The Weeknd - House of Balloons (2011)

In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vandaag dit album besproken, beluister het hier.

Ik vertel dat bij dit album omdat dat voor mij een reden is om geen/nauwelijks hip-hop te luisteren. Maar dat de beats het op dit album goedmaken, want ik vind wel degelijk dat er op dit album gerapt word.

Interessant, zeker het proberen waard voor mij?

Ben bang van niet, maar zal het zeker een kans geven. Bereid je iig voor op commerciele R&B, met heerlijke producties en een Usher/R.Kelly achtige zanger.

Probeer anders eerst House of Balloons / Glass Table Girls, dat is toch wel het beste nummer van dit album.

Ja en nee.

Het is een hype aan het worden; soul/R&B mixen met electronische muziek. James Blake en Jamie Woon leverden daar al prachtalbums mee af en ook Rahsaan Patterson doet het op zijn laatste plaat. Maar onze aandacht gaat deze week met een recensie uit naar The Weeknd. Een Canadese zanger die luistert naar de naam Abel Tesfaye. Een naam alsof het een band is, maar een eenling dus. Pas 21 jaar oud. Talentje? Het zal blijken.

Opener ‘High for This’ ligt in ieder geval volledig in de lijn van eerder genoemde muziek. Dromerig repertoire met af en toe een dubstep aandoende beat en een zanger die vrij soulvol, ietwat meer R&B-achtig, zijn wijsje zingt. Ik vind het een fijne opener.
‘What You Need’ lijkt de eerste single te zijn geweest. Even dromerig als het vorige nummer, alleen laten ze de dubstep nu afwezig. Best spannend nummer, als is het tekstueel op gegeven moment wat te repetitief. Dat irriteert toch wel een beetje, want daar kan altijd veel meer mee gedaan worden.
De daarop volgende titelsong ‘House of Balloons / Glass Table Girls’ tapt juist weer meer uit het R&B vaatje. Vrij moderne productie, soms fijn opgefokt, maar met de spanning en rust die het nummer sterk maken. De zang bevalt mij hier wat minder. De noten worden vaak wat te zeikerig doorgezongen aan het einde van elke zin. Productioneel sterk, vocaal middelmatig dus.
De dromerige rust keert weer terug met ‘The Morning’. Maar ja, wie wil er nu niet rustig wakker worden. Hiphopbeat erin gegooid, vrij standaard productie maar het stoort totaal niet. Mooi nummer.
The Weeknd lijkt wat minder vrolijk in het nummer ‘Wicked Games’. Dit gezien het “ge-fuck” in de teksten. Maar ach, zolang het perfect past in het verhaal van de song dan hoor je mij niet zeuren. En voeg daar een prachtige productie, goede intensiteit en spanning, een dromerige sfeer aan toe en je hebt één van mijn favorieten van dit album te pakken. Het verhaal van een jongen die schreeuwt om de liefdeserkenning van zijn vrouw.
Wat saaier wordt het weer met het matige ‘The Party & the After Party’. Dit nummer weet simpelweg mijn aandacht niet te pakken. En dan lijkt het “after-party”-gedeelte van het nummer te beginnen, maar dat verander er ook vrij weinig aan.
Bovenstaande lijkt ook wat voor het nummer ‘Coming Down’ te gaan gelden. Vooral het slechte en bijzonder simpele refrein draagt daar aan bij. Kom op zeg! Kan er wat meer inspiratie aanwezig zijn. Verder ook gewoon teveel van hetzelfde. En als dat zelfde niet interessant genoeg is hebben we hier dus weer een matig nummer te pakken.

In ‘Loft Music’ zitten in ieder geval weer mooie zanglijnen. Productie is wel wat standaard, maar het nummer laat je wel lekker je hoofd meebouncen. Leuk verwerkt koortje ook. Het gaat dus hier wel weer wat meer de goede kant op .
En dan is er met het negende nummer alweer de afsluiter ‘The Knowing’. Hierop zingt the Weeknd als een soort Usher/Ne-Yo crossover. Nu zijn artiesten die veel mensen meteen doet afschrikken, maar dan geef je de rustieke productie te weinig kans. Mooie afsluiter.

The Weeknd brengt dus een wat wisselvallig album. Er zit genoeg in maar het komt er niet altijd even goed uit. Dromerig wordt soms saai en mooie zanglijnen worden te zeikerig uitgezongen. Het concept lijkt er te zijn. Zo hier en daar is het album, vooral tekstueel, lekker freaky. En ik kan toch ook wel zeggen dat dit toch weer anders als anders is. Maar over de gehele linie niet constant genoeg.

Ik vind het 1e gedeelte van The Party & the After Party een van de hoogtepunten van het album (samen met het nummer House of Balloons / Glass Table Girls). Wat een lekkere beat (heerlijke samples van Beach House) i.c.m. de zang. Jammer genoeg duurt het After Party gedeelte veel te lang.

Ik zit nu naar deze herinterpretatie van Chi Duly te luisteren:
Chi Duly's Balloons of Haus – Weeknd Remix Project | Chi Duly - chiduly.com

Ook erg de moeite waard!

De Arthur-Recensies deel 8: de moeilijkste tot nu toe!

Tussen mij en al die dubstep-toestanden zal het nooit wat worden, vrees ik. Ofwel is het te druk, ofwel gaat het gewoon compleet langs me heen. Deze plaat zit in de tweede categorie, de minst erge van de twee.

Nu is ‘minst erge’ ook niet erg flatterend als beschrijving, en ik zal eens proberen uitleggen waarom ik deze House Of Balloons die beschrijving toe eigen.

Ik heb hetzelfde probleem bij zowat elk electronic-album dat ik luister. Het komt op me over als goede achtergrondmuziek, maar puur als luisterervaring doet het me niks nada noppes. Soms kan een leuk stukje even mijn aandacht trekken, maar net zo snel als het gekomen is verslapt het weer.

Helaas is dit album geen uitzondering op deze trieste regel. De Beach House-samples waren wel leuk, en de zang is best ok, maar uiteindelijk pakt het me gewoon niet. Eigenlijk weet ik ook niet goed wat ik verder over deze plaat kan vertellen…

Sorry, maar naar dit album luisteren is als toekijken hoe verf opdroogt

Het is ook niet echt dubstep, het is eerder zoiets als Frank Ocean doet, gewoon zingen op een elektronische/hiphop beat. Maar de drums lijken er soms wel op, daardoor snap ik de gelijkenis. (Dit doet er totaal niet toe)

Glass Table Girls .

Prachtige plaat

'What You Need' is toch een verdomde genietbaar nummer zeg; sexy, doch afstandelijk.

Hele plaat is een klassieker voor mij. Geniale muziek.

Voor alle liefhebbers: JMSN

YouTube - JMSN - Alone

Dit neigt meer naar de Rahsaan Patterson/Maxwell kant van de R&B dan Jamie Woon. Dit is vrij slick geproduceerd en mist af en toe de finesses die wel aanwezig zijn op het album van Jamie Woon.

Zou het wel willen rangschikken onder de noemer 'cross-over' maar dan met een wat sterkere commerciële ondertoon. Hel fatsoenlijk album - zeker als je bedenkt dat de eerste drie nu als Trilogy voor ca 12 euro te bestellen zijn bij Amazon.co.uk .

Wel grappig hoe hij zich op de eerste aan de sterke covers(fragmenten) waagt: van Dirty Diana (Michael J.) tot Happy House (Siouxsie and the Banshees). Lef kan hem in ieder geval niet ontzegd worden, voldoende reden om Trilogy aan te schaffen

Jezus wat is dit toch een lekkere tape. Trilogy is natuurlijk een prachtige combi van de mixtapes maar ik beluister dit vaak genoeg zonder die andere twee tapes omdat ik deze toch echt de beste vind. Dan zet ik liever deze nog een keertje op

Ik vind dat de Trilogy Wicked Games zelfs verprutst. Leg ook liever zijn tapes apart op, de Trilogy is goed als fysiek hebbeding. Jammer dat hij het niveau van de mixtapes niet haalde op zijn debuutplaat.

Alweer 10 jaar oud...

Dit blijft toch wel een heel gaaf en geil album. Hoe erg ik ook van zijn recente albums hou, ergens zou ik willen dat hij weer eens een album als House of Balloons zou maken.

Fave tracks:
* Loft Music
* House of Balloons / Glass Table Girls
* The Party & The After Party

Waarom staat dit onder verzamel? Evenals Thursdy en Echoes of Silence.

Grappig om dit terug te lezen na zijn enorme successen. Je had deze superster al vroeg op de korrel

Illmatic van de moderne RnB trouwens