Deep Purple - The House of Blue Light (1987)

Goede plaat van Deep Purple, die nog steeds lekker klinkt ook.
Iets beschaafder wel dan alle vorige.
Wat ik me kan herinneren heeft ie ook nooit zo veel gedaan in Nederland.
Eigenlijk geen skipmomenten.
Kant 2 is wat beter dan kant 1, want daar staan de beste nummers op, te weten Spanish Archer, Strangeways en Mitzi Dupree.
Bad Attitude is de vette opener op kant 1 en The Unwritten Law, met een wat afwijkend ritme, is ook goed, evenals het stompende Mad Dog.
En zoals gezegd, de rest is nauwelijks minder.
Op vinyl en CD.
Ik doe even 3,5, maar ga hem nog een paar keer draaien en kan dan misschien wel naar 4.

De verrassing van de reunie was er al snel vanaf. Aardige opvolger van Perfect strangers maar echt bijzonder? nou nee. Nou was er ook geen grote markt meer voor de classic rock bands in 1987, maar dat telt nu niet meer, ofcourse.

Mwah, ze kregen toch nog twee keer Ahoy vol bij deze tour. En ik was er gezellig bij. Ik blijf het een leuke plaat vinden. De nummers zijn merendeels sterk, lekkere productie ook. Synthesizers maken het soms wat out-dated, maar echt storen doet dat niet. Blackmore is lekker bezig op Mitzi Dupree.

Ik vind deze plaat een aardig album, meer niet. Perfect Strangers is inderdaad een stuk beter. Je hoort aan dit album dat het allemaal met routine gemaakt is. Ze hebben veel beter gedaan.

Dat vind ik nou net niet. Bad Attitude, The Unwritten Law, Hard Lovin'Woman, het klinkt toch fris allemaal. Ik zou niet weten waar de routine nou echt hoorbaar is, in negatieve zin althans. Het klinkt niet gemakzuchtig. Waar lijkt dit nou op oude Deep Purple? Dead Or Alive heeft wat Rainbow trekjes, en hier en daar hoor ik ook wat terug van de latere Gillan band, ten tijde van Magic. Maar is dat gek? Wat je hoort is een band die gewoon echt goed kan spelen. Het overtreft moeiteloos het latere Rainbow en Gillan werk bovendien. Ervaring, klasse, en toch klinkt het fris en aantrekkelijk. Geen gekke plaat.

De routine zit m niet in het spelplezier of gemakzucht maar in het songmateriaal. Voor mij sloeg Perfect strangers in als een mokerslag en deze is meer hamertje tik. Er wordt meer teruggegrepen naar de bluesy inslag van de band van weleer en is daardoor degelijk maar niet verrassend. Uiteindelijk wel een goed album maar geen "must have" of klassieker. Ter illustratie kun je Bad Attitude naast Knocking on your backdoor plaatsen. Dat verschil is, meen ik, illustratief voor het hele album. Het vlammende spel van Blackmore blijft wel erg lekker.

Blijft toch wel een lekker albumpje met typische jaren 80 klanken hier en daar maar dat mag de pret niet drukken.
The Spanish Archer is vooral fijn door het uitgerekte instrumentale gedeelte, iets waar de band altijd goed in is geweest.

Call of the Wild vind ik de grootste misser op dit album en Strangeways doet mij ook minder, maar de rest van de nummers klinken lekker. Zoals eerder aangegeven hoor je er een beetje de style in terug van Gillans band en heeft het een Rainbow randje (Dead Or Alive) maar dat is wat mij betreft zeker niet negatief.
De band is gegroeid, dat hoorde we al op Perfect Strangers maar dat vind ik juist het mooie aan deze band, al hun periodes hebben wel iets en zijn door en door Purple.

Van 3,5 naar 4.

Ik herinner me dat ik als 13 jarige aan de radio geluisterd zat. Dik pak sneeuw en Countdown Café, met interviews en de premiëre van een paar tracks van dit album. Een maand later zag ik ze live in Ahoy en ik vond het magisch.

Vind het (misschien ook door de herinnering, want het was de eerste DP-release die ik bewust meemaakte) nog altijd een heel goeie plaat. Jammer dat de heren er later wat laatdunkend over deden. Had me geen betere opvolger van het magistrale Perfect Stranger kunnen bedenken. Wat mij betreft sowieso het laatste goeie album met Blackmore.

Bad Attitude, The Unwritten Law, Hard Loving Woman, Dead Or Alive, Spanish Archer .... ik vind het nog steeds hardrock van de bovenste plank. Deep Purple in bloedvorm, wat mij betreft.

"Call of the Wild", "Mad Dog" en "Strangeways" mogen ook niet onvermeld blijven! Deep Purple is inderdaad in weergaloze topvorm op dit album .

Mooi gestyleerd album, en onmiskenbaar Deep Purple. Alleen als ik de vergelijking mag maken met wat ze begin 70 maakten in dezelfde bezetting, dan vind ik deze plaat een stuk minder rauw en veel gepolijster klinken dan b.v In Rock of Machine Head. Ook de hoge uithalen van Gillan mis ik hier op! De heren zijn volwassen geworden, wat geresulteerd heeft in een heel fijn en lekker degelijk album. Ook wel wat toegangelijker dan de begin jaren 70 albums, en wat minder intens, maar zeker meer dan de moeite waard!!

Helemaal met Ricardo eens. Prima album van Deep Purple. Ten tijde van uit komen waren de 'oude knarren' niet echt meer dé band natuurlijk. Maar ze probeerden er, eerst met het eveneens prima Perfect strangers en later dus The house of blue light, het beste van te maken. En dat ging ze dus goed af. Het klinkt allemaal lekker fris en up to date. Ik mis in tegenstelling tot Ricardo die hoge uithalen van Gillan echter geen moment. Hij zingt op dit album geweldig en voelt zich hoorbaar als een vis in het water. En tja Blackmore speelt de sterren van de hemel. Elke noot, elke lick, elke riff is raak. Met als hoogtepunt voor mij zijn spel in Mitzie Dupree. Hierne hebben ze wat mij betreft nooit meer een album gemaakt dat over de hele linie zo sterk is als deze en Perfect strangers. Bij lange na niet zelfs...

Het is toch erg spijtig, dat de laatste twee albums daarbij over het hoofd worden gezien of wellicht vergeten.

Het is mogelijk dat een band evolueert in de loop van de jaren en dat bijvoorbeeld het vertrek van de gitarist niet hoeft te leiden tot mindere albums. Integendeel.

Het hoge gemiddelde op musicmeter voor de heren voor Now What?! en Infinite spreekt wat dat betreft boekdelen.
Het strakke keurslijf dat aanwezig was ten tijde van Perfect Strangers en The House of the Blue Light waarbij, gezien de relaties, vooral ook commerciële doeleinden niet kunnen worden ontkend, weegt toch niet op tegen het spelplezier, wel onderlinge goede relaties en niets-meer-hoeven-te-bewijzen albums van de laatste jaren.

Toch een halfje verhoogd.
Draaide deze toendertijd ( op LP) heel regelmatig.
Misschien een wat geliktere plaat, maar met wel een stel prima songs.
Je hoort het betreft inzet en passie er niet vanaf dat de scheurtjes binnen de groep zich hier al weer openbaarde.
Ik vind Call Of The Wild overigens wel een heel goed nummer.
Prima meezingbaar en net niet genoeg hitpotentie, maar het nestelt zich goed in de kop en dat is een goed teken.
Eigenlijk gewoon een heel coherente Purpleplaat.
Wellicht is Perfect Stranger net ff sterker, maar eerlijk gezegd vind ik het verschil in kwaliteit minimaal.

Leuke hoes overigens

Ik vind het een uitgesproken kuthoes

Ik heb een oude Aardschok/Metal Hammer met twee bladzijdes tekst over het maken van deze hoes

ik vind persoonlijk Infinite niet eens zoveel minder dan deze, maar je kunt wel horen op Infinite dat ze weer een aantal jaren verder zijn.

Het hangt van mijn stemming af of ik deze, Infinite of In Rock b.v opzet.

Qua intensiteit en passie dan is natuurlijk niet meer te overtreffen wat ze van 70 tot en met 72 gemaakt hebben, maar dat betekend niet dat ik van deze of Infinite minder kan genieten! Gewoon een kwestie van hoe mijn stemming is.

Perfect Strangers ken ik (nog) niet, maar denk dat deze daar niet veel van afwijkt, en hetzelfde gevoel heb ik met Now What en Infinite.

Mijn volgende keuze zal denk ik Purpendicular worden uit 1996, daar ben ik nog wel enorm benieuwd naar! ?

Dat is op zich natuurlijk allemaal prima!

En staat in ieder geval haaks op de conclusie dat er na House of the Blue Light niets meer noemenswaardig gemaakt zou zijn.

Purpendicular is ook zeker nog aan te bevelen.

Ik weet niet of je mag zeggen dat je over de albums van begin jaren '70 automatisch mag spreken over meer "intensiteit en passie". Na het vertrek van Gillan was het ook al beduidend minder.

Het is aan de ene kant anders, aan de andere kant gewoon Deep Purple. Wie So What ?! of Infinite opzet, weet direct dat het gaat over Deep Purple.

En dan vind ik dat bij mannen van 72 een grotere prestatie dan van 24
De hoge waardering voor Infinite en So What?!, hoger dan deze comeback albums, kan niet anders veroorzaakt worden dan dat de songs als buitengewoon sterk worden ervaren. Als compositie en wat betreft uitvoering. Wat dat betreft wordt de komst van Morse en met name Airey bepaald niet als negatief ervaren. Integendeel.

Ik hoor overigens op Infinite af en toe echt nog wel een gilletje van Gillan (All I got is you), of ligt dat aan mij?

DP heeft altijd garant gestaan voor kwaliteit, groove en old school speelplezier. Dat is door de decennia heen nooit veranderd en dat maakt ze vrijwel uniek en vooral herkenbaar met wat voor bezetting dan ook. Wat mij betreft kun je je aan geen enkel album een buil vallen ook al lijken ze soms nogal op elkaar.

Een albumpje of 5/6 kan wat mij betreft de Deep Purple lading voor mij wel dekken.

Denk dat ik met In Rock, Machine Head, Burn, deze, Purpendicular, en Infinite een end kom, en natuurlijk live Made in Japan er nog bij ?

Fireball en Who Do We Think We Are heb ik ook, maar zet ik eigenlijk nooit op.

Ik zou In rock , Machine head, Burn, Perfect Strangers en Now What?! als een sterke DP (studio albums) doorsnee willen bestempelen. Dat blijkt ook wel aan het aantal stemmen op de albums van de verschillende bezettingen.

Af en toe zijn hier typische jaren tachtig geluiden te horen. Gelukkig altijd smaakvol. Deep Purple blijft zichzelf. Het ontbreekt aan echte krakers, maar met pittige nummers als Bad Attitude en Mad Dog kan je niet veel verkeerd doen. Call of the Wild neigt naar typische AOR maar is ook zeker niet slecht. Prima album.

77/100

Na dertig jaar heeft The House of Blue Light nog niets aan kracht ingeboet en was voor lange tijd het laatste echt goede Deep Purple album. Aldus mijn ervaring van toen en nu, na de LP weer gedraaid te hebben. Een evenwichtig album zonder zwakke momenten waarop van de interne spanningen niets te merken valt. Hoogstens dat er geen groepsfoto op de binnenhoes staat en daar werd destijds ook een verklaring voor afgegeven. Drukke agenda's of zoiets. Er valt wel op dat Lord en Blackmore wat minder en/of korter soleren, wat het toeliet meer songs op een iets langer album te zetten. Hier was het voor Lord wellicht zaak de jaren 80 elektronica bij te houden en dat valt in Strange Ways goed te horen. Blackmore trok op Perfect Strangers feller van leer en stond op dat album meer op de voorgrond dan dat daar op The House of Blue Light sprake van is. Call of the Wild was de single met op de maxi-single een extended version van Strange Ways en The Unwritten Law behoort van oudsher tot mijn favorieten. Roger Glover gaf het album als één van zijn beste producties een mooi geluid mee en voor drie kwartier muziek zonder inkakmoment valt ook wat te zeggen, sterker nog: tot slot is het nog even zwoegen geblazen voor Deep Purple met Dead or Alive!

Sinds lang weer eens opgezet. Toch wel een lekker album, het geluid neemt je mee naar de jaren 80 zonder dat het te oubollig wordt, veel afwisseling in de nummers, productie is prima. Mad Dog en Mitzi Dupree steken er boven uit.

Ongelofelijk dat deze plaat zo laag scoort (de kenners uitgezonderd). Dit is echt een beul van een plaat! Bijna alle nummers RAAK!

Dus alle stemmers die het niet met je eens zijn, zijn geen kenners? Niets zo subjectief als smaak, maar het Deep Purple van THOBL kan naar mijn mening bij lange na niet tippen aan dat van de vroege jaren '70, toen men 4+ sterrenalbums uitbracht.

Ik heb 4,0 sterren gegeven. Ben ik nu een kenner?

Nou... vooruit dan.

Na lange tijd weer beluisterd. Bijna alle nummers goed, de uitschieter voor mij is The Spanish Archer.

Helaas komen er ook wat mindere herinneringen boven. Ik was er bij deze tour als fan snel bij voor hun concert in Ahoy op de maandagavond. Vanwege de grote interesse plakten ze er een extra concert op de zondag aan vast. Had ik dat geweten dan was ik ook liever op die dag gegaan.

Wat bleek: ik hoorde of las later verhalen dat de zondag een zeer goed optreden was. De maandagavond daarentegen stelde het concert - en met name Blackmore - nogal teleur. Oorzaak: Blackmore was chagrijnig omdat hij die middag van Gillan verloren had met voetbal. Een tekenend verhaal voor de knipperlichtrelatie tussen Blackmore en Gillan.