Matana Roberts - Coin Coin Chapter One: Gens de Couleur Libres (2011)

Dame die we kennen van bijdragen bij GYBE en Silver Mt. Zion. Eerste nummer is prachtig: klik.

correctie: hele plaat is prachtig!

wel heftig spul, soms klinkt het als een duiveluitdrijving, dan weer bloedmooi rustgevend

spijtig dat de vinyl versies van constellation tegenwoordig zo duur zijn

Mooie afwisselende plaat.
Zal echter nog wel even duren voordat ik 'm ga doorgronden. Hier moet je echt de rust voor hebben om er eens goed volledig naar te luisteren.

Die schreeuw-gillen in Pov Piti en I Am gaan echt door merg en been! Intense muziek dit, in de zeer goede zin van het woord! ga ik zeker nog een paar keer draaien. beoordeling komt later.

Veel melodieuzer en minder free-jazzy dan ik verwacht had eigenlijk, maar daar is niks mis mee! Klinkt vaak als een 21 eeuwse versie van Coltrane of Pharoah Sanders, intens en spiritueel. Bewijst maar weer eens dat teruggaan naar je roots in de jazz toch uitstekend werkt. Dit moet het begin worden van een 12-delige serie, kom maar op zou ik zeggen!

Wat een heerlijke plaat met frisse ideeën. Woorden als intens en spiritueel zijn zeker van toepassing. Ingenieuze (free) jazz wordt afgewisseld met nogal bezielde folkloristische impressies. Het heeft nog een paar luisterbeurten nodig, maar dit lijkt nu al kandidatuur voor de eindejaarslijstjes.

Gospel! Moet helemaal terugdenken aan de sfeer van the-good-old Satchmo. Wellicht is deze plaat ook enkel voor muziekliefhebbers met een open geest want hier zitten zoveel verschillende stijlelementen in zodat specifieke luisteraars hier buiten de boot vallen. 'Overkoepelend' zou ik het durven noemen.

Gospel? Ja, het zou best kunnen.
Niet echt een genre dat ik goed ken (heb er vrijwel niets mee), dus ik heb het maar een naam gegeven. Hoe het ook mag heten, een sterke plaat blijft het.

Ach folklore zit er ook zeker in hoor. De manier van werken doet me wat denken aan het 'flirten met de geschiedenis' van Mostly Other People Do the Killing. Het grote verschil is dat die vorige band zich niet serieus neemt. Leuk als afwisseling lijkt me.

Bedankt voor de tip!

Het zeer aardige gemiddelde en opmerkingen als deze:


Mijn interesse is behoorlijk gewekt. Ik ga er meteen werk van maken.

Eerste twee luisterbeurten achter de rug en de eerste indruk is zeker positief. Ik zie nu ook ineens dat het album meer dan een uur is... was me nog niet eens opgevallen!

Dit is het eerste wat ik hoor van Matana Roberts. Dat ze de sax kan bespelen is duidelijk. Ik trof geen Coltrane of Sanders aan in de stemlijst van de persoon die hierboven wel die vergelijkingen trok, dus was wat dat betreft nog even op m'n hoede. Maar het is niet misleidend: haar geluid in de vrije stukken is bezield en intens en toont inderdaad reminiscentie. Had op het album graag nog wat meer hiervan terug gehoord - hoewel de kracht van het album natuurlijk ook ligt in de afwisseling van de vele verschillende stijlen. Wat mij betreft had ze wel wat van de beatnick-achtige spoken word stukken achterwege kunnen laten / in kunnen ruilen. Deze zijn mooi gedaan, en ik begrijp dat het om een concept album gaat, maar het lijkt op den duur een beetje een herhalingsoefening of een trucje te worden. Maar goed, dit zeg ik ook maar na de eerste paar luisterbeurten.... een echte beoordeling volgt later.

Overigens doet de plaat me denken aan het The Inside Songs of Curtis Mayfield-project van jazz bassist William Parker ('I Plan to Stay a Believer'). Betreft (free) jazz reworkings van Mayfield songs, met daarbij ook een gospel / soul zangeres (Leena Conquest). Voor de liefhebbers van deze 'Coin Coin Chapter One' denk ik een aanrader! Niet conceptueel zoals deze, maar wel geëngageerd zoals deze. Ik zag 'm nog niet op MuMe, dus zojuist maar even toegevoegd zodat hij over een dag of wat wel te vinden is hier.

Well done, Yann!

Het lijkt alsof we met dezelfde aspecten moeite hebben, trouwens. De gospel/spoken word/folklore, hoewel goed uitgevoerd, doet bij mij wat afbreuk aan het geheel. Af en toe merk ik dat even in de afwacht-modus ga zitten als de instrumenten wegvallen. Maar misschien moet ik er ook wel gewoon even aan wennen.

Grappig, ik verheug me juist op de spoken word stukken.
Meestal zitten die me ook in de weg maar bij Matana vind ik ze uitermate interessant.

Op 21 maart 2012 speelt ze in het Bimhuis: Chapter 2 - MISSISSIPPI MOONCHILE

Dank voor de heads up, king_pin! Dat ga ik onthouden.

Ik zie nu overigens ook dat ik nog niet gestemd heb. Vier sterren worden het.

Ik snap wel niet zo goed waar dat geschreeuw voor dient?
Voor de rest een leuke plaat die een beetje anachronistisch overkomt en daardoor bij mij een gemaakt gevoel creëert.

Waarom moeten alle albums van vandaag op één of andere wijze terugblikken naar vroeger?

Al bij al komen er wel positieve dingen uit maar soms stoort mij dat 2011 precies een samenraapsel inhoudt van alle jaren die voorafgingen. Om te beginnen heb je de oude garde (PJ Harvey, Tom Waits, Kate Bush, Wilco) die hun oude stem nog eens laten floreren, daarnaast heb je de pitchfork-bandjes (M83, Destroyer, Gang Gang Dance, Bon Iver, Cut Copy) die hun 80s synthesisers uit de kast halen, vervolgens groepen die van overal wat kopiëren, gaande van John Lennon en My Bloody Valentine tot Ennio Morricone en Serge Gainsbourg (respectievelijk Girls en Danger Mouse) en ten slotte de hedendaagse hip hop, oftewel gaan ze de Kanye West tour op, oftewel zagen ze over hoe het vroeger beter was (Drake, Big K.R.I.T., Watch The Throne, The Roots, The Weeknd, The Cunninlynguists). En dan heb je ook nog dit jaren 60 jazz album. Waar is de originaliteit?

Ik mis een nieuwe golf die alles op zijn kop zet zoals het geval was bij flower power psychedelica, punk, new wave, grunge..

of zijn dat maar allemaal geromantiseerde illusies van mij?

De eerste 4 nummers zijn fantastisch, maar die 10 minuten "bid 'em in" verpesten het eigenlijk behoorlijk. Ik zal wel iets missen...

Ik neem het terug. De eerste 5 minuten zijn op een gegeven moment best flauw, maar het stuk erna is fantastisch. Ik ben erg onder de indruk van deze plaat. Voorlopig 4* en een plek in mijn top 10 over 2011, maar er zit denk ik meer in het vat.

Simpelweg grandioos. Genieten. "I Am": met open mond op het puntje van je stoel. Maar ook over de breedte een dijk van een plaat.

Na positieve commentaar van twee van mijn favoriete MuMe gebruikers moet ik deze plaat toch dringend eens opnieuw beluisteren..

Een plaat laten liggen voor een tijdje kan ook soms wonderen doen, wie weet.

Fantastisch, de manier waarop deze plaat af en toe totaal uit de bocht vliegt. Ik proestte haast mijn thee uit halverwege Kersaia. De uithalen in Pov Piti en I Am zijn enorm intens. Ik kende eerst alleen die twee nummers, dus een album vol free-jazz, maar ook de gospel- en vocal jazz-stukken vallen hier uitstekend in de smaak.


Zeer interessant!

Vandaag in Bimhuis €20,-
6 Mei in Tivoli €8,50

waarom zo'n groot verschil, doet mij heftig twijfelen of ik wel naar t Bimhuis ga...

Hm, ik denk dat Bimhuis wel een geschikter zaaltje is, maar het verschil is wel fors. Ik was van plan vandaag te gaan, maar begin toch wel te twijfelen nu. Zeker omdat het eigenlijk niet zo uitkomt..

Ja, dat is inderdaad een opmerkelijk fors verschil. Maar het Bimhuis is wel veruit de geschiktere en leukere zaal, dus dat gaat 'm wel gewoon worden voor mij.

Haha, ik dacht dat dit een revolutionaire plaat was toen ik dit zonder enige context voor de eerste keer beluisterde. Ik had nog nooit een jaren '60 album gehoord dat zo ongelooflijk treffend, beklemmend en overdonderend en vooruitstrevend de problematiek rond de identiteit van de Afrikaans-Amerikaanse vrouw in die tijd heeft weten te verklanken.

Blijkt dat dit helemaal niet uit de jaren '60 komt. Ik neem aan dat bart1989 dat bedoelt als hij stelt:.

Wat niet weg neemt dat dit album me nog steeds overdonderd heeft en ook vandaag de dag voor mij nog inhoudelijke relevantie heeft. Plus dat het album muzikaal gewoon overtuigt.