Deep Purple - Live in Paris 1975 (2004)

Goed live album, een van Ritchie's laatste concerten met Deep Purple in de jaren zeventig. Klinkt goed. Ritchie prutst een beetje bij de solo in Burn en ibj de intro van Mistreated, maar dat mag de pret niet drukken. Beste MKIII live CD

Ook deze live cd van Deep Purple laat ik aan mij voorbij gaan . Ik hou het op "Made in Japan" en de latere "Nobody's Perfect"

Dat is jammer, want ik denk dat dit de beste MKIII is, Mijn top 4 van deep purple live albums is:

1 Made in Japan
2 Live in Paris
3 Stuttgart 93
4 Wings of a Russian Foxbat

Net als Hans Brouwer laat ik deze kelk aan me passeren, ik hou het ook bij Made in Japan.
Misschien dat ik hem later in de afrpijsbakken toch eens tegenkom en alsnog meeneem, maar ik zit hier voorlopig niet op te wachten, ik heb voldoende Deep Purple in huis, denk ik - alle studioplaten van DP Mark II + The platinum Collection + Made in Japan; zo kan ie wel!

We worden de laatste jaren bijna letterlijk dood gegooid met live opnamen van Deep Purple.
En zoals hierboven ook gemeld is , zijn er goede en ook vaak wat midere live concerten aan het digitale plastic toevertrouwd.
Wel moet ik zeggen dat bijna elk concert de nummers anders klinken. De heren Blackmore en Lord waren meesters in het improviseren. Ok Made in Japan is beter, maar echt slecht vind ik het niet.

Een weekje terug trouwens heruitgebracht in digi-pack uitvoering. Als bonus staat er op het einde van disc 2 een interview van 25 minuten met Hughes / Coverdale / Paice. Dat hadden zer er echt wel van af mogen laten wat mij betreft. Hooguit grappig om een keertje naar te luisteren maar verder vind ik het eerder storend dat de live cd overgaat in een interview. Verder heb ik hem toch maar aangeschaft aangezien ik hem nog niet in huis had en toch wel de beste MKIII live cd blijf vinden. (...en inderdaad behoort het volgens mij uberhaupt bij het betere Purple live materiaal - samen met Live in London, Made in Japan, Live at the Olympia en Total Abandon).

Ik moet nog een keertje mijn oude exemplaar van Made in Europe vervangen door dit. Zelfs het inferieure Gypsy klinkt bijna overtuigend, al solliciteren Hughes en Coverdale aan het eind ervan naar een gesticht, de idioten.
Wie dit niet kent is eigenlijk geen Blackmore fan, want hij en ook Lord zijn in absolute topvorm.

Als ik het goed begrijp staat dit al grotendeels op MkIII: The Final Concerts, blijf de beurs niet trekken voor Deep Purple.

Ik vraag me ook af waarom een band met zoveel live albums moet komen.

Al zijn er b.v ook bands als kiss of b.v Queen die maar niet ophouden om steeds maar weer een verzamelaar op de markt te brengen.

Ik houd het mooi bij de dubbelaar van made in japan, dat vind ik mooi genoeg.

Ik snap de hoge waarderingen van de Graz en Parijs concerten niet zo. Heeft er misschien mee te maken dat ik een muzikaal onbenul ben, maar Ritchie Blackmore speelt hier m.i. met weinig inspiratie. Dat Graz optreden heb ik (via de uitverkoop) helemaal en Parijs gedeeltelijk op The Final Concerts. Gypsy wordt zonder enig elan gespeeld, Lady Double Dealer lijkt haast een valse start te hebben, het intro van Mistreated is tam, Smoke on the Water begint met het gepiel en aangekloot van een stukje Lazy, You Fool No One is een schim van Live in London en die solo in Highway Star wordt op een gegeven moment een 'bak herrie' waar een 'normaal' mens niet mee uit de voeten kan; op een foto in het boekje gaat Blackmore met een wijnfles over de gitaarhals. Dit allemaal als kritisch gehoor omtrent Blackmore. David Coverdale zingt goed, al lijkt zijn tekst in Highway Star dubieus van aard. Jon Lord en Ian Paice zijn van die muzikanten waar nooit iets op aan te merken valt. Dat valt niet te zeggen van Glenn Hughes, die hier al wat meer de vrije hand heeft. Zijn aandeel in de korte improvisatie aan het slot van Smoke on the Water is me nooit zo bevallen en dit keer wordt er een stukje Cry with a Little Help from My Friends gespeeld, voorzien van de nodige gillen van Hughes. Burn, Stormbringer en Space Truckin' ken ik dan weer niet en ben er ook niet benieuwd naar, tenzij Live in Paris ook ergens in de uitverkoop te vinden valt. Made in Europe kent een flitsend intro van Lady Double Dealer. Niet op Paris en niet op Graz gehoord.

[quote]ricardo schreef:
Ik vraag me ook af waarom een band met zoveel live albums moet komen.

Ehhhhhhhhhhh.................... geld?

Hm, beter dan ik dacht. Het gegil van Glenn Hughes blijft binnen de perken en You Fool No One staat er compleet op; geen vreemde edits met missende drum- of gitaarsolo's. Stuk beter dan Graz en bovendien een compleet optreden. Heb deze Paris lang aan me voorbij laten gaan, maar vind het nu een verademing in een tijd waar het aantal MK VIII livealbums hoog opgelopen is. Tuurlijk valt er wel wat te mijmeren over de kalme aanpak van het intro van Mistreated of dat gepiel van Lazy als intro van Smoke on the Water, maar het straalt meer leven uit dan MK III: The Final Concerts en het optreden maakt de indruk erg hard te zijn geweest.

Prima live plaat van de Paarse mannen. Wederom vind ik de combi Coverdale/Hughes erg sterk. Af en toe had Hughes net iets meer zijn mond dicht kunnen houden. En bij de uitgesponnen nummers blijft het niet altijd even interessant wat mij betreft. Maar goed, dat deden wel meer bands. En al helemaal in de jaren 70. Dat was destijds zo'n beetje een must.
Vooral de eerste 5 nummers knallen er heerlijk in.