The Cranberries - No Need to Argue (1994)

Ook ik heb No Need to Argue nog eens opgelegd. Moet een jaar of zes geleden zijn. Soms kwamen The Icicle Melts en Disappointment nog eens piepen in mijn hoofd, en die imaginaire versies blijken nu beter te zijn dan de echte. In mijn herinneringen waren de nummers steviger en strakker, maar dat valt nogal tegen. Hoe dan ook had Dolores een uniek stemgeluid, en erken ik absoluut de verdienste van The Cranberries.

Ik heb ook weer enkele keren dit album opgezet, vanwege het overlijden van de Ierse zangeres Dolores O'Riordan (1971-2018). Zonde dat zij is gestorven! Want zij kon goed en heel mooi zongen.

Dit album heeft niet alleen een mooie zang en rakende teksten, maar ook mooie gitaar- en drumsolo's. Niet alleen de bekendte singles Ode to My Family, I Can't Be With You en Zombie zijn erg goed, maar ook sowieso Twenty-One en Empty mogen er zeker zijn. Dolores laat daarin een mooie nachtegaal-zang in horen. Daarnaast had eigenlijk ook The Icicle Melts op single kunnen worden uitgebracht (wat jammer genoeg niet gebeurde), omdat dat liedje goed in het gehoor ligt.

Op de B-Kant zijn Dissapointment, Ridicolous Thoughts en Dreaming My Dreams de betere nummers. Ridicolous Thoughts vind ik eigenlijk ongeveer net zo goed als Zombie, en Dreaming My Dreams is een hele mooie ballad.

Laatste 3 nummers behoren echter tot de 4 minst goede, mijn stem blijft 4,0*.

Echt treurig de vroege dood van zangeres Dolores O'Riordan, vorig jaar in Londen voor het laatst live meegemaakt en behoorlijk wat nummers van deze plaat kwamen toen voorbij. Deze zangeres had de gave om een geheel eigen sfeer aan de liedjes mee te geven, die voelde als een heerlijke, warme deken.

Voor de eerste keer beluisterd. Het viel me toch wat tegen om eerlijk te zijn. Ik denk dat het iets te rustig voor mijn smaak is, terwijl "Zombie" misschien wel andere verwachtingen geeft, en wat ik echt een prachtig nummer vind. Ode To My Family is ook mooi. Maar het tweede deel is toch echt te saai en te rustig voor mij.

'Empty' is een van de mooiste songs die ik ken.

Het tweede album van The Cranberries. De sound van het 1e album wordt verbreed en de songs zijn over de gehele linie iets beter. Het album is een mooie mix tussen de ingetogen, dromerige folk-pop die we ook op het debuut hoorde en enkele iets meer uptempo nummers en natuurlijk de uitbarsting in de wereldhit.

Opener ‘Ode to my family’ trekt je meteen het album in. Het eerste uptempo nummer ‘I can’t be with you’ laat horen dat de band is gegroeid in haar sound. ‘21’ had daarentegen zo op het debuut kunnen staan. Daarna knalt wereldhit ‘Zombie’ de problemen in Ierland snoeihard je kamer in. De harde drums en grunge gitaar zetten de tekst alleen maar kracht bij. Wereldnummer.

In het kleine ‘Empty’ zit zoveel gevoel dat het me volledig raakt. Die emotie gaat verder op het melancholische ‘Everything I Said’. Het daarop volgende ‘The icicle melts’ is voor mij het minst opzienbarende nummer van de plaat.
Het fraaie ‘Disappointment’ trekt de ingetogen lijn van het debuut weer door. Dolores houdt ons met een kerkelijke zang weer bij de les om haar ‘Rediculous Thoughts’ met ons te delen in een aanstekelijk nummer. ‘Dreaming my dreams’ is een zoete ode aan de liefde en ‘Yeat’s Grave’ is een mooie ode aan de Ierse dichter WB Yeats. Het is gebaseerd op twee van zijn gedichten.

Hoogtepunt naast de alom bekende singles is het sfeervolle ‘Daffodil Lament’ dat aan het einde zo fraai ‘open’ gaat. Het album eindigt met het titelnummer waar de mooie stem van Dolores alleen wordt begeleid door een (kerk?)orgel. Mooi hoe ze de zinnen “there’s no need to argue anymore” met veel urgentie zingt. Fraai!

Overigens zijn ook outtakes ‘Away’, ‘I don’t need’ en ‘So cold in Ireland’ erg sterk. Als ze op het album hadden gestaan had dit de kwaliteit zeker niet omlaag gehad, wat extra aangeeft dat de band op een creatieve piek zat.
No Need to Argue is voor mij het meesterwerk van The Cranberries. Hierna werd het helaas wat wisselvalliger, maar altijd een dikke voldoende in mijn ogen. Al heeft het grote publiek dat niet meer gehoord....

Bekendste album van The Cranberries met daarop hun grootste, enigszins lompe hit Zombie (nummer 2 eind 1994).
Voor de rest aangename, tamelijk rustige pop met wat folkinvloeden, altijd mooi voorgedragen door Dolores O' Riordan (R.I.P.).
CD heb ik volgens mij ooit als kwartaalafname van de ECI gekocht en zit de laatste maanden weer eens af en toe in de speler.
Wellicht op termijn toch weer 4 sterren waard.

een van mijn favoriete platen waar ik gek genoeg "zombie"altijd skip, dat is in mijn jeugd echt kapotgedraait, maar voor de rest enkel hits en die stem...die stem

Ik heb dit album in verschillende uitvoeringen. één met een extra cd met wat live nummers en in Frankrijk vond ik cd met de 5 extra nummers. Ik heb best wel wat van deze band, maar om de een of andere reden draai ik het niet veel. En dat is best vreemd, want het is gewoon prachtige muziek.
Ik denk meer dat de hele jaren 90 wat langs me heen is gegaan, gezin met toen kleine kinderen, weinig tijd en geld om te kopen en te luisteren.
Ik weet dat ik 'zombie' met de indrukwekkende clip(onderdeel van een item over Noord Ierland in het weekjournaal) in mijn klas liet zien zodat the kids beseften wat haat met mensen deed. Nogal gewaagd voor de leeftijdsgroep, maar wel indrukwekkend.
Een anti oorlog/geweld song, nog steeds actueel.
Ook de andere nummers mogen er zijn, hoewel ze minder dreigend zijn dan zombie. Dolores O'Riordan met haar prachtige engelenstem en een muzikale omlijsting waar je u tegen zegt. Na het tragische overlijden van Dolores luister je soms toch wat anders naar de muziek van the Cranberries.
IN ieder geval is dit wel het bekendste album van deze band en behoort het toch wel dat een iconisch album uit de jaren 90.