Deep Purple - The Battle Rages On... (1993)

Dat het titelnummer opgebouwd is rond een riff van Rainbows Firedance is bekend en zegt al genoeg over de inspiratie als dat meteen ook het beste nummer is. Anya gooit ook hoge ogen, maar is eigenlijk een doorslag van Rainbows Stranded, eveneens van het 10 jaar eerder verschenen Bent Out of Shape. Deze klassieker in spe heeft niet lang op de setlist gestaan. Over de standaard bluesrock van Ramshackle Man valt te zeggen dat toekomstig invaller Joe satriani soortgelijke muziek beter uitvoerde met Big Bad Moon uit '89. Neemt niet weg dat het aangenaam solowerk bevat en lekker stevig is. A Twist in the Tail kent zijn oorsprong in Rainbows Spotlight Kid en wat dan nog redelijk te verteren valt zijn Talk About Love, Nasty Piece of Work en Solitaire. Wat resteert is zwaar ondermaats materiaal. Heb de LP gedraaid, maar de CD lang geleden weggedaan. Laatste nummer lijkt mij een doorslag van Tite Squeeze en L.A. Connection van Rainbow.

Overal een matig album, inzet van Blackmore wordt duidelijk gemist, Gillan's stem is niet overal even sterk, Jon Lord orgel klint wat stoffig, (mischien wat up to date synth had van mij ook wel gemogen.

Er zijn ook plus punten

Het titelnummer is ondanks de matige solo van Blackmore prachtig. De rif staat als een huis, de zang van Gillan klinkt helder, Ian Paice drumt het naar een hoogte punt, de mooie klanken van Jon Lord

Lick it up laat een geinsipeerde Gillan horen, de solo van Blackmore is in orde maar niet bijzonder. Het lijkt wel of Ian Paice hem in de band wil meppen en dat doet hij geweldig.

Anja heef een prachtig intro en utro en is daarbuiten als song zeker het beluisteren waard, de live uitvoering is inderdaad uitmuntend.

Talk about love is onsamenhangend nummer wat niet op gang wil komen met wat wild gekletter van Ian Piace

Time to kill is best aardig, als Blackmore geinspireerd had het een topper kunnen zijn, het refrein gaat aan het eind wat te lang door en solo van Jon Lord klinkt erg stoffig

Ramshackle man is een geslaagde retrotrip naar de dagen van Black night, de damp komt er af, heerlijk. Hierin klinkt Blackmore nog het meest geinspireerd en Gillan klinkt lekker en Lord zoals je gewent bent.

Twist in the tail gebeurt behalve veel gekletter verder helemaal niets

Nasty piece of work, the riff klink erg dark, doet me aan Sabbath denken (Zero the Hero), de zang klinkt echter matig

Solitaire bevalt stukken beter met een pluim voor Jon Lord

One man's meat is een zeer matig nummer waarin niemand uitblinkt

Ben een grote Purple-fan, heb alles, geniet overal van, maar deze ... zo slecht dat ik hem niet eens meer in de kast wil hebben. Beschamend.

Het is op zijn best een matige plaat. Gezapig en futloos met hier en daar een oplevinkje Een lijn die tot op heden nog altijd doorgetrokken wordt op de Purpleplaten.

Zanger Ian Gillan keert terug op het nest, maar de verhouding met gitarist Ritchie Blackmore is nog altijd gespannen. Het was in 1992 - 1993 voor niemand in de groep een prettige (werk)sfeer en wellicht dat The Battle Rages On daarom voor de normen van Deep Purple vrij standaard klinkt. Toch ben ik niet zo negatief als anderen, ondanks de terechte opmerkingen van B.Robertson in dit bericht over Blackmore die maar liefst drie eigen, oude riffs recyclet.

Er valt namelijk op dat de oneven tracks prima tot sterk zijn: het midtempo titelnummer (geleende riff #1), Anya met zijn akoestische intro en vervolgens vlot (geleende riff #2), het uptempo Time to Kill met een tekst die geïnspireerd lijkt door Turn Turn Turn van The Byrds en daarmee het boek Prediker, het snelle A Twist in the Tale (geleende riff #3) en het midtempo Solitaire, dat groeit bij vaker draaien. Met de bluesshuffle van Ramshackle Man kan ik ook goed uit de voeten. Het is wel altijd even wennen aan de holle drumsound in de productie van Glover en Thom Panunzio, zo typisch voor de jaren '90.

Hierboven noteerde iemand dat de inzet van Blackmore wordt gemist, maar kijk eens naar de schrijfcredits: zijn naam staat - met die van Glover en Gillan - bij ieder nummer vermeld en zijn gitaarsolo's zijn om te zoenen, ook in de mindere composities: een timing die blijft verrassen, dansend om de tel.
Nee, opvallend is dat Jon Lord zo weinig meeschreef: slechts bij The Battle Rages On, Anya en het mindere Nasty Piece of Work was hij betrokken. Dit Deep Purple was altijd op zijn sterkst als hij en Blackmore samen de muziek schreven, elkaar in balans houdend, de compositorische zuilen van de groep vormend.
Bovendien is zijn spel, inclusief solo's, vrij bescheiden. Alsof ik naar het Rainbow van 1979 - 1983 luister. Ik mis Jon Lord: hij staat er wel, maar het lijkt alsof zijn hoofd er minder bij is.

Het verhaal moge bekend zijn: na het optreden in Helsinki verlaat Blackmore de groep. Zeker achteraf een opluchting voor de achterblijvers. Ondanks het feit dat hij en Gillan wel gemoedelijk in korte broek konden repeteren...
Joe Satriani wordt ingevlogen als vervanger voor de rest van de tournee, vervolgens komt Steve Morse aan boord.

Op The Battle Rages On klinkt weliswaar slijtage en ontbreekt de verrassing, maar desondanks valt er het nodige te genieten. Een keurige, zij het wat saaie 7.
Als uitsmijter: beelden van Blackmores laatste show bij Purple werden getoond bij het Finse ontbijtjournaal, dat ook Gillan interviewde.