Porcupine Tree - Deadwing (2005)

Door alle muziek (prog en anderszins) die ik de afgelopen jaren tot me genomen heb, is Porcupine Tree in mijn collectie een beetje ondergesneeuwd. Stupid dream, In absentia en Fear OABP staan me nog heel goed voor de geest, maar Deadwing is behoorlijk weggezakt. Nochtans is dit #191 in de MusicMeter-top-250, en één draaibeurt later is me al geheel duidelijk waarom. Met name de twee langste nummers klinken alsof ze niet anders hadden kúnnen klinken, alsof ze zijn ontworpen door een bovennatuurlijk componist (geen religieuze connotatie of heiligverklaring van SW bedoeld) die niet in staat is om noten, akkoorden of melodieën te schrijven die niet "juist" zijn en niet precies "daar" horen, zo perfect zijn die nummers en hun arrangementen en solo's. Van de kortere stukken spreken Shallow en Halo me allebei minder aan vanwege matige melodieën, en in Mellotron scratch lijkt een echt mooi nummer te zitten dat er maar niet uit wil komen, maar het laatste trio is dan weer geweldig. Heel bijzonder hoe Steven Wilson loodzware metalriffs kan inzetten (Deadwing, Arriving somewhere, Open car, The start of SB) in dienst van een dromerige sfeer. En de enige reden waarom ik het wonderschone Lazarus niet als favoriet heb aangevinkt is omdat het titelnummer ongeveer twee maal zo lang duurt (en dus ongeveer twee maal zoveel wonderschoons biedt) en Arriving somewhere zelfs drie maal. Geheel onterecht door mij veronachtzaamd, deze band.

Vooraleer de nieuwe SW eind januari verschijnt met ongetwijfeld de nodige pro en contra's over SW , heb ik dit schitterend schijfje weer eens opgezet. PT in topvorm !
Lazarus is bijvoorbeeld zo'n nummer dat heel de dag in je hoofd blijft hangen ( niet erg natuurlijk ).
Zeer smaakvolle bijdragen van Adrian Belew en Mikael Åkerfeldt vind ik trouwens.

Nogmaals meermaals beluisterd > score verhoogd naar 4,5*

Ondanks dat ik geen progfanaticus ben, viel dit al bij al goed mee. Ok, de stem van Steven Wilson vind ik nog steeds matig, maar in albumcontext valt het minder op dan in losse nummers. Lazarus was me al langer bekend en is ook enigszins een buitenbeentje in hun oeuvre, waarbij ik het vreemd vond dat ik dit nummer zo lang al zo goed vond, maar geen andere nummers me daarnaast konden beklijven. Ik miste vaak de wat emotionelere diepgang die je in Lazarus snel vindt. Dit gezegd zijnde, valt het album in z'n totaliteit goed mee. Zo is ASBNH ook een groeiertje gebleken en zijn er voldoende andere momenten die voldoende sterk zijn om dit album een 3.5* te geven.

Ik beluisterde dit album n.a.v. dit topic.

Geen idee wat ik moet verwachten bij deze band. Ken dit album nog niet. Bij het beluisteren van dit album heb ik een beetje het gevoel dat ik weer terug ben bij het begin van dit topic. Veel gitaren, veel schreeuwerige donkere zang. Rammen, knallen en daarna nog meer rammen en knallen. Als de zanger zingt geen slecht stemgeluid trouwens. Maar met dat geram op de instrumenten kan ik gewoon (nog steeds) niet veel. Dit is simpelweg niet voor mij weggelegd. Al zitten er een paar nummers tussen die het wat rustiger aan doen.

Vanaf In Absentia hebben ze wat aan een stijl verandering gedaan en kwamen er wat metal achtige invloeden met vooral harde gitaren in. De platen van voor In Absentia zullen jou waarschijnlijk een stuk beter kunnen gaan bevallen, en vooral de platen Lightbulb Sun en Stupid Dream vind ik wonderschoon

Dit album was ook mijn ontdekking van PT. Sindsdien fanboy van de eerste nanoseconde. Maar ik heb wel wat minder soul en funk in m'n top 10 staan anders wat voorrang geven aan de nummers 3, 6, 8 en 9 hier? En een Trains, Sentimental, Sound of Muzak, Heartattack in a Layby... Veel plezier!

Ondanks dat er genoeg stukken op dit album zitten waar ik van kan genieten, heb ik er soms wat moeite mee. Dat komt met name door de harde gitaarriffs, die in sommige nummer voorbij komen beuken. Tenminste, zo voelt dat voor mij.

Voor mij springen de nummer "Mellotron scratch" en "Lazarus" en in positieve zin uit.

De deluxe heruitgave is aangekondigd voor volgend jaar maart.
Deadwing (Deluxe Edition with art print) - burningshed.com

Schitterende uitgave, en de demos zijn heel erg goed. Klinken eigenlijk als volwaardige songs, zeker in vergelijking met demos die je op andere boxsets aantreft. Ook de surround sound klinkt als een klok maar dat is Steven Wilson wel toevertrouwd.

Weer eens opgezet naar aanleiding van de documentaire die bij de deluxe editie zit en op YouTube te vinden is (voor nu...).

Overigens een tegenvallende documentaire met teveel focus op het (onsuccesvolle) filmscenario waar het album op gebaseerd is. Documentaire van In Absentia was veel interessanter - ook een aangrijpender onderwerp door de behoorlijke switch qua stijl.

Dan is Deadwing toch een album dat tussen 2 meesterwerken ligt en zo wel vaak genoemd wordt tussen de favorieten maar zelf niet een meesterwerk is (imo). Dat neemt niet weg dat dit een heel sterk album is met prachtige nummers. Arriving Somewhere But Not Here is bijvoorbeeld één van de beste Porcupine Tree nummers.

Ik denk wat het album niet ten goede komt is dat het de soundtrack had moeten worden van een film. Ook toegegeven door Steven Wilson kwam dit vooral door gebrek aan betere ideeën. Waar In Absentia en Fear of a Blank Planet wel duidelijk (semi-)conceptueel zijn ontbreekt de samenhang hier nogal. Jammer want dit was Porcupine Tree op zijn best.

Ik zet het album wel graag regelmatig op - daar zijn de nummers te goed voor. Maar ik heb dit album nooit zo hoog hebben staan als zijn voorganger en opvolger. 4* perfecte score.

En ja hoor ! Mijn vrouw kwam net trots naar mij toe met een foto van de Top 2000 en welke band staat erin met welk nummer ? En dat op plaats 1478 !

Juist ! Ze was helemaal blij.

Waar moet het toch naar toe met de wereld als zelfs al Porcupine Tree met Arriving Somewhere But Not Here in de top 2000 staat…

Ik heb Deadwing vanochtend eens goed beluisterd. Het probleem met PT is niet de muziek of de nummers, is niks mis mee en op Deadwing nog toegankelijk ook dus daar kan ik wel aan wennen. Alleen die zang van Steven Wilson, die trek ik simpelweg niet. Vind het vlak en saai, er zit totaal geen overtuiging in. Het boeit me gewoon niet. Afgelopen weekend In Absentia beluisterd. Hetzelfde verhaal. Ooit kocht ik Fear Of A Blank Planet en toen stoorde het me al. Het ligt dus gewoon aan mij.

En gisteravond (toen ik al lekker lag te slapen) kwam ze enthousiast de slaapkamer binnen en gaf aan dat Arriving Somewhere wel heul veul plekken was gestegen. Net even gekeken en dat was maar liefst 679 plaatsen naar nummer 799.

Dus ik weet nog steeds niet waar het naar toe gaat met de wereld.. Maar PT is nog steeds niet gearriveerd waar het hoort te zijn.

Als Arriving Somewhere But Not Here al fier in de linkerrij van de Top 2000 mag prijken, dan lijkt het me toch slechts een kwestie van tijd voordat andere bloedmooie en wat toegankelijkere krakers als Blackest Eyes, Trains, Lazarus en My Ashes hun intrede doen.

Vannacht was het in ieder geval heerlijk genieten van Het Stekelvarken Boompje (mooie taalkundige vondst Gretz, credit where credit is due!). Mooi om te zien dat het bredere Top 2000-publiek deze snobistische klasbak meer en meer weet te waarderen en hem naar de hogere regionen van de lijst stemt. Volgend jaar een top 100 notering?