Deep Purple - Come Taste the Band (1975)

Blijft na de zoveelste keer luisteren(ik denk dat ik zeker al wel over de 200x heen ga inmiddels) een heerlijk en wat mij betreft nog steeds een zwaar ondergewaardeerd Purple album. Wat de mannen hier zonder de man die de sound herkenbaar maakte nog weten neer te zetten is niks minder dan wonderbaarlijk te noemen! Natuurlijk hebben we op dit album te maken met de duidelijke funky invloeden van Hughes, maar doet wat mij betreft echt helemaal niet onder aan het eerdere briljante Burn album met deze zang bezetting, of zelfs niet aan Machine Head. De albums zijn niet te vergelijken, maar in hun eigen creatie wel 2 meesterwerken binnen de Purple familie.

5 sterren blijven natuurlijk en ook die plek in mijn top 10.

Afgelopen zaterdag liep ik No Dust Records in Wezep binnen, waar luid Saints & Sinners van Whitesnake door de winkel schalde. Genieten van die prachtige stem van David Coverdale! Een voorbode van dat blueshardrockende gevoel klinkt op deze Deep Purple, die aftrapt met een openingsakkoord dat wil zeggen: Ritchie Blackmore mag weg zijn, wij zijn nog altijd Deep Purple.

Blackmore blijkt op Come Taste the Band vervangbaar: Jon Lord en Ian Paice vormen de ruggengraat van de groep, zo blijkt op menig nummer. Daarbij was niet de behoefte om als op Burn ieder nummer met twee zangers uit te voeren: Coverdale is meestal de krachtige frontman, meer nog dan op voorganger Stormbringer. Tenzij bassist-zanger Glenn Hughes zijn voorliefde voor soul/funk mag uitventen: dan verandert Deep Purple in een rockende soulrevue.

In 2015 verzuchtte buizen: "Kan iemand in hemelsnaam uitleggen wat er 'funk(y)' of zelfs 'soul' is aan dit album? Omdat dat op wikipedia staat?"
Als verlaat antwoord: Gettin' Tighter begint nog stevig, maar na bijna twee minuten is daar funk en een hoe-hoegilletje, al is dat deel gelukkig vlot voorbij. In This Time Around is hij opnieuw in de hoofdrol, mede dankzij de toetsengeluiden zitten we hier in soulland. Met de piano en ad-libs á la Stevie Wonder heb ik niks.
Lekker is evenwel het instrumentale vervolg Owed to 'G' met sterk gitaarspel van Tommy Bolin. Met die anderhalve (nog niet eens) nummers is echter de soul/funk een stuk minder aanwezig dan op de vorige twee platen: hoera!

Want verder domineert blueshardrock, een voorschot op de vroege jaren van Whitesnake, waar ik in Wezep iets van hoorde. Tot mijn verrassing bevalt dit me toch echt een stuk beter dan Burn, waar zowel Coverdale als Hughes nogal eens de hoogte in gingen, wat gelukkig al minder was op Stormbringer.
Op de Anniversary Edtion met op de bonus-cd de remix van Kevin Shirley klinkt dit Purple nog steviger. De blues in de muziek komt vetter de speakers uit. "Nieuwelingen" Same in L.A. en de Bolin/Paice Jam zijn prima aanvullingen.

Het verhaal is bekend: de oude fans waren vaak klaar met dit Purple, verkoopcijfers en bezoekersaantallen liepen fors terug, terwijl de cyclus van eindeloos optreden en opnemen zeker bij de veteranen in de groep voor uitputting zorgden. Tot Coverdales ontzetting werd besloten te stoppen: hij en Hughes waren nog maar net begonnen, om over Bolin maar te zwijgen.
Coverdale vond zijn eigen stijl stapsgewijs, te beginnen met soloplaat Whitesnake (1977). Achteraf gezien is dit Come Taste the Band een vooruitwijzing naar de eerste jaren van dat Whitesnake, waarbij het genieten is van Bolins spel.

Na in korte tijd driemaal het Purple met Coverdale-Hughes te hebben gehoord, ben ik benieuwd wat ik nu van Whitesnakes The Purple Album (2015) vind. Tijd voor een herbeluistering. Dat ga ik de komende dagen ontdekken en ondertussen komt de releasedatum 19 juli dichterbij, met een nieuwe Purple inclusief nieuwe gitarist.