Deep Purple - The Book of Taliesyn (1969)

Aardig album uit de beginjaren van Deep Purple met maar twee echte hoogtepunten: Anthem en vooral Shield. Met name het sfeervolle toetsenwerk maakt dat deze tracks erbovenuit steken. Wring That Neck is nog een goede instrumental. Rod Evans is een degelijke, maar onopvallende zanger en niet iemand die nummers naar een hoger niveau tilt, zoals Ian Gillan later zou doen. De covers zijn niet al te best. Verder zoekt de band hier duidelijk nog naar zijn stijl, het klinkt niet echt als een geheel.

Het eerste nummer is uitstekend maar dan zakt het een beetje in.
Maar het nummer Shield (kant 2) en de volgende 2 nummers zijn zeker de moeite waard.
Van de bonus nummers zijn It's All Over en Playground werkelijk fantastisch.
4* ruim.

Een uitermate frustrerende plaat. De eigen composities zijn van hoog niveau; de opener is nog een beetje richtingloos met een refrein dat minder interessant is dan de rest van het nummer doet hopen, maar Wring that neck is een lekker springerige rocker, Exposition is in z'n eentje al een volwaardig nummer, The shield is prachtig mysterieus en Anthem (fraai mellotron) ontroerend mooi, en als ze een hele plaat vol nummers van dergelijke kwaliteit hadden gemaakt was dit een klassieker geweest. Maar helaas wordt daarnaast bijna de helft van de speelduur gevuld met covers waar ik maar heel weinig goeds over kan zeggen – Kentucky woman is een zouteloze cover die dan tenminste nog een paar leuke solo's heeft, We can work it out is totaal overbodig (en daar kunnen ook Blackmore's fills en die poppy tamboerijn niets aan verhelpen) en River deep mountain high met dat machteloze hoge koortje is gewoon lelijk (en is ook de slechtst denkbare cover gezien het grote verschil tussen Tina Turners oerbrul en Rod Evans' vlakke rockstem). Shades had ook een contingent covers, maar daar zaten dan nog een paar geslaagde versies bij; de opvolger daarentegen is, zoals gezegd, een frustrerende mix van uitstekende originals en nietszeggende covers die teveel speelminuten opeisen om hier een echt hoge score aan toe te kennen.

Nu wel een goede lp persing. Groot verschil. Prima geluid zo. 3 sterren.

De tweede van Deep Purple verscheen in oktober 1968, slechts drie maanden na het debuut Shades of Deep Purple. Althans, in de VS, waar de groep populair was. Die populariteit ontbrak in het VK, waar de plaat pas in juni 1969 verscheen, het jaar dat MuMe aanhoudt.
The Book of Taliesyn is vernoemd naar een gedichtenbundel met 56 werken van Taliesin. Dit werd met ganzenveer opgeschreven in de 14e eeuw en bevat werk dat zo'n 400 jaar ouder is, zoals 'Preiddeu Annwfn' over koning Arthur.
In het tekenwerk van de hoes herken ik de pocketuitgaven van The Lord of the Rings, die juist in die editie tot grote populariteit was gerezen. De mystiek van Middle Earth en die van Wales in de fantasystijl van 1968. Literaire psychedelica in rock vertaald. Al is het juist deze tekenstijl die maakte dat ik geen zin had in deze Purple, liever had deze puber de hoes van In Rock!

De Londense rockwereld van 1968 was nog piepjong. Gitaar en zijn effecten zijn volop in ontwikkeling, waarbij een grote vrijheid in componeren bestaat. Geleidelijk onderscheiden zich diverse genres, maar net als op Purples debuut liggen die grenzen hier nog niet vast. Prog / symfonische rock, hardrock, poprock... Het is er allemaal, waarbij het herkenbaar als Deep Purple klinkt. Die eenheid zit 'm in het herkenbare geluid van zowel gitarist Ritchie Blackmore als toetsenist Jon Lord, die als eerste zijn klavieren door gitaarversterkers haalde en zo een agressiever geluid creëerde.

Met de oren van nu is het vreemd dat er wederom veel wordt gecoverd, in het geval van The Book of Taliesyn driemaal. Dit werkt aardig in Kentucky Woman van Neil Diamond en minder bij zowel We Can Work It Out van The Beatles als River Deep, Mountain High van Ike & Tina Turner. Herkenbare titels, ongetwijfeld bedoeld om een hitgevoelig publiek te verleiden dit album te kopen. Hier verrijkt met Purpleaanse versiersels voor een progressiever publiek.

Veel liever hoor ik het eigen werk, waarbij dankzij Lord nogal eens klassieke invloeden echoën. Opener Listen, Learn, Read On gaat over het genoemde boek en is alleen al om het drumspel van Ian Paice (ten tijde van de US-release 20 jaar) een juweeltje. Met de zang van Rod Evans in een wólk echo, als vele melk in koffie-verkeerd, typisch voor die tijd.
Track 2 heette in de VS Hard Road, in het VK Wring that Neck. Een instrumentaal nummer, hoorbaar vanuit een jam ontstaan waarbij de muzikanten hun kunnen etaleren. Helemaal in de stijl waarin ik tien jaar later Deep Purple leerde kennen.
Derde favoriet is Exposition, opnieuw instrumentaal en bedoeld als ouverture op de cover erna, de laatste overbodig makend.
In Shield klinkt muziek passend bij de stem van Evans: ingetogener en bovendien sterk opgebouwd. Ook Anthem is van dit kaliber, opnieuw geknipt voor Evans met diens croonercapaciteiten.

Waar single Hush van de voorganger in september 1968 #4 haalde in de Billboard Hot 100, reikte Kentucky Woman in december tot #38.

In 2000 verscheen de cd-bonuseditie met als smakelijkste extraatje de dikke tien minuten van studio-outtake Oh No No No. Ook opvallend is de remix van Playground, waarin bas en drums opeens modern en vol klinken. De oorspronkelijke opname moet beduidend magerder hebben geklonken...

Waar je zou verwachten dat een tweede elpee, zo kort na de voorganger verschenen, vooral restmateriaal en afvallertjes bevat, is dat hier niet het geval. Bovendien een tijdsdocument van het rockgenre in ontwikkeling, breder dan alleen Deep Purple. Voor het debuut gaf ik een krappe 7, de 3,5 ster die ik nu geef drukt een 7,5 uit.

Nou RonaldjK, dan word je bij het derde album "Deep Purple" op je wenken bedient..

Morgen meer daarover! Hans Brouwer, bij welk album van Purple werd jij voor het eerst omvergeblazen? Zoals zovelen bij In Rock of al eerder?

Mijn ëerste kennismaking met DP was in 1974 met het album "Burn".

Aha, dus jij hebt ook het nodige met terugwerkende kracht ontdekt! Burn is met David Coverdale; moest je wennen aan zijn voorgangers?

Nee zeker niet. Deep Purple Mk1 en Mk2 waren met terugwerkende kracht een ware openbaring voor mij. Deep Purple met David Coverdale en Glenn Hughes vind ik, behoudens het album "Burn", niet eens zo sterk...