Deep Purple - Scandinavian Nights (1988)

Saaie en te lange versies van de prima songs. Into the fire en Paint it black zijn iig origineel. Jammer dat de versie van dat laatste nummer instrumentaal is.

bootleg?

Nee origineel uitgebracht.

Haha, op de hoes staat echt "Sandinavian Nights".

Het is een beetje triest dat de twee kortste liedjes, Into the Fire en Black Night, het beste te verteren zijn. In Wring that Neck (na zo'n 12 minuten) en in Mandrake Root gebeurt muzikaal gesproken te weinig en pielt vooral Blackmore veel te veel om meer dan één keer te kunnen boeien. Jammer dat Gillan tijdens Speed King de draad weer even kwijtraakt.

Ik vindt het altijd geweldig hoe Deep Purple dit toch elke keer weer doet van een nummer van een paar minuten een half uur maken en je toch weten te boeien. (je moet er natuurlijk wel van houden ) live vindt ik Deep Purple toch altijd veel sterken dan in de studio kijk maar naar machine head smoke on the water en die van made in japan.
Dus een goede plaat met goede nummers

Je zal er maar bij gezeten hebben en de hele avond maar zeven liedjes te horen krijgen. Speedking klinkt goed.Gillan is op dreef en Blackmore scheurt er lekker fel op los. Into the fire is ook een waardevolle opname. Child in time in een extra lange uitvoering en Black night zijn zeker de moeite waard. Dan resteerd nog het instru-mentale blok. Wring that neck heeft gelukkig uitstekende solo's van Lord en Blackmore. Mij verveelt het niet zo snel. Mandrake root heeft dan nog twee minuten zang maar gaat dan weer goed 26 minuten instrumentaal verder,met zo af en toe een kreet van Ian Gillan.Later werd het Space truckin'wat zo ellenlang doorgaat. Paint it black is vooral Ian Paice zijn ding. Toch een heel goed optreden.Iedereen is goed op dreef.(Glover heeft nog een korte solo in Wring that neck.) Vier en een halve ster.

Nee. Officieel, maar wel pas uitgebracht in 1988. Het concert was in eerste instantie opgenomen voor een radio uitzending.

Ik zal eens een correctie doorsturen voor de releasedate.

Ik had hem ooit gekregen van iemand die er niets mee kon.
Nou is de line-up met Ian Gillan mijn minst favoriete Deep Purple formatie, maar aangezien er veel instrumentale stukken op staan wilde ik het nog wel een kans geven.

Het bevestigde alleen maar wat ik al vond, die gillende zang en dat irritante overheersende Hammond orgeltje van John Lord waren zo duidelijk aanwezig dat ik het al snel zat was.

Nou vond ik "Made in Japan" al weinig aan (Made in Europe vind ik te gek), heb keurig een paar CD's van deze line-up in mijn CD-rek staan maar draai ze (vrijwel) nooit.
Alleen "Perfect Strangers" vind ik echt goed.
Ritchie Blackmore als songwriter bij Rainbow vond ik heel goed, als gitarist bij Deep Purple minder.

Natuurlijk staan er ook goede stukken op maar die worden al snel om zeep geholpen door dat freakerige gesoleer.
Geeft allemaal niet, Deep Purple heeft zoveel uitgebracht dat voor iedere hardrockfan er wel wat tussen zit vanmiddag maar eens "Come Taste the Band" draaien....

Wel een wat chaotische uitvoering van Speed King. Gillan is soms de draad even kwijt, zijn krijsende uithalen zijn echter uitstekend. Als middenstuk krijg je een fel duel tussen Lord en Blackmore te horen; een opwarmertje voor de soleerpartijen van Wring That Neck, waar ieder ongeveer 10 minuten krijgt. Dit soort taferelen kwamen met Tommy Bolin weer aan bod.

Het leuke van al die live albums van DP is dat het elke keer weer an ders klinkt. Elke keer zijn het andere solo's van Blackmore/Lord.
En ok, de ene keer klinkt dat beter dan de andere keer, maar al bij al luister ik graag naar die live versies