De succesvolgste telg van de legendarische Bob heeft weer een nieuw album wat redelijk terug naar de roots is. Het klinkt allemaal rustigjes aan en de liefde, revolutie, de heer en maatschappij worden ruimschoots van stal gehaald. Echt overtuigen als in de oude dagen van zijn vader doet het mij niet echt. Ik mis daarvoor toch de warmte die ik zo lief had in de muziek van the Wailers en ook bepaalde instrumenten blijven wat achter in het geheel. Een nummer als Welcome to the World is wel heel simpel van opzet en daar zou zijn vader wel mee weg hebben kunnen komen, maar Ziggy niet. Zijn stem blijft een sterke troef, maar zijn composities laten wel wat te wensen over.