Focus - In and Out of Focus (1970)

Hoor net de laatste 2 à 3 minuten van Focus (Instrumental) (op een verzamelaar) en als je daar de fluit wegdenkt is het krék hetzelfde als 'Sister Ray' live, in de versie van Joy Division. Ik weet dat het natuurlijk andersom is, maar ik heb ze nu eenmaal in deze volgorde gehoord. Joy Division 35 jaar geleden, Focus nu pas. Beter laat dan nooit…

MIjn vinylversie van Sire Records met een heel verhaal van Seymour Stein (january 1973) heeft precies de andere volgorde, startend met Focus (instrumentaal) en eindigend met Focus (Vocal version) en House of the King en Sugar Islands ontbreken.
De hoes is diegene die hier bij de cd staat, maar daar is de volgorde weer hetzelfde als hier boven. Maar het gaat om de muziek. Regelmatig pak ik weer een stapeltje oude vinylplaten om ze weer eens te beluisteren. Bij de ene is het een positieve verrassing, bij de andere besef ja dat de plaat toch eigenlijk weinig meer voor je betekent.
Ik ga hier dus even langs mijn volgorde : Focus (instrumental) laat al duidelijk horen welke kwaliteit Focus in zich heeft. Een prachtig opgebouwd stuk muziek, dat ook nu geen moment verveelt. 'Why Dream' zei me helemaal niks meer, is voor mijn gevoel ook geen echt Focus nummer, zeker niet in welke richting de groep zich zal ontwikkelen. Op zich trouwens verder niks mis mee, het nummer zit best redelijk in elkaar en muzikaal is het sterk. Dat geldt ook wel wat voor 'Happy Nightmare' . Ook zeker geen typisch Focus nummer, bijna een redelijk radiovriendelijk jaren 70 nummer. Op zich vind ik het wel verrassend en ook dit keer muzikaal redelijk goed in elkaar. Het is duidelijk dat de groep nog zoekend was naar de eigen sound en zo nu en dan wat uitprobeerden.
Kant 2 start met 'Anonymous' dat begint een beetje a la 'House of the Kings' met trompet, maar al snel wordt het echte prog met Thijs van Leer als fluit virtuoos. Dit is meer de Focus zoals ze later ook steeds meer klonken, een redelijk lang stuk muziek met veel afwisseling. Druk, technisch geheel passend in deze tijd, waarbij ieder instrument even op de voorgrond mag komen. Heeft wel wat weg van Get Ready van Rare Earth.
Black Beauty is dan weer geen echt Focus nummer. Het is ook niet helemaal duidelijk voor mij wie zingt, het lijkt niet helemaal op Thijs van Leer. MIsschien Bert Ruiter ?
En het eindigt ten slotte met de vocal versie van Focus, die ik wel minder vind dan de instrumentale.
Na zoveel jaren valt het zeker niet tegen. Leuk te horen hoe de groep is gestart en van daaruit de ontwikkelingen ontdekken op latere platen. Nog geen meesterwerk, maar ze werken er wel naar toe.

Voor wie Focus voornamelijk kende van de lang uitgesponnen instrumentale stukken (zoals ik) is het misschien een beetje gek om deze plaat met maar liefst vijf vocale nummers te leren kennen, maar gelukkig werd mijn angst dat het hier om ter opvulling bedoelde wegwerpnummers zou gaan absoluut geen bewaarheid. Eigenlijk bevat dat kwintet voor elk wat wils: een sfeervolle opener, een romantische ballade, een grappig pseudo-politiek liedje met sublieme gitaarsolo, een mooi trippy nummer (maar helaas met een melodie die me steeds doet denken aan Sympathy van Steve Rowland & the Family Dogg, toevallig uit hetzelfde jaar, plus een abominabele Engelse uitspraak van de zanger in kwestie – mijn CD-boekje geeft geen uitsluitsel over wie dat is) en een mooi sfeervol "maatschappelijk bewuste" ballade.
        Allemaal niet slecht, maar ik draai deze plaat toch vooral vanwege de drie instrumentale nummers: Akkermans pakkende House of the king, het lekker schurende Anonymus en het werkelijk zeldzaam mooie Focus (instrumental). Dat trio is zo fantastisch dat ik toch makkelijk aan de 4* kom voor deze debuutplaat die qua opbouw enigszins onevenwichtig is maar in detail (dus van track tot track) beschouwd feitelijk geen zwakke plekken kent.
        Overigens, toen de eerste kopers deze plaat op vinyl in huis hadden, hoeveel mensen zouden er toen bij die steeds herhaalde passage in Focus... (vocal) gedacht hebben dat er een tik op de plaat zat waardoor de naald bleef hangen?

Op dit eerste album laat Focus duidelijk horen dat ze nog bezig zijn met het ontwikkelen van hun eigen stijl. Akkerman en Van Leer maakten op dit album al deel uit van de band, De ritrmesectie wordt op dit album gevormd door Hans Cleuver en Cyril Havermans.

Op sommige nummers wordt gezongen, iets wat we later niet meer tegen kwamen. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik die latere jodelarij ook niet zo kan waarderen.

Er staan een stuk of vier lange, uitgesponnen nummers op deze plaat, te weten , die we later in een ietwat gewijzigde versie tegenkwamen op volgende albums.
.

Mijn lp heet In and out of Focus en heeft een omgekeerde volgorde. Ook staat de vocale 'Focus' er niet op. Thijs van Leer is hier nog de primaire songwriter en Jan Akkerman manifesteert zich vooral als leadgitarist. Dat doet Akkerman met verve overigens! Vanaf het volgende album vinden ze echt hun stijl als Akkerman zich ook meldt aan het componeerfront. Hier klinken ze op de lange nummers alsof ze nog wat aan het jammen, aan het inspelen zijn. De gezongen nummers zijn nog meer Brits van klank. In nog-net-geen-steenkolen-Engels. Op mijn kant B, hier dus al A, slaat met 'Black Beauty' en 'Sugar Island' de balans net wat door. Ze zijn niet slecht, maar alles bij elkaar zijn het net wat te veel niemendalletjes. Toch klinkt het album nog steeds fris en gaat er wel een behoorlijke energie uit van het samenspel tussen de vier.