Deep Purple - On the Wings of a Russian Foxbat (1995)

Niet zo heel erg slecht. De "beste" live registratie van Bolin in Deep Purple, maar tevens ook wel de slechtste voor David Coverdale, die op momenten toch wel heel erg vals staat te krijsen. En dat is zonder voor zo'n klassebak van een zanger.

Kan natuurlijk wel bijlange niet tippen aan Made In Japan of Made In Europe.

Coverdale is niet in vorm, maar Hughes is werkelijk dramatisch. Op een gegeven moment roept hij "I need some cocaine" en dat is te horen. Covers (Georgia On My Mind en Going Down) zijn ronduit dramatisch. This Time Around maakt gelukkig een hoop goed, incl. Owed To G!

Lady Luck is het enige nummer dat ik af en toe eens op zet, aangezien dit het enige moment is waarop Hughes een keer zijn mond houd. Die gast verpest echt alles met zijn irritante gekrijs.

De setlist is ook niet echt om van te smullen, de Mark II nummers komen niet echt goed uit de verf met deze line-up. En van Come Taste The Band (de elpee die ze op dat moment net uit is) vergeten ze het beste nummer, You Keep On Moving, te spelen...

Prima live cd uit Bolin tijd, tsja minder dan Made in Japan, maar wat wil je....

Met toestemming van de band/management werden er in de laatste fase van hun bestaan wat opnames voor de radio gemaakt. Op dit album valt een bijna complete show te horen, opgenomen op 27-02-1976 te Long Beach Arena, U.S.A. Het werd uit bootleg materiaal gerestaureerd en daar stamt de titel ook van af. Sommige nummers van Come Taste the Band zijn verloren gegaan en daar krijgen we op disc 2 wat bonus tracks voor in de plaats.
Vrij goed concert van Deep Purple. Dit keer is Tommy Bolin goed in vorm.
Het enige mankement is de zang van David Coverdale; schijnbaar had hij reeds hier al met stemproblemen te kampen. De zang van Glenn Hughes is een kwestie van wennen, al ben ik er geen groot liefhebber van. Het was destijds Ritchie Blackmore zijn idee om Glenn ook te laten zingen; hij hield niet van zijn stem maar vond hem wel een aardige jongen...Met Coverdale kon hij het minder vinden. David is overigens weer enthousiast aan de gang met zijn schitterende aankondigingen.
Net als Ian Gillan hield hij niet van die ellenlange instrumentale stukken. Na het vertrek van Blackmore werden er weer langere shows gegeven en het zo onderhand best wel saaie Space Truckin' werd geschrapt. ( op California Jam is Blackmore zijn gitaar-sloop-gedeelte mij te saai.)
Lazy kwam weer terug in de set. De versie van 17 minuten op dit album bevat 10 minuten soloruimte voor Jon Lord en Ian Paice. De rest lijkt op een jamsessie, Bolin heeft de riff hier goed onder de knie. Lazy vloeit over in Homeward Strut, een instrumentaal nummer van Tommy zijn solo-album Teaser.
Disc 2 opent met solozang van Glenn in This Time Around. Owed to "G" is de aanzet tot een ruim 10 minuten durende Tommy Bolin Solo. Die solo vloeit weer over in een ijzersterke uitvoering van Stormbringer dat meesterlijk gerekt wordt. Highway Star is voor een keer wel leuk in deze bezetting.
Dan is het punt bereikt dat we wat extra materiaal van de samenstellers krijgen.
Smoke on the Water (vsn 2) en Highway Star (vsn 2) dateren uit 26-01-'76 en werden opgenomen te Springfield, Mass.
Het spel van Tommy Bolin is op Smoke on the Water haast te beroerd om aan te horen, Jon Lord moest de show weer eens dragen.
Going Down had eigenlijk nog voor Highway Star (vsn 1) moeten staan, maar de samenstellers hadden blijkbaar weinig waardering voor Glenn Hughes zijn geschreeuw om cocaïne. Toch leuk om die taferelen eens te horen.

Wat een aanfluiting dit concert. Ongeïnspireerd,vals en langdradig.

This Time Around (2001) vind ik eerder een aanfluiting en dan wel het gitaarspel van Tommy Bolin, werd drie maanden eerder opgenomen en vroeger als het knip- en plakalbum Last Concert in Japan uitgebracht. Goed, acht jaar geleden stond ik al wat uitgebreider stil bij On the Wings of a Russian Foxbat, nu draait het album weer en duurde het niet lang voordat ik hier volop in de Purple-sferen verkeerde. Burn is een goede inkomer waar Bolin het er goed vanaf brengt en met Lady Luck stond er eindelijk weer eens een kort liedje op de setlist. Geschreven door David Coverdale en een co-writer lijkt het wel pre-Whitesnake, geen typische Deep Purple song. Getting Tighter is dat ook niet, geschreven door Glenn Hughes krijgen de funk-invloeden alle ruimte en duurt het tien minuten langer dan studio. Hughes gaat tijdens de improvisatie behoorlijk de hoogte in met zijn stem en Bolin gaat hierin mee op zijn gitaar. Coverdale is hierna weer aan beurt met Love Child en het valt inderdaad op dat zijn stem niet al te best klinkt; wanneer heeft die man eigenlijk geen stemproblemen? Vervolgens met Smoke on the Water iets herkenbaars voor het publiek, beide zangers kunnen er niet veel mee dus wordt het vooral door Jon Lord en Ian Paice gedragen en Bolin kan er voor de verandering wel mee uit de voeten. Van dat Georgia on My Mind-slot van Hughes ben ik ook nu nog steeds niet gecharmeerd. Waar ik wel gecharmeerd van ben is de ruim vijf minuten durende Jon Lord solo aan het begin van Lazy. Na het vertrek van Ritchie Blackmore en met de komst van een nieuwe gitarist werden er weer langere shows gegeven en geheel in de beste Deep Purple tradities liep dat uit in lange improvisaties. Tommy Bolin mocht ieder concert een nummer van zijn soloalbum Teaser doen en over de tweede disc ben ik in het vorige bericht redelijk uitvoerig geweest. Hoeft nu dus alleen opgezet en genoten van te worden. Coverdale zijn stemproblemen vallen door Hughes' zang en lange instrumentale gedeelten minder op. Bovendien zijn de door hem gezongen nummers Comin' Home en (vermoedelijk) Dealer afgevallen als verloren gegaan zijnde. Een uitvoering van Going Down waar Highway Star version 1 eigenlijk in over zou moeten gaan, is als ik het goed begrijp door de samenstellers eruit geknipt. Een aanfluiting en ongeïnspireerd zou ik dit concert zeker niet noemen. Jon Lord en Ian Paice hielden in die tijd van drugs en ego's de boel bij elkaar en Tommy Bolin speelt hier goed. Langdradig kan ik me meer bij voorstellen en als de zang (bij vlagen) vals is zal ik dat niet tegenspreken. Beter dan Made in Europe durf ik 'Foxbat' best te noemen, eerstgenoemde is m.i. knip- en plakwerk van drie concerten en met Bolin werden de improvisaties spannender ingevuld, dan die met Blackmore gedurende de MK III periode. Neem nou Stormbringer, heerlijk toch dat als je denkt dat het uit is het tot dubbele lengte gerekt wordt?

Vreemd album, als je nagaat dat alleen Ian Paice nu nog deel uit maakt van de band, en dan opgeteld bij wat Jon Lord liet optekenen over het vertrek van Gillan en Glover, feitelijk vrij recent voor dit album: "the biggest shame in rock and roll; God knows what we would have become over the next three or four years."

De Heere hebbe zijn ziel en ik vermoed, weet wel zeker, dat Lord het destijds al goed had gezien.

Hoe dan ook, ik lees er nog niet uit af, dat Made in Japan (1972) of ...To the Rising sun (2015) hiermee wel kunnen komen te vervallen.
Maar dat kan natuurlijk ook gebeuren: je kunt er Bolin niet de schuld van geven maar gewoon er de pest in hebben dat het niet Gillan is die hier zingt.

En ik kan mij ook voorstellen dat het eindresultaat van de 'nieuwe' band die hier speelt van hele goede huize moet komen, voordat het is ingedaald als een volwaardig Deep Purple album.

Made in Japan blijft de ongeslagen kampioen, Live in Denmark '72 is wel een geschikt alternatief en ...To the Rising Sun heb ik net uit de kast gehaald, verheug me er al op.

Lord en Paice vormden hierna, met weinig succes, voor korte tijd een band met Tony Ashton en de rollen werden omgekeerd toen Lord en Paice bij Coverdale in Whitesnake ging spelen. Lord bleef bandlid tot de MK II reünie. Paice kwam twee albums later in Whitesnake en vertrok na een paar jaar naar Gary Moore.

De pest erin hebben met zo'n zangwissel is iets waar ik begrip voor heb en herkenbaar is. MK IV behoort bij lange na niet tot de eerste Purple die ik hoorde (MK II) en bij de eerste kennismaking op de dubbel-LP The Anthology met het nummer You Keep On Moving sprong de vonk nou niet bepaald over, dat kwam later pas.

Ik dacht dat Lord vooral de pest erin had dat sommige bandleden amper op hun benen konden staan zonder dubbel te zien. Het gebrek aan professionalisme en het disrespect naar het publiek toe. En hij kon dat dan allemaal weer opvangen. MKIV was al ten dode opgeschreven toen het ooit begon.

Helemaal waar: Jon Lord wordt geciteerd in 'Band split and solo projects (1976–1984)' en Glenn Hughes komt er niet gunstig van af:

Band split and solo projects

Ian Paice doet een zegje over Tommy Bolin in 'Tour':

Come Taste the Band Tour

Lord en Paice hadden er schoon genoeg van en Bolin haalde het eind van het jaar niet eens. Een stukje terug in 'Release and reception' valt te lezen dat Gillan Come Taste the Band niet als een echt Deep Purple album beschouwd, maar ook dat Come Taste the Band het qua succes niet eens zo slecht deed.

Laatst weer eens beluisterd en aangenaam verrast, vooral vanwege het bij vlagen jazzy spel van Bolin.