Deep Purple - Abandon (1998)

Dit vind ik toch één van de beter Purple-platen sinds de comeback. Goed een In Rock zullen ze nooit meer maken maar dat wordt ze vergeven zolang ze met album als Purpendicular en deze terugkomen.

Prima plaat, ook het gitaarwerk klinkt erg lekker. Doet voor mij niet veel onder bij hun jaren 70 albums. Vooral het eerste nummer klinkt erg lekker. Blackmore mag dan de ultieme Deep Purple gitarist zijn voor fans van het eerste uur, maar deze kan er ook wat van.

Samen met Slaves and Masters is dit de enige Deep Purple schijf die het huis terug verlaten heeft. Ik vond Purpendicular zalig en deze stelde me dan teleur. Live was het een stuk beter maar toch ...

Zwaarder, donkerder en logger dan Purpendicular en in feite een van de meest heavy Deep Purple albums; die indruk maakt Abandon 20 jaar na verschijnen nu op mij. Tijdens het draaien van Total Abandon (1999)
Alternatieve titel: Australia '99 kwamen Almost Human en Watching the Sky bovendrijven; laatstgenoemde eerder al bij het draaien van In Concert with the London Symphony Orchestra (1999). Die albumopener maakt geen ongunstige indruk meer op mij en naast eerder gememoreerde nummers viel Seventh Heaven in positieve zin op en is Fingers to the Bone van oudsher favoriet. De overige nummers blijf ik, op een uitzondering na, minder vinden. Misschien mede omdat het me voorkomt dat het album veelal in hetzelfde tempo voortkabbelt en zoiets als '69 de boel wel even opschudt. Bludsucker had niet gemoeten en van Don't Make Me Happy word ik enigszins mismoedig. Toch is er sprake van dat waar Purpendicular punten verloren heeft, Abandon fors terrein heeft gewonnen met een verdubbeling. Zo zie je maar weer dat livealbums vergeten songs onder de aandacht kunnen brengen en verguisde albums opgewaardeerd kunnen worden.

Best een goed album, alhoewel hij in midden

Any fue kno that, heerlijke vette opener

Almost Human rockt wat voort, wel iets minder als het eerste nummer, wel wat gewoontjes met wat Van Halen uithalen die van mij niet zo hoeven, Jon Lord speelt het eind lekker weg

Don't make me happy is weer zo'n heerlijk blousy nummer waar Gillan voor geboren is

Seventh heaven is verrassend fris nummer dat prachtig begin, vervolgens lekker door rockt, dan afgewisseld door een subtiele solo met sublieme ritme tandem, beetje proggy, af, bevalt mij prima

Watching the sky is ook zeer varrassend te noemen, donderrend, liefelijk, episch, rappend en dat in een

Fingers to the bone, prachtig nummer hoogte punt die zeker concurreert met het beste werk van purple, klassiek achtig thema als basis, Jon op piano

Jack Ruby ok Lord scheurt wat over het nummer, ok verder

Daarna zakt het wat in She was she was vind ik zeer matig, whatsername brengt het ook verder niet op gang, logge riff die wat voorsleept

69 maat het weer ruimschoots goed al vanaf het intro, vette rif uptempo, Ouderwets goede solo van Lord

Evil Louie begin log maar ontwikkelt zich verder met een prachtig thema wat bijna van Blackmore himzelf had kunnen zijn

Bloodsucker had van mij niet zo gehoeven, daar is al een geweldige versie van

Tijdens de toer weinig gespeeld van dit album en veel van de vorige, wel geweldige live versie tegengekomen van 69 die oude tijden doet herleven

Een fraai plaatje, lang niet meer gehoord. Proggy hier en daar, donker ook zoals hier en daar al gememoreerd is. En heavy. De vorige plaat had een wat vrolijker optimistischer gevoel, dat heeft deze plaat zeker niet. De droge productie past ook wel dan hierbij, vult elkaar aan.
"Watching the Sky' is wel een favoriet hier bij mij, net als het bijzonder fraaie "Fingers to the Bone". De remake had idd niet gehoeven, maar ach... de plaat heeft al 12 nummers, als het er 10 waren geweest had ik wel geklaagd (UFO). Maar misschien waren 10 nummers ook wel beter geweest als geheel, kakt toch een beetje in hier en daar, maar ik zou niet weten welk nummer plaats had moeten maken. Kwalitatief valt er niet veel op aan te merken, de mannen weten hoe ze muziek moeten maken, chapeau!

Abandon, zet er spaties in en je hebt ‘a band on’. De groep gaat verder waar Deep Purple na Purpendicular was gebleven, met dit verschil dat ik nu wél een ronduit vervelend nummer tegenkom: Watching the Sky bevat een heel drammerige, monotone zanglijn.

Gelukkig ontbreken sterke composities niet, al zijn het er minder dan op de voorganger: de blues van Don’t Make Me Happy, het pompende Seventh Heaven, in topfavo Fingers to the Bone hoor ik op zang én gitaar droommelodieën en het uptempo ’69 mag er ook zijn.
Van tevoren was ik sceptisch over bonus Bludsucker, oorspronkelijk van de klassieker In Rock. Maar het plezier spat ervan af, Gillan krijst langdurig op de toppen van zijn longen en Morse speelt heerlijk in zijn eigen stijl, nog altijd passend in deze klassieker.

De overige nummers zijn op die ene na best aardig, waarbij opvalt dat toetsenist Jon Lord weer ontzettend op dreef is. Hoor hoe hij in Jack Ruby en She Was van leer trekt! Hetzelfde geldt voor gitarist Steve Morse, wat een uitzonderlijk en creatief talent blijft hij toch, te horen aan de instrumentale delen van Evil Louie. In Jack Ruby zet Gillan nog eens zijn krijsstem in, wat in 1998 een zeldzaamheid was geworden.

Het was de laatste Purple met Lord in de gelederen. De eerste aanzet daartoe was een knieblessure, maar hij verliet de groep in 2002 vooral om andere dingen te gaan doen. Ik vond het jammer, maar zijn vervanger kende ik van talloze albums: Don Airey. In de dvd Live at the NEC is te zien hoe de wisseling van de wacht zich voltrok, zie daar.

Voor Abandon een sterretje minder dan de voorganger. Het zit ‘m in de composities, niet in de uitvoeringen.

Na lange tijd Abandon weer eens opgezet, en dat valt bepaald niet tegen. Ik had stevig in mijn hoofd dat de tweede helft van de plaat van een stuk mindere kwaliteit is dan de eerste. Nu vind ik songs als Evil Loui, 69 en She was toch wel heel aangenaam uit het verdomhoekje komen. Watching the Sky en vooral Seventh heaven waren mijn favorieten, en vooral Seventh heaven is nog verder gegroeid.