Sounds serie van Verve geprobeerd? (Verve’s antwoord op de Tone Poets) Wat bol.com bonnen hier en daar gehad en daar maar wat uit deze serie van aangeschaft (Mingus Black Saint en Clifford Brown’s Study in Brown + deze!). Ik had het al op cd maar alles op m’n wantlist is allang OOP en niet te koop bij Bol.

Dit is de eerste uit de serie die ik hoor en ik moet zeggen: Holy Fuck! wat een geluid zeg. De details zijn werkelijk adembenemend….

Ja, de acoustic sounds serie van Verve is net zo begerenswaardig (3H) als de Tone Poet serie van Blue Note.

Zelfde uitgangspunten voor beide series:
* super verzorgde uitgaves,
* tegen het audiofiel aanschurkende geluidskwaliteit,
* niet de meest voor de hand liggende titels,
* een torenhoge prijs.

Ik heb al 'n jaar of zo A Love Supreme op de korrel, maar die is overal uitverkocht en op Discogs schreeuwend duur. Deze Blues & Abstract Truth heb ik al op CD....

Jemig, wat is dit goed zeg. Zo laidback en toch zo virtuoos. Maar als je én Hubbard én Dolphy voor je band strikt en dan een ritmesectie als Evans/Haynes/Chambers dan zit je toch ook gebakken.

De sound van Nelson is trouwens ook erg fijn. Het pas ook allemaal zo goed bij elkaar, Hubbard, Nelson en Dolphy.

Deze heb ik nu als Vital Vinyl-reissue, dus geen dure Acoustic Sounds-reissue.

Bizar hoe veel beter een plaat klinkt (of lijkt te klinken) als je het als vinyl draait, in plaats van een stream-versie.