Gorillaz - Demon Days (2005)

^O^


Dat klopt, maar hij heeft het hier alleen afgemixt en niet (zoals bij bijv. DANGERDOOM) de beats gemaakt. Gorillaz zelf hebben de muziek geschreven (Damon Albarn) en uitgevoerd (een hele zooi aan artiesten waaronder Damon Albarn).

Je hebt helemaal gelijk dat Danger Mouse credits verdient, maar Damon Albarn ( ) is het echte brein achter dit album.

Leuke review




Damon Albarn is toch één van dé songwriters (als niet gewoon 'dé songwriter' ) van de afgelopen 20 jaar voor mij, zowel voor zijn werk voor Gorillaz, toch wel mijn favoriete band, als voor zijn werk voor Blur en zijprojecten als The Good, the Bad and the Queen. Daarnaast is de beste man één van mijn favoriete zangers ooit, wat een geweldige stem heeft die kerel, prachtig diep, maar toch op een bepaalde manier breekbaar en vol emotie, bovendien heeft hij een groot bereik.

Damon Albarn en Danger Mouse zijn allebei vrij geniaal.

Leuke review, inderdaad Volledig mee eens wat betreft Feel Good Inc. en November Has Come. All Alone vind ik zelf wat minder.

Klopt, beide kunnen ze zeer goede muziek produceren en vooral zeer creatief ook. Alleen heeft Albarn wel het voordeel dat hij een prachtige stem heeft, wat een nummer een extra dimensie kan geven.

Bedankt allemaal en inderdaad heeft Damon ook een zeer grote verdiend.

Gorillaz was een band die ik alleen kende via de singles en wiens album, “Plastic Beach”, ik vorig jaar in een blinde bui heb aangeschaft. Ik liet me voor de verandering eens compleet verassen want van “Plastic Beach” zelf had ik nog niets gehoord. Compleet verrast en flabbergasted was ik toen wat er voor muzikaliteit en toch zekere genialiteit er in de Gorillaz schuin gaat. Nu werd “Demon Days” aan mij getipt. Een erg slimme zet want ook dit album is weer een geweldig wapenfeit van de Gorillaz. In vergelijking met “Plastic Beach” hangt hier een wat donkerder sfeertje omheen en ook daar houd ik wel van. Het is bijna onbeschrijfbaar wat de Gorillaz zo goedmaakt, maar het zijn de kleine details. In elk akkoordje, bliepje en melodietje schuilt een diepe dimensie van muzikaliteit, en dat is alleen maar genieten. Elke song biedt weer wat anders waardoor de aandacht nooit verslapt, en als album is het geheel onwijs samenhangend. Ja, wat mij betreft heb je dan een échte knaller in handen. Alleen als het erop aankomt, geniet ik net iets meer van “Plastic Beach” dan van “Demon Days”. In vergelijking met die plaat komt “Demons Days” iets gedoseerder over en was “Plastic Beach” toch net eventjes wat diverser.

4,0*

Mooie review alleen gaat mijn voorkeur eerder uit naar deze dan Plastic Beach.

Jij vindt Plastic Beach diverser, ik vind 'm rommeliger/onsamenhangender .
Ben benieuwd hoe je er over een half jaartje over denkt.

Tof album, apart eigenlijk dat ik dit nog niet eerder heb beluisterd. Het licht irritante White Light breekt even het momentum van de rest van de plaat. Verder ben ik erg positief, er staan een paar hele relaxte nummers en het algehele niveau is hoog. Demon Days zou bij herhaald luisteren nog weleens kunnen groeien.

GORILLAZ - DEMON DAYS (2005)

Laat ik maar beginnen met een open deur intrappen: Gorillaz was één van de meest interessante 'bands' uit de laatste jaren.

De mysterieuze doch sympathieke Murdoc, Noodle, 2-D en Hobbs zijn niet alleen boeiende individuen, maar weten ook verdomd goed muziek te maken. Maar Albarn en Hewlett, stem en pen, beslisten het brein even te laten rusten.

Dat is al direct een troef: het is een project. Hierdoor zijn er minder grenzen door bepaalde verplichtingen; dus meer verrassingen en meer variatie. Albarn kan, door zich te verbergen achter de comickarakters, stoutmoedig al zijn muzikale fantasiën de vrije loop laten gaan. En wanneer de inspiratie of het plezier wat wegkwijnt, dan laat men de uiterst fascinerende figuurtjes even van het toneel verdwijnen.

En die figuurtjes maken de aantrekkingskracht van Gorillaz nog groter. Het vage verhaal verwerft zich tot cultstatus - en de nieuwsgierigheid van de mensen wordt opgewekt.

Het draait natuurlijk vooral om de muziek en, zoals je ziet, krijgt dat van mij een verdiende 4,5*

Demon Days mag gerust opgenomen worden in eender welk leerplan, en moet parate kennis worden. Dit is een monument, een album met grootste voorbeeldfunctie.

Meestal leef ik me uit door ellenlange recensies neer te pennen bij een album; het strooien van stijlfiguren, het manoevreren van metaforen doorheen mijn percepties. Hier doe ik dat niet: Murdoc, onbetwist de coolste bandleider ooit, lijkt die praat maar niets te vinden - shut the f*ck up, and let my funky bassline do the talking.

Een eerder concrete en kortere bespreking wordt het dus, en misschien maar goed ook want veel valt er niet rond de pot te draaien: dit is een topplaat.

Het hokjesdenken wordt hier met de grond gelijk gemaakt. Degene die bekrompen op die éne muzikale grens blijven dansen, worden verleidelijk door 2-D gelokt.

Allereerst zijn de composities ijzersterk. De nummers hebben een 'normale' tijdsduur, maar bevatten genoeg luiken om nieuwsgierig op stap te gaan doorheen de diverse wegen die er te ontdekken vallen.

De teksten dragen daar ook toe bij. Aan de éne kant zijn ze vaag, pienter en dromerig; aan de andere kant zo vertrouwelijk en herkenbaar. Het lijkt of de lyrics reeds in ons aanwezig waren, en nu vorm krijgen.

Sfeer wordt hier subtiel neergezet. Melancholie bijvoorbeeld, of dacht je dat dit enkel een vrolijk plaatje was? Het schuilt echter achter een aanvaardbaar en heerlijk cynisme - in plaats van zich te verliezen in dramatiek e.d. Zo is Feel Good Inc. een emotioneel staalte wanhoop, verdriet en zelfverachting.

De stem van Albarn is natuurlijk hemels genieten. De warmte draagt je mee, op de mijmerende melodieën. Het lijkt een goed werkend stramien: een nummer is eerst afstandelijk en funky, gedragen door bas - wanneer plots Albarns zoet stemgeluid wordt ingezet en de meer vrije en zweverige melodie aanwezig is (zo is dit bij Last Living Souls, Kids With Guns, Feel Good Inc., El Manana, Fire Coming Out Of The Monkey's Head,...).

Dan is er nog de sublimiteit waarmee de instrumentatie wordt uitgevoerd en de nummers worden afgewerkt. Hoe de achtergrondzang soms een totaal nieuwe dimensie aan de song geven kan (O Green World, Dare,....). Hoe soms één enkele noot (piano, gitaar,...) zodanig perfect op z'n plaats is - één riedeltje die een beklijvende sfeer nalaat, waar je het hele nummer zit op te wachten (Every Planet We Reach Is Dead,...).

Het koor, de strijkers, de rhymes, de minimalistische dub,... Deze plaat goes all the way!

Hoogtepunten zijn moeilijk aan te duiden.

Het epische en sarcastische O Green World, het cynische Feel Good Inc, het dweperige El Manana, het besluipende Dare, het verhalende Fire Coming Out Of The Monkey's Head,...

Maar dan werden het funky Last Living Souls, Kids With Guns en Dirty Harry, het kosmische Every Planet We Reach Is Dead, het agressieve White Light en de soulvolle afsluiters Don't Get Lost In Heaven en Demon Days nog niet vermeld.

Of wat de denken van het heerlijk flirten met dub (All Alone) en Hiphop (November Has Come).

Afgewerkt met finesse.

DEMON DAYS, met een hoes die Let It Be en The Best of Blur (toevallig) kruist.
Vervaarlijk ver dwalen naar de essentie van innerlijke rust...

Mooie recensie en ben het natuurlijk met je eens

Prima recensie Ferre.

Mooie recensie inderdaad. Een nummer dat mij de laatste tijd ongelofelijk goed ligt is Every Planet We Reach Is Dead, wat heeft die toch een prachtige opbouw met een geweldige climax, mede dankzij de zweverige zang en heerlijke melodie..

Mooie recensie Ferre en zoals de meesten ben ik het volledig met je eens.

Hmm... zie hier overal 5*en rondzweven... Volgens mij heb ik wat gemist.

Ik gok genialiteit. Makkelijk te missen. Is het gekte?

Gewoon blijven luisteren Jelle, bij mij heeft het ook een paar luisterbeurten gekost voor ik hem zo geweldig vond als nu.

De melodie in Demon Days lijkt een beetje op de melodie van City of Blinding Lights van U2 (maar dan iets langzamer), dat is het best te horen vanaf 1:47.

Heerlijk album.

Fire coming out of a monkey head, beste nummer op de cd...
Hoe kan hij het verzinnen!!

Hedendaagse klassieker deze. Mensen die dit geen hip hop vinden luisteren volgens mij nooit hip hop, en baseren hun oordeel op wat de radio draait. Al is het sowieso een erg creatief album, dat maakt het altijd wat lastiger te classificeren.

Top album! De zeer aparte muziekstijl van Gorillaz slaat mij zeer aan, super album!

Nounou, zeer apart, da's dan wel weer een beetje overdreven.

Zeer apart is inderdaad wat overdreven, maar zo gevarieerd als dit album is hoor ik ze niet vaak. Nou vooruit, hij mag wel weer eventjes in mijn top 10.

En terecht

Ik heb dit album nooit gecheked gewoon omdat ik in de war raak omdat het geen echte band is maar fictief.
Toch maar een proberen...

Ben ik de enigste die deze muziek erg kinderlijk vind en de stem echt als gezeik vind klinken?

Ik wil fans niet tegen de schenen trappen,maar zo komt het gewoon over op mij,het klinkt allemaal (zogenaamd experimenteel over) en de melodieen zijn ook mat.

Ik weet niet of jij de enige bent, ik denk er in ieder geval heel anders over.

Van de miljoenen luisteraars zullen er heus wel meer zijn die dit crap vinden, hoor. Als je zegt dat iets jou niet bevalt, dan schop je de fans niet tegen de schenen, hoor. Mij in ieder geval niet. Luister vooral naar de muziek die je zelf leuk vindt. Dat doen de meeste volgens mij. Ik in ieder geval wel.