Queen - Live at Wembley '86 (1992)

Even een andere zijweg: wat kan het Britse publiek slecht en uit de maat meeklappen zeg. We zullen het er maar op houden dat geluid langzaam reist en later de opname-apparatuur bereikt dan de band.

Helaas geen gatefold. Alle Italiaanse zijn single sleeves

Onbegrijpelijk bij zo'n album

De oorspronkelijke lp-uitgaven zijn wel gatefold, maar die zijn wel moeilijker en duurder in mint of nearmint te krijgen

Die singlesleeves vind ik zo kwetsbaar, vaak van erg dun karton gemaakt.

Deze zijn gewoon goed. Ik vind bet helemaal prima. Mooie plastic beschermhoes er omheen en hij blijft netjes. Maakt mij niet zoveel uit of ze gatefold of single zijn.

Even een persoonlijk dingetje: ik ben een devote Queen fan, en van daaruit heb ik de laatste tijd/jaren al eens een "bootlegje hier en daar" verzameld uit dezelfde periode. Het val me op dat er minutieus vastgehouden wordt aan dezelfde setlist, met dezelfde dingetjes, covers en uitspraken, in die mate dat ik me afvraag of het wel allemaal honderd procent live is? Ben ik de enige? Ik vind het met de jaren meer en meer geweldig, vandaar de maximum score, maar er dreigt een kleine smet op het adoratie blazoen. Vandaar mijn visje dat ik in de groep gooi...

Voor de duidelijkheid: ik zit nu de registratie te bekijken om sporen van mijn achterdocht te bevestigen. Voorlopig hou ik het op de mogelijkheid dat mijn bootlegs niet helemaal eerlijk zijn

En evenzeer betrap ik me er alweer op dat ik elk detail, elk kreetje, ... aan het meezingen ben (uiteraard niet hardop). Dat kan dus in beide scenario's niet stuk.

Supersid, volgens mij is het allemasl zo live als maar kan, en is alleen Bohemian Rhapsody van band gespeeld. Bedenk ook dat veel slaggitaar en toetsenpartijen door Spike Edney worden gespeeld. Er zijn zover ik weet geen overdubs.

Verder heb ik ooit eens een artiest (Fish) twee keer gezien op één tour, en alles (grapjes, intro's) was een herhaling. Sasi en vervelend eigenlijk, maar zo werkt het. Het is net als een theatershow of een ballet. Alles is rehearsed en er is weinig tot geen ruimte voor improvisatie.

Daarom snap ik ook niet dat mensen een artiest meerdere malen tijdens een tour willen zien.

Ik heb ooit eens een zanger de verkeerde stad horen bedanken in een intro, omdat jij het zelf niet meer wist.

Ik was ooit rondleider en ik maakte ook altijd dezelfde grapjes. Het is routine. Bij de concerten uit de beginperiode is dat toch anders. Daar ligt dan ook mijn voorkeur. Er is meer vrijheid en het is allemaal nog geen routineklus.

Ik heb voldoende artiesten gezien die veel veranderen aan hun setlist en waar je dus makkelijk naar meerdere shows kan gaan. Denk aan Prince, Pearl Jam en Jett Rebel.

Die vind ik ook gelijk een andere benadering van muziek hebben; losser, jamgerichter. Dat is bijvoorbeeld bij Soft Machine, Allman Brothers of Gov't Mule ook zo. Maar goed ge-oliede livemachines als Queen of Jethro Tull laten weinig aan het toeval over..

Zo heb ik Seasick Steve een keer gezien in Tivoli. Het optreden zat vol grappen en voor mij toen nog leuke spontane intermezzo's totdat ik de volgende dag eens clips van zijn optredens ging bekijken. Bleek dat werkelijk elke grap en leuke opmerking in elk optreden terugkomt, zelfs na dezelfde nummers, een behoorlijk afknapper...

Het vak heet niet voor niets entertainer....

Dat frontmen elke avond nieuwe grappen en interacties zouden moeten hebben vind ik raar. Dat is toch niet te doen, zeg. Ze voeren en show op, en daar hoort de manier waarop er met het publiek geïnteracteerd wordt gewoon bij. Dat wordt ook gerepeteerd en gezet, tuurlijk. Als je merkt dat een grap werkt, gebruik je hem toch gewoon? En ook: als mensen 2 keer naar hetzelfde concert gaan, is de muziek 9 van de 10 keer ook hetzelfde. Geen probleem.

Ik ben wel eens naar een show van Bert Visscher geweest. Zag ik diezelfde show later op TV, had ie gewoon precies dezelfde grappen. Dat was zo'n afknapper...

Ik heb in veel bands gespeeld, en geloof me, de grappen en het voorstellen van bandleden, de pasjes, bewegingen, stoere poses, glimlachen naar elkaar, alles is rehearsed. Tenzij je in een klein hobbybandje speelt, maar dan is het spel ook niet bijzonder goed.

Maar als je op een groter podium staat laat je maar weinig aan het toeval over.

Phil Collins deed ook jaren hetzelfde kunstje bij Genesis.
'Het domino effect' en zijn acrobatische toeren met de tamboerijn tijdens I Know What I Like.
Grote acts doen dat nu eenmaal. Deze laten niets aan het toeval over.
Het kan met grote ondernemingen ook niet anders; licht bijvoorbeeld is meestal gelinkt aan bepaalde songs en vergeet ook de clicktrack voor de drummer niet. Dit moet echt kloppen, anders kun je weer helemaal opnieuw beginnen.
Queen had en heeft (met Adam Lambert) fantastische lichtshows, pioniers op dat gebied en hun setlijsten weken in een tour niet drastisch af. In "86" vind ik hun set dynamisch en goed opgebouwd, maar wat meer verrassingen had ik leuker gevonden.
Het spul uit hun begintijd komt er bekaaid af.

Het is niet alleen bij de grote acts hoor. Een beetje band maakt gewoon een show en gaat daarmee net als met een toneelstuk langs de velden. Tenzij je een hardcore improjazzer bent. Dan kun je ongeremd voor je uitpielen en dan geeft niemand twee fux voor wat eruit komt rollen. Hoef je alleen op te letten wanneer je tijd erop zit.
Er zijn wel bands die flexibel in de setlist zijn en af en toe wat veranderen gedurende een tour. Metallica is er zo eentje.

Dat heeft wel meer nuance hoor Edwynn. Sowieso is bijna alle jazz improvisatie. Dat is namelijk de kern van jazz. Daarnaast zijn er legio andere genres waarbij wordt geïmproviseerd: blues, southern rock, spacerock, etc. Wat bands die zich helemaal suf improviseren en waarbij elke avond anders is/was: Grateful Dead, Allman Brothers Band, Gov't Mule (ook wel jambands genoemd), maar ik kan me ook niet voorstellen dat bands als Gong, Soft Machine en Hawkwind elke avond hetzelfde trucje deden.

Maar binnen de pop en (hard)rock is het allemaal een ingestudeerde show inderdaad. Maar wat bikkel2 ook al zei; je moet vaak ook wel. Clicktrack is een goed voorbeeld, maar ook de lichtshow, die helemaal op de riffs, double kicks, roffels etc. zijn geprogrammeerd. Muziek maken anno nu is helemaal niet zo leuk soms. Het is zo machinaal (zeg ik als drummer). Doe mij dan maar hardcore improjazz.

Jazz is ook vooral puur muziek. Veel minder entertainment. De improvisatie is het entertainment en de meestal virtuoze solo's.
Heel andere tak van sport toch?

Renard, er bestaat heel erg veel gearrangeerde uitgeschreven jazz muziek.

Absoluut waar. Ik claimde toch niet dat het niet zo was? Maar we dwalen nu wel heel erg af hoor.

Hoe vinden we een brug terug naar Queen? Hebben zij toevallig een album dat Jazz heet?

Natuurlijk ken ik de Britse groep Queen, voornamelijk vanwege de talrijke hits en klassiekers die ik vroeger heel vaak op radio en tv heb gehoord en gezien. Nu is het vaak armoede troef (en vertik ik het om bijkomende abonnementen te nemen). Geloof het of niet, maar de vroege Queen was voor een aantal van mijn maten lang geleden de introductie naar de iets hardere muziek.

Ik ken de hits, ik ken de albums een beetje maar ik heb nooit de behoefte gehad om ze te kopen, zelfs niet de interessante verzamelaars Greatest Hits I II III. Vaak brachten ze toch ook melige nummers uit, nou ja, nummers die ik veel minder kon hebben. De opnames hierop dateren van 12 juli 1986: uw dienaar zat toen volop met zijn gedachten in het heilige Metal jaar 1986 met andere prioriteiten (en niet de budgetten van nu, dedju).

Queen is voor mij altijd Freddy Mercury geweest, één van de beste zangers annex frontmannen die ik ooit heb zien rondlopen en vooral de onvergetelijke volksmenner tijdens Live Aid in 1985, bijna veertig jaar geleden, dat kort en vurig optreden staat in mijn geheugen gebeiteld. Ongetwijfeld ben ik niet de enige.

Het optreden dan maar? Ik kan maar weinig oordelen over een setlist die put uit de 11 albums tussen 1973 en 1986, ik ben hier maar een verkenner en laat deze kelk met plezier over aan de kenners. Tot aan Brighton Rock Solo is er een lekkere flow aanwezig, maar dan volgt die 9 minuten durende gitaarsolo die me weinig kan bekoren. Pas op, drs. Brian May is een goeie gitarist, maar het duurt me te lang. Geweldig trouwens is de interactie tussen Freddy en het publiek op het einde van A Kind a Magic maar het sextet songs vanaf Love of My Life tot en met Gimme Some Lovin' zorgen voor een nieuwe dip in mijn beleving. Wat daarna komt, is natuurlijk van een heel andere orde, minder entertainment, meer muzikale beleving. Misschien ben ik te streng, tenslotte was Freddy Mercury geboren voor het podium, op zijn flamboyante wijze.

Zoals gezegd, ik ken Queen, maar momenteel heb ik enkel deze op dubbel cd. Ik heb lang getwijfeld om ook nog Live Killers, Live at the Rainbow '74 en A Night at the Odeon binnen te doen. Allicht gaat het er nog ooit van komen, ik houd van livealbums, er is nog redelijk plaats in die stalen cd-kast bij de letter Q, maar er ligt nog een flinke stapel cd's naast mij.

Sir Spamalot, als je de hardrockkant van Queen wilt ontdekken, zit je in feite met de liveplaten wel goed. Lekker hard en uptemp is Queen On Fire, en bij Live at the Rainbow en Live at the Odeon hoor je Queen op z'n Led Zeppelinst zonder studiopoespas en zonder melige nummers.

Probeer voor de gein eens het eerste album, of de eerste twee. Daar zitten ze nog behoorlijk stevig in de hardrock en de muziek uit die tijd is behoorlijk onderbelicht. Metalheads beschouwen Queen II vaak als het hoogtepunt van de band.

Live At Wembley vind ik maar een ingewikkeld document. Allereerst dreef het op het momentum van het overlijden van Mercury. De show rondom het afscheid van hem, is wel een unicum. Zagen we zoiets toen Kurt Cobain of Prince ons ontvielen? Queen was überhot. Mede daarom verscheen dit ding. En ook in mijn vriendenkring werd het album veelvuldig gespeeld. Mijn indruk is dat het allemaal erg veel om de hitjes draait. Wat op zich prima is ware het niet dat eromheen allemaal medleys en andere flauwekul is opgetuigd. Teveel in te korte tijd. Dat had best uitgebalanceerder gemogen. Ook bedoel ik bijvoorbeeld: Love Of My Life én Is This The World We Created achter elkaar? Als dat de echte setvolgorde was, is het een mirakel dat het gehele stadion niet in slaap gesukkeld was.

We horen de band tijdens de hitsuccessen van de jaren 80 en het lijkt mij dat er twee groepen fans tevreden gesteld moeten worden. De oude en de aangegroeide bakvissen. A Kind Of Magic, Break Free, Pressure usw, usw. Het komt allemaal voorbij. De betalende bezoeker kreeg de greatest hit show met wat afgeraffeldheden in de vorm van Lap Of The Gods er tussendoor. Plus nog wat quasi lollig bedoelde flauwekul als Tutti Frutti en Big Spender.

Over een band als Queen is men doorgaans van mening dat ze deden waar ze zin in hadden. En op deze avond had men zin in centjes verdienen.
Blijft over dat het een herinnering aan mijn adolescente jaren is. Maar niet meer dan dat.

Edwynn, voor meer spanning en avontuur zijn er inmiddels wel interessantere liveplaten van Queen in omloop. Ik heb deze wat hoger gewaardeerd omdat ik Queenfan ben en omdat deze beter en uitgebreider is dan het gedrocht 'Live Magic'.

Mag ik jou als kenner en liefhebber 'Live on Fire' aanbevelen. Daar is Queen meer dan ooit een echte hardrockband, met zelfs wat funkrock in de mix. Voor de meer Zep-achtige hardrock is er 'Live at the Rainbow' en 'Live at the Odeon'.

Voel ik nu een Queenprikkel? Ga ik nu weer volledig op in Queen draaien. Ik moet mezelf in toom houden.

Jij mag me altijd wat aanraden. Live at the Rainbow ken ik natuurlijk wel en dat is meer in papa zijn straatje.
Ondanks Big Spender haha.

Ik heb een broertje dood aan rock'n'roll en zowel Queen als Uriah Heep hadden een rock'n'roll-medley. Maar goed, niet iedereen kan altijd tevreden gesteld worden.

De kracht van 'Live on Fire' is dat 'Hot Space', het discofunkplaatje van de band net uit was, en dat de band wilde bewijzen wel degelijk een hardrockband te zijn. Veel studiosongs hebben op die liveplaat een flinke injectie power en crunch gekregen. Hier en daar bespeur ik zelfs wat funkrock. ik denk dat je er wel mee kan vermaken. Op 'Crazy Little Thing' ook geen rock'n'roll.

Ik ga het wel eens proberen. Queen is voor mij hit or miss. Maar de hang naar nostalgie maakt dat het ik af en toe nog luister.

Ik ben het wel eens met dat dit live album een beetje teveel geklooi is. Maar wat ik zo gaaf vind is dat ze de jaren 80 nummers in een wat rockiger jasje steken dan de bekende studioversies. Zo klinkt met name A kind of magic beter in deze live versie. En dat begin met One vision met gelijk Tie your mother down er vol achteraan blijft ook hemels vind ik. Maar die flauwe medleys en covers irriteren inderdaad behoorlijk.

Met vielip eens. I Want to Break Free and A Kind of Magic krijgen ineens een stuk meer power op de bühne. Queen was dan ook in basic een straffe heavy rock band.
Het is zeker niet mijn favoriete live registratie en mist wat obscuur werk.
Het is nogal hitgericht en van de mysterieuze band die Queen ooit was, is feitelijk niets meer over.
Een geoliede arena band, waar vooral het meezinggehalte een belangrijke factor is geworden.
Queen was erg groot in "86" en dat draagt Live At Wembley ook duidelijk uit.

De tour na het beroemde Live Aid optreden. Die “ global jukebox” zoals Bob Geldof het omschreef en waar Queen excelleerde met hun set.
Wat dat betreft zie ik hun Magic tour als een soort vervolg daarop. Het album AKOM en de (video)hit sloeg aan, de band had uiteraard een reputatie als het aankwam op groots opgezette shows vol licht en spektakel. Band on the road waar zij nu hun jukebox gaven aan de honderduizenden kaartjesverkoper, volgens mij raakten de tickets destijds waanzinnig snel uitverkocht. Men wou ( of moest wellicht) Queen live zien.
Dit mede dus in die slipstream van hun Live Aid optreden.
De vhs hiervan destijds grijs gedraaid, evenals de cd en weer later de dvd. Anno nu zie/hoor ik ook liever de oudere shows.
Maar toen de ultieme stadionband, wat dit document dan wel prima weergeeft.