Deep Purple - Come Taste the Band (1975)

Wat DP betreft valt dat nog wel mee. Dan zijn er aardig wat meer gelegenheden om je te irriteren aan meneer Gillan. Overigens werden Hughes' zangkwaliteiten bijzonder gewaardeerd door Lord zowel als Blackmore als ik me de interviews van destijds nog voor de geest haal. Zijn soul en funkaspiraties dan weer wat minder. Maar een zanger van formaat in zijn gloriejaren.

Een zanger die heel veel genres de baas is. Van Black Sabbath tot huisvrouwenkerstliedjes tot gastzanger zijn bij het danceclubje dat KLF heette en dan nog alles wat er tussen inzit. Alles kan hij. Zijn nasale geluid zal niet iedereen bevallen, maar krachtig en passievol is het altijd.

En zo is het en niet anders.

Dat is hij nu ook nog hoor. De man blijkt een roestvrij stalen stem te bezitten. Terwijl heel wat generatie genoten en ook een pak jongere zangers er niet veel meer van bakken. Blijft Hughes zijn kikker wonderwel in bijna perfecte staat.

Toch kan ik het me wel enigzins voorstellen dat mensen niks aan zijn stem vinden. Hij overdrijft het soms wel eens. Plus hij is vaak behoorlijk aanwezig.
Maar goed dat heeft een hoop te maken met smaak.

Klopt......dit geluid bevalt mij zeker niet. Hij komt mij nogal aanstellerig over. Wil vaak nog wel eens overdrijven en hoort zichzelf veel te graag. Nogmaals: van mij mag hij zijn mond houden.

Vrijwel alle hardrockzangers zijn zwaar over de top, dat brengt het genre nou eenmaal met zich mee. Aanstellerij is hun handelsmerk. Hughes onderscheidt zich in ieder geval door zijn veelzijdigheid, bereik en nuanceverschillen. Nog altijd hooggewaardeerd en zeker niet onterecht.

Dat beleef ik dan toch anders.

No problemo.

Inderdaad. Zelfs drugs en drank hebben geen vat gekregen op zijn stem.

En aanstellen? Hij weet zijn soulstembuiginkjes veel beter te doseren dan een Mariah Carey vind ik. En op Fused laat hij horen ook heel lineair te kunnen zingen. Zonder franje baant hij zich daarop een weg door de zanglijnen.

Precies. Technisch is en blijft het een fenomeen. Er van houden blijft natuurlijk iets persoonlijks.

Precies. Ik houd er niet van. Dan hoor ik liever Coverdale, Hoewel die ook zo zijn eigenaardigheden heeft.

Maar dat is weer een andere discussie.

Coverdale was live minder vaak bij stem dan Hughes. Dat werd dan gecamoufleerd met een hoop geblér dat weinig meer met zingen te maken had. Ik vind Hughes technisch gewoon beter dan Coverdale maar alle Purple zangers hadden natuurlijk hun eigen persoonlijke uitstraling en kwaliteiten. Maar ook aan Coverdale kon ik me net zo goed irriteren in die tijd.

Kijk maar de California Jam van Deep Purple in 1974 bij bv het openingsnummer. arme Coverdale. Maar in de studio waren ze samen een goed tandem.

Coverdale is i.v.m. Hughes een meer gemaakte zanger.
Huges was tijdig bij de pinken om te zien dat hij niet langer door kon gaan met drugs en drank....Sindsdien (2000??) maakt hij weer top(!) albums! Waar hij ook aan meedoet c.q op mee speelt . Luister is naar het eerste album van PHENOMENA

Nee bedankt.

Coverdale is geen 'meer' gemaakte zanger wat mij betreft.
Een geheel andere zanger dan Hughes. Die in zijn echte tijd ook de sterren van de hemel zong.

No way. Coverdale had een gouden strot, zo ongeveer tot midden jaren 80. Een natuurlijk, bluesy, warm en vet stem geluid. Weinig gemaakt aan. En California Jam bewijst mij juist dat ze prima af hadden gekund met uitsluitend Coverdale als zanger. Hughes' gegil is tenenkrommend. Aan de andere kant... op die ene plaat van Black Country Communion die ik bezit bevalt Hughes' stem mij tien keer beter dan wat Coverdale de laatste 20 jaar heeft laten horen.

Overigens, zijn bijdrage op Come taste The Band is ook weer niet heel erg storend. Er bestaat trouwens een mooi docu over deze plaat, waarin Hughes uitlegt dat het eigenlijk de bedoeling was geweest dat niet Coverdale maar hij de lead in Dealer had ingezongen, maar hij er bij het beluisteren van de eindmix erachter kwam dat zijn vocals door die van Coverdale waren vervangen... Supernummer trouwens.

Hughes kwam het beste tot zijn recht bij Trapeze en op zijn eerste solo album Play Me Out.

Dat laatste klopt wat mij betreft. Trapeze? Kom op Nieuwstad!

Ik vind de Hughes nummers bij Trapeze helemaal niet verkeerd hoor

Ik heb hier een live cd van Trapeze liggen. Staat helaas niet op deze site. En niet dat dat erg is. Want daar wordt je echt niet vrolijk van. Die band kan er gewoon geen reet van. Welome To The Real World heet dat gedrocht.

Reunie optreden uit 1991 is dat. Nooit gehoord. Ook geen behoefte aan.

Kant B vind ik een stuk sterker dan kant A, maar als geheel kan me dit niet echt bekoren.

Ik heb de plaat aangeschaft vanwege de "grote" naam die DP heeft, en uiteraard ken ik de ge-eikte hitsongs, maar deze LP maakt mijn verwachtingen helaas niet waar.

Bolin is dan welliswaar geen Blackmore. Toch weet hij de boel meer dan prima in te vullen. En gelukkig geen imitator van Ritchie
Bij Lady Luck oa hoor je al duidelijk de stijl waar Whitesnake naar toe zou gaan. En hetzelfde geld voor Hughes bij This Time Around. Heerlijk nummer trouwens.
Eigenlijk heeft dit niet meer zo gek veel te doen met de oude Purple. Zelfs de rol van Lord is op deze plaat behoorlijk beperkt. En daar ben ik niet echt rouwig om. Ben namenlijk niet zo'n fan van de beste man.
Best wel jammer dat deze line-up slechts een plaat heeft gemaakt. Beide zangers heb ik hoog zitten. En ook de funk invloeden zijn meer dan te pruimen wat mij betreft.

Dan vind jij het nieuwste werk ook niet veel want dat helemaal niks met de oude DP te maken

Om eerlijk te zijn ben ik maar een vreemde ouwe lollie wat Purple betreft. Sinds vorig jaar heb ik Made In Japan in mijn bezit. Ik schat dat ik deze plaat voor het eerst hoorde zo rond mijn 13e/14e. Maar heb heel mijn leven een hekel gehad aan Lord zijn gejengel. Om maar te zwijgen over dat gekrijs van Gillan. Purple was nooit mijn band.
Burn, Stormbringer en deze hebben altijd mijn voorkeur gehad. Puur omdat opper krijser Gillan opgehoepelt was. Maar ook deze platen heb ik pas een jaar of 6/7 geleden gekocht.
En tuurlijk ken ik ik veel van Purple. Daar ontkom je niet aan als destijds jonge rocker. Een aantal vrienden waren wel helemaal lijp van Purple. Dus werd ik wel gedwongen om mee te luisteren. Afgezien van Ritchie en Paice deed deze band mij vrijwel niks.
De eerste Purple plaat die ik vrijwillig op tape had staan was Perfect Stranger. En die vond ik wel aardig. Vooral omdat die Gillan er wat minder op krijste. Later nooit gekocht.
En in 2013 heb ik het licht dan toch gezien.
Want EINDELIJK vind ik Gillan geen krijser meer maar een prima zanger. Bij sommige mensen valt het kwartje jaren later ha. Aldus Hermanus Brood. Lord blijf ik tot nu toe maar mondjes maat geinig vinden. Maar ook dat is al een behoorlijke stap ha.
Nu heb ik een heel stapeltje oude Purple in bestelling bij mijn kamaraad. Ben benieuwd of de tijd niet gaat tegenwerken.

Maar om je vraag te beantwoorden ha ha. Geen idee, ik ben totaal niet meer op de hoogte na The house of Blue Light. En daar vond ik niet veel aan. Heb ik iets gemist???

Mooi verhaal Iggy (en ik kan het nog begrijpen ook). ook ik vind glenn hughes een betere zanger

Heerlijk albumpje dit en zeker ondergewaardeerd! Coverdale, Hughes & de helaas veel te vroeg overleden Bolin geven hier een leuke eigen en funky draai aan
Dit album staat zonder twijfel in mijn top 5 Purple albums!

Ik ben het ook met iggy eens! De 3 albums die hij noemt hoor ik ook liever dan het meeste dat ze met Gillan hebben opgenomen. Ben geen mega fan Purple in het algemeen. Vind het geen ramp om het te horen. Heb er diverse albums van in m'n collectie. Maar toch... Gillan's stem geluid trek ik niet op elk album. Hughes vind ik op het ene album ook prettiger dan op het andere. Coverdale kan ik eigenlijk geen zwak studio album van opnoemen. Live is dat weer een compleet ander verhaal.

Ik doe er toch een halfje bij. Ik luister het album veel liever dan Burn en Stormbringer. Heerlijk gruizig en funky jaren ´70 sfeertje. De afwisseling in zang tussen Coverdale en Hughes vind ik hier een stuk minder geforceerd overkomen. Hughes als bassist voegt echt iets toe aan het bandgeluid, met dat vette geluid, en vormt een goed duo met Ian Paice. Tommy Bolin ben ik de laatste tijd met nieuwe oren aan het beluisteren en vooral zijn slide spel verrast me.
Lady Luck, Love Child en Dealer vind ik de lekkerste nummers, maar Gettin´Tighter en This Time Around, met Hughes in de hoofdrol, mogen er ook zeker zijn. De instrumental Owed To `G`is een prachtig stuk.
Ik denk dat dit jarenlang een Deep Purple plaat is die niet echt meetelde voor veel fans, maar door de toegankelijkheid tot oude platen door digitale aanbieders wint deze aan populariteit. Geheel terecht denk ik. Bekijk ook eens die prachtige documentaire die op Youtube te vinden is over deze plaat en periode. Phoenix Rising heet die geloof ik.