The Smiths - The Smiths (1984)

Misschien een beetje raar om te zeggen over een debuut, maar ik vind hem ook niet het meest geschikt om met het oeuvre van The Smiths te beginnen. Dan zou ik eerder opteren voor Hatful of Hollow, dan heb je mijns inziens ongeveer het hele spectrum aan Smiths-songs wel mee.

Dat je hier loopt te zeuren dat het allemaal te zoetsappig en niet zwartgallig genoeg is, doet me inderdaad wel geloven dat je niet goed genoeg geluisterd hebt, IllumSphere.

And if you must, go to work - tomorrow
Well, if I were you I wouldn't bother
For there are brighter sides to life
And I should know, because I've seen them
But not very often

(Still Ill)

Zwartgalliger en minder zoetsappig dan dit wordt het toch echt niet, hoor

Jawel, een heel stuk namelijk: Suffer Little Children.
Een liedje over ontvoerde, gemartelde en vermoorde groep kinderen.(Moors murders).
Morrissey laat de moordenaar tegen een vd kinderen o.a. zeggen dat hij niet oud wordt etc

Inderdaad, dus als je dit album kwalificeert als zoetsappig en niet zwartgallig, dan heb je gewoon niet goed geluisterd, of alleen op de muziek gelet. Wat je bij The Smiths eigenlijk echt niet moet doen, want dan mis je een hoop!

Hm, dat is misschien wat bij The Smiths keihard aankomt, soms die lieve of mooie melodieën van Marr en die (klaag)zang en teksten vol zelfbeklag van Morrissey
Tja onderhuids is dit zwarter als Nick Cave en Sonic Youth samen.
Eigenlijk zijn die paar albums ongeëvenaard.

Ik doelde inderdaad met zoetsappigheid op de muziek zelf en niet op de teksten. Daarom ook dat ik deze plaat nog enkele keren wil beluisteren.

Dan hoop ik dat je snel afstapt van je idee dat hier en daar een catchy gitaarriedeltje een plaat direct zoetsappig en soft maakt, anders wordt het nooit wat tussen jou en The Smiths

Het is ook niet door die catchygitaarriedeltjes dat ik dit link met zoetsappigheid, maar ook door de stem van Morrisey. En ook de sfeer van deze plaat doet me ook heel hard denken aan traditionele popmuziek uit de jaren '80 en dat is nu net het soort pop dat ik wil mijden. Maar nu ik weet dat de teksten een fatalistisch karakter bezitten, zal ik me ook meer richten op de teksten.

Voor iedereen die dit leuk vindt: gisteren (13 mei 2013) was het precies 30 jaar geleden dat de single Hand in Glove, de eerste commerciële release van The Smiths, uitkwam.

Vreemd, voor mij lijken The Smiths in helemaal niets op de tradionele popmuziek van jaren 80.

Ik ben wel benieuwd wat Illumsphere onder traditionele popmuziek van de jaren '80 schaart dan. Ik hoor weinig gelijkenissen met de muziek die toen populair was. Wel met bands als Felt, Lloyd Cole and the Commotions, etc., maar die waren nu niet echt populair in die tijd volgens mij.

Ik moet zeggen dat ik dit tot nu toe de minste Smiths-plaat vind van de drie die ik gehoord heb (deze, Meat is Murder en The Queen is Dead). Waarschijnlijk ook de moeilijkste om echt into te geraken.

Ik sluit me volledig aan wat bennerd zegt. Ik heb deze plaat de laatste paar maanden enkele malen beluisterd (en deze keer met tekst en al) en steeds heb ik een 'net niet' gevoel. Dat komt vooral doordat het middenstuk me weinig weet te boeien. Tekstueel is dit wel heel goed, maar dat alleen kan een plaat niet redden.

Welk middenstuk bedoel je precies IllumSphere? Want Still Ill en This Charming Man zijn wat mij betreft juist beresterke tracks....

Ik vind vooral The Hand That Rocks The Cradle en Suffer Little Children erg goed. En This Charming Man uiteraard.

Maar er staan ook een aantal tracks op die ik niet zo goed vind, vooral de eerste 3 eigenlijk.

Het middenstuk

Enige minpunt (over de gehele plaat, bedoel ik dan) vind ik soms het hele hoge zingen, wat niet altijd even sterk uitpakt, verder is 't prachtig.

Miserable Lie is echt verschrikkelijk, de rest is uitstekend

Van de 3 albums die ik heb aangeschaft vind ik dit de minst leuke. Wellicht komt het nog met meerdere luisterbeurten, maar als dit mijn eerste Smiths album geweest zou zijn, zou ik het hier misschien bij laten. Gelukkig is dat niet het geval.

Miserable Lie is echt heel erg...

De eerste 3 nummers vind ik persoonlijk ook minder. Maar als wat daarna komt vind ik topsmiths

Kwam vandaag weer eens de gehele foto van het artwork tegen (met daarop Joe Dallesandro wiens kruis en achterwerk ook te bewonderen zijn op Sticky Fingers van The Rolling Stones).

http://www.feelnumb.com/wp-content/uploads/2011/10/joe_dallesandro_the_smiths_album_cover_flesh.jpg

Wat een raar geknipte foto

Het is een beeld uit de film Flesh

Past juist perfect in het sexueel ambigue beeld dat Morrissey zo vaak van zichzelf opriep, hier bv. al in This Charming Man.

Ik vind dit juist de beste Smiths, maar dat terzijde.

Hoe past een een raar geknipte foto in dat beeld? (ik heb t over de hele foto, niet over de uiteindelijke hoes)

Het is natuurlijk interpretatie, maar je ziet toch wat erop de foto gebeurt of in ieder geval welke suggestie het oproept? Enerzijds iets seksueels, anderszijds ook iets onschuldigs. Laten we het erop houden dat hij graag het mysterie in stand houdt.

"Reel around the fountain, meet me at the patio" vervult je - mij iig - met een sterke weemoed; de hunkering naar de tijd van Coronation Street, de melkboer (en de schillenboer) die nog langs de deur kwam.

The Hand That Rocks the Cradle en vooral This Charming Man, het debuut van de Smiths prachtige weemoed.

Weet nog dat ik het album kocht en de single stond - cf UK traditie - er niet op; was quite pissed off. Het mooie van The Smiths is dat ze bij hun debuut al zowat legendarisch waren: Tony Wilson heeft zijn uiterste best gedaan hen vast te leggen voor Factory (gevestigd in Manchester), maar de chemie tussen hem en Morrissey was er niet. Wilson beweerde destijds dat ie The Smiths niet bijzonder genoeg vond en dat ie Stockholm Monsters al in zijn stal had, waarvan de singles niet echt een succes waren (een understatement van jewelste). Bovendien zou ie later The Railway Children vastleggen die in zekere zin dezelfde richting uitgaan - maar ook niet doorbraken.

Het vastleggen van een lokale Manchester band - want dat waren The Smiths - door het Londense Rough Trade, is eigenlijk een fikse smet op het blazoen van de eigenzinnige Wilson (en daar botste het ook waarschijnlijk met de dito Mozzer). Wilson bleef hardnekkig investeren in bands die weinig commercieel succes hadden destijds (bijv A Certain Ratio, Kalima, Railway Children) om vervolgens een band met veel potentie te laten lopen. Factory bestond gedurende langere tijd uitsluitend door het succes van New Order.

Ik draai de LP nu weer, en weer bij dit nummer komt de irritatie naar boven, Wat een vervelend nummer zeg!
Die gasten hadden zoveel mooie b-kanten, dan had dit er beter een kunnen zijn, en zo'n mooie B-kant had dan op deze plaat kunnen staan.

Toch zet ik de waardering een halfje hoger, want afgezien van Miserable lie is de rest toch wel erg leuk!

Wat een vervelende en naargeestige liedjes staan er op dit album. En van de zangstem van Morrissey kan ik ook niet erg houden. Dit album kocht ik vrij snel bij uitkomen, en later heb ik ook nog eens de cd aangeschaft, maar het is mij nooit echt gelukt om dit album écht mooi te vinden, ondanks het fijne gitaarspel van Johnny Marr.

Dat is wel jammer dan. Ik vind de combinatie van de zeurderige stem van Morrissey en het quasi blije gitaarspel van Johnny Marr juist een mooie vinding, met name op dit album. Niet dat het debuut het beste is wat ze ooit hebben gemaakt, maar toch...

Groot Brittannië werd gedomineerd door tieneridolen.
Duran Duran, Wham! en Paul Young domineerden de hitparade.
Postpunk had grote namen als U2, The Cure en Simple Minds afgeleverd, die nu ook commercieel succesvol werden.
En dan is daar opeens die band met de frontman, die zich als een poëet presenteerde, waarvan je eerder het idee had, dat hij zijn tijd zat te verdoen in de plaatselijke bibliotheek.
Morrissey zingt verveeld, en draagt op die manier dezelfde boodschap uit als Johnny Rotten.
There is no future in England’s dreaming.
Morrisseys schreeuw is ingetogen.
Hij oogt intellectueler.
Niet de koningin is verantwoordelijk voor de ellende in het land.
De politiek van Margaret Thatcher maakt er een puinhoop van.
Maar Morrissey is meer dan dat.
Zijn verschijning is vergelijkbaar met die van de Ziggy Stardust van David Bowie.
Morrissey is sensueel.
Hetzelfde mysterie als Bowie in de jaren 70 had, omtrent zijn seksuele geaardheid.
Morrissey zou zich ontwikkelen als podiumbeest.
De rol van gitarist Johnny Marr zou ook alleen maar toe nemen.
Samen zouden ze de band in korte tijd ontgroeien.
In de Verenigde Staten gebeurde rond deze periode vrijwel hetzelfde.
The Smiths was daar R.E.M.
Morrissey heette Michael Stipe.
Een veel belovend debuut, welke zelfs nog 3x door The Smiths overtroffen werd.