The Doors - The Doors (1967)

Lang heb ik er over getwijfeld om aan dit album een wat langer verslag te wijden.
Waarom? Wat valt er in hemelsnaam nog te zeggen over een klassieker? En dan ook nog eens de wetenschap dat 13.729 gebruikers over je schouders meelezen en allen zo hun eigen gedachten hebben over dit album.
Een beetje koudwatervrees dus, maar ik moet me maar eens vermannen en mijn lofzang op dit album gestalte geven.

Break on Through: al bij de eerste tonen herken je het nummer. Die ongelooflijke energie knalt er echt de eerste seconden al uit. Alsof de broek te strak gespannen zat en er toch echt even een knoopje los moest. De woorden worden er uit gespuwd en het orgel rammelt er vet op los. Hoe veel overtuigender wil je een album van start horen gaan? Haast onmogelijk lijkt me.
Hoe anders klinkt Soul Kitchen in eerste instantie dan toch. Ik zou haast lieflijk zeggen: vooral het orgel is daar verantwoordelijk voor, maar de zang weet zich ook aardig aan te passen. Totdat de minuut ruim gepasseerd is dan krijgen we toch nog de uithalen die weliswaar weer snel ingetoomd worden, maar het is al voldoende om goed geprikkeld te worden. Het kunstje wordt dan ook snel nog eens herhaald en daarna gevolgd door een heerlijke gitaar-solo. Wat weet deze band toch een eigen sound ten gehore te brengen: fantastisch. Tot op de dag van vandaag vind ik de nummers van dit album heel eigen klinken.
En dan is het adem happen voor aERo. Misschien wel het allermooiste nummer van The Doors treedt aan: The Crystal Ship. Dit nummer heeft een zekere onderkoeldheid die later overgoten gaat worden door een fantastisch sausje op piano/orgel die de boel snel doet smelten. Smelten doet dan ook mijn hart bij het horen van al dit moois. Dit nummer is zo godvergeten mooi dat ik niet eens weet hoe ik dat moet uiten, en dan hebben we natuurlijk een echte klassieker te pakken die op alle fronten weet te raken. Als je iets echt niet meer weet te omschrijven omdat het te mooi voor woorden is dan zijn daar op internet de smiley's voor uitgevonden:
Na al dat moois is het even bijkomen op Twentienth Century Fox, een catchy nummer met een rhythm & blues ondertoon. Ik zou dit een 'cool' nummer willen noemen. En dat na 40 jaar! Daar kunnen geen hedendaagse koele arctische apen tegenop.
Terug naar decadente Berlijnse cabaret-tijden in de vorm van Alabama Song. Het is kitsch zonder kitsch te zijn (volgt u hem nog?). In eerste instantie zou je denken met een vullertje van doen te hebben, maar daarmee doe je het nummer ernstig tekort. Ik vind het een typische Doors-song en ik hou van het stijltje.
Ik geef het toe: het intro van Light My Fire komt me soms de strot uit. Ik kan het bijna niet meer horen (wegens overdosis). Maar toch, maar toch: dan zet je door en dan weet het nummer je al heel snel in te palmen en besef je dat dit gewoon een geweldig nummer is, ook al heb je het te vaak voorbij horen komen. Dit is zo'n nummer dat eigenlijk iedereen wel kent, dus ook die 13.731 gebruikers van deze site (verrek: tijdens dit schrijven zijn er al weer twee bij gekomen).
Met Back Door Man is altijd wat raars aan de hand bij mij. Het is typisch zo'n nummer waar ik me even niet kan inbeelden om welk nummer het gaat als ik alleen de titel zie staan. Het is zelfs zo erg dat ik het nummer niet eens zo snel op dit album zou plaatsen. Heel vreemd natuurlijk, omdat ik dit album door en door ken.
Toch is het een geweldig nummer met prima gitaarwerk. Het duwt zichzelf wat minder hard naar voren dan andere songs op dit album, het straalt wat meer bescheidenheid uit en daardoor heeft het bij elke beluistering weer dat frisse gevoel wat ik bij Light of Fire een beetje ben gaan missen.
I Looked At You heeft het zwierige wat veel nummers op het album Waiting for the Sun ook hebben. Het heeft iets zonnigs. Velen zien dit nummer als een wat mindere God op dit album, maar ik denk daar anders over (ik ben ook een groot liefhebber van Waiting for the Sun).
Het is wat minder scherp of gruizig misschien, maar dat maakt het feest er niet minder om.
End Of The Night blijft een heerlijk, spannend nummer telkens weer. Het donkere sfeertje maakt het helemaal af. Buiten dat het donker klinkt vind ik het ook iets geils uitstralen. Krachtig nummer dit End of the Night. Ik ben er verzot op.
Het poppy, luchtige keert terug op Take It As It Comes. Poppy? Ja, maar dan wel van het bezwerende soort. Hoe heerlijk is het om helemaal op te gaan in de orgel-solo's. Neem je liefste bij de hand, sleur hem/haar de dansvloer op, handen in elkaar en draaien maar. Draaien tot je er dronken bij neer valt. Dans alsof het de laatste dans van je leven is.
En wat valt er verder nog te zeggen over de lange afsluiter The End? Ik kan mezelg quoten bijvoorbeeld:

Altijd leuk zo'n quote, maar dat hadden de 13.732 gebruikers (ja ja er is er weer eentje bij gekomen) ook op pagina 1 al kunnen lezen.
Wat anders bedenken dan..........mmmm........misschien dat het simpelweg een ongelooflijk, spannende afsluiting is misschien? Cliché cliché. Ja dan weet ik het eigenlijk ook niet.
Dit zijn gewoon The Doors op hun best. Laten de users na mij bij dit album maar vertellen waarom dit zo'n sterk nummer is. Ik kan het niet: ik heb er gewoon geen worden voor en soms moet je dingen gewoon onbesproken laten.
Ik heb dat niet gedaan als het gaat om mijn gedachtengang rondom dit 5* album. Misschien slaken velen zelfs een zucht van verlichting na al dit gewauwel. Tegen hen, maar ook tegen anderen wil ik zeggen: zet deze klassieker gewoon nog eens op en laat elke nieuwe generatie na jou kennis maken met het fenomeen The Doors en dan met name dit fantastische debuut dat na 40 jaar nog steeds van enorme klasse is en staat als een huis. Het zal het over nog eens 40 jaar beslist nog steeds doen.
Laat nu de muziek het maar weer lekker overnemen. Ik draai deze nog gewoon nog een keer...........Break on Through..........!!!!

dit is één van de meest spraakmakende debut albums ooit. Maar wat is er nog niet gezegt over deze onverklaarbare mooie plaat

Trouwens, over deze plaat moet je niks zeggen, hier moet je naar luisteren, hier moet je bij mee zingen,

Hier geef je alleen 5 sterren voor. En kom je op iets minder uit........

Dan luister je nog een keer, net zo lang tot je op 5 sterren uit komt en eindelijk snap je het doel van je jeugd:
Ik wordt poeët, ik richt een band op, en in muziek zoek ik naar de grenzen van onze beschaving. En net buiten deze grenzen hoor en zie je de perfectie, welke je beschrijft. De perferctie wie vele namen heeft gekregen,

maar wij weten hoe deze perfectie echt heet: The doors


5 sterren

Het blijft toch echt een geweldige plaat, deze van The Doors. Het heeft lang geduurd voor ik de band kon waarderen, maar uiteindelijk is het kwartje toch gevallen! Ik heb hem inmiddels lang niet meer geluisterd, maar nu ik hem weer op heb staan, weet hij me toch echt weer te grijpen. Morrison Hotel en L.A. Woman kunnen me tot op dit moment nog veel minder bekoren, maar misschien als ik die ook iets vaker gehoord heb, hetzelfde gebeurd als met dit pareltje is gebeurd.
Een nummer als Break On Through en Twentieth Century Fox is bijna rockend en doet me stiekem een beetje denken aan The Who, hoewel dit natuurlijk veel psychedelischer is. En dat hoor je bijvoorbeeld weer erg goed op Light My Fire en Back Door Man en het geniale The End. En gooi er dan nog wat blues bij (Soul Kitchen, Alabama Song ) en je krijgt The Doors! Ookal stamt de muziek uit 1967 en heb ik die periode (helaas?) niet mee mogen maken, het neemt me wel helemaal mee naar de tijdsgeest van toen. Prachtig is ook overigens de film over de band, met Val Kilmer. Het bracht mij, als iemand van een latere generatie in ieder geval veel dichter bij de muziek die de band heeft gemaakt. In hoeverre de band revolutionair was, dat moet ik van anderen aannemen. Maar om het revolutionaire gaat het mij niet eens zo zeer, waar de kracht in sluit is de sfeer die het album uitstraalt. Het neemt me echt mee terug naar een tijd die ik niet mee heb mogen maken, en dat is erg bijzonder. Dat heb ik in ieder geval niet vaak bij een album. Sommigen zullen dat als 'gedateerd' aanduiden, ik noem het de tijdsgeest. Daarbij komt natuurlijk dat er over deze periode nogal positief wordt gesproken, dus dat zal beslist ook wel helpen in de beleving die ik bij de muziek heb. Het is voor mij een beetje een icoon voor betere tijden aan het worden. Niet dat de jaren '60 echt beter zouden zijn geweest, maar deze plaat laat me beseffen dat, hoewel we erg goed leven tegenwoordig, het altijd nog beter kan. En daar is natuurlijk naar te streven. Het album werkt dus ook erg positief op me en dat is ook wel eens leuk, om heel eerlijk te zijn . Overigens draai ik het album ook graag in de auto. Heerlijk onder het rijden dit!

Al met al een album dat in mijn ontdekkingstocht door de gigantische hoeveelheid muziek niet een echt grote rol heeft gespeeld, maar dat daarom zeker niet minder bewonderenswaardig is. Noem het niet revolutionair, noem het een product van de tijd, noem het gedateerd, maar het is wel érg lekker!

5*

Ontdekte per ongeluk deze lp in m'n pa zijn collectie toen ik n jaar of twaalf was en heb m maar opgezet want vond de hoes wel interessant. Nou, dat heb ik geweten zeg, ik was gelijk verkocht en t is nog steeds m'n favoriete plaat aller tijden. Tijdloos briljant zeg ik!

Jim Morrison had allemaal uitgekiend.
Snel leven en jong sterven.
Geen betreur na zijn 15 Minutes Of Fame.
Boodschap van Andy Warhol was duidelijk.
Haal er uit wat er in zit.
Laat een spoor van vernieling achter.
Maar schud de wereld wakker.
Een groot mysterie.
Vervolgens The End.

Het liep iets anders.

Hij laat ons binnen in zijn bestaan.
Opent als een goede gastheer de deuren.
Geeft je vervolgens een moker in de hand.
Om samen door de muren van fatsoen te breken.
Sloop de geest om bij de ziel te komen.
Break On Through ( To The Other Side).

Neem ervan.
Voed je lichaam.
Voorraadkast van de dealer.
Verworden tot de koelkast in de keuken.
Goedjes wat op koele temperatuur gehouden moeten worden.
Heerser over je eigen thuisapotheek.
Soul Kitchen.

Koortsig wachten op de volgende shot.
Vanuit Columbia zorgvuldig gesmokkeld.
Schepen met het belangrijke importproduct.
Klaar om in neusgaten te verdwijnen.
Als zoethoudertje.
The Crystal Ship.

Nachten feesten.
Na sluitingstijd op zoek naar het volgende café.
Elf kroegentocht.
De buitenwereld is een grote kermisattractie.
Alabama Song (Whisky Bar).
Drinken tot de dood er op volgt.

In een roes de geschiedenis herschrijven.
Jezelf neer zettend als een onverschillig haatdragend persoon.
Persoonlijk de banden met familie vernietigd.
Terwijl juist zij niks meer met je te maken willen hebben.
Hoe triest is de werkelijkheid.
Als je deze alleen nog maar kunt ontvluchten.
Verlangend naar The End.

Indrukwekkend debuut van deze legendes, waarbij vooral de honger en intensiteit van Morrisons vocalen positief opvalt, net als het feit dat de band al erg goed op elkaar is ingespeeld. Met singles als Break On Through, Light My Fire en The Crystal Ship, evenals de passend grot(esk)e afsluiter The End, weet de band al een aantal klassiekers op tape te krijgen waar andere debuterende bandjes door de eeuwen heen alleen maar stikjaloers op kunnen zijn.

Staat tegenover dat The Doors op albumtracks als Back Door Man en Take It As It Comes wel de neiging heeft op dezelfde stilistische trucjes terug te vallen: de variatie tussen sommige nummers had van mij wel iets groter mogen zijn.

Een legende begint hier: jonge luisteraars die een zoektocht beginnen door de krochten van de rockmuziek zullen op een bepaald moment worden geconfronteerd met deze band. Zelf kreeg ik op de middelbare school een Best Of van de band in mijn handen geduwd (nog op cassettebandje, kun je nagaan...), wat het begin was van een korte maar hevige Doors-verslaving. Dat is inmiddels wel ietsje gezakt, en de vraag waar de muzikale waardering ophoudt en de fascinatie voor de Mythe Genaamd Morrison begint is misschien een terechte. In dat verband is hun debuut misschien niet de beste lp ooit, maar zeker een bewijs dat niet alleen het verhaal om de band, maar ook de muziek de tand des tijds heeft weten te overleven.

Heb dit album gewoon 5 sterren gegeven, en verdiend. Top album. Gewoon heerlijke muziek, bij sommige nummers kun je ook helemaal wegdromen: 'End of the night' en 'The Crystal Ship'. Geweldig dit. Favorieten zijn dus 'End of the night', 'The Crystal Ship' en de mooie afsluiter 'The End'.

Wat ben ik blij dat ik deze muziek heb ontdekt! Met dank aan m'n pa.

Ik vind het overigens wel jammer dat zo veel nummers van deze band zo kort zijn. Ze zijn zo kort, maar ja wel prachtig vaak.

Dat clubleven ontstaan is niet het belangrijkste aan deze plaat voor mij maar het is wel een factor. Ik weet dat Oliver Stone's film grotendeels fictie en/of een grote verdraaiing van de waarheid is maar ik vind de langzame maar zekere toename aan populariteit van de band geweldig om te zien. En horen, uiteraard. Het publiek genoot van de muziek maar van een stel muzikanten die op een podium stonden veranderden ze langzaam in een driekoppig bandje dat een profeet begeleidde. Zoals heel die horde toeschouwers met stomheid geslagen is tijdens het aanhoren van The End. Wow. Was ik daar maar bij.

Mocht een groep een hele reeks aan albums produceren, dan zitten daar twee á drie interessante platen tussen -voor de niet-die-hard fans: hun debuut, hun doorbraak -soms zijn die twee hetzelfde- en hun laatste. The Doors vormen hierop geen uitzondering. The Doors is een klassieker die zo'n beetje mijn beeld van de sixties opsomt. Op muzikaal gebied zeker.

Het woord 'profeet' gebruikte ik zojuist niet lichtzinnig. Er zijn parallellen tussen Jim en Jezus. Beide immens populair, verguisd door de overheid en vroeg gestorven. Maar ook de boodschappen die ze verkondigden en de weerklank die deze hadden op hun volgelingen zijn vergelijkbaar. Beide waren boodschappers van liefde, hoewel dit bij Jim misschien iets meer de nadruk had. Misschien, misschien... zeker weten natuurlijk!*

Maar met tracks als Alabama Song en The End treedt de groep ook in het macabere, wat Christus dan weer niet deed. Daarnaast zijn de teksten van Morrison -en die van Brecht en Dixon plus de citaten van Blake- hoogst persoonlijk. Ook die van andere zangers en dichters, de manier waarop hij ze bracht. Wat een betoverende ervaring moet het zijn geweest om deze band live mee te maken!

Een Top-10 plek is zwaar op zijn plaats. Ik heb het album op vinyl, alleen stoort ie nogal tijdens Light My Fire. Ik kan geen vlekken of markeringen ontdekken met het blote oog maar ik zal hem eens proberen schoon te maken. Kijken of dat helpt.

This

Is

The

Eeeeeeeeeeeeend...

*=Ik ben niet gelovig en wil hiermee niemand beledigen. Bovendien denk ik ook niet dat Jim een reïncarnatie is van Jezus of iets dergelijks.

Een band die ik wel een beetje kende maar me nooit echt in verdiept had. Dat is The Doors. Ik kende natuurlijk de nummers die op de radio kwamen. Totdat ik vorige week zag dat er een documentaire van het debuutalbum op TV kwam en dacht: Ik heb dat album nog nooit gehoord! Beluisterd en daarna gelijk gekocht.

Het is een album wat ik meerdere keren moest horen om het echt te waarderen. De eerste keer vond ik het wel goed maar vond ik nummers als Alabama Song toch wel erg raar. Nu is het een van mijn favoriete nummers van het album.

Wat ik zo knap vind aan dit album is dat er heel veel verschillende stijlen in een context zijn geplaatst. Zo zijn er latin invloeden te horen in het drumintro van Break On Through, krijgen we soulgitaar te horen in Soul Kitchen en krijgen we een operastuk genaamd Alabama Song. En het klinkt allemaal echt als The Doors.

Er staan 2 covers op dit album, namelijk Alabama Song en Back Door Man. Zoals ik al zei is de eerste een operastuk en Back Door Man is een bluesnummer van Howlin´ Wolf en is het geschreven door Willie Dixon. Jim Morrison klinkt hier echt primitief en komt in het begin al gelijk los.

Het geluid van The Doors wordt toch wel voor een groot deel bepaald door Ray Manzarek. Er zijn wel baslijnen te horen op dit album maar de onderste laag wordt meestal verzorgd door een Fender Rhodes pianobas met een moddervet geluid. Gelijk bij het eerste nummer wordt het gat opgevuld door dat heerlijke geluid. Het orgelspel is hier heerlijk en het klassieke loopje is natuurlijk het begin van Light My Fire en Manzarek kan in het middenstuk helemaal losgaan.

Maar Jim Morrison zal toch het meest herinnerd worden. Zijn imponerende diepe stem is geweldig en dan krijg je ook nog geweldige teksten. Vooral op The Crystal Ship excelleert Morrison met zijn geweldige stem die wat mij betreft het nummer echt draagt. Dit nummer is heel moeilijk om te coveren maar de metalband Nevermore heeft dit toch heel goed gedaan. De zanger van die band heeft ook een prachtige diepe stem. Maar het origineel kun je nooit evenaren want hier staat toch een stukje magie op.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over The End. Het slotstuk met misschien wel een van de beste afsluiters uit de muziekgeschiedenis. De hippietijd brak aan en het was love, peace and understanding maar er was toch ook een duidelijke keerzijde, namelijk de Vietnam-oorlog. De muziek van The Doors is af en toe behoorlijk psychedelisch maar de teksten zijn altijd vrij duister. Bij Light My Fire hebben ze het eerst over de liefde en daarna over de dood.

The End heeft ook een extra lading mee gekregen door het gebruik van het nummer in de legendarische film Apocalypse Now. Het nummer past perfect bij het begin van die film. Het is het buitenbeentje van het album en dan ook het hoogtepunt. Het begint zeer rustig en uiteindelijk komt het tot een ultieme climax met Morrison die aan het eind nog even naar het Oedipus complex refereert wat van de psycholoog Sigmund Freud komt. Het is zeer sterk dat je dit soort thema´s op een rockalbum kan aansnijden. Daarom is dit album heel anders dan zoveel andere.

De exotische ritmes van Densmore, de blues en soulgitaar van Krieger, het geweldige orgelspel van Manzarek en de mysterieuze teksten en uitvoering van Morrison zorgen voor een unieke combinatie die je niet vaak hoort. Het debuutalbum is een album wat je meerdere keren moet luisteren om er helemaal in te komen maar na een tijd ben je er helemaal gek op. Het is psychedelisch maar aan de andere kant ook met beide benen op de grond. Tijdloos...

De debuutplaat van The Doors is een even zo legendarische als tijdloze plaat. "The Doors" is zo'n plaat die de tijdsgeest perfect weet weer te geven. Ook al kom ik niet van die generatie, kan ik me door de muziek op deze plaat er toch een voorstelling van maken. "The Doors" is een psychedelische, hypnotiserende en meeslepende mix van pop, soul, blues en rock. Dit alles vormgegeven door die stampende en dampende combinatie van toetsen, drums, gitaar en zang. "Break On Through" is een lekkere energieke opener, en het eerste hoogtepunt komt al gelijk met "Soul Kitchen". Die heerlijke intro op de orgel. Kippenvel. Overigens vind ik de toetsen op "The Doors" een absolute hoofdrol opeisen. "Alabama Song" tovert altijd een glimlach op mijn gezicht met die onweerstaanbare zin "Fuck If We Don't Find the Next Whiskey Bar". Het volgende hoogtepunt is "Light My Fire", weer door die onweerstaanbare toetsen, maar nu in prachtig samenspel met de gitaar. "Back Door Man" straalt blues uit van begin tot eind, en de dubbelzinnigheid in de stem en teksten van Jim Morrison zeggen genoeg. Het hypnotiserende en even zo controversiële afsluitende nummer "The End" laat je vervolgens ademloos achter, om de repeatknop direct weer in te drukken, en dan nog een keer, en nog een keer, en....

Debuut van the Doors, niets minder dan een uiting van revolutie. De tijdsgeest gevangen in een plaat. Genialiteit die gepaard gaat met gekte, die hier nog prettig tot uiting komt door Morrisson. De teksten zijn poetisch, al duurt het even voordat een interpretatie ervan zich begon te vormen. Maar als het eenmaal op gang komt, komt er geen einde aan. Oneindigheid heeft hij willen creeeren en ondanks dat het album een eind heeft, lijkt het eeuwig door te gaan. Constant dat rustige getrommmel gevolgd door een uitbarsting van energie op muzikaal en vocaal vlak. Dat werkt hypnotiserend en doet me denken aan psychedlische figuren en zie gelijk een veld vol met hippies die lekker zweverig de zinloosheid van ambitie tentoonspreiden.

Father, yes son, I want to kill you,
mother, i want aaightyeah

Het losmaken van jezelf van alle opvoeding. Alles op jouw manier, zonder te weten waar het heen gaat. De dood waaruit men niet meer opstaat of het bewustzijn tijdens een trip.

Grenzen opzoeken is niet interessant. Dit album begint bij de grens en laat zich niet stuiten en toch sluit het af met the End.

Wat zijn die uithalen van Jim Morrison heerlijk om te horen en ook de kenmerkende drums bevallen mij goed. Desondanks moet ik helaas concluderen dat dit legendarische album van The Doors iets te wisselvallig is voor mij. Met name de korte nummers op het tweede deel van het album zijn mij iets te gezapig. Natuurlijk is The End nog steeds een wervelend slotstuk en ook Light My Fire en Break on Through blijven geniale nummers, maar verder kan ik helaas niet meer dan een ruime voldoende kwijt. Zo zijn Back Door Man en het zelfs wat vervelend klinkende Alabama Song niet echt mijn ding.

Zo'n tien jaar geleden was dit album mijn eerste kennismaking met The Doors. Destijds was het grootste deel van het album voor mij vooral vulling, wachten op Light my Fire en The End. Raar dat ik toen de kwaliteit in veel van de andere nummers toen niet hoorde.

Het album opent erg sterk met Break on Through, dat meteen de belangrijkste ingredienten van dit album, van The Doors in het algemeen, laat horen: Jim Morrison's kenmerkende stem, het orgel van Ray Manzarek en intrigerende teksten, bijna gedichten, die zichzelf niet verklaren.
Vergeleken met Break on Through zijn Soul Kitchen en The Crystal Ship nog een beetje beter. Dat laatste nummer is wonderschoon in z'n ingetogenheid.
Alabama Song doet me denken aan een paar vrienden die in het midden van de nacht, of eigenlijk vroeg op de ochtend stomdronken uit de kroeg geschopt worden: sluitingstijd. Daarna, arm in arm door de straten zwalkend, wanhopig op zoek naar een andere kroeg, die nog wel open is (de Blauwe Engel is uiteraard nog open!). Niet verrassend klinkt dit nummer, als een musicalcover uit het Interbellum, anders dan de rest van het album. Toch brengen The Doors het hier alsof ze het zelf geschreven zouden hebben.
Bij het begin van Light my Fire bekruipt me altijd een gevoel van 'oh nee, niet weer dát nummer'. Als Manzarek eenmaal losgaat, blijkt het toch altijd weer een topnummer te zijn.
Na Back Door Man komen er een aantal nummers die me wat minder aanspreken, waarna dit album op majestueuze wijze wordt afgesloten met The End. Een nummer van elf minuten dat over de hele lengte blijft boeien, dat om je heen blijft slingeren om daarna, tijdens het gesproken deel, genadeloos toe te slaan. Daarbij is het een nummer dat me toch altijd een wat gek gevoel gaf als ik het nummer luisterde in bijzijn van mijn ouders.

Van de albums van the Doors, die met Morrison althans aangezien ik die andere twee niet ken, vind ik dit de energiekste en een van de meest consistente, zowel qua sfeer als qua niveau.

4.0*

Ondanks het korte bestaan van The Doors heeft de band een ongelooflijke impact gehad in de ontwikkeling van verschillende muziekstijlen. Het kenmerkende geluid en de poëtische teksten gaven een betekenis aan de nummers die uit zijn gegroeid tot klassiekers. Met het debuut dat in 1967 verscheen heeft de band zich gelijk op de kaart gezet door de vele miljoenen exemplaren die ervan over de toonbank gingen. In 1971 kwam er abrupt een einde aan het succes met de dood van de toen pas 27-jarige leadzanger Jim Morrison.

Al vanaf het opkomende begin van Break on Through horen we de bekende tonen van de Vox Continental, het elektrische orgel bespeeld door Ray Manzarek. Een opbouw die Jim precies juist weet te bezingen met zijn stemgeluid. Er wordt een weg gebaand naar de andere kant, de muur wordt kapot gemaakt en doorbroken. Een kort maar krachtig begin naar Soul Kitchen, de drums geven de ondersteuning in de coupletten en het orgel geeft de versnelling een extra impuls. De mix van verschillende muziekstijlen maakt het een krachtig nummer.

“Let me sleep all night in your soul kitchen
Warm my mind near your gentle stove
Turn me out and I’ll wander baby
Stumblin’ in the neon groves”

The Chrystal Ship is pure poëzie, rustig en kalm maar wonderschoon gezongen door Jim. De korte duur van het nummer doet niks aan de kwaliteit af want de teksten gaan zo naar binnen en laten je meesleuren in diepe stem van Morrison. In Twentienth Century Fox horen we opnieuw de bekende klanken van het Vox orgel met een geweldig drumritme. De opbouw is kenmerkend en eindigt met de bijna schreeuwende tonen van Jim. Daarna wordt de weg gevraagd naar de volgende Whiskey Bar in de Alabama Song, een nummer dat wordt gedragen door een kermisdeuntje. Een riedeltje dat zich telkens herhaald waarbij het aanvoelt of je halfdronken van kroeg naar kroeg loopt om je even helemaal vol te tanken. Prachtig bezongen door Jim die je in zijn toch langs de verschillende barretjes meevoert op een blues ritme. Dan horen we de wereldbekende opening van Light My Fire, het orgel doet zijn werk en Jim brengt de sterke teksten naar voren, want wie zingt er nou over de liefde die een brandstapel vormt. Het muzikale gedeelte vormt een waar hoogtepunt van het album, de drums en het orgel die perfect op elkaar inspelen en de gitaar die zich er later bijvoegt. Sfeervol met versnellingen en dan weer de rustige tonen van het Vox orgel. De drums blijven het ritme aangeven en er wordt op los gejamd. Manzarek voelt alles perfect aan en ondanks dat het nummer vaak ten gehore wordt gebracht kan het mij geen moment vervelen. Na bijna 6 minuten vangt het bekende riedeltje weer aan en kan Jim doorgaan met zijn optreden.

“The time to hesitate is through
No time to wallow in the mire
Try now we can only lose
And our love become a funeral pyre
Come on baby, light my fire
Come on baby, light my fire
Try to set the night on fire, yeah”

Back Door Man begint met een vast ritme waar de orgelklanken omgevormd worden en de teksten van Jim precies goed aansluiten. De elektrische gitaar komt hier iets meer in naar voren en Robby Krieger geeft er een prachtige draai aan. I Looked at You komt even kort tussen doorzetten niet echt opvallend maar wel passend op het album. End of the Night zet een hele andere sfeer neer, in de duisternis voel je de donkere kant van het leven. Struinend door de donkere steegjes waarbij je de maan langzaam tevoorschijn ziet komen. Take It as It Comes voelt een stuk vrolijker en zonniger aan en gaat voort op een baslijntje van het keyboard. En dan komt het einde als een klap binnen met overweldigende The End, een nummer dat is geschreven met een ongelooflijk sterke tekst. De duisternis wordt weer ingezet door de opkomende klanken waarbij de percussie het ritme aangeeft. In tijde van oorlog dendert het nummer over je heen en weet je niet meer waar je alles moet plaatsen. De tempoversnellingen, de drums die erin knallen en het steeds weer herhalende einde die Jim brengt op een verhalende wijze.

“Driver, where you taken’ us
The killer awoke before dawn, he put his boots on
He took a face from the ancient gallery
And he walked on down the hall
He went into the room where his sister lived, and…then he
Paid a visit to his brother, and then he
He walked on down the hall, and
And he came to a door…and he looked inside
Father, yes son, I want to kill you
Mother…I want to…WAAAAAA”

The Doors hebben een debuut neergezet waar iedere band alleen maar van durft te dromen. De sterk uitgedachte teksten bezongen door Jim Morrison, de muzikale afwisselingen die de sfeer precies juist neerzetten. Het album staat vol met muziekstijlen die zowel het orgel als de drums voortstuwen in drie kwartier pure genialiteit. Na elke luisterbeurt zul je de nummers meer gaan waarderen en de complexiteit ervan in gaan zien. Een album dat zijn sporen heeft nagelaten in de muziekgeschiedenis.

5*

Afkomstig van Platendraaier

De opener "Break On Through" zorgt ervoor dat je blijft hangen!

"Light my fire" blijft toch wel een van mijn favorieten van deze plaat. Meer dan 50 keer gecoverd, maar niemand heeft dit nummer kunnen evenaren. Zelfs de versie van Stevie Wonder niet...
(overigens heeft ook rapper Necro zijn eigen versie op dit nummer gemaakt, maar dat zal ik niet noemen omdat velen van jullie me dan heiligschenner zullen vinden )

Zoals vaker genoemd zijn "Back Door Man" en "The End" ook schitterend. Al met al een juweeltje van een plaat: 4*

The Doors: een zeer bijzondere band.
John Densmore is een drummer die niet alleen maar de maat slaat, maar ook allerlei percussionistische versieringen in de muziek brengt met name door verschillende ritmes op de bekkens.
Robbie Krieger is een onderschatte gitaris. Hij speelt vrijwel zonder effecten, waardoor zijn spel heel clean klinkt. Hij is een gitarist die niet in de spotlight hoeft te staan, maar ondersteunend speelt aan het liedje.
Ray Manzarek is met zijn orgel verantwoordelijk voor het typische Doors kermisgeluidje uit de begintijd.. Het lijkt soms bijna alsof hij een spinet speelt. Zijn geluid heeft later bands in de hardrocjk beïnvloed (denk o.a. aan Deep Purple).
Deze 3 vormen een muzikale eenheid die live als ware jazzmuzikanten improviseren binnen de melodielijn. Dit talent zorgde er ook voor dat ze de perfecte band waren voor hun onberekenbare zanger.
Jim Morrison is een zanger die in het begin van zijn carrière klinkt als een crooner en 4 jaar later op 27-jarige leeftijd als een bejaarde blueszanger. Hij is intelligent en onberekenbaar mede dankzij de invloed van diverse genotsmiddelen. Zijn voorliefde voor dichten, liet hij vaak tijdens de muzikale improvisaties horen en mede hierdoor is de band muzikaal ook uniek. Dat de man knettergek was heeft ze geholpen om een icoon in de muziek te worden.

Het debuutalbum van de heren is 1 van de beste debuutplaten ooit.
Vanaf het ijzersteke begin tot het epische einde nemen de heren ons mee in hun wereld.
Absolute klassiekers zijn The End, Break On Through en The End. Veel bands doen er een carrière over om 1 zo'n klassieker te schrijven, The Doors doen er 3 op hun debuut en er zouden er meer volgen op latere albums.

Ik heb nog een exemplaar bemachtigd van dit album op 2x 12" vinyl 45 RPM, analoog geremastered. Dan klinkt deze plaat nog tijdlozer dan hij al is. Het geluid is subliem, net als de muziek. Elk nummer op dit indrukwekkende debuut is raak, van goed tot fantastisch. Intens uitgevoerd en neergezet door Jim en de band. Het orgeltje van Ray Manzarek alleen al is geweldig, maar natuurlijk ook de soms absurde teksten van Jim Morrison en zijn mooie zang, het 'droge' drummen van John Densmore en de directe stijl van gitaar spelen van Robby Krieger.
Er staan zoveel mooie songs op dit album. Zelf vind ik Break on Through (To the Other Side), The Crystal Ship, Soul Kitchen, Back Door Man, Take It As It Comes en vanwege het sublieme orgeltje Light My Fire (wel in deze lange albumversie) geweldig. The End blijft natuurlijk heel bijzonder: wat een creepy sfeer heeft dat nummer toch, indrukwekkend. Een stunning debuut dit The Doors, dat is duidelijk.

"Before you slip into unconciousness ..." het begin van een van de allermooiste nummers van The Doors op een LP die deels overloopt van enthousiasme en aanzetten tot totale perfectie laat zien, die uiteindelijk op 'L.A. Woman' tot volledige wasdom zouden komen.

The Doors liepen over van de energie in de aanloop van dit album met materiaal voor 2 1/2 plaat op de plank dat allemaal even goed was. De eerste worp geeft meteen al een van de klassiekers van deze band in de vorm van hitsingle 'Light My Fire'. Nooit een grote hit in dit land, maar wel voor de eeuwigheid en wie weet wellicht voor er na ook. Natuurlijk de psychedelische zaken spuiten van het nummer af in de solo's, maar het is 1966/67, wat denken wij?

Hoe hard de band kan rocken komt voldoende tot uiting in 'Break On Through', 'Soul Kitchen' en andere nummers, terwijl de gevoelige kant zeker niet vergeten wordt. Bertold Brecht en Kurt Weil zijn bekend en de stomp van John Lee Hooker is ook niet aan de band voorbij gegaan. Het toont de kracht van The Doors aan, de diversiteit aan invloeden en het compositorisch vermogen. De invulling met een orgel en basorgel zet de band apart van de rest van het aanbod uit die jaren. De uitstraling van zanger Jim Morrison zal de rest hebben gedaan.

Met 'The End' op het einde doet de band natuurlijk een poging om flink te choqueren en dat zal vast gelukt zijn in de V.S. van 1967. In die van 2018 zal het ook weinig problemen geven om dit effect te bereiken bij een flink deel van de bevolking. Of het lange nummer echt goed is, is het punt niet. Het is een statement en als zodanig volledig geslaagd. De meeste andere nummers scoren muzikaal goede voldoendes, met daarbij enkele briljanten. De belofte die The Doors met 'The Doors' neerlegden, is later volkomen ingelost. Dit is een prima debuut. Toentertijd ongetwijfeld een sensatie, iets dat nu moeilijk meer voor te stellen is.

Nieuwe marathon met een band waarvan ik de eerste twee albums kan dromen, maar de overige nauwelijks ken. L.A. Woman ken ik dan wel weer redelijk goed. Toch opvallend dat er na de dood van Jim nog twee albums uitgekomen zijn. Heb ik heel lang niet geweten.

Ik ben maar meteen begonnen met het schrijven van dit stukje toen ik de plaat opzette. Even snel via spotify op een losse sonos speaker. Werkt normaliter heel goed, maar dit album heeft natuurlijk de bekende stereo effecten (mijn cd althans). Maakt niet uit. Ik kan dit album dromen. Ik roem het nog wel eens als mijn zomeralbum van 2005. Vele avonden dit debuut op repeat gedraaid. Ik kon er geen genoeg van krijgen in het (voor mij) verre Groningen, waar ik toen woonde. Nog altijd is dit een van mijn favoriete albums. Toen ik trouwde met mijn vrouw, speelde Soul Kitchen toen we het stadhuis verlieten.

The Doors is een absolute klassieker. ik kocht het destijds vanwege Light My Fire, omdat ik dat op mijn laatste jaar op de havo vaak gehoord heb, maar me toen niet helemaal kon grijpen. The End kende ik trouwens ook vanwege Apocalypse Now. De openingsscene werd gedraaid tijdens CKV. De waardering voor LMF kwam alsnog, maar eigenlijk vond ik de meeste andere nummers een stuk beter. Soul Kitchen vanwege de vreemde erotische tekst. Het schreeuwerige Break On Through (metalhead he), maar ook het fenomenale Crystal Ship met die unieke sfeer en fenomenale teksten. De poëzie van Jim Morrison heb ik altijd fascinerend gevonden. Het dromerige End Of The Night is een blauwdruk voor de psychedelische rock die rond die uit ontbloeide. The End is uiteraard episch. Wat een fenomenale band speelt hier. Niet alleen Morrison is een held, maar wat te denken van Ray Manzarek. Krieger en Densmore verdienen uiteraard ook de complimenten. Dit is een album die ik nog wel eens extra koop om weg te geven.

Een zeer, zeer knap album. Ik heb enkele lp's van The Doors, maar doorgaans zoek ik toch meer losse nummertjes op om te luisteren dan echt de volledige platen. Ergens absurd, want nu ik deze voor het eerst sinds lange tijd weer aanzet, merk ik dat ik eigenlijk alle tracks wel ken en ook praktisch van alles wel geniet. De muziek is heerlijk experimenteel, swingend, vrolijk, duister, zweverig, rauw en heavy tegelijkertijd. De opener is heerlijke proto-hardrock, The Crystal Ship en End Of The Night heerlijke dromerige tracks, Light My Fire een fantastische klassieker met prachtige gitaarsolo en The End een naargeestige, met fantastisch drumwerk ondersteunde weergave van het Oedipus-complex. Backdoor Man doet me niet zoveel, maar buiten dat niets dan liefde voor dit overweldigende debuut.

Pff, The Doors. Laat ik het maar meteen zeggen, ik hoor het niet. Of nou ja, ik hoor de muziek wel, maar ik vind het werkelijk waar verschrikkelijk. Irritante, kinderlijke orgeltjes die nooit ophouden, matige gitaarpartijen, doffe drums,een verschrikkelijke zanger die ook nog eens elk moment meent te moeten overdrijven en een productie die anno 2022 echt niet meer kan. Ik kan begrijpen dat dit 50 jaar een revolutie was, maar onderhand had dit allang vergeten mogen zijn, want muzikaal vind ik er echt niets aan en begrijp ik daadwerkelijk niet dat iemand dit echt goed kan vinden. Ik ben er dan ook van overtuigd dat de waardering voornamelijk komt doordat Morrison tragisch genoeg jong overleed. De score vind ik dan ook daadwerkelijk bizar.

Het enige nummer dat ik nog wel waardeer is The End, dus daarvoor verdient het album 1.5*. De rest? Dramatisch. Met als dieptepunt Alabama Song.

Dewolff bijvoorbeeld doet dit echt vele malen beter.

De allereerste song van The Doors die ik ooit lang geleden op de radio hoorde, was meteen een van hun meest legendarische, Light My Fire. Afkomstig van een van de meest iconische debuutalbums ooit. Wat mij vooral aantrok in Light My Fire was het orgeltje van Ray Manzarek, de catchy melodie en de inventieve bossa nova invloeden. De aantrekkingskracht van de charismatische zanger Jim Morrison kwam pas later.

Het nummer werd aan het viertal gezamenlijk toegeschreven, maar het basisidee was afkomstig van gitarist Robbie Krieger, die op de proppen kwam met “C’mon baby, light my fire …” hook. De single zorgde meteen dat de groep succesvol werd. Mede geholpen door een legendarisch optreden in de Ed Sullivan Show, die coast-to-coast werd uitgezonden. Vooraf had Morrison beloofd het woord higher niet te gebruiken, maar deed dat toch, het werd het eerste en laatste optreden in die show.

De eerste single en de geweldige opener van het debuutalbum The Doors was echter het indringende Break On Through (To The Other Side) wat over drugsgebruik gaat. De groepsnaam The Doors is een verwijzing naar The Doors of Perception van Aldous Huxley over diens ervaringen met het gebruik van mescaline.

Naast veelal eigen werk ook twee covers, Alabama Song (Whisky Bar) van Bertolt Brecht & Kurt Weill en de blues song Back Door Man van Chester Burnett & Willie Dixon. De lange afsluiter The End is ook een klassieker. Ooit op geweldige wijze gecoverd door Nico. Het nummer werd ook gebruikt in Apocalypse Now van Francis Ford Coppola.

Precies een week geleden ben ik geëindigd met mijn reis door de discografie van Tom Petty, en gisteren leek het me wel leuk om deze nu te doen met The Doors. Een band die ik al heel lang kent (ik denk dat iedereen er gewoon wel mee is opgegroeid) maar, waar ik eigenlijk best weinig aandacht aan heb besteedt. Hoog tijd dus om maar eens deze band en zijn artiesten langs te gaan, en te horen wat ze in petto hebben en of het inderdaad zo'n onwijs goede band is als wat velen zeggen.

Deze eerste plaat slaat in ieder geval in als een bom. Waanzinnig lekkere muziek, met echt een klassebak aan artiesten, en uiteraard Jim Morrison die echt fantastisch klinkt. Ik begin de muziek nu al te waarderen, moet je na gaan; ik ben net begonnen.

De eerste twee tracks kent iedereen wel maar, waarom ik albums af ga en dat ook zo leuk vind is puur door het feit dat je ook nieuwe nummers ontdekt, zo vond ik bijvoorbeeld The Crystal Ship ook echt heel leuk. Ik loev dit album wel, en ga binnenkort snel door met de rest van de discografie.