Deep Purple - Come Taste the Band (1975)

Daar sta ik toch wel van te kijken buurman ! Nog even en we kunnen je ook verwachten bij Hughes zijn solo platen ?

Je moet/kunt ook eens naar Bolin zijn solo platen luisteren Buurman. Ook daar is weinig mis mee.
Die zijn overgens ook op Youtube te vinden ( Teaser en Private Eyes).

Private Eyes heb ik zelfs, maar vond er (20 jaar terug) weinig aan. Ga die platen toch weer eens een kans geven, bedankt voor de tip.

En Hughes.... Sommige solodingen vond ik al wel oké. Zo vond ik Seventh Star altijd een redelijke plaat, en zijn comeback From Now On.... vond ik destijds ook wel aardig, evenals B.C.C.

Ik kan er alleen niet tegen als hij over de top gaat qua gillen (vroeger live bij Burn..... ) of wanneer hij denkt dat hij Stevie Wonder is.

"Private Eyes" doet me af en toe aan Herman Brood denken, mede door de vrouwelijke achtergrondkoortjes.

Ook ik kan meer met de Coverdale / Hughes periode van deep Purple.
Zoals Iggy Pop ook al zei, ik kan dat gekrijs van Ian Gillan niet echt waarderen.
Eigenlijk vind ik de pre-Gillan periode zelfs leuker dan hun z.g succesperiode.

Laat Rod Evans het maar niet horen.

Ik kan me daar weinig bij voorstellem. Ik vind op alle fronten Gillan de betere zanget dan

Hoge cijfers voor toch niet meer dan een aardig plaatje voor Purple begrippen; periode '70 -'72 was toch echt wel hun beste periode. Ik ken ook geen album die later op zijn minst evenwaardig was.

Voor de de meeste Purple liefhebbers is dat ook zo. Alleen komen er nu een aantal Purple liefhebbers aan het woord (Lonesome Crow, vielip en ik) die net iets minder met Gillan hebben. Ik snap uiteraard dat de meeste mensen de periode '70 - '72 veruit als hun beste zien.

Kan iemand in hemelsnaam uitleggen wat er 'funk(y)' of zelfs 'soul' is aan dit album? Omdat dat op wikipedia staat?
Het is gewoon harde, soms wat swingende 'rock 'n roll' (incl. hony tonk 'piano' van Lord soms), schurkend tegen steviger hardrock aan.
Een wat ander album dan andere vroege albums van Deep Purple.
Zonder Ritchie Blackmore is het een wat zielloos album geworden. Blackmore tilt het niveau van gewoon Deep Purple stappen hoger.

Daar zullen de overige bandleden het niet unaniem over eens zijn geweest, vooral de laatste periode.
Bolin was natuurlijk ook een totaal andere gitarist en persoonlijkheid en daar levert hij hier prima werk mee af. Dat DP ook zonder Blackmore meer dan voldoende bestaansrecht heeft bewijst de Morse periode wel wat mij betreft.

Zo zielloos is dit album overigens nog niet. Men was aanvankelijk prima te spreken over de nieuwe aanwinst waar de albumtitel dan ook voor werd bedacht.

Funk hoor ik m.u.v. Gettin' Tighter en Dealer ook niet al te zeer. Van soulelementen zou je This Time Around kunnen betichten en daar blijft het ook wel bij.

Ken wel meer mensen die meer met de Coverdale / Hughes periode hebben.
Net als ik die de succesperiode van ze niet bewust meemaakten, vooral "Stormbringer" en deze klinker productioneel beter en wat moderner.
Muzikaal vindt ik het interessanter worden, de samenzang van ze vind ik fantastisch.
Die gierende Hammond vond ik vaak veel te overheersend aanwezig en het basspel van Hughes is ook prominenter en speelser als dat van Roger Glover (krijgt er ook meer de ruimte voor).

Heb niet echt een voorkeur voor Blackmore of Bolin, Rainbow was geweldig daar kwam Ritchie als songwriter veel beter tot zijn recht.
Rod Evans als zanger was zeker niet beter als Gillan, vooral de covers "River Deep, Mountain High" vond ik heel leuk door hun eigen interpretatie.

De groove in Lady Luck, Getting Tighter, intro I Need Love, Dealer, tussenstuk in Love Cild.... Funky.

En ik ben een groot Blackmore fan, maar op dit album had hij niet thuisgehoord.

Nee, Blackmore had op dit album zoals het geworden is niet thuis gehoord, het was sowieso een heel ander album geworden dan.

En shuffle-hi-hat-play en een zoemende synth ('tussenstuk Love Child') is funky?
Ook de rest van de voorbeelden noem ik niet echt funk(y), meer bluesy rock 'n roll, soms swingt het wat maar funk: nee. De knorrende bass in I need love zou heel misschien nog voor funky kunnen doorgaan.

Lady Luck is ook geen funk. Een typisch pompende bluesrocker in de stijl van Might Just Take Your Life en Man On The Silver Mountain zoals idd Whitesnake ze later ook zou produceren. Overigens is funk en groove iets waar DP ook met Gillan wel meer sier mee maakt/heeft gemaakt, dus bijzonder, nee. Authentiek, dat zeker.

Blackmore had hier ook best mee uit de voeten gekund, ware het niet dat ie zn eigen Rainbow avontuur was begonnen. Still I'm Sad, Snake Charmer, nog zoiets waar ie mee door de mand valt. You Fool No One kun je dan ook wel funk noemen. Latin zelfs.

Blackmore is in mijn ogen ook iemand van halve waarheden. Hij beheerst vrijwel elke stijl en grillig en eigenzinnig als ie is, als ie puur zn eigen ding wil doen of gewoon de baas wil zijn geeft ie er eenvoudig een draai aan teneinde er voor de belanghebbenden een reden aan vast te knopen .

Wat niet wegneemt dat ie de laatste 20 jaar behoorlijk is uitgedold.

Er zit een wereld van verschil tussen de feel van Lady Luck en de nummers die jij noemt.
Verder kent funk verschillende verschijningsvormen. Ik weet niet precies welk referentiekader Buizen hanteert hierin. Ik denk dat veel mensen wèl in staat zijn om te horen wat ik bedoel. Muziek hoeft niet persé als Parliament te klinken om als funky door het leven te gaan.

En al helemaal niet als Deep Purple wat mij betreft.

Het zal allemaal best wel, beste buurman. Waar het om gaat is dat DP toch altijd van diverse invloeden gebruik heeft gemaakt. Dat maakt ze inventief, veelzijdig en nooit vervelend. Ze rocken en grooven er fantastisch op los en slechte albums zijn er gewoon niet. Nou ja, Last Concert In Japan dan.

We zitten hier in een nieuwe fase Purple,vind het niet nodig om dit album met b,v een Machine Head af te wegen,oftewel de meest succesvolle bezetting ('69-'73) te vergelijken
Dit album is gewoon anders van sound en klinkt gemiddeld goed
Overigens wat mij betreft; You Keep On Moving is van uitzonderlijke klasse !!
Een van de mooiste Purple Tracks ooit

Ach, Hush was al ''funk''. DP is in essentie nooit veranderd en heeft altijd hetzelfde visitekaartje afgegeven. Alleen de sound en de techniek groeide mee met de tijd en Blackmore was gewoon een eigenheimer. Dat was alles.

Het is inderdaad een andere bezetting en dus een ander soort Purple, meer funk dan bijvoorbeeld een Machine Head. Machine Head is op zich zelf zonder twijfel een heerlijk album maar ik vind zeker niet dat dit album daaraan onder doet.
Het is appels en peren, alle 2 de albums zijn toppers op hun eigen manier en in hun eigen genre.
David Coverdale & Glenn Hughes zijn gewoon het perfecte zang duo!

Na Stormbringer graaft Deep Purple zich nog wat dieper in de funk groove maar het songmateriaal is deze keer minder sterk. Aan Tommy Bolin zal het niet liggen. Hij past deze muziek uitstekend. Al is Ritchie Blackmore onvervangbaar natuurlijk. Dan maar negen jaar wachten op het volgende album.

75/100

Blijft na de zoveelste keer luisteren(ik denk dat ik zeker al wel over de 200x heen ga inmiddels) een heerlijk en wat mij betreft nog steeds een zwaar ondergewaardeerd Purple album. Wat de mannen hier zonder de man die de sound herkenbaar maakte nog weten neer te zetten is niks minder dan wonderbaarlijk te noemen! Natuurlijk hebben we op dit album te maken met de duidelijke funky invloeden van Hughes, maar doet wat mij betreft echt helemaal niet onder aan het eerdere briljante Burn album met deze zang bezetting, of zelfs niet aan Machine Head. De albums zijn niet te vergelijken, maar in hun eigen creatie wel 2 meesterwerken binnen de Purple familie.

5 sterren blijven natuurlijk en ook die plek in mijn top 10.

Ik heb dit album nooit gehad, gekocht of zelfs nooit beluisterd als boycot voor de afwezige en weggebonjourde Gillan en Glover. Ritchie Blackmore is ook al afwezig maar daar laat ik dan weer geen traan om.
DP Albums zonder Ian Gillan laat ik in de regel links liggen.

Maar uiteraard komt hier een "maar" aan. En dat is, dat ik moet toegeven, dat You keep on Moving een geweldige song is, eerlijk is eerlijk. Ik heb het nu net weer ontdekt, bij het begin van het singles topic over 1976. Toen kwam het uit. Er is niets kwaad over te zeggen.

Dat doet allemaal wel de vraag rijzen, waarom deze samenstelling van DP het toch niet heeft gered en na dit album er ook de brui aan geeft tot 1984 aan toe, toen de oude garde het weer ging proberen.

Misschien kan de huidige bezetting (alleen Ian Paice speelde op beide albums al mee) nog eens een leuke herhaling of een 'best of' maken van Stormbringer en Come taste the band. Dat zou me nog eens wat lijken.

Ja die hebben het niet gered vanwege alle drank- en drugsdrama's. Tommy Bolin die stijf stond van de heroïne en daardoor zijn lamgespoten arm niet kon gebruiken om gitaar te spelen terwijl duizenden fans een kaartje hadden gekocht om hem en de band te zien. Daar zijn nog opnamen van ook. Met Glenn Hughes ging het ook al aardig verkeerd dus daar was geen houden meer aan. Tommy Bolin ging uiteindelijk dood, David Coverdale begon voor zichzelf en nam aanvankelijk de redelijke Purpleledenn mee. Glenn Hughes deed dingen met andere artiesten en dat was het dan. Totdat de MK2 line up weer bij elkaar kwam.

Come Taste The Band heeft dan ook vrijwel niets te maken met wat die bekende line up allemaal maakte. Het is een ietwat zwoele, bluesy hardrockplaat die eigenlijk al heel erg op het spoor zit van de vroege Whitesnake. Meer nog dan Stormbringer en Burn. In die zin vind ik het best een heel leuk album. Comin Home en Gettin Tighter mogen er net als You Keep On Moving zijn toch? Zelfs de knotsgekke Hughes uitspatting die This Time Around is, vind ik te gek.

De laatste plaat van de heren met Coverdale en Hughes in de bezetting.
Blackmore heeft zijn biezen gepakt en Tommy Bolin wordt ingevlogen. Hoewel de drugs allang hun intrede hadden gedaan, begint de inname van diverse supplementen op de tour dat hierop zou gaan volgen, zijn tol te eisen.
Bolin zal hieraan uiteindelijk bezwijken en Hughes zal 2 decennia lang als een zombie door het leven gaan, voor hij afgekickt en wel de here zal prijzen als grote inspirator.

Dan Come Taste the Band;

Voor mijn gevoel is Come Taste the Band wat energieker i.v.m. voorganger Stormbringer. Blackmore was moe van de muzikale trendgevoelige invloeden die doorsijpelden in de muziek.
Een break als in Gettin' Tighter zal de beste man ook nooit uit zijn vingers hebben willen toveren.

Come Taste the Band kent voor mij weinig zwakke momenten hoewel This Time Around wel erg kazig is, de song vormt een wat vreemde eend in de bijt.
De track had natuurlijk gewoon op Hughes solodebuut; Play Me Out moeten staan, een soul/funk plaat dat 2 jaar hierna zou uitkomen.

You Keep On Moving vormt de meest spannende song op Come Taste the Band, de opbouw, de partijen van Lord en de samenzang van Coverdale en Hughes mondt uit in een song van epische proporties.
Wellicht niet de meest ruige schijf van de heren maar de trilogie wordt fraai afgesloten.
In mijn ogen en oren heeft het gebodene nooit onder gedaan voor Burn, een prima plaat derhalve.

"Stormbringer" en "Come Taste the Band" zijn volgens mijn oren slappe aftreksels van "Burn". Beide albums zijn niet slecht maar daar is dan alles ook mee gezegd.

Afgelopen zaterdag liep ik No Dust Records in Wezep binnen, waar luid Saints & Sinners van Whitesnake door de winkel schalde. Genieten van die prachtige stem van David Coverdale! Een voorbode van dat blueshardrockende gevoel klinkt op deze Deep Purple, die aftrapt met een openingsakkoord dat wil zeggen: Ritchie Blackmore mag weg zijn, wij zijn nog altijd Deep Purple.

Blackmore blijkt op Come Taste the Band vervangbaar: Jon Lord en Ian Paice vormen de ruggengraat van de groep, zo blijkt op menig nummer. Daarbij was niet de behoefte om als op Burn ieder nummer met twee zangers uit te voeren: Coverdale is meestal de krachtige frontman, meer nog dan op voorganger Stormbringer. Tenzij bassist-zanger Glenn Hughes zijn voorliefde voor soul/funk mag uitventen: dan verandert Deep Purple in een rockende soulrevue.

In 2015 verzuchtte buizen: "Kan iemand in hemelsnaam uitleggen wat er 'funk(y)' of zelfs 'soul' is aan dit album? Omdat dat op wikipedia staat?"
Als verlaat antwoord: Gettin' Tighter begint nog stevig, maar na bijna twee minuten is daar funk en een hoe-hoegilletje, al is dat deel gelukkig vlot voorbij. In This Time Around is hij opnieuw in de hoofdrol, mede dankzij de toetsengeluiden zitten we hier in soulland. Met de piano en ad-libs á la Stevie Wonder heb ik niks.
Lekker is evenwel het instrumentale vervolg Owed to 'G' met sterk gitaarspel van Tommy Bolin. Met die anderhalve (nog niet eens) nummers is echter de soul/funk een stuk minder aanwezig dan op de vorige twee platen: hoera!

Want verder domineert blueshardrock, een voorschot op de vroege jaren van Whitesnake, waar ik in Wezep iets van hoorde. Tot mijn verrassing bevalt dit me toch echt een stuk beter dan Burn, waar zowel Coverdale als Hughes nogal eens de hoogte in gingen, wat gelukkig al minder was op Stormbringer.
Op de Anniversary Edtion met op de bonus-cd de remix van Kevin Shirley klinkt dit Purple nog steviger. De blues in de muziek komt vetter de speakers uit. "Nieuwelingen" Same in L.A. en de Bolin/Paice Jam zijn prima aanvullingen.

Het verhaal is bekend: de oude fans waren vaak klaar met dit Purple, verkoopcijfers en bezoekersaantallen liepen fors terug, terwijl de cyclus van eindeloos optreden en opnemen zeker bij de veteranen in de groep voor uitputting zorgden. Tot Coverdales ontzetting werd besloten te stoppen: hij en Hughes waren nog maar net begonnen, om over Bolin maar te zwijgen.
Coverdale vond zijn eigen stijl stapsgewijs, te beginnen met soloplaat Whitesnake (1977). Achteraf gezien is dit Come Taste the Band een vooruitwijzing naar de eerste jaren van dat Whitesnake, waarbij het genieten is van Bolins spel.

Na in korte tijd driemaal het Purple met Coverdale-Hughes te hebben gehoord, ben ik benieuwd wat ik nu van Whitesnakes The Purple Album (2015) vind. Tijd voor een herbeluistering. Dat ga ik de komende dagen ontdekken en ondertussen komt de releasedatum 19 juli dichterbij, met een nieuwe Purple inclusief nieuwe gitarist.

Een advies aan RonaldjK zou kunnen zijn: "bezint eer ge begint".

Tja. Het mist natuurlijk allemaal het charisma en finesse van zanger Ian Gillan. Coverdale doet zijn best, maar ja, als je eenmaal Ian Gillan hebt gehad.
Zoals is gebleken, had de band beter de kaarten vanaf het begin op Gillan kunnen blijven zetten (i.p.v. Blackmore). Dan hadden we ook niet zo'n rare interval inclusief hiatus gehad.
Smoke on the water.
Gelukkig volgende week het nieuwe album in een onverwoestbare samenstelling.