Atlas Losing Grip - State of Unrest (2011)
mijn stem
3 stemmen
Zweden
Punk
Label: Black Star
-
Logic (4:04)
-
Bitter Blood (3:03)
-
All in a Day's Work (2:33)
-
Unrest (2:54)
-
Different Hearts, Different Minds (3:09)
-
Numb (3:11)
-
Contemplation (3:07)
-
Feed the Fire (3:11)
-
Closer to the End (3:01)
-
Hook, Line and Sinker (2:53)
-
Black Hole (3:13)
-
Voracious Appetite (2:16)
-
Heart's Ease (3:53)
0
geplaatst: 21 september 2011, 22:55 uur
www.defakt.nl
Zweden! Deze mannen komen uit Zweden! Als dit een Amerikaanse band zou zijn had ik veel minder enthousiast geweest. Als dit een Amerikaanse band was dan zou het nummer 13 uit een dozijn zijn. Maar nu is het een ware Europese trots!
Europese trots, omdat Atlas Losing Grip een steengoede plaat neer zet. Ik had nog nooit van deze gasten gehoord maar steeds meer hoorde ik die naam terug komen. Atlas Losing Grip. Waarbij ik elke keer weer dacht ‘wat een briljante bandnaam’. Een bandnaam waardoor je de muziek direct wilt horen. Een mooie bandnaam die ook nog eens heerlijk bekt.
Eindelijk heb ik hem dan in handen, ‘State Of Unrest’, en hij opent direcht snoeihard. 2 minuten snel en hard gitaar geweld. Dan trekt zanger Rodrigo Alfaro zijn bek open. Ik wilde de vergelijking niet maken maar ja het is onvermijdelijk, Satanic Surfers. Het is eigenlijk een soort opvolger van Satanic Surfers. Jeugdsentiment maar nog steeds vaak terug te vinden op mijn platenspeler. Een waardige opvolger.
Eigenlijk valt er weinig te zeggen, Atlas Losing Grip maakt de 40 minuten vol met strakke snelle punkrock. Uitstekende zangpartijen afgewisseld met scherpe gitaar bridges & solo’s. Tijdens ‘Unrest’ heb ik het gevoel dat de boel begint in te kakken maar word opgevolgd door heerlijke meezingers ‘Different hearts and different minds’ en ‘Numb’. Op deze manier zet de tweede kant van ‘State of Unrest’ zich voort tot het eind.
Enige minpunt is dat de teksten er af en toe te dik op liggen. Het lijkt alsof ze teksten van Amerikaanse bands en films linea recta knippen en plakken in hun eigen werk. Rodrigo strooit werkelijk met cliché’s. Van die vervelende zinnen die krachtig of poetisch moeten zijn maar die je al zo’n 4179 keer eerder hebt gehoord.
Maar eigenlijk moet ik gewoon niet zeiken. De teksten zijn goed bedoelt en de muziek is echt uitstekend. Ik kijk erg uit naar mijn eerste live beleving van Atlas Losing Grip, als ik de verhalen mag geloven zijn ze live zelfs nog harder en vetter dan op plaat.
8.7, net geen 9 door de teksten (stiekem wel knap irritant)
Zweden! Deze mannen komen uit Zweden! Als dit een Amerikaanse band zou zijn had ik veel minder enthousiast geweest. Als dit een Amerikaanse band was dan zou het nummer 13 uit een dozijn zijn. Maar nu is het een ware Europese trots!
Europese trots, omdat Atlas Losing Grip een steengoede plaat neer zet. Ik had nog nooit van deze gasten gehoord maar steeds meer hoorde ik die naam terug komen. Atlas Losing Grip. Waarbij ik elke keer weer dacht ‘wat een briljante bandnaam’. Een bandnaam waardoor je de muziek direct wilt horen. Een mooie bandnaam die ook nog eens heerlijk bekt.
Eindelijk heb ik hem dan in handen, ‘State Of Unrest’, en hij opent direcht snoeihard. 2 minuten snel en hard gitaar geweld. Dan trekt zanger Rodrigo Alfaro zijn bek open. Ik wilde de vergelijking niet maken maar ja het is onvermijdelijk, Satanic Surfers. Het is eigenlijk een soort opvolger van Satanic Surfers. Jeugdsentiment maar nog steeds vaak terug te vinden op mijn platenspeler. Een waardige opvolger.
Eigenlijk valt er weinig te zeggen, Atlas Losing Grip maakt de 40 minuten vol met strakke snelle punkrock. Uitstekende zangpartijen afgewisseld met scherpe gitaar bridges & solo’s. Tijdens ‘Unrest’ heb ik het gevoel dat de boel begint in te kakken maar word opgevolgd door heerlijke meezingers ‘Different hearts and different minds’ en ‘Numb’. Op deze manier zet de tweede kant van ‘State of Unrest’ zich voort tot het eind.
Enige minpunt is dat de teksten er af en toe te dik op liggen. Het lijkt alsof ze teksten van Amerikaanse bands en films linea recta knippen en plakken in hun eigen werk. Rodrigo strooit werkelijk met cliché’s. Van die vervelende zinnen die krachtig of poetisch moeten zijn maar die je al zo’n 4179 keer eerder hebt gehoord.
Maar eigenlijk moet ik gewoon niet zeiken. De teksten zijn goed bedoelt en de muziek is echt uitstekend. Ik kijk erg uit naar mijn eerste live beleving van Atlas Losing Grip, als ik de verhalen mag geloven zijn ze live zelfs nog harder en vetter dan op plaat.
8.7, net geen 9 door de teksten (stiekem wel knap irritant)
* denotes required fields.
* denotes required fields.