Porcupine Tree - Deadwing (2005)

Deze plaat verdient zeker een plaats in de top 250

Het zijn nu 85 punten (het album is gestegen in mijn top 10 )

En ik heb hem zojuist vanaf niets op 2 mijn Top 10 binnen laten denderen, ter vervanging van IA. In de KO merk ik dat ik steeds bij Deadwing-nummers uitkom. Dus als het goed is staat hij morgen in de Top 250!

Ik zeg: terecht

Terecht dat er één van hun platen in staat ja, maar dan liever een andere..

Je zegt het maar orbit, ik pm mijn rekeningnummer wel

Opvolger zal heten: Fear of a Blank Planet

Releasedatum: midden april maar releasedata worden vaak verschoven. Dus maar met korreltje zout nemen.

Zie verder: http://www.musicmeter.nl/artist/10841/messages/

zal niet veel uitgesteld worden want eerste toerdata zijn al bekend...

Op 11 oktober 2005 zette ik Deadwing op de 20-stemmenmijlpaal want dit album had toen nog geen 20 stemmen. Ik hoopte dat Deadwing wat meer aandacht zou krijgen en in een lijstje zou komen. Wauw, en nu al 132 stemmen met een gemiddelde van 4,05. MuMe-ers hebben over het algemeen dus een uitstekende muzieksmaak.

tis dan ook een geweldige cd

Alles schijnt te kloppen op dit album.
Chapeux voor Steve!!!

Ik zie dat ie eindelijk in de top 250 staat
Dat ie nog maar flink moge stijgen

Goed, hè! Ging niet vanzelf overigens.

Toen ik Deadwing voor het eerst hoorde was dat ook waar ik direct aan moest denken. Al die vreselijke hardrockbandjes uit de jaren '80. Gelukkig staan er ook nog Arriving Somewhere But Not Here (en Lazerus) op en zitten er nog enkele fraaie stukjes tussen, maar over het algemeen was het een grote tegenvaller

Misschien moet je die bands daarvoor veel en vaak gehoord hebben om de vergelijking te horen, maar inderdaad.. ik blijf ook bij mijn oordeel. Meer zgn. progbands putten trouwens uit dat vaatje, prima hoor, maar Queensryche, fates warning e.a. waren daar al veel eerder mee bezig.

Vandaar dat die substroming ook vaak progmetal wordt genoemd. De bands die jij hier nu opnoemt vormden als eersten een soort brug tussen de genres progressieve rock en hardrock/metal.
Om Porcupine Tree's Deadwing echter puur en alleen tot deze substroming te rekenen gaat mij evenwel beslist te ver. Daarvoor heeft Deadwing in mijn ogen immers veel meer te bieden. Bovendien laat de plaat een aantal cliche's uit dat genre pertinent achterwege.

Nu ben ik wel benieuwd naar wat je bedoeld, Frans. Wat voor cliche's bijvoorbeeld?

Dat bijvoorbeeld een nummer enkel als middel dient om het technisch vermogen van de heren muzikanten tot uiting te kunnen brengen. Het verwerken van klassieke thema's in de muziek. Het knip- en plakwerk teneinde tot een 'compositie' van epische vormen te kunnen komen. En nog wat meer dingen, maar ik denk dat je hier al een goed beeld heb van wat ik voor ogen heb.

Bovendien wil ik niet dat er een beeld ontstaat dat ik een hekel heb aan progmetal, want dat is zeker niet het geval.

Wel, dan is Arriving somewhere wellicht niet zozeer het resultaat van knip- en plakwerk, maar toch wel van flink oprekken. Ook een manier om een nummer waarvan de essentie een minuut of zes duurt over de dubbele lengte uit te spreiden.

Wat een prachtige muziek; Opeenvolgend; Deadwing, Shallow, Lazarus. Wauw! Dit maakt echt indruk! Mijn 16-jarige-ik vergeet even om hier een serieuze rescensie neer te zetten. GEWELDIG!!

Goed bezig Louis

Waarom staan er niet meer nummers als Shallow op? Als dat het geval was geweest had deze zeker op meer dan 4 kunnen rekenen. Jammer, jammer. (lees: mochten mensen meer nummers als bovengenoemde kennen, posten die hap )

Het begin van Lazarus, als het eerste pianoloopje begint:
Kippevel!

Ik vind dit plaatje echt beter en beter worden... Hoewel het niet direct mijn gewoonte is om direct te vallen voor (te) perfect ge-produce-te platen zonder enige flaw, vind ik het "te perfecte" hier helemaal nie storend.

Soms kwetsbaar mooi (intro lateralus), soms extreem spannende wendingen (Deadwing, Open car).....hmmm.....dit zou wel eens een blijverje kunnen worden.


Heb ik dan de voorbije decennia dan toch iets gemist?

Deadwing, fantastische track.
Het begin is net alsof ik een Incubus hoor & dan gaat het over richting Tool, echt prachtig die 'combinatie' van zo die 2 soorten toch in mekaar te vermengen & een prachtige song te maken.

Deadwing - Porcupine Tree (2005)

Deadwing is voor mij het eerste album van Porcupine Tree, een album dat is aangeraden door een van mijn vrienden. De afgelopen tijd maakte Porcupine Tree een enorme stijging aan populairiteit door. Dit kwam waarschijnlijk omdat dit jaar het nieuwe album van deze groep onder leiding van Steven Wilson is uitgekomen.
Fear Of A Blank Planet lijkt naar mijn mening in veel opzichten op dit album. De opbouw en het soort nummers is ongeveer hetzelfde.

Voor mij een zeer experimentele, maar zeer geslaagde uitstap naar de wat hardere vorm van Rock. Normaal houd ik me meer bezig met Pop/Rock/”Folk” en dat soort dingen, maar het werd nu tijd voor iets anders. Zoals ik al zei won Porcupine Tree bij ons op school een heel stuk aan populariteit. Ik dacht eerst altijd dat dit een soort muziek was dat dicht in de buurt kwam van Metal. Dat had ik dus fout.

De opener van het album en tegelijkertijd de titelsong begint rustig en bouwt op naar een stevig, met soms harde uitschieters, nummer. Deadwing is de naam. 9 minuten lang genot van de bovenste plank! Ook als het nummer drijgt af te lopen in een kalm voortkabbelend muziekje krijg je nog een soort outro van zo’n anderhalve minuut wat wéér voor verrassing zorgt! Hierop volgt dan gelijk het tweede nummer met een geweldig refrein: Shallow. Steeds die uitroepen: Shallow! Shallow, Give it to me, give it to me! Heerlijk.
Lazarus daarentegen is een bloedmooi liedje met een geweldig pianoloopje en een catchy melodie. Het grijpt je en laat je niet meer los.
Halo vormt naar mijn mening hierna de opmaat naar een van de beste songs ooit gemaakt. Een briljante opmaat al zeg ik het zelf. Maar daarna komt toch echt zo’n monster van een nummer; Het 12 minuten durende Arriving Somewhere But Not Here! Wat een song. Zo eindeloos lang, en het verveeld geen seconde. Ik zeg niet gauw van nummers dat elke noot klopt, maar bij deze edelsteen is deze uitspraak zeer gepast!
Na dit nummer ben je echter ontzettend verwend geraakt en wil je eigenlijk het nummer nog een keer opzetten. Maar de CD gaat door en er staan nog meer nummers op. En helaas, ook bij Porcupine Tree kan je missertjes bespeuren. Mellotron Scratch is dan niet een zeer slecht nummer, maar op dit album kan je toch gerust zeggen dat het beneden het niveau ligt.
Gelukkig maakt Open Car het weer een beetje goed en met The Start of Something Beautiful kan je weer zeggen dat Porcupine Tree weer op het niveau zit van het begin van dit schijfje.
Dan rest ons nog een nummer: Glass Arm Shattering. Na alle geweld van de voorgaande nummers toch een nummertje wat ik nog steeds niet begrijp. Misschien komt dit omdat het het laatste nummer van de CD is (die nummers begrijp ik vaak pas als laatste), maar het kan ook gewoon zijn dat ik het simpelweg geen leuk nummer vind.

Na deze muzikale ontdekkingstocht ben ik tot de conclusie gekomen dat dit album het dubbel en dwars waard is om een plekje in mijn top 10 te krijgen. Ook de al eerder gegeven 4,5* is de CD dubbel en dwars waard.
Toch jammer dat Porcupine Tree met hun laatste album probeerde dit kunstje wat ze hier geflikt hebben, nog een keer te produceren. Als het nou goed was gelukt OK! maar het is niet zo. Jammer….

Mooi stukje man

Inderdaad een mooi stukje. Maar om 'Mellotron Scratch' nu als beneden niveau te bestempelen, nou nee. Ook niet wanneer je het vergelijkt met de rest. Misschien omdat het net achter het geweld van 'Arriving .....' zit, is het even moeilijk voor dit nummer te concentreren.

Nou, ik heb dus geprobeerd om dat nummer eens afzonderlijk te luisteren, maar het nummer pakt me gewoonweg niet. Het is geen saai nummer, maar toch...

Alleen al voor het nummer Arriving somewhere but not here krijgt deze een top 10 plaats...kippenvel nummer hij word naarmate je hem meer beluisterd steeds beter...