Mensen die bekend zijn met Co$$, die zichzelf ook wel Ca$hus King noemt, kennen hem van nummers met onder anderen Blu, Exile en Sene. Dit zijn niet de minste namen om mee geassocieerd te worden en dit zal ook zeker een bepaalde druk op zijn schouders hebben gelegd. Dat de genoemde artiesten ook als gastartiesten vermeld staan vergroot helemaal de nieuwsgierigheid naar de debuutplaat van Co$$: Before I Awoke.
Helaas weet Co$$ niet direct te overtuigen. Hij lijkt op de eerste helft van Before I Awoke nog steeds zoekende naar een bij hem passend imago. Dit heeft als gevolg dat hij nog tussen verschillende stijlen schommelt, waardoor de nummers van het eerste deel een onsamenhangend geheel vormen. Co$$ schijnt nog geen keuze te hebben gemaakt welk geluid hij aan zijn publiek wil laten horen. De rapper uit Los Angeles wil aan de ene kant dicht bij zijn Californische roots blijven. Slechte G-Funk-imitaties en een jammerlijke sample van Nuthin’ But a “G” Thang komen het dichtst in de buurt van Westcoasthiphop. Aan de andere kant lonkt het grote publiek. Co$$ probeert deze mensen voor zich te winnen door af en toe over te stappen naar het hedendaagse, populaire dirty south-genre. De herhalende refreinen, makkelijke rijmpjes (“Sippin’ that Four-O//Runnin’ with 4-0’s//Runnin’ from popo’s//Hoppin’ over fences like a pogo”) en langgerekte klinkers zijn eerder vervelend dan dat ze aanstekelijk werken.
De schuld van de moeizame eerste negen nummers ligt niet alleen bij Co$$. De producties zijn de grootste boosdoener. Aangezien Co$$ geen bijzondere rapper is, is hij afhankelijk van zijn beats. De warme klanken van het openingsnummer lijken perfect voor hem, maar die slaan al snel om in goedkoop klinkende 8-bits-computergeluiden. Zelfs de paar aardige nummers die op de eerste helft te vinden zijn worden om zeep geholpen door de overbodige en totaal niet passende schelle piepjes en kille geluiden. De combinatie van Co$$’ rauwe stem en de snerpende beats zorgt voor chaotische muziek. Jammer, want hierdoor krijg je slechts bij vlagen wat mee van zijn verhalen over zijn vroegere leven op straat. Hoewel de nummers op de tweede helft van Before I Awoke een eenheid vormen, scheppen vanaf het vijfde nummer pianoloopjes en vrouwelijke stemsamples een mystieke sfeer en wordt er meer rust in de muziek gebracht. Het resultaat is dat Co$$ nu wel een aantal nummers achter elkaar duidelijk verstaanbaar aan het woord is.
Co$$ ontwaakt gelukkig net op tijd om het album niet te laten mislukken. Door het tempo van de voorgaande nummers af te remmen en meer soul en jazz toe te voegen weet Exile passende muziek voor Co$$ te creëren. Pot Ash heeft een heerlijk onbezorgd pianodeuntje en door de blazers voelt het nummer warm aan. Doordat de andere producers deze sfeervolle stijl aanhouden, ontpopt het tweede deel van Before I Awoke zich tot een constant, behaaglijk geheel. Dit zorgt ervoor dat Co$$’ kwaliteiten eindelijk uit de verf komen. De teksten, waarin hij vragen over het leven, het geloof en de keuzes die hij daarin moet maken op tafel legt, komen oprecht over. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat hij goed op de been blijft naast sterke gastbijdrages van Blu en Sene.
Het is jammer van het wisselende en tegenvallende begin. Daarbij duren de negentien nummers gewoon te lang. Had Before I Awoke bestaan uit slechts de laatste tien nummers, dan was het een sfeervolle en solide plaat geworden. Het is te hopen dat Co$$ zelf inziet dat kalme beats veel meer ondersteuning geven aan zijn raps. Een rapper die staande blijft naast Blu en Sene verdient het om in de toekomst in de gaten gehouden te worden.
Hiphopleeft