The Doors - The Doors (1967)

Achja, er iets naast leggen is tegenwoordig voeding voor de teentjes
Er anders over denken kan natuurlijk, maar misschien is het de moeite om toch eens wat meer te lezen over de achtergrond van deze band, Jim en de songs. Dan merk je vanzelf dat een vergelijking die je maakte niet opgaat en dat er een gedachte zit over songs die jij vullers noemt in het geheel van dit album. Helemaal niet erg hoor, wat mij betreft geef je het album een 0, maar bv Back Door Man en Alabama Song past binnen het concept van dit album ook al heeft Jim dit niet zelf geschreven. Tekstueel ook grandioos als opvolging van Break on through, The crystal ship en Light my fire.

Maar de conclusie voor jou OMIT is toch prima: sommige nummers raakt je en andere niet. Maar daar mag iemand best wat van vinden… vind ik

Plus daarbij vind ik het een prima argument van ricardo. Aangezien inderdaad iedere plaatwerk van de Deuren een eigen smoelwerk/sfeer heeft. Dat kan je prachtig vinden, geen barst aan vinden. Of whatever.

De Deuren staan altijd open. Voor altijd!

Nou ja, ik heb zo mijn mening. Nu iets anders, maar dat is natuurlijk niet hier te lezen, maar in andere topics.

Precies een week geleden ben ik geëindigd met mijn reis door de discografie van Tom Petty, en gisteren leek het me wel leuk om deze nu te doen met The Doors. Een band die ik al heel lang kent (ik denk dat iedereen er gewoon wel mee is opgegroeid) maar, waar ik eigenlijk best weinig aandacht aan heb besteedt. Hoog tijd dus om maar eens deze band en zijn artiesten langs te gaan, en te horen wat ze in petto hebben en of het inderdaad zo'n onwijs goede band is als wat velen zeggen.

Deze eerste plaat slaat in ieder geval in als een bom. Waanzinnig lekkere muziek, met echt een klassebak aan artiesten, en uiteraard Jim Morrison die echt fantastisch klinkt. Ik begin de muziek nu al te waarderen, moet je na gaan; ik ben net begonnen.

De eerste twee tracks kent iedereen wel maar, waarom ik albums af ga en dat ook zo leuk vind is puur door het feit dat je ook nieuwe nummers ontdekt, zo vond ik bijvoorbeeld The Crystal Ship ook echt heel leuk. Ik loev dit album wel, en ga binnenkort snel door met de rest van de discografie.

Dit debuut van The Doors bevat heerlijke onstuimige, psychedelische rock. De strakke ritmesectie stelt de toetsen in staat om uit de band te springen. Dit leidt tot een losgeslagen, dolzinnige sfeer. Tel daar de bezeten zang van Jim Morrison bij op en je hebt een intense plaat te pakken. De nummers tussen Light my Fire en The End vind ik desondanks iets minder overtuigend.