The Beatles - Let It Be (1970)

lennonTuurlijk, Let it be is een samenraapsel, The Beatles wisten zelf niet meer wat ze er mee aan moesten, meer dan 200 uur muziek en filmmateriaal, dus begonnen ze ondertussen maar met Abbey Road, de opnames van Let it be, een zooitje, geen lijn in te ontdekken, maar ondertussen bleven de goede songs wel komen, sommige haalde tijdens de let it be sessies de gelijknamige lp andere kwamen op Abbey road terecht en weer andere op verschillende solo platen, maar de nummers, de rauwheid en eerlijkheid, winnen het toch van de puinhoop die het project geworden was.

En inderdaad Duco van Deugen het heeft wel gelijkenissen met Beatles for sale, ook die plaat is lekker puur en rauw zonder opsmuk, ik hou er van.

Je kan je beoordeling beargumenteren met de verhaaltjes die blijkbaar bij dit album horen maar voor je het weet laat je je beoordeling beïnvloeden door de verhaaltjes die blijkbaar bij dit album horen.

Mij boeit vooral de muziek zelf. Het contrast tussen rauwer klinkend werk en een nummer als The Long and Winding Road vind ik leuk. Niet elk nummer op Let It Be is even fantastisch maar dat is ook op andere albums van The Beatles het geval.

De 'Get Back' documentaire geeft zoveel inzichten in de totstandkoming van dit 'moeizame' album. Heeft bij mij wel wat luikjes open gezet, ten positieve. Halve ster erbij.

Deze heruitgave van 2021 (box) was de enige die ik niet meteen kocht, omdat het niet mijn favoriete plaat is, Het wachten is beloond, want inclusief verzenden voor 43 euro bij amazon Italie, is deze binnen 4 dagen heel netjes bezorgd.
Ik ben er content mee voor deze centen.

Door deze box juist meer waardering voor dit album gekregen. Klinkt allemaal nog niet eens zo gek. Ster derbij gedaan. Ik maak er 4 van.

Moeilijk te beoordelen plaat omdat het zicht op vijf nummers van doorsnee-Beatles-kwaliteit (= uitzonderlijk hoog) enigszins wordt benomen door twee wegwerpnummers, twee comedysketches en een tweede plaatkant waar de flow aan ontbreekt, zodat ik elke keer eigenlijk pas tijdens het draaien ontdek dat dit eigenlijk best een goede plaat is – maar absoluut geen eenheid. Er valt nog genoeg plezier aan te beleven, ook omdat de niet per se "klassieke" nummers zoals Dig a pony, I me mine en I've got a feeling met zoveel zelfvertrouwen en bravoure worden gebracht, maar het blijft toch een mixed bag, en het is jammer dat dit jarenlang heeft gegolden als een teleurstellende zwanenzang (en misschien nu nog steeds voor wie niet beter weet) in plaats van als een opmaat naar Abbey Road. Maar goed, een mindere Beatles-plaat is nog altijd beter dan etc. (In huize OnHeavenHill staat nu Let it be... naked op het programma, ik ben benieuwd of dat mijn perspectief op déze plaat nog verandert.)

Drie sterren voor het album, vijf voor de 2021-mix. Het klinkt gewoon fantastisch, al zijn er fanatici (en die zijn er zeker!) die er anders over denken. En dan komt de rekensom uit op 4 sterren.

De Get Back documentaire van Peter Jackson is overigens een absolute aanrader voor geïnteresseerden aangaande dit album, en natuurlijk als Beatles liefhebber in het algemeen.
Je krijgt een openhartig en uitgebreid overzicht van wat er tijdens de opnames allemaal afspeelde.
Favoriet bij mij, is als McCartney vrijwel uit het niets Get Back ter plekke componeerd.
Ik weet niet zeker of het bij Disney nog steeds te zien is.

De docu ken ik nog niet. Ik ga op zoek. Ben trouwens geen al te grote Beatles-fan, maar vind The Long and Winding Road bijvoorbeeld wel één van hun sterkste songs. Algehele indruk is dat van restverwerking bij dit album. Maar misschien onderschat ik daarmee het werk als geheel. Get Back klinkt hier in de nieuwe remix wel geweldig stuwend. Maar ik ben geen expert.

Deze nieuwe remix moet ik altijd nog eens beluisteren.
Het zal mijn mening betreft de composities verder niet veel veranderen denk ik.
Ik vind het geen slechte plaat, zit ergens tussen voldoende en ruim voldoende in.
Maar over de gehele linie hoor ik wel minder inspiratie.
Een band in verval en dat was ook wat er aan de hand was.
Betreft de docu: ruim 8 uur film, een hele zit en ik heb het ook in fases bekeken.
Maar een heel fascinerend inzicht over de meest beroemde band die kopje onder gaat.

Er zit een boekje bij en daar ga ik nog eens rustig voor zitten.

Two of us; begint alweer melig, dat hoort er blijkbaar bij. Wat volgt is een aardig nummer. Er zit iets kabbelends in, maar op een goede manier, het past bij de tekst. Pleasant enough.
Dig a pony. Een titel die het ergste doet vermoeden, maar bij beluistering wel meevalt. Vernieuwend is het niet, als het gaat om de muziek. Tekstueel, tja... wat? Net als de voorganger een afgerond rocknummer. Oke dus.
Across the universe. Ik vrees hippiepsychedelie, en daar zit het niet ver vanaf: Images of broken light which dance before me like a million eyes
They call me on and on across the universe
Het heeft in de basis een aardige melodie, dat scheelt weer. Maar dit soort nummers is niet aan mij besteed.
I me mine: Lekker openingsgitaartje, maar dat duurt te kort. Wat volgt is een, wat? Het klinkt bijna als een Franse chanson ontmoet psychedelie, maar uiteindelijk gaat dit over in een soort van rockmoment. Een Harrison nummer. Ik verwacht beter van hem. Geen nummer waar ik iets van luisterplezier uit haal.
Dig it: Bob Dylan dus, met wat meligheid. Biedt geen enkele toegevoegde waarde.
Let it be. De klassieker. Het blijft een fenomenaal nummer, ook al is dit zo'n lied dat je vanaf je geboorte lijkt te kennen. Het verveelt ondertussen, maar dat zegt niets over de kracht en klasse van Let it be.
Maggie Mae: Gaan we weer; Er moet meligheid tussen, om de een of andere reden. Filler.
I've got a feeling: Daar is ie dan. Lijkt me een betere opening dan Two of us. Klasbak van een nummer en Maccartney op zijn best.
One after 909: Hee, Chuck Berry? Zullen we het een eerbetoon noemen? Niet een nummer dat je verwacht van The Beatles op dit punt in hun carrière, maar het is welkom.
The long and winding road. Laat zien hoezeer The Beatles iets moois konden maken, iets volwassens, oorspronkelijks en oprecht invoelend. Net als een I've got a feeling hadden ze er hier meer van moeten maken. Zo'n nummer als dit toont hoe mager sommige andere nummers zijn. Prachtig.
For you blue. Wat mij betreft een betere Harrison dan I me mine. Niet vernieuwend of verrassend, maar een degelijk countryrock nummer.
Get back. Wederom van grote klasse. Misschien heb ik een voorkeur voor McCartney composities. Absoluut een tijdloze rocker. Hoef er verder geen woorden aan te wijden.

Let is be is wat mij betreft beter geslaagd dan het hoger gewaarde Abbey Road. Maar zonder de fillers en meligheid, aangevuld met een tweetal sterke nummers, zou Let it be nog beter zijn geweest. Wat goed is op Let it be is onovertroffen.

Let It Be vind ik in zijn geheel minder geïnspireerd dan vorige Beatles-albums - het is te horen dat de band in verval is - maar bevat toch heel wat uitstekende momenten met name Across the Universe, I Me Mine , Get Back en de titelsong.
The Long and Winding Road is mij iets te stroperig en de korte stukjes Dig It en Maggie Mae zouden misschien wel passen op de dubbele witte, hier lijken ze meer opvullertjes.