Deep Purple - Purpendicular (1996)

Het album gaat uitstekend van start Ted, maar dat niveau wordt helaas nergens meer gehaald. Loose my strings klinkt erg gezapig, Soon Forgotten klinkt als drijfzand, Sometimes is geen Stairway to heaven al wilt het dat wellicht wel zijn als ik de opbouw van het nummer bekijk, Cascades rockt lekker, Aviator doet eigenlijk niets, vooral niet boeien, Cantina rockt ook lekker, A Castle klinkt als de oude DP, wat niet slecht is, A Touch Away is een wegwerpprul, Cisco rockt weer lekker, Somebody stole rockt niet echt origineel, The Waltz rockt ook niet echt overtuigend. Een 3.5 derhalve, al mis ik Blackmore niet.

Geef je nog een hoog cijfer. Buiten Ted vind je niks leuks aan dit album.

Ik vind Ted eigenlijk het minste nummer van de cd. Het album klinkt minder plichtmatig dan de laatste met onze vriend Ritchie. Ben het wel met je eens dat je hem niet mist hier. Die Morse kan een aardig moppie spelen zeg.

Beluister het album nu voor het eerst, de folk-rockende vreemde eend "The Aviator" doet me heel erg aan Richard Thompson denken.

Na dit album vandaag weer op de draaitafel te hebben gehad, in een prachtige 2 LP uitvoering ook trouwens heb ik besloten dat er eigenlijk niks tegenstaat aan dit album. Gaat het vervelen? In tegendeel, iedere luisterbeurt lijkt het enkel beter te maken en mijn favorieten nummers wisselen zelfs af over tijd.
Je hoort in ieder geval duidelijk de energie en de hoop die de band weer opnieuw had terug gevonden na het verlaten van Blackmore, Morse was(blijkt nu toch wel) de perfecte keuze! Al blijf ik het persoonlijk jammer vinden dat ze niet 1 albumpje deden met Satriani.

Maar goed ik dwaal een beetje af, wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik hier maar gewoon 5 sterren aan ga geven.

Dit album klinkt geweldig. Blackmore is onvervangbaar maar Steve Morse kan echt een prachtig geluid uit zijn gitaar toveren, wat Deep Purple weer bij de tijd haalt. De nummers zijn helaas niet allemaal bijzonder. Loosen My Strings, Sometimes I Feel Like Screaming en A Castle Full of Rascals springen er voor mij uit.

76/100

Echt een van de betere latere Purple albums. Originele nummers, afwisselend en de moeite waard om naar te luisteren!

Goed album, maar ben er niet meer zo enthousiast over als toen het destijds uitkwam. Sometimes I Feel Like Screaming wordt als enige grote uitschieter wel ondersteund door een aantal pakkende nummers, maar van oudsher heb ik nooit wat aan Rosa's Cantina gevonden, deed The Aviator het vanavond ineens niet goed meer en is Cascades: I'm Not Your Lover vrij standaard. Hier levert Purple punten in, wat het verschil met Rainbows Stranger in Us All aanzienlijk verkleint. Komt ook niet hoog in mijn Purple albumlijst terecht.

Ik kan mij daar in vinden en haal er ook een puntje van af.
Aanvankelijk enthousiast, ben ik met Now What?! (2013) en Infinite (2017) inmiddels teveel verwend om nog echt warm te lopen voor het complete album Purpendicular.

Samen met Abandon (1998) en Bananas (2003) is er wel een goede compilatie van te maken.

Deze drie albums missen samenhang, kennen teveel mindere composities en het loopt allemaal ook (nog) niet zo gesmeerd als één geheel. Zoals dat wel geldt voor Now What?! en Infinite. Rapture of the Deep (2005) valt er een beetje tussen in en is dus al een verbetering.

Loosen my strings, Sometimes I feel like screaming en A castle full of Rascals vormt dan nog mijn top 3.

Persoonlijk mis ik Blackmore juist wel. Hij had toch een veel fijner gitaargeluid en de pure muzikale vondsten die hij in nummer kwijt kon, mis ik hier en daar wel. Een nummer als Hey Cisco of Cascade had hij in mijn ogen meer van gemaakt, als hij er tenminste zin in had.

Het geluid van Steve Morse is veel grover, ook meer met een jazzy inslag. Verder Jon Lord past vnl zijn Hammond toe terwijl er in die tijd toch veel meer instrumentarium beschikbaar was, niemand speelt tegenwoordig alleen met een melletron. Verder geeft hij een prima invulling aan dit album.

Aan de andere kant, deze frisheid heb ik sinds Perfect Strangers niet meer gehoord en er wordt een gevarieerde keuze aan nummers weergegeven.

Ted begint met een jazzy groove van Morse, koren op de molen van Ian Paice die ook van nature een jazzy touch heeft. Best lekker

Loosing my strings vind ik een prachtig nummer waar alles op zijn plaats is

Soon forgotten heeft een lekkere groove van het Jon Lord orgel waar ik wel vrolijk van wordt

Sometimes I feel like screaming zie ik als een hoogte punt in het Morse ouvre met een wonderschoon thema dat gerust door Mike Oldfield bedacht had kunnen zijn

Cascade begint mooi met Jon Lord maar ontwikkeled zich in een vrij standaard nummer,met prima samenspel maar wat niet kan tippen aan het samenspel Lord/Blackmore

The aviator is best leuk, ook door de Jon Lord loopjes, maar niet werelds

Rosa's cantina heeft een heerlijke groove die me aan Hush doet denken

A castle full of Rascals doet me het meest aan de oude purple denken, heerlijk nummer, jammer dat ze dit destijds niet live gespeeld hebben

A touch away vind ik ook een heerlijk nummer, met name Jon Lord is hier de smaakmaker

Bij Hey Cisco mist ik Blackmore het meest, prima nummer, mooi intro maar de jazzy groove zonder echte climax zoals Blackmore/Lord die konden geven mis ik hier wel, maar wel lekker

Somebody stole my guitar vind ik het diepte punt, logge rif, verder gebeurt er weinig en simplistische tekst

Purpendiculair walz klink ook lekker, heerlijk refrein, indien Jon Lord wat ander keyboards erbij had gevoegd had het nummer wat spetterender geklonken, zijn hammond klinkt hier wat gedateerd, maar prima nummer

Al met al stelt het album niet teleur, ik zet hem ook weer niet dagelijk op, maar als ik hem draai heb ik wel toch wel goed

Een energieke, geïnspireerde en zeer samenhangende plaat waar het spelplezier van afspat. Als ik Purpendicular hoor, zit ik meteen lekker in Rosa's Cantina, de zon schijnt, en ik drink één of andere paarse cocktail.

Het vorige bericht slaat de spijker keihard op de kop. Ritchie Blackmore paste niet meer in Deep Purple en vertrok, waarna het spelplezier hoorbaar terugkeerde. Purpendicular klinkt fris en gedreven, wat ook geldt voor toetsenist Jon Lord die op The Battle Rages On vermoeid en routineus klonk. Het werd destijds beaamd door de bandleden in interviews, zoals Roger Glover die de vraag krijgt “Do you miss Ritchie?” en subtiel antwoordt “I have nothing negative to say about Ritchie. He has been part of my life. But I am happy now, I can say that.” Hier het hele interview bij Trinkelbonker.

Mijn eerste kennismaking met nieuweling Steve Morse was rond 1980 via Dixie Dregs met Take It off the Top, een tune in de Friday Rock Show van Tommy Vance bij BBC Radio. En later hoorde ik hem bij Kansas, waarmee hij de twee fantastische albums Power (1986) en In the Spirit of Things (1988) maakte.
Morse is geen Blackmore en probeert dat ook niet. Wel past zijn zingende stijl met soms lange noten bij dit Deep Purple en in sommige delen klinkt fusion in zijn spel. Bovendien kan hij razendsnel spelen. Met hem stroomde nieuwe creativiteit naar binnen, die de oudgedienden inspireerde.

Acht nummers springen eruit: de pompende opener Ted the Mechanic, Loosen My Strings (kippenvel van de gitaarsolo, zó mooi!), het wat onheilspellende Soon Forgotten met dat instrumentale middendeel, Sometimes I Feel Like Screaming bevat gitaarlijnen van ontroerende schoonheid, het pompende Cascades: I’m Not Your lover, alweer ontroering in The Aviator met mooie folklijnen.
En hoe is het mogelijk: bij A Touch Away is het meer genieten op grote hoogte, nu met Lords heerlijke Hammond. Hey Cisco rockt uptempo met een fraai stiller solodeel, waarin wordt gevarieerd met de dynamiek. Alsof we één van Purples liveplaten uit de jaren ’70 horen.

De overige zes composities zijn degelijk met altijd wel fraaie details in de uitvoering. Deep Purple vernieuwde zich en deed dat overtuigend. Normaal gesproken zou ik voor een album met 8 favorieten van de 14 nummers vier sterren geven, maar gezien de buitencategorie van de nodige melodieën is Purpendicular wel 4,5 waard.

Ik ben bezig de discografie van Steve Morse door te spitten, in dit geval van zijn album Structural Damage naar fanblad The Highway Star. Een bericht uit 1994, het jaar dat Morse zijn eerste optreden met Purple deed.
Daar staat een - vond ik - grappig detail bij de groepsfoto, die bij alinea 2 en 3. Een foto die ik veel vaker heb gezien.

Blijkt dat Glover de eerste was die Morse ontmoette, waarna ze getweeën op de foto gingen. De Purplemannen rechts van Glover zijn er later digitaal bijgeplakt. Als je op de foto klikt en 'm daarmee uitvergroot, kun je dat inderdaad zien, maar mij was het nooit eerder opgevallen!