Earth and Fire - Atlantis (1973)

De LP tweede hands op de kop getikt. Hoes en plaat zijn in prima conditie. De single is natuurlijk een geweldig nummer, zoals heel veel singles van Earth & Fire dit zijn. De LPs kende ik allemaal niet. Na een keer luisteren, moet ik zeggen dat deze plaat prima klinkt. Nog geen echte waardering mogelijk.

Fanfare op repeat! Sowieso een prachtig album, zit heel knap in elkaar. Slechts 33 minuten, maar alles zit er wel in, prachtige ontdekking.

Fanfare heeft een prachtige finale.... een topnummer op dit prachtige album.
De zeventiger jaren waren als de Gouden Eeuw voor de Nederpop, vooral in de eerste vijf jaar.

Dit album van E&F is mijn favoriet, hoewel hun eerste vier albums allemaal van grote klasse zijn.
Zonder meer een van de beste Nederlandse bands ooit.
Ik heb dit album op een CD waarop ook Song of the Marching Children staat. Al lang geleden gekocht en maar goed ook want sommige E&F CDs zijn tegenwoordig nogal zeldzaam.

Ook met Atlantis bewees Earth and Fire dat ze tot de Grand Cru van de Nederlandse symfonische pop behoorden.

Werkelijk het enige minpunt dat ik over dit album kan maken is dat het helaas slechts ss en halve minuut duurt. Want dit smaakt naar zoveel meer.

Het was het derde album van de band en het tweede conceptalbum na Song of the Marching Children.
De band had zich natuurlijk al stevig op de kaart gezet met een grote rij voortreffelijke singles die op het eerste album werden geplaatst. Bij die plaat is goed te horen dat de band nog zoekend is naar een eigen stijl, die ze daarna vrij snel vonden met het voornoemde SOTMC.

De single Maybe Tomorrow, Maybe Tonight die van dit album werd gehaald werd overal op de radio grijs gedraaid.

Het hoogtepunt is voor mij Fanfare, een gevoelige track met een verbluffend mooie finale waarin Jerney wederom de toon zet.

De hoes draagt de onmiskenbare seventies sfeer, bijzonder en kleurrijk!

Voor de vele jongere MM gebruikers, laat je aangenaam verrassen en beluister deze plaat, het zal waarschijnlijk niet bij 1 keer blijven.....

De titelsong is fraai en ook de hitsingle Maybe Tomorrow, Maybe Tonight. Ook Fanfare is erg geslaagd door de prachtige finale. De overige 3 songs zijn iets minder maar toch behoorlijk.

Deze plaat van Earth and Fire scoort hier wat minder dan de voorganger 'Songs Of The Marching Children". Ook bij progarchives wordt deze wel minder gewaardeerd met een score van 3,51.
Toch is het een prima album, maar mijn voorkeur gaat ook wel uit naar de voorganger.
'Atlantis' is een prima stuk muziek van 16,5 minuut, maar redelijk fragmentarisch. 'Songs Of The Marchng Children' had voor mij meer samenhang en was verrassender. Maar dat is natuurlijk enkel mijn mening.
De kortere nummers (op kant b bij het vinyl) zijn prima. "Maybe Tomorrow, Maybe Tonight' een uitstekend swingend symfonisch geheel met hitpotentie !
'Ingterlude' een prachtig symfonisch werkje (had zeker langer gemogen) gevolgd door het uitstekende 'Fanfare'. Echt jaren 70 werk met prachtige mellotron. Als 'Ange' fan (Franse prog groep) ben ik echt gaan houden van de mellotron klanken.
De tweelingbroers Koerts hebben hier nog nadrukkelijk de hand in de muziek en bepalen het geluid. De hoes is natuurlijk echt jaren 70. hoewel ik het oosterse hindoeïsme wat de hoes uitstraalt niet echt terug hoor in de muziek. Hoeft natuurlijk ook niet.
Hierna komt nog een plaat die redelijk goed is, maar daarna zet de platenmaatschappij in op Jerney Kaagman. Naast een prima zangeres zag ze er natuurlijk ook goed uit, maar dat laatste was niet zo zeer een voordeel bij symfonische muziek. Dat was serieuze muziek, waar je aandachtig naar moest luisteren en dan kan zo'n beeldschone zangeres enkel afleiden.
Maar de platenmaatschappij zag de dollar of euro tekens natuurlijk al in hun ogen als Jerney het flitsende middelpunt zou worden, met niet al te moeilijke muziek, maar gemakkelijk in het oor liggende pop of zelfs disco songs.
Het vervolg van Earth and Fire was gepland en de broers Koerts kozen uiteindelijk eieren voor hun geld of beter gezegd bleven trouw aan hun eigen muzikale inborst.
Ergens jammer, maar de jaren 80 bleek voor veel symfonische groepen een moeilijke tijd waarin ze nogal eens van kleur en klank verschoven. Terwijl huist een Marillion juist in deze tijd opkwam.
Ondanks dat ik wel wat minder vind dan de voorganger krijg het toch 4 sterren, maar dat omdat mijn wiskunde leraar een broer was van de tweeling Koerts. Natuurlijk een verwerpelijke reden, maar ach, jeugdsentiment hoort er wel een beetje bij. Wat ik wel vind, een symfonisch album van maar 33 en een halve minuut, dat is wel magertjes.

In een epoque waar muzikale grandeur en avant-garde hand in hand gingen, leverde de Nederlandse formatie Earth & Fire met het album 'Atlantis' uit 1973 een magnum opus dat tot op de dag van vandaag resoneert. Dit kunstwerk, bestaande uit een compilatie van melodieuze narratieven, vertelt het verhaal van een vervlogen beschaving door een sonisch landschap dat zowel de ziel als de verbeelding aangrijpt.

Het epische beginsel van dit album wordt ingeluid met het titelstuk 'Atlantis', een symfonische suite van zestien minuten die luisteraars meeneemt op een reis door de diepten van een verloren wereld. De compositie is een amalgaam van harmonische rijkdom en lyrische diepte, een ware ode aan de ondergang en het mysterie van Atlantis.

Voortschrijdend naar 'Maybe Tomorrow, Maybe Tonight', de bekende single van dit album, wordt men getrakteerd op een oorworm die de geest verkwikt en inspireert met zijn aanstekelijke melodie en hoopvolle boodschap over de onzekere toekomst.

Een serene 'Interlude' van twee minuten biedt een adempauze, een moment van reflectie te midden van de auditieve pracht, alvorens over te gaan in 'Fanfare', een nummer dat zich kenmerkt door zijn melodieus karakter en magnifieke vocale introductie, die de luisteraar meeneemt op een reis van auditieve verfijning.

Het vervolg op het titelnummer 'Atlantis' biedt vervolgens een extra dimensie aan het thematische verhaal van het album, een toegift die de luisteraar nog dieper meesleept in de mystieke vertelling van dit legendarische eiland.

Afsluitend zorgt 'Love, Please Close the Door' met zijn stijlvolle melodie voor een waardig besluit van dit muzikale avontuur, een afscheid dat zowel bitterzoet als hoopvol is.

Terugblikkend is 'Atlantis' van Earth & Fire niet slechts een album; het is een meesterwerk dat de tand des tijds heeft doorstaan als een van de juwelen van de Nederlandse rockmuziek uit de vroege jaren '70. Het vertegenwoordigt een tijdperk van muzikale exploratie en innovatie, en blijft een onuitwisbare herinnering aan de kracht van verhalende muziek.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl