Porcupine Tree - Deadwing (2005)

Ik heb vrede genomen met 5 en 8...

Ik dus ook maar zo'n nummer als Halo, dat zou toch op zo'n beetje elke cd die je kent dé klapper van het album zijn..

Vandaag maak ik er maar eens een leuk Steven Wilson dagje van. Mocht het allemaal toch wat te eentonig worden, dan kan ik altijd nog de samenwerkingsverbanden met andere grootheden erbij slepen. Dat is natuurlijk wel zo slim bekeken van die meneer Wilson. Maar hij hoeft voor eentonigheid niet bang te zijn, denk ik. Alleen de muziek van Porcupine Tree al, is zo rijk aan stijlen met evenzovele gradaties aan schoonheid, dat je altijd wel een paar albums - of gedeelten ervan - kunt vinden die de moeite van het beluisteren waard zijn. Vandaag wil ik naast wat solowerk, minstens vijf albums van Porcupine Tree uit dat enorme oeuvre van Wilson kiezen.

Ik kende Steven Wilson tot voor kort eigenlijk alleen nog maar van naam en de vele remixen van o.a. XTC en Yes. Vorige week nog heb ik dat schitterende (solo)album Hand. Cannot. Erase. aangeschaft en dat is zo goed bevallen dat ik nu met wellicht iets andere oren naar de Porcupine Trees ga luisteren.

Deadwing heb ik een paar weekjes terug ook al een keer of wat de revue laten passeren. Helaas kon ik er op dat moment nog niet zo veel mee - wel aardig, maar niet echt bijzonder - totdat ik gisteravond tijdens een live uitvoering van Arriving Somewhere But Not Here ergens op YouTube omver werd geblazen door een 'saai uitziend' mannetje met een gitaar. Dat saaie kereltje, weliswaar nog altijd zonder opsmuk, veranderde ineens in een zeer imponerende, knappe verschijning. #hoestmogelijk
Wat een fraaie uitvoering was dat trouwens. Daarbij mag ik uiteraard de ander bandleden niet vergeten te vermelden, zoals de immer vriendelijk glimlachende bassist, de geweldige trommelaar Gavin Harrison, die andere fantastische gitarist - ben de naam even kwijt - en natuurlijk toetsenist Richard Barbieri. Die laatste meneer kende ik natuurlijk al vanaf de eerste klanken van de formatie Japan. Mocht ik iemand zijn vergeten, dan is dat niet met opzet! Ik ga er beslist nog een keertje naar kijken én luisteren.

Deadwing, Fear of A Blank Planet en In Absentia staan met name voor vandaag op de lijst. Ik wil nog twee andere Porcupine Trees hebben.

Welke zal ik er nog bij pakken?

Dat is wel wat veel van dezelfde periode... dan zou ik minstens Up the Downstair erbij doen. The Sky Moves Sideways heeft ook zijn fans onder de old school symfo/spacerock liefhebbers, maar die vind ik persoonlijk wat minder eigen en wat minder spannend.

Goed idee!

En Lightbulb Sun is ook een musthave eigenlijk, al was het alleen maar vanwege het geweldige Russian on Ice ??

Eigenlijk val je geen buil aan wat voor Porcupine Tree album, en Signify, Stupid Dream en The Sky Moves Sideways zijn ook wel echte musthaves eigenlijk. Net als de door Casartelli benoemde Up the Downstair.

Een live album erbij is ook nog leuk, en dan vooral Coma Divine of Warzawa, weet je ook gelijk wat ze live in huis hebben

The Incident vind ik dan weer geen must have, dat was eigenlijk net een album in de stijl van de 3 voorgangers teveel.

Alicia
Ik heb PT leren kennen met Deadwing en FoaBP en dat zijn nog steeds mijn favorieten, als ik er dan toch twee moet kiezen. Als je Katatonia en het debuut van Riverside in het achterhoofd houdt (ik check even je laatste scorebedelingen), komt alles vanaf In Absentia het best in de buurt. Als je aan Pineapple Thief denkt, ga dan voor Stupid Dream/Lightbulb Sun/In Absentia. Maar dan nog, minder pop en songgericht dan TPT. In 2002 komen de eerste 'metal'sounds om de hoek loeren (er waren wel al wat harde gitaren aanwezig in SD en LS, maar van metal kon je moeilijk spreken). Dat komt o.m. omdat de twee jaren voordien Wilson fel betrokken was bij de creatie van Blackwater Park van Opeth (frontman is Mikael Akerfeldt, die je zal kennen van Storm Corrosion). Wilson heeft die plaat geproducet en gemixt, heeft eraan meegeschreven en zingt zelfs mee in het refrein van Bleak. In 2002 volgde Opeth's waarschijnlijk zwaarste plaat (Deliverance) en het jaar nadien hun zachtste (Damnation, de rustige maar wrange keerzijde van het diptiek met Deliverance). De intrede van de metal in PT's catalogus vanaf 2002 is dus geen toeval.

Maar goed, ik zou PT geheel naar eigen inschatting subjectief indelen in:
Space/psychedelische rock: Up The Downstair, The Sky Moves Sideways
Transitie-album: Signify
Meer kop-en-staart-songgerichte progpoprock met een epic hier en daar: Stupid Dream, Lightbulb Sun
Transitie-album: In Absentia
Progrock/metal met behoud van meerlagige atmosferische melancholie: Deadwing, Fear of a Blank Planet

Mix van alles maar vooral in de lijn van Deadwing en FoaBP: The Incident. Dat ene album te veel? Niet wat mij betreft

Metanoia heb ik lang geleden beluisterd, maar beschouw ik niet echt als een volwaardig album. Bestaat vooral uit ambient/spacey improvisaties. Debuut On The Sunday of Life (een samenraapsel van demo's en tapes en prulletjes van dáár nog voor + het heerlijke Radioactive Toy) vind ik niet zo sterk. Voyage 34 dan weer wel, vooral op het live-album Warszawa, waar de magistrale gitaarsolo's uit Phase I en Phase II gemengd worden!

Live zou ik dus gaan voor Warszawa, Arriving Somewhere... en Anesthetize.

Om het nog even over Deadwing te hebben: ik heb met dit album mijn eerste stappen gezet in wat 'progressieve muziek/rock' genoemd wordt. Dat was in december 2008. De daaropvolgende maand had ik mijn eerste universitaire examens. Bijgevolg was die examenperiode mijn slechtste aller tijden.

Veel luistergenot!

Dank je wel, Mindscapes , dat is hele goede info. Jouw visie klopt aardig, zeker als je ook de artiesten erbij betrekt, die ik in het recente verleden heb ontdekt en die ik erg goed vind.
Hoe dan ook, het wordt weer een spannende muzikale reis.
Ditmaal door het uitgestrekte Wilson landschap!

Wat zo'n 'saaie vent' al niet te weeg kan brengen.
Hopelijk ben je later wel geslaagd voor je examen?

Graag gedaan, ik 'pleit schuldig' als het op SW-fanboyism aankomt, maar heb wel sterk leren relativeren in de voorbije jaren. Zo heb ik het moeilijk met Genesis en luister ik nu naar het heerlijke Malibu van Anderson Paak Ik geloof ook nog steeds dat PT en gerelateerde muziek voor velen weggelegd kan zijn als men er de tijd voor neemt (of wil nemen). Vocale harmonieën, iets verder gezochte composities, meerlagigheid,... ze laten me niet onverschillig en ik denk dat er maar weinigen zijn die hier niets bij zouden voelen, als het iets meer 'aanwezig' was. Tijdens mijn onbezonnen studentenjaren ( ) heb ik vaak hele nachten met vriend(inn)en plat op de vloer of op bed gelegen met albums als Deadwing, Blackwater Park, Transatlantic's The Whirlwind, Neal Morse's "?", Big Big Train's The Underfall Yard, Anathema's Weather Systems, Karnivool's Sound Awake, Motorpsycho's Heavy Metal Fruit etc etc. die door de boxen galmden. Het helpt ook als je zelf muziek speelt, dan zoek je al eens verder dan wat de radio je meestal voorschotelt. Net voor PT zat ik wel al in een Radiohead/Sigur Ros/Pink Floyd fase, dus de stap was klein. PT was een tip van een vriendin (via het lied 'Normal', verschenen op het EP'tje Nil Recurring), die het lied oplegde toen ik bij haar was, anders was ik er misschien nooit opgekomen via andere kanalen en zat ik nu te discussiëren in folk, soul of hip-hop threads


Dat is me gelukt! Intussen ook al enkele jaren afgestudeerd

Gelukkig!

Ik kwam ooit, min of meer, uit het versteende struisvogelei van mastodonten Genesis/Yes/Pink Floyd gekropen , maar luisterde wat later liever naar (post)punk en wave, ook al vanwege de kortere en wat steviger kop en staart nummers. De rode draad is en blijft melodie, goede zang, melancholie en sfeer. Dat vind ik ten dele nu ook weer terug in sommige moderne progressieve rock/metal. Een aantal van die bands zijn ook weer beïnvloed door Sisters of Mercy en The Cure om er een paar te noemen. Jonas Renkse zingt The Cure, loopt in een Sisters T-shirt rond en Steven Wilson verbouwt enkele platen van XTC en hoe!

In dit woord zit een band verscholen die je misschien ook wel eens zou kunnen checken Of het je ding zal zijn weet ik niet zeker, maar het zou zomaar wel eens in het straatje kunnen liggen van een Porcupine Tree-liefhebber. Mijn favoriet is FoaBP omdat dat zo'n sterk geheel is, maar de allerbeste nummers staan wel op dit album en In Absentia (Trains, The Sound of Muzak, ASBNH, Lazarus,...)

Ik heb 1 album van Mastodon, maar daar ben ik niet echt gelukkig van geworden en ik kan het niet echt matchen met PT.

Mastodonten zijn nogal zwaarlijvig en eh, nee... is geen familie van Porcupine Tree. Mastodon zonder 't' zal ik eens checken. Ik gok dat de muziek van Mastodon nog wat zwaarder is.

Inderdaad nog wat zwaarder en technischer. Ik ben enkel bekend met alles vanaf Crack The Skye. Dat is de meest proggy plaat. The Czar en The Last Baron vind ik absoluut heerlijke, beukende stormrammen van beesten van heel hoog niveau, het beste dat ik ken van Mastodon. Albums The Hunter en Once More Round The Sun zijn veel meer gericht op songs, wat toegankelijker, maar wat mij betreft niet minder hard. Heel getalenteerde mannen. Iets vrolijker ook in zekere zin, die twee platen. En over een drietal maand komen ze met een nieuwe worp! Maar goed, dit bericht hoort hier eigenlijk niet...

Voor het eerst dit album in zijn geheel geluisterd. Een paar eerdere keren kwam ik er niet helemaal door, maar dit klinkt wel erg mooi. Deadwing en Lazarus zijn voor mij de hoogtepunten van het album.

Aangezien Shallow en Halo ook erg goed in mijn gehoor liggen, en Arriving somewhere, but not here en Open Car prachtige nummers zijn, deel ik een 4,5* uit.

Eindelijk een reissue van Deadwing op zwart en doorzichtig vinyl. Was hard nodig, want de huidige tweedehands versies gingen voor woekerprijzen van de hand.

Wilson somewhere op Facebook:

Moving into 2018, the big event is touring most of the year with my band. As well as playing music from To the Bone, I’m going to be dedicating some of the repertoire to two albums that are soon to receive high-profile reissues, which are In Absentia and Deadwing (starting first with remastered vinyl editions in February/March)

Ik heb Deadwing sinds enkele dagen weer in de spelert liggen. Ik vind het echt knap hoe de mannen van Porcupine Tree dit soort muziek kunnen maken. De afwisseling tussen de echt zware stukken (de invloed van Mikael Åkerfeldt is duidelijk aanwezig) en de lichtere rustpunten, de mooie melodieën, de uitgewerkte composities. Prachtig. Ik moest in het begin wel een beetje wennen aan het geluid, bij de soms zware, harde stukken, maar dat is gelukt. Het is allemaal mooi in balans.

Ik verhoog naar 4,5 ster.

Favorieten zijn op dit moment Arriving Somewhere But Not Here en The Start of Something Beautiful.

Vanochtend hebben de luisteraars van Radio 2 kennisgemaakt met Arriving..., hier terug te luisteren: Jan-Willem Start Op - vrijdag 10 augustus 2018 - Gemist - nporadio2.nl, vanaf 1 uur, 8 minuten en 40 seconden. Jan-Willem Roodbeen spreekt de groepsnaam in eerste instantie verkeerd uit, het nummer is niet te vinden in de reguliere database van de zender, maar uiteindelijk komt het er toch van: en meteen een tip voor de Top 2000!

Ik was er daar 1 van, zojuist weer 2x achter elkaar gedraaid. Werkelijk fenomenaal nummer. Maar eens snel meer gaan checken van deze band die wel al van naam kende maar waar ik me nog nooit in had verdiept. Met welk album kan ik het beste beginnen ? Dit album is in ieder geval hier op Mume een van de best gewaardeerde zie ik.

Prima album om mee te beginnen!

Inderdaad misschien wel het beste album om mee te beginnen, maar het echte meesterwerk kwam hierna pas: het fenomenale Fear of a Blank Planet.

? zullen we PT en Wilson voor onszelf houden hier ?

Ik zou Lazarus toch voor Radio 2-fähiger gehouden hebben.

Die kaart gaan ze spelen bij de komende Arrow lijst

Deden ze al toen ik nog naar Arrow luisterde (wat ongeveer rond het uitkomen dezes was). En Arriving Somewhere mocht in de minder courante uren zelfs ook.

Wow! Wat blijft dit een heerlijk album! Hele mooie afwisseling tussen stevige rock nummers en hemels mooie songs, zoals Lazarus.

Heb zijn laatste solo album geluisterd en die vind ik heel aardig.

Dit heb ik allemaal nooit veel gevonden.

Deze zelfs destijds op release gekocht, werd mij ingefluisterd door enkele internationale muziekvrienden die ik toen nog had dat dit sowieso heel wat ging zijn.

Knap toch echt af op de fletse zang in een dergelijke setting.

Geef mij een vettige dikrif en een harde ballen vocaal elke dag.

Is dit allemaal net niet.