Metallica - St. Anger (2003)

Dit album heeft mij ook nooit veel gedaan maar om toch volledig op de hoogte te blijven van de complete discografie ben ik er ooit toch aan begonnen en dat werd even vluchtig door het album heen rauzen: wat een lelijk geluid en wat een vervelende takkeherrie (hoe raar dat ook moge klinken bij een band als deze ).
Nu is het erg makkelijk om het dan maar terzijde te schuiven en je aansluiten bij de meningen van de overgrote meerderheid en daarom onlangs toch maar weer eens geluisterd naar St. Anger.
Ik merkte dat mijn mening niet heel erg bijgesteld hoefde te worden; toch geef ik toe dat het wel een ietsie naar boven afgerond mag worden. Ik hoor hier en daar eigenlijk best leuke momenten alleen is het zo jammer dat er dan maar weer klakkeloos geramd moet worden: wilden ze dan echt zo graag de negatieve Load/Reload kritiek van zich afwerpen door met dit album op de proppen te komen? Dan hoor ik dat tweeluik toch echt liever dan dit. Het duurt ruim een uur te lang zullen we maar zeggen. Zoals gezegd toch nog een afronding naar boven en dan gaat het wat mij betreft een 2,5* worden.

Hulde voor je open mind, aERo. Na enige tijd stof vangen, zit ik dit product ook weer eens te beluisteren, met de insteek dat de absolute minimumscore toch ook wel wat overdreven zal zijn. Dat titelnummer, dat was toch best aardig? En zo zullen er toch nog wel een paar zijn?

Maar nee, wat in de loop der tijd in mijn geheugen toch weer vervaagd was, waren de bekende elementen: de ontstellende geluidskwaliteit en de neiging om elk nummer gevoelsmatig een kwartier te lang te laten duren. Wat was blijven hangen waren die paar catchy momenten tijdens met name de eerste drie nummers.

Een paar catchy momenten tussen al dat pannendekselgerammel leveren geen punten op. Nog steeds een halve ster. Bij een beginnende band was het waarschijnlijk een hele ster geweest.

Wat een lage cijfers! Echt waar, dit was eigelijk het album waardoor ik half into metallica kwam en juist om de reden omdat ik dit een hele vette plaat vond.
De meeste argumenten hier vind ik wel heel kort door de bocht. Het lijkt meestal meer alsof mensen hier komen om het nog maar eens duidelijk te maken, want iedereen weet het toch: St. Anger zuigt!!! Nou niet dus. Waarom niet? Ten eerste spreekt het hele albumgevoel, het gevoel dat ik op het album krijg, me heel erg aan. Dit is natuurlijk voor iedereen anders, maar als ik soms lees hoe negatief mensen zijn over het album en daarna kijk naar de sfeer die op dit album hangt snap ik dat totaal niet. Het klinkt allemaal heerlijk rauw en eigelijk best als een soort van garage band ja. Maar dat vind ikzelf dus niet erg. Daarnaast vind ik de riffs gewoon echt lekker, heel metallica-achtig(ja ik heb nu al bijna alle albums vaker dan 1 keer geluisterd en vind st anger riffs op andere riffs lijken).

Helaas geen solo's tja heel jammer, maar als ik er over nadenk zou ik ook niet weten waar een solo zou moeten komen. Er is eigelijk gewoon geen plaats voor, dus naar mijn mening is het eigelijk ook maar beter dat ze er niet inzitten. Een liedje moet gemaakt worden uit gevoelens en niet uit het moeten plaatsen van een bepaalde solo of iets dergelijks. Dan zou deze plaat heel geforceerd overkomen, wat het nu totaal niet komt.

En dan de veelbesproken drums. Wat klinken die heerlijk! Overdreven aanwezig misschien, hoewel dat overdreven voor mij eerder fijn moet zijn Ik hou gewoon om heerlijk die drums te horen in een nummer, en vooral hoe Ullrich drumt. Gewoon puur uit dienst van het nummer lijkt het wel, en dat zorgt ervoor dat de nummers echt als nummers klinken en niet als een stel instrumenten bij elkaar. Waar mensen het vandaan halen dat deze drums slecht klinken.... Ik weet het niet hoor. Ze passen toch perfect bij dit album? Wat voor drums had je er dan in gewild. Ik weet zeker dat wanneer er gewoon standaard drums in hadden gezeten dat bijna alle nummers niet de energie zouden hebben gehad als die ze nu hebben.

Wat ik dan wel weer jammer vind is de bass. Hoewel deze wel lekker dofferig en 'vies' klinkt, is het gewoon jammer dat een producer dit heeft ingespeeld. Niet dat deze niet goed kan zijn, maar je merkt het gewoon aan de basslines. Ze zijn oké, maar daarmee is eigelijk ook alles gezegd.

Dit over de feel en geluid van het album. De nummers: Ik vind van het nummers eigelijk alle nummers tot ongeveer purify goed klinken en lekkere nummers om op te hebben staan. Purify en All Within My Hands hebben me nooit echt weten te raken. Misschien omdat ze op het eind staan, je hebt al een heel album geluisterd met allemaal een beetje hetzelfde geluid en om dan nog een nummer met dat geluid te horen wat niet echt iets speciaals heeft voor mij... Nee liever niet. Toppers van dit album vind ik toch echt: Frantic, Some Kind of Monster en Invisible Kid. Heerlijk:D Alle drie deze nummers hebben datgene wat st. Anger voor mij zo leuk maakt: Drums, Riffs en een bepaald gevoel dat niet echt zo ff op te schrijven valt:)

Voor mij is St. Anger dus een veel leuker album dan voor de gemiddelde stemmer hier op musicmeter. Het klopt dat metallica betere albums heeft gemaakt, maar waarom zou je vergelijken? Zie ieder album als een nieuw album en dus nieuwe kansen voor een band om zich weer ns op een andere manier te laten zien. Dat heeft metallica hier gedaan en is ze behoorlijk goed gelukt. Een tip: als het album je maar niet heeft weten te pakken, scoor dan ergens de DVD: "Some kind of Monster". Dat laat een beetje het verhaal achter dit album zien, wat er bij mij voor heeft gezorgd dat ik het album nog meer ben gaan apprecieren als dat ik al deed:) Ik geef 3,5*

Metallica - St. Anger (2003)

Om te beginne ik maak er geen al te lang bericht van.

Dit is voor mij het eerste album waar ik echt begon te horen dat Metallica erg was aan het veranderen.

Dus stijltechnisch wijkt het van de voorgaande albums af.

Dit is album leerde ik Metallica kenne, eerst vond ik het een goed album, maar tot dat ik ook kennis ging maken met de oude Metallica, kwam ik er achter dat St. Anger gewoon erg slecht was.

Het punt maak ik niet al te laag, omdat het voor mij wel een redelijk album is geweest.


2.5*

Die ziel hoor ik hier meer dan op Death Magnetic: naast de afschuwelijke naam is het daar meer makkelijk teruggaan op de oude sound, zonder echt geweldige songs te schrijven. Nu staan hier ook geen echte knallers op (m.u.v. de eerste twee singles en het door Rick53 aangehaalde Shoot Me Again), maar hier durven ze tenminste een nieuw eigen geluid te laten horen, wat ze hiervoor 10 jaar niet hebben laten horen.

Helaas weet dit album door enkele miskramen en een povere productie niet helemaal te overtuigen, maar ik waardeer de opzet in het geheel wel.

Met deze plaat wilde metalica hun sound verjongen, om zo het nieuwe millenium in te stappen. Dit vond ik indertijd toen ik het nieuws hoorde al een dom idee, toen mijn broer mij achteraf nog eens de plaat liet beluisteren, wist ik dat ik gelijk had.

Wat was er gebeurt met de sound van Metallica, niet alleen veranderden ze de sound van de band veel te drastisch, maar Lars Ulrich leek van langst om meer op een Metaalwerker in plaats van een begenadigd drummer. Ik hield het de eerste luisterbeurt geen 2 liedjes uit, wat was me dat een verschrikking.

Metallica was verandert in een grommend, agressief monster een waar je eerder van wegloopt dan dat je er naar wilt blijven luisteren. Waar waren de lekkere gitaarriffs met goddelijke drums, waar was de cool gebreven die deze band doorheen hun platen toch bleef uitstralen?

Achteraf bleek je dan van de band te vernemen dat interne conflicten aan de grond lagen van deze nieuwe verandering, Metallica was een monster geworden en niet meer de band vrienden die samen rockte.

Nuja is het de waarheid of is het een leugen we zullen het nooit weten, maar ik ben er nog altijd van overtuigt dat deze nieuwe sound vooral te wijten is aan een mid-life crisis, willen jong klinken terwijl al wat ouder wordt. Geef mij maar andere bands die waardig ouder worden en daarmee niets van hun klasse verliezen.

Zo links en rechts zijn best aardige ideeën te ontdekken. Het totaalplaatje is er echter één van nummers die maar oeverloos doorzeuren en verschrikkelijk repetitief zijn. Elke vorm van zelfreflectie dan wel zelfkritiek ontbreekt hier waardoor het album gevoelsmatig eerder twee uur duurt dan de 75 minuten die het daadwerkelijk zijn. Vermoeiend is misschien nog wel het beste woord.

Die doorzagende zeikerigheid is trouwens ook al op Load begonnen en is ook op Death Magnetic nog steeds niet volledig verdwenen. In tegenstelling tot de jaren '80 albums waar de lengte van nummers vaak gerechtvaardigd werd door een veelvoud aan verschillende stukken bestaan de latere nummers uit een relatief beperkt aantal ideeën die echter tot in den treure doorgedramd worden.

idd, hier krijg je kippenvel van, maar dan niet op de positieve manier, ik heb deze plaat nog nooit helemaal uit kunnen zitten...

Een inzinking van jewelste. Geen idee wat er bij de heren door de kop ging toen ze besloten deze plaat te maken zoals ie gemaakt is....

Mensen moeten ophouden met dat gezeik over de snare-drums en dat het hele album crap is. Dit album is geproduceerd om alle frustraties te uiten in hun muziek. Een echte Metallica fan weet wat dat inhoud en heeft dus ook respect voor dit album.

On-topic: Geweldig album. Simpele riffs, maar door de drop-C tuning klinkt het snoeihard. Favorieten: Dirty Window, Invisible Kid, Some Kind Of Monster, Sweet Amber en The Unnamed Feeling.

We zijn een half jaartje verder en ik heb het album nog een keer geprobeerd.....

De band wilde graag terug naar het garagegeluid. Dat is heel goed gelukt maar dan moet je geen tweederangsnummers gaan maken.

De drums zijn echt om te huilen! Lars Ulrich speelt sowieso al niet geweldig maar die snaredrum verpest echt heel veel. En dan hoor je in de documentaire dat de sound van de snaredrum eerst gewoon normaal was. Hoe heeft Ulrich het in zijn hoofd gehaald om dat te doen? Een ergere drumsound heb ik echt nog nooit gehoord.

De gitaarsound is ook heel erg slecht en ik mis de solo´s. Het is geen probleem, er waren genoeg Nu Metal-bands die zonder solo´s gewoon kunnen boeien. Als je goede riffs hebt tenminste. Die zijn namelijk ook zwaar ongeinspireerd. De nummers zijn soms rond de 7/8 minuten en het lijkt maar een eeuwigheid te duren.

Ik verlaag met nog een halfje, dit is met afstand de slechste plaat die Metallica heeft gemaakt. Ook Death Magnetic was zwaar teleurstellend dus ik wacht eerlijk gezegd niet meer op nieuw materiaal. Live kunnen ze het ook niet meer waarmaken, Ulrich speelt nog slechter, het is echt een rommeltje geworden. Robert Trujillo is een superbassist en die moet gewoon naar een andere band die nog wel goede nummers schrijven. Vind ik dan want er zijn dus ook mensen op deze aarde die St. Anger goed vinden. Ik begrijp het niet....

Na het wat lichtere hard rock/heavy metal avontuur van Load en ReLoad keert Metallica terug naar zijn 'roots'. Toegegeven, het album beukt flink en is hard maar om nou te zeggen dat ze terug naar hun roots zijn gegaan is behoorlijk overdreven. Metallica laat op St. Anger veel Nu en Groove Metal invloeden horen, wat niet in alle gevallen goed uitpakt.

Jason Newsted heeft de biezen gepakt en Bob Rock heeft de basgitaar gepakt om de partijen op St. Anger in te spelen. Ik moet zeggen dat ik na het kijken van de documentaire Some Kind of Monster wel wat meer de totstandkoming van het album begrijp. Het album straalt pure woede uit alsof alle frustraties van de afgelopen 10 jaar er in 1 keer uit moest. Het resultaat is een behoorlijk chaotisch album met wel enkele goeie nummers. Wat ook meteen opvalt is dat er geen enkele gitaarsolo te horen is op het album, wat voor mij wel een gemis is. Ook zijn de meeste nummers opgebouwd uit vrij eenvoudige riffs. In tegenstelling tot de meeste vind ik de productie zelf nog niet eens zo slecht. Het gitaargeluid klinkt best lekker en de bas is voor Metallica's doen aardig in de mix gezet. Lars Ulrich's drumstel klinkt op dit album vrij uniek maar begint mij na een paar nummers behoorlijk tegen te staan. Erg overheersend geluid en te ver naar voren in de mix naar mijn smaak.

De toon wordt meteen gezet met de opener Frantic, meteen 1 van de betere nummers van het album. Het nummer heeft een wat aparte riff maar het pakt goed uit, ook wel geinig refrein trouwens. Het einde heb ik altijd wel gaaf gevonden, alsof alles eruit moet. Tijd om op adem te komen krijgen we niet en we stomen meteen door naar het titelnummer St. Anger. Prima agressief en lekker nummer met een vrij simpele maar toch doeltreffende riff. Het refrein zit ook wel aardig goed in elkaar. Een van de sterkste nummers van het album. Vervolgens krijgen we veel te lang durende Some Kind of Monster. Als ze het nummer met 3 minuten hadden ingekort was hij een stuk beter geweest. Er zitten namelijk best wel wat goede passages in maar helaas te veel herhalingen.

Vervolgens krijgen we het heel eigen klinkende Dirty Window. Best een lekker nummer eigenlijk, is niet te lang en zit op het einde na ook wel goed in elkaar. Zelf vind ik de versie op de bonus DVD net even wat beter omdat daarop het nummer net als de meeste nummers van St. Anger in “C” tuning wordt gespeeld in plaats van “Cis” tuning. Daarna krijgen we het nogal lawaaiig en chaotische Invisible Kid. Metallica heeft nog nooit in zo'n lage tuning gespeeld en dit pakt helaas ook niet zo goed uit. Het nummer kent veel te veel herhaling en duurt hiermee veel te lang. Een van de dieptepunten van het album en hiermee ook in het gehele Metallica oevre. My World is gelukkig een stuk bondiger maar klinkt helaas nogal flauw. Na meerdere luisterbeurten gaat het nummer toch steeds meer vervelen dan toen ik het voor het eerst hoorde.

Shoot me again is gelukkig weer wat beter. Een van de weinige nummers waar Metallica toch wel aardig weg komt met de vele herhaalde riffs. Geen onaardig nummer. Sweet Amber vind ik eigenlijk best sterk. Vrij bondig nummer met vrij pakkende coupletten. Een gitaarsolo had niet hierop niet misstaan. Met een eenvoudig maar dreigend gitaar intro begint The Unnamed Feeling. Een meeslepend nummer wat over de gehele linie blijft boeien. Mooi vind ik ook de rustige refreinen waarin je bijna de pijn van James Hetfield kunt voelen. Sterke track!

Helaas wordt deze lijn niet doorgezet op Purify. Voor mij persoonlijk het minste/slechtste Metallica nummer ooit. De intro riff klinkt niet verkeerd maar het refrein is tenenkrommend. Ook de coupletten komen nogal geforceerd over. Het einde heb ik ook nooit begrepen, een riff die er zomaar achteraan geplakt lijkt te zijn zonder enige betekenis. Het album sluit af met het langste nummer, All Within My Hands. Redelijk meeslepend en best krachtig refrein. Ik denk alleen dat als het nummer pakweg een minuut of 2/3 korter was geweest beter tot zijn recht was gekomen. Het “Kill Kill Kill” stukje vind ik wel lekker dreigend klinken.

Al met al een behoorlijk matig album van Metallica. Het probleem zit hem vaak in het veel te vaak herhalen van riffs of passages wat de speelduur behoorlijk lang maakt. De nummers worden eigenlijk kunstmatig langer gemaakt dan ze werkelijk zijn, iets waar opvolger Death Magnetic ook een beetje last van heeft. Resultaat is een album met enkele lichtpuntjes en helaas enkele dieptepunten. Waar ik wel respect voor heb is dat Metallica met St. Anger wel een heel eigen geluid heeft gecreëerd en zich niet door iemand hebben laten vertellen wat wel en niet te doen. Overigens is de documentaire Some Kind of Monster zoals ik in het begin schreef zeker een aanrader en geeft een eerlijk beeld over het tot stand komen van St. Anger. Een album wat ik niet erg vaak draai maar zo nu en dan wel even lekker wegbeukt.

De 3 sterren gaan naar: Frantic, St. Anger en The Unnamed Feeling
Minste nummers: Invisible Kid en Purify

Deze kan ik helaas niet hoger geven dan 2*

Wat mij betreft het minste album van de band ooit, extra pijnlijk omdat dit feitelijk een gemiste kans is. Alle songs zijn, hoewel veel te langdradig, eigenlijk best oké en de band klinkt gedreven en energiek. Maar ja, die produktie... De plaat klinkt werkelijk nergens naar; het drumwerk van Lars Ulrich klinkt als de potten- en pannenset van je moeder en het overall geluid is erg rommelig en ongedetailleerd.

Dit album altijd links laten liggen. Toch ben ik deze het laatste jaar gaan draaien en ik vind deze helemaal niet zo verkeerd. Door de mindere recensies waren de verwachtingen niet hoog, dat heeft misschien wat geholpen.

Het ontbreken van de solo's stoort me niet hier. Het hoort ook wel een beetje bij de stijl. Het is een totaal andere stijl. Het doet me af en toe zelfs wat aan Limp Bizkit denken. Ik vind dat prima. Lekkere riffs. Het knalt heerlijk. De productie vind ik ook niet zo slecht als ik verwacht had. Het past prima bij het totaal plaatje.

Het ontbreken van de solo's zorgt wel voor het missen van een ''finishing touch''. Het is wat eentoniger. Maar wel degelijk. Eigenlijk beetje spijt van dat ik deze een beetje links heb laten liggen.

Nee


Ik kan werkelijk niets positiefs bedenken over dit album. Lars overheerst met een werkelijk afschuwelijk drumgeluid. Ik geef toe dat ik tijdens onze luistersessie gelachen heb over hoe slecht het is, maar het lachen verging me snel en uiteindelijk ging het tegenstaan en deed het gewoon pijn aan de oren. St Anger is een totale ongeïnspireerde bende dat niet alleen gebukt gaat onder een afgrijselijke Lars, maar oom een abominabele productie, slechte teksten, loeizang van James en verder weinig Rob Trujillo en kirk Hammett heb ik helemaal gemist. Geen solo’s, wat is dat? Ik kan me de verontwaardiging van die tijd goed herinneren en vooral heel goed begrijpen. De belofte dat Metallica terug zou gaan naar zijn roots, maar vervolgens misschien wel het verst van de eerste drie albums af zit. En het is gewoon echt heel slecht. Lang geleden dat ik zo blij dat een album afgelopen was.


Tussenstand:
1. Master Of Puppets
2. S/T
3. Ride The Lightning
4. Kill 'Em All
5. ...And Justice For All
6. Load
7. Reload
8. St Anger

Een in ernstig verval geraakte band dat is wat ik hoor op St.Anger.
De tenenkrommende maar ook best verdrietig slechte zanglijnen van Jaymz doen mij het meeste pijn aan de oren.
Hoe lang heeft het opname-proces van St.anger geduurd, 3 jaar toch?
Ach, alles wat de band in deze jaren doormaakte is natuurlijk prachtig maar zeker ook schrijnend gedocumenteerd in Some Kind Of Monster.
Met een klein rolletje voor held Jason "He fokking left ta bend" Newsted

Op 19 juni, nota bene ter ere van mijn verjaardag van enkele dagen eerder, hebben Ruud en ik het album samen geluisterd bij mij thuis. Normaal gesproken gaat dit via social media tegelijkertijd, maar dit keer was het gezellig als vrienden onder elkaar met iets teveel drankjes en een derde vriend die meteen ook zijn ongezouten mening mocht geven.

De kater was enorm.

Of het de alcohol was, of de cd kan ik niet meteen zeggen, maar St. Anger deed echt verschrikkelijk veel pijn om te beluisteren. Ik had al een 1,5 sterren staan en geloof dat dit gebaseerd was op het materiaal dat ik wel al kende, maar nu we het echt volledig gehoord hebben is de kwelling compleet. Ik snap ergens wel dat mensen genieten van een vorm van authenticiteit, bruutheid, ongebreidelde emotie. Want dat zit er zeker wel in. Ik vind het gewoon verschrikkelijk lelijk. Niet alleen de productie, het algemene spel en de zang zijn niets dan tergend. Soms klinkt het alsof de drums een compleet ander lied spelen dan de gitaarpartijen doen verraden. En alles duurt weer eens veel te lang. Bijna onbeluisterbaar.

Tussenstand:
1. Master Of Puppets
2. Ride The Lightning
3. Kill 'Em All
4. Metallica
5. ...And Justice For All
6. Load
7. Reload
8. St. Anger

De regelmaat waarmee ik dit album tegenwoordig draai komt vermoedelijk overeen met de regelmaat waarop Metallica een nieuw album uitbrengt. Ten tijde van de release was ik eigenlijk redelijk positief over dit album. Deels was dat wellicht te wijten aan de lage verwachting die ik had en de verrassing dat Metallica eindelijk weer eens een agressief album had uitgebracht. Die agressie kan ik in zekere mate nog steeds waarderen aan dit album. Zo ook een aantal nummers als Frantic, St. Anger, Sweet Amber, Dirty Window en All Within My Hands.

Het zijn de veel genoemde redenen waardoor de waardering tanende was: de brakke productie (al heeft het gitaargeluid zijn charme), de snare etc.... Helaas is de bijgevoegde DVD ook geen geweldig alternatief. Leuk om een keer te zien en met aangespannen snare te horen, maar de performance is best rommelig, de productie niet al te hoogstaand en zonder hulp in de studio klinken de zanglijnen van James een stuk minder.

Al met al toch 0,5* erbij.

Na menig fan van het eerste uur kwijt te zijn geraakt ten tijde van the black album, om vervolgens nog wat metal fans kwijt te raken na Load en Reload, komt Metallica na jaren terug met St. Anger. Sommigen hadden na de wat langere afwezigheid stiekem gehoopt op het oude Metallica. Deze ging echter niet meer terugkomen, dit ging gewoon al niet meer. Zelf ben ik ook Load en Reload gaan waarderen, dit kon ik een jaar of 10 geleden eigenlijk nog niet echt.
Maar, nu vallen er toch wat stukjes op zijn plaats. Er zijn geen solos aanwezig op het album, maar ik vind dit geen gemis. Zelfs vind ik de nummers niet te lang. Nu ik ook wat meer doom metal ben gaan luisteren valt er nog best wat te genieten op St. Anger - denk zo eens aan Shoot Me Again, Sweet Amber, en All Within My Hands, echt doom is het natuurlijk niet, maar het komt soms qua tempo en feel wel in de buurt. Als je van garagerock of wat langzamere metal houdt kan ik mij voorstellen dat je dit een prima plaat vindt. Ook zijn de 2 openers met Frantic en St. Anger zo verkeerd nog niet. Het wordt gekenmerkt door een lager gestemde gitaar, wat meer mechanische drums, en niet de allerbeste vocals van Hetfield, maar wel wat rauw. Ik vind het persoonlijke wel hun minste album toch nog steeds, maar hij bevalt mij wel al een heel stuk beter dan vroeger.

1. Metallica
2. Ride The Lightning
3. Master of Puppets
4. ...And Justice For All
5. Kill 'Em All
6. Load
7. Reload
8. St. Anger