Live - Secret Samadhi (1997)

Luister ze eens achter elkaar chronologisch Herman.....

Dah zou flauw zijn dix...

kort en krachtig: Beste album van Live!!!

Ikzelf vind dit album wat 'gladder' gestreken als Throwing Copper. Meer gericht op het grote publiek dat ze sindsdien bereikt hadden m.i. Maar nog steeds met mooie nummers erop. Hierna zou de neerwaartse spiraal alleen maar groter worden.

Voorganger Throwing Copper en deze Secret Samadhi zijn de enige Live-albums die overeind blijven, daar gaan pathos en het grote gebaar nog gepaard met spiritualiteit en bezieling. Nadien moest Live het vooral hebben van de pathos en bombast maar werd het songmateriaal geleidelijk minder.
Throwing Copper bevat de beste songs, Secret Samadhi vormt meer een geheel.

Een beetje laat, maar wat Freaky zegt. De nummers kloppen voor mij van kop tot staart. Throwing Copper heeft absoluut prachtige nummers/singles, maar in totaliteit pakt dit album mij meer.

Na jaren weer eens een luisterbeurt voor Secret Samadhi en besloten dat er een half sterretje af gaat. Op deze plaat staan vier sterke nummers die zich kunnen meten met Throwing Copper: Rattlesnake, Lakini's Juice, Graze en Freaks. Met de overige tracks wordt de neerwaartse lijn neergezet die Live in de jaren daarna is blijven volgen.

Hoorde ´Freaks´ op radio 3 vanochtend, dus Secret Samadhi daarna weer eens opgezocht in de playlist. Eens met Jumpjet: er staan 4 echte topnummers op deze CD, die Secret als geheel volgens mij geslaag maken. Voor mij hield het na 'The Distance to Here' op, dat is ook nog een topplaat, met topnrs. als Voodoo Lady.

Na een succesalbum als ”Throwing Copper”, wat tevens de doorbraak voor Live betekende, is het moeilijk om dat te overtreffen. Toch denk ik dat Live daarin is geslaagd, ondanks dat de singles van ”Secret Samadhi” niet het succes hebben gekend van die van ”Throwing Copper”. Ik vind de consistentie van ”Secret Samadhi” vooral de kracht van het album. Voor mij zijn er geen echte uitschieters, maar klinkt het als een coherent geheel. Bij ”Throwing Copper” heb ik het gevoel dat de singles toch boven de rest uitsteken. Daarnaast vind ik de sfeer op ”Secret Samadhi” intrigerend: duister, dreigend en bij tijd en wijlen beklemmend. De stem van Ed Kowalczyk is duidelijk de dragende kracht achter deze band en die stem komt heel goed uit de verf op ”Secret Samadhi”. Tel daarbij de donkere melancholische muzikale begeleiding op en het plaatje is compleet. Na ”Secret Samadhi” ben ik snel mijn interesse in Live verloren. Opvolger ”The Distance to Here” kent zijn momenten, maar is al een behoorlijke stap terug. Daarna is het huilen met de pet op. Dus al met al kom ik meer en meer tot de overtuigen dat ”Secret Samadhi” mijn favoriete album van Live is.

Een van de betre platen van LIVe die hierna steeds meer commercieel werden waardoor het niveau m.i. behoorlijk zakte

Vandaag maar weer eens opgezet, en 1/2 verhoogt. Album doet het voor mij nog steeds in tegenstelling tot de opvolger hiervan. Goeie nummers mijn favoriet is Ghost, met de juiste spanning een wereldnummer.
Hun beste plaat voor mij.

Samen met Throwing Copper in de (mijn persoonlijke) lijst van beste rockplaten uit de 90's,zeer sterke songs en een duister ondertoontje, hierna ging het wel bergafwaarts helaas.

Na het fantastische Throwing Copper kwam Secret Samadhi. Een album dat door de hoes en de begeleidende interviews werd neergezet als donkerder. Dat klopt wel enigszins, maar die spanning kunnen ze niet over het hele album vasthouden.
Lakini's Juice zou zomaar hun beste nummer kunnen zijn, maar het middenstuk vind ik behoorlijk matig. Het bekende Turn My Head trekt mij uiteindelijk weer terug het album in.
Al met al een prima rockplaat, maar zeker niet hun laatste goede album.

Ik vind dit een heel evenwichtig album, met goede nummers. Alleen..hoe kan het toch zo zijn dat de muziek, hoe vaak ik het album ook luister, niet in mijn geheugen blijft staan?

Destijds vond ik Secret Samadhi een lekker album. Een prima opvolger van Throwing Copper. Nu, bijna 20 jaar later draai ik enkel en alleen nog wel eens Rattlesnake. De rest van deze plaat pakt mij niet meer. Het zal te maken hebben met de spontaniteit en energie van Throwing Copper, dat album vind ik nog steeds een topper. Secret Samadhi laat met terugwerkende kracht al een beetje horen waar de band heen wilde; spirituele bedachtzame nummers. De Amerikaanse markt moest aangeboord worden na het succes in Europa. Dat lukte, hoewel de populariteit van de band in Europa met name na The Distance to Here flink afnam.

Dit live album ook maar weer eens opgezet en ja hoor, de verslaving van jaren geleden lijkt te zijn teruggekomen. Nouja, een beetje dan. Het melancholische Gosts, het krachtige Freaks en het gevoelige Turn My Head hebben weer eens bevestigd dat dit een van de beste rockplaten van de 90s is en zeker de beste van Live.

Eindelijk weer verkrijgbaar op vinyl. 500 stuks in t Pinkpop roze, 500 in oranje en grijs vinyl (geen idee hoeveel) Maar dat werd wel eens tijd.

Weliswaar een music on vinyl uitgave, Maar qua artwork en geluid prima in orde.

Lang niet geluisterd, maar daar gaat nu verandering in komen.

Dit album weer eens gedraaid
en hij blijft maar doordraaien in mijn auto.

Toch maar een halfje erbij

Na enkele jaren deze plaat niet meer aan een luisterbeurt te hebben onderworpen toch maar weer de revue laten passeren en wat blijkt, het schijfje heeft aan kracht gewonnen. Zonder Secret Samadhi nu direct te bestempelen als een topper zit het geheel wat sterker in elkaar dan in eerste instantie gedacht. De plaat is bedachtzamer dan voorganger Throwing Copper en kent ook minder hoogtepunten. Throwing Copper klinkt spontaner is bij vlagen gruiziger en kent meer spanning. Dan deze plaat, de productie is kristalhelder, de nummers klinken stuk voor stuk verzorgd en niet alle songs geven hun geheimen direct prijs. Dat wil niet zeggen dat het zijn voorganger kan evenaren maar titels als Rattlesnake, Century en Insomnia zijn ijzersterk. Het is echter jammer dat wat tragere songs als Ghost en Gas Had Goes West zo lang worden uitgerekt, in dergelijke nummers vergalopperen de heren zich, ze hebben immers niet de compositorische kwaliteiten om zo lang te blijven boeien. Desalniettemin toch vrij genietbaar.

Dank je wel. Velen zien dit als een mislukking, maar er staat geen middelmatig nummer op. Op Throwing Copper zeker wel. Na dit album vergalde de commercie de albums.

Het vierde album “SECRET SAMADHI” van de uit York, Pennsylvania USA afkomstige rockband Live is en blijft mijn “all-time favourite” van het viertal. Het was in 1997 de opvolger van het enorm succesvolle “THROWING COPPER”, waarvan er zelfs twee singles in de Nederlandse Top 40 kwamen, “I ALONE” en “SELLING THE DRAMA”.

De in de jaren negentig populaire grunge heeft hier ongetwijfeld aan bijgedragen. Niet dat Live die muzieksoort maakte, maar wel stevige op gitaar georiënteerde rock. In 1984 ontstond de band en vanaf 1989 maakten zanger Ed Kowalczyk, gitarist Chad Taylor, bassist Patrick Dahlheimer en drummer Chad Gracey deel uit van het kwartet, totdat ze in 2009 tijdelijk het bijltje erbij neer gooiden. Tot dat moment waren ze succesvol geweest, eigenlijk al vanaf het debuutalbum “MENTAL JEWELRY” uit 1991. Na het kassucces “THROWING COPPER” kwam “SECRET SAMADHI” in 1997, “THE DISTANCE TO HERE” in 1999 met de hitsingle “THE DOLPHIN’S CRY” en “V” in 2001 met daarop de grootste hit in Nederland, “OVERCOME”. “BIRDS OF PREY” in 2003 en “SONGS FROM BLACK MOUNTAIN” in 2006 maakten de eerste periode van de heren compleet. Na de rustperiode besloot Kowalczyk niet terug te keren als frontman en zanger. Hij werd vervangen door Chris Shinn en met hem maakte Live het album “THE TURN”, het minst succesvolle album tot dan toe. Vanaf 2016 is staat Kowalczyk weer achter de microfoon en is de band nog steeds actief, al is er sinds “THE TURN” geen nieuw album meer verschenen.

“SECRET SAMADHI” moest het gigantische succes van zijn voorganger proberen te evenaren, maar dat lukte het op 18 februari 1997 verschenen album niet, en dat was geen schande. De kwaliteit van het album is wel absolute top. Het album heeft een donkerder karakter, is misschien iets toegankelijker, in ieder geval vind ik het minder rauw en daarom beter dan album #3. Twaalf songs, ruim 53 minuten muziek en het gaat van start met het dreigende “RATTLESNAKE”, midtempo, geweldig gezongen en tempowisselingen die het nummer precies dat duistere meegeven, waardoor je het album vanaf de eerste seconde niet meer los kunt laten. In de tipparade van de Nederlandse Top 40 kwamen drie singles van het album, “LAKINI’S JUICE” was de eerste. Deze rocker laat een rauwer geluid horen, zeker in de refreinen. “GRAZE” is één van die nummers die dat duistere sfeertje hebben, wat dit album wat mij betreft typeert. Een rustig eerste deel, ingetogen zang, waarna het meer los komt. Dit herhaalt zich een paar keer en het blijft tot de laatste seconde boeiend en Kowalczyk zingt fenomenaal. “CENTURY” is een relatief kort, poprock ,liedje met een lekkere melodie. Voor mij is “GHOST” het hoogtepunt van “SECRET SAMADHI”. Net zoals “GRAZE” heeft het een duistere sfeer en bouwt het op naar indrukwekkende refreinen. De smaakvolle toevoeging van toetsen, bespeeld door Jon Carin, maken het nummer af. De zangeres die meezingt op dit nummer is Jennifer Charles, een Amerikaanse zangeres, dichter, auteur en acteur. “UNSHEATHED” begint ook weer ingetogen, werkt ook weer toe naar een explosie aan geluid, maar ook hier is het nergens “over the top” en blijft het pakkend.

Een bijzondere titel heeft “INSOMNIA AND THE HOLE IN THE UNIVERSE” en Kowalczyk zingt het op een pakkende manier. “TURN MY HEAD” was één van de drie singles die in de tipparade kwamen. Een prachtige ballad, geweldig gezongen en een prachtige melodie. Met het korte en stevige “HEROPSYCHODREAMER” grijpt de band meer terug naar het geluid van “THROWING COPPER”, minder toegankelijk, rauw en krachtig. Ook “FREAKS” redde het niet om een hit in Nederland te worden, maar dat ligt niet aan de kwaliteit. Mooie gitaarpartijen die het nummer inleiden en veelvuldig terug komen. Ook in deze track zit de wisselende sfeer die je vaker hoort, rustig en dan harder, rauwer, ruiger, geweldig gedaan! “MERICA” heeft een pakkend ritme en mooie melodie, waarna “GAS HED GOES WEST” het album afsluit. Dit vijf en een halve minuut durende nummer laat horen waartoe Live is staat is. Het maken van pakkende nummers, met veel afwisseling en geweldige beheersing van de instrumenten en elke keer weer die karakteristieke stem van Ed Kowalczyk. Hij drukt echt een stempel op de muziek van de band.

Zijn vertrek was dan ook niet goed voor de band, maar ook als solo artiest kreeg hij het niet voor elkaar het succes van zijn band te evenaren. De twee solo albums die hij maakte zijn goed, maar de som van de vier bandleden van Live zorgen ervoor dat de kwaliteit net wat beter en hoger is. Vanaf 1997 is dit album mijn favoriete van de band en ik ben benieuwd of er ooit nog eens een nieuwe plaat gaat komen, die dat gaat veranderen. Tot die tijd is het elke keer weer genieten!

Heerlijke plaat. Luisterde deze na ruim 20 jaar vandaag weer eens. Was vergeten hoe mooi. Sterke songs en met veel passie gebracht. Plus veel details die met hoofdtelefoon pas goed tot hun recht komen.