Status Quo - Dog of Two Head (1971)

Wereldplaat! "Something's Going On In My Head", "Railroad" en "Someone's Learning". Logisch vervolg op Ma Kelly's Greasy Spoon... maar meer dan dat. Zoals Fabrice ook al aangeeft, dit was hun gouden periode, muzikaal, compositorisch gezien. Zelf wil ik Blue For You daar ook nog wel aan toevoegen. De rest wordt echt minder, hoewel Never Too Late nog wel een opleving geeft (op de irritante hoge stemmetjes na).
En ik blijf deze hoes geweldig vinden! Had ik hier maar een shirt van...

Bij nader inzien toch wel een stuk beter dan ik voorheen vond. Op Nanana na ( ) dan. En dat pokke nummer komt dan ook nog eens 3 maal voorbij. Vooral Guandula vind ik vandaag de dag best geinig klinken. Geen klassieker. Maar zeker een redelijke Quo plaat.

Ja dit is zeker een lekker Quo album! En waarom ze dat Nanana er 3x op hebben gezet is mij ook een raadsel. Zal wel iets met de substanties te maken hebben waar de heren in die tijd ruim gebruik van maakten. Misschien snap je de 'humor' dan beter of eerder

Zaten ze rond die tijd ook al hun neus te poederen dan ?
Ik heb altijd gedacht dat dat pas halverwege de jaren 70 begon.
Ik heb wel eens gelezen dat Francis gearresteerd werd in Ierland (meen ik) voor in het bezit hebben van cocaïne. Maar werd vrijgesproken. Omdat het goedje wat hij bij zich had daadwerkelijk te weinig cocaïne bevatte. Waardoor hij niet veroordeeld kon worden. Enerzijds was hij natuurlijk harstikke blij. Anderzijds was hij enorm pissig op zijn dealer, .

Bij mijn weten zaten ze al vanaf hun eerste album aan de verdovende middelen. Kan ook niet anders toch? Ik bedoel, hoe bedenk je anders zo'n riedeltje als in Pictures of matchstickmen??

Ten tijde van het eerste album was het allemaal vrij onschuldig geloof ik hoor. Ik ben bezig in die autobio van Rossi. Heel erg leuk.

Een jeugdliefde! Dog of Two Head heeft wat mij betreft de beste albumcover van de groep ooit. Wederom geproduceerd door John Schroeder, die net als op de vorige Quo de boel niet dichtsmeert met gitaarmuren, maar wél de band stevig laat knallen.
Het is alweer Quo’s vierde elpee, de tweede waarop ze in boogiemodus stonden, de eerste zonder toetsenist Roy Lynes en dus als kwartet en de laatste voor het label Pye, bovendien de laatste met sixtiesinvloeden.
Die laatste klinken in Umleitung met de zin "I just need your love", Something’s Going on in my Head in de brug met het "Ahaaahaaa” deel en het refrein van Someone’s Learning. Het zijn de melodielijnen en het wolkje echo die de jaren ’60 doen echoën.
Wat ook opvalt: de band kreeg steeds sterkere banden met Duitsland (Parfitt vond er zelfs een echtgenote) en dat zie je terug in de songtitels Umleitung (hoe vaak zal een tourend bandje dát bord niet onderweg zijn tegengekomen) en Gerdundula, vernoemd naar de fans Gerd en Ula.
Daarbij is dit de plaat met de langste gitaarsolo’s die de band op vinyl zette. Her en der soleert Rossi vrolijk dansend, frank en vrij. Hij is geen snarenracer, maar in bijvoorbeeld (daar is ie weer!) het bijna monotoon voortdenderende Umleitung neemt hij lange en speelse solo’s voor zijn rekening, die ik na een dikke veertig jaar nog steeds niet zat ben.

Er wordt stevig gerockt. Behalve in de opener ook in Something’s Going on, Mean Girl (twee jaar later na het succes van elpee Piledriver hun comebackhit in Nederland en voorzien van een iconische hoesfoto),Railroad met zijn verdeling in twee delen (in het tweede op mondharmonica Bob Young), en afsluiter Someone’s Learning.

Het album kent twee lichtere liedjes: Gerdundula is folkachtig; hoe fijn dat de band dit juweeltje in latere jaren weer tijdens concerten ging spelen. Absoluut buitenbeentje is Nanana, een cabaretsk liedje waarin enkele nadelen van het muzikantenbestaan worden opgesomd, ondersteund door een simplistisch maar effectief plinkplonk gitaar- en pianothema.
Er klinkt meer piano op dit album: kennelijk liet het vertrek van Lynes toch een gaatje achter. Parfitt en de Amerikaan Rick Forster worden op de hoes als pianisten genoemd.
Enige minpunt is hetgeen Schroeder deed met Nanana, dat met zijn gortdroge tekst weliswaar een leuk nummer is, maar dat hij het twee keer in korte versie laat verschijnen is overbodig. Wél past het in een tijdperk waarin geëxperimenteerd werd met albummuziek.

Toen ik deze plaat voor het eerst in het geheel hoorde, kende ik inmiddels alle nummers van diverse verzamelaars, zoals deze, door Pye uitgebracht nadat de band definitief was doorgebroken bij de volgende platenbaas Vertigo. Bij beluistering van het oorspronkelijke album viel op hoe fris en geïnspireerd de band hier is, net als op de voorganger.
Alleen al om de albumcover het aanschaffen waard qua vinyl. Op de special edition-cd en streaming staan enkele leuke extraatjes, zoals non-albumsingle Tune to the Music die lekker snel is, plus de B-kant Good Thinking, een zeldzaam instrumentaaltje van de band, een relaxt bluesliedje.

Prachtig verwoord allemaal! Ik ga voor het gros dan ook mee in dit verhaal.

De plaat was ook de reden waarom ik ooit een flesje bier kocht dat heette Two Dogs (heb ik nog), het label leek heel erg op de hoes. Minder mooi verhaal, maar ook waar.