The Smiths - The Smiths (1984)

Ach, wat maakt 't uit ?

Niet uitzonderlijk veel maar ik wou gewoon is weten wat anderen ervan maken.

Ehm, dit was te vinden op songmeanings.net:

this song is about a relationship that changes due to one of the persons involved revealing a dark secret. What the secret is...who knows? maybe he's a closet abba fan, maybe he fancies his mother, maybe he's epileptic...who knows?
[Dit is een reactie op alle vorige berichten waarin wordt vermoedt dat het over 'uit de kast komen' gaat.]
i'm off to check out 'wonderful woman' now to see if anyone's said it's about a transvestite.
Dit lijkt me een vrij nauwkeurige constatering. Een soort van break-up na het onthullen van een blijkbaar voor de ene afschrikwekkend geheim van de andere.

Ik geloof trouwens dat dix gewoon grappig wil zijn. (Titel vertaald naar het Nederlands)

Ik heb de eer dit album voor de 300ste keer te beoordelen.
En Smiths fans kunnen gerust zijn: dit is het lekkerste album wat ik van deze groep heb beluisterd. Beter dan Meat is Murder en dus ook The Queen is Dead.

Stuk voor stuk goede nummers, favorieten uitkiezen is lastig maar ik ga voor de twee bonustracks met What Difference Does It Make als goede derde. 4* met kans op meer. Ik zal The Queen is Dead ook maar weer eens een nieuwe kans geven...

....ik ben weer veel te streng: deze krijgt 4,5*

Is Hand in Glove een bonustrack? Ik dacht altijd dat dit (tenminste op de UK-persingen en Europese versies) een standaard albumnummer was...

Je zou best gelijk kunnen hebben. Dan zullen die maffe Amerikanen het er wel afgehaald hebben... Het is misschien wel mijn favoriete nummer van deze prachtige CD.

De single-versie vind ik eigenlijk nog net iets mooier, wat minder gepolijst dan op het album.

Eigenlijk toch wel een net iets minder album van The Smiths (hoewel dat een beetje te negatief klinkt, sowieso is alles dat ze gemaakt hebben fantastisch). Reel Around The Fountain is nog steeds één van m'n favoriete nummers van The Smiths, maar een nummer als Miserable Lie kan ik dan weer heel weinig mee.

Sowieso vind ik dat nummer eigenlijk dé misser van The Smiths, maar toch: 4* (0,5 eraf voor Miserable Lie, sorry)

Verrassende keuze. Als je dit een misser vind - er is toch wel veel dat in dat straatje past, of vergis ik me? In elk geval: de titel is raak!

Ik ken anders verder niet één nummer waarop Morrissey zo achterlijk jodelt. De enige hele grote smet op dit verder fraaie debuutalbum.

Jodelt? Gewoon vals zingen....

Op Wat Difference Does It Make jodelt ie ook redelijk achterlijk.

What Difference Does It Make? is ook gewoon tof. Miserable Lie niet.

Zeer waar, Nihilisme.

Kan me nog herinneren dat de "Oor" hier nogal matigjes van onder de indruk was: "kan me desondanks voorstellen dat veel mensen dit toch kopen - zo heel veel beters is er op dit moment niet".
Tsja daar lagen ze in 1984 al te slapen.

Miserable Lie is wel erg over de top qua kopstem inderdaad..toch heeft het wel een zekere charme.
Topnummers: Reel Around The Fountain, Pretty Girls Make Graves, I Don't Owe You Anything, Suffer Little Children.

De OOR slaat de plank wel vaker mis. Ik kan me het debuut van dEUS nog herinneren of van Ten van Pearl Jam. Werden beiden wat weggemoffeld met weinig enthousiasme. Als de artiest eenmaal arrive is komen ze bij OOR met grote interviews en coverfoto´s.

Oor mag zeggen wat ze willen, in die jaren waren ''The Smiths'' een van mijn favoriete bands, en nog steeds. deze cd (hun debuut) pas recent gekocht via iTunes en het verveeld me geen moment, een geweldige band die 4 pareltjes van albums heeft gemaakt

Suffer Little Children is nogal sinister, aleen die titel al

Weer eens terug gekomen op The Smiths na lange tijd....Ik ben nu 22, pas een jaartje of 3/4 bezig met muziek ècht waarderen (en verafschuwen hier en daar). Ik vond het destijds wel leuk om te luisteren, maar na het herbeluisteren van dit album onder andere kom ik er achter dat de band ook een hele goede is! Het gitaarspel bij What Difference Does it Make is echt heerlijk! Net als de sprekende baslijnen. Heerlijk om naar te luisteren!

'This Charming Man' is het nummer dat ik al kende van deze plaat, maar ook de rest is zeer te pruimen. The Smiths is gewoon één van de beste bands van de jaren '80 naar mijn mening. Dit is niet hun beste plaat, maar gewoon een erg sterke, leuke plaat, met een Morrissey in vorm en heel goede begeleiding. Soms ook naargeestige teksten, soms niet.

Dit album had net zo geniaal kunnen worden als zijn twee opvolgers, maar de productie zit dat helaas in de weg, vind ik.

Het was eind 1983 en op de radio draaide Felix Meurders een singe van een mijn toen nog onbekende band: This Charming Man van The Smiths (en nog wel in de New York Mix versie). Ik zat mijn vingers bji de knoppen van mijn cassette deck en dan besloot altijd binnen 1 minuut, dit wel wat (mag dus op de band blijven), of dit is niets (gelijk wissen). Al gauw was duidelijk, dit mag blijven. Na een paar keer draaien vond ik het zelfs zo goed, dat ik de 12 Inch Single in de winkel haalde. Vanaf dat moment was ik een groot fan. Voorjaar 1984 verscheen de debuut LP van The Smiths en direct stond ik in de winkel om een exemplaar te kopen. Tot mijn verrassing zat er een kleine bonus in de LP: de 7 Inch versie van This Charming Man. Dit was een eenzijdige single, want kant B was leeg.
Ik bleef die plaat maar draaien, het leek of alles wat popmuziek kon zijn in deze plaat samenkwam. De prachtige "rinkelbel" gitaar van Johnn Marr en natuurlijk de zang (die kopstem) en teksten van Morrissey. De plaat doordrenkte me en nu zoveel jaren later betrap ik me er nog regelmatig op, dat ik begin te zingen:
I declare today tha life
is simply taking and not giving
De hele LP was geweldig, maar voor mij culimineerde het in de eerste 3 nummers van kant 2. Eerst Still Ill met daarin de hierboven geciteerde regels die Morrisey declameert na een kort intro, daarna het overweldigende Hand in Glove (met snerpende mondharmonica van Johnny Marr) en tot slot de overtreffende trap What Difference Does It Make met dat geweldige hoogtepunt op het einde.
Ik weet rationeel dat bv The Queen is Dead een betere plaat is dan deze debuut LP, maar deze LP The Smiths is voor mij een plaat voor het leven en meer...

'This Charming Man' is enorm fascinerend. Ik heb er ondertussen al de wildste theorieën over gehoord. En hoe wilder, hoe liever ik het wil geloven. Maar ze zouden allemaal kunnen kloppen. Waar het nu precies over gaat ben ik nog niet achter. (Misschien dat iemand dat hier wel weet?) Maar een sexueel verwarde puber speelt volgens mij sowieso wel de hoofdrol .

Het album op zich is fantastisch en zou de volle pot krijgen mocht het niet voor 'Miserable Lie' (en de nogal zwakke productie) zijn.

4*

Onlangs in zijn 2011 remaster gespot in de winkel.
En opnieuw zonder This Charming Man, zoals de oorspronkelijke vinyl elpee.

Het is mij een raadsel waarom Hand in Glove hier als bonustrack staan aangevinkt.

Raar. Wij hebben This Charming Man wél op de cd staan.
Die maakt trouwens deel uit van die boxset met al die lp-replica's.

Hand In Glove staat daar trouwens ook op.

Mijn vinylversie gekocht in 1985, This Charming Man staat er niet op en ook het singletje ervan ontbreekt. Voor mij zal dit nummer dan ook nooit passen op deze plaat

Da's inderdaad raar. De remasters die in gewone jewel cases in de winkel liggen
zijn qua hoes bijna niet te onderscheiden van de oude cd's. Enkel het jaartal
en een sticker op het doosje met remastered by Johnny Marr maken het verschil.

En het ontbreken van How Soon Is Now op Meat Is Murder
en ik dacht toch echt wel This Charming Man op het debuut.

Zou ik me bij die laatste dan vergist hebben?
Van How Soon Is Now ben ik 100% zeker.

edit: net gecheckt en ik had het inderdaad mis wat het debuut betreft, niet wat Meat Is Murder betreft.

Mijn eerste kennismaking met deze plaat zit er net op en ik ben ietwat teleurgesteld. Nu is het al een wonder dat ik überhaupt naar een plaat van deze band luister, want het heeft een hele lange tijd geduurd tot ik naar deze band kon luisteren zonder me te moeten ergeren aan die 'softheid'. Gelukkig heb ik dat inmiddels kunnen overwinnen, maar toch beviel deze plaat me niet zo. Dit kan ik oftewel wijten aan mijn eerste luisterbeurt of dat ik niet hou van zoetsappige pop en dat ook nooit zal doen. Misschien kan ik meer de opvolgers waarderen die een stuk zwartgalliger zijn, iets dat ik op basis van enkele nummers hoop te horen. Al zal ik zeker deze plaat nog enkele keren beluisteren vooraleer ik beoordeel.