Antony and the Johnsons - I Am a Bird Now (2005)

Al tijdens het eerste nummer van de recente plaat I am a bird now was ik verkocht. Muziek om te janken, in de goede zin van het woord. Deze bizarre man legt met een joekel van een vibrato in zijn stem een partij verdriet in zijn muziek, dat is echt ongekend. De stijl en de zang lijkt nog het meest op Nina Simone, al is het niet jazzy. Nina Simone zong als het ware ook het levenslied en vooral de donkerte van haar stem hoor ik terug bij Antony.

Voor de plaat heeft hij hulp gekregen van niemand minder dan Lou Reed, Boy George en Rufus Wainwright (ook zo’n gevoelszanger). Antony heeft deze grote namen niet per se nodig, want hij blijft de plaat dragen. Maar het zijn wel bijzondere duetten geworden. De instrumentatie is niet bijzonder: akoestisch, dus piano, gitaar en af en toe strijkers. De muziek, die vooral drager is van zijn emotie, blijft puur. Al zou ik best eens een inventieve electronicaband horen samenwerken met hem.

De laatste dagen ben ik wat vrij gaan associëren over deze Antony. Want hij maakt muziek die zo persoonlijk klinkt, dat je een heel beeld van deze man gaat creëren in je gedachten. Bij zijn muziek kwamen de volgende woorden op: verdriet, homoseksueel, travestiet, onthechtheid, gekte, weltschmerz, identiteitscrisis, suïcidaal. In mijn fantasie heb ik een beeld gemaakt van een homoseksuele Antony die grote problemen heeft met zijn man-zijn (Man is the girl, You are my sister en For today I am a boy), die smacht naar liefde en aandacht (Fistfull of love) en die vastloopt en soms verlangt naar de dood (Hope there’s someone en What can I do).

Al met al vind ik dit een zeer goede plaat, en dan vooral vanwege de bijzondere artiest met zijn bizarre stem, gekke zang en zijn dieptreurige liedjes. Bij tijd en wijle beknelt al dit muzikaal verdriet mij ook wel weer. Wat dat betreft moet ik soms een beetje denken aan Leonard Cohens Hallelujah in de uitvoering van Jeff Buckley (op Grace). Het zal wel heel persoonlijk zijn, maar net als met dat nummer heb ik dat ook met deze hele plaat: soms is het zo beklemmend dat ik de CD even uit moet zetten om rustig naar adem te happen en bij te komen. Want al het leed dat deze man produceert ga ik echt niet allemaal meezeulen.

(overgenomen van mijn logje)

Hallelujah (inderdaad ik leg nu ook gelijk de link met Jeff Buckley, Martin Visser: in jouw stuk kan ik me helemaal vinden) !
De lofuitingen over dit album zijn enorm: de man weet zich dan ook te omringen met bewonderaars waar je U tegen zegt. Denk aan Devendra Banhart, Laurie Anderson en natuurlijk de artiesten die een bijdrage aan dit album leveren: Lou Reed, Rufus Wainwright en Boy George. Op zich geen vreemde namen als je naar de artiest kijkt. Antony begeeft zich in de drag-scene en maakt geen geheim van zijn homoseksualiteit.
De pijn druipt er van af......
Maar wat een schoonheid is deze cd zeg. Deze androgene kwetsbaarheid is het tegenwicht op de stoere rock met ballen. Het is een dikke middelvinger naar alle platte MTV zooi van nu.
Ik vrees wel dat dit een love it or hate it album is, maar mensen die van Rufus Wainwright houden of toch ook wel Jeff Buckley moeten zeker eens gaan luisteren naar deze prachtige muziek.
Op de hoes staat overigens een foto van de stervende dragqueen Candy Darling.
Heel bijzonder !!!! Laten we hier nu eens een grote MuMe-klapper van gaan maken, ik denk dat er veel mensen hier zijn die ook om zullen gaan voor Antony and the Johnsons. Dit album verdient het niet om te blijven hangen in een cultstatus.

I am a bird now, Antony and the Johnsons. Puur op gok geluisterd. Ik ging er van ook van uit dat het weer een Brits pop/rock-bandje was, maar nu erg goed gedaan, door het hoge gemiddelde.
Het tegenovergestelde bleek. Ik weet nog goed toen ik de eerste klanken van Hope There's Someone hoorde. Ik dacht wat is dit?! Een of andere klassieke shit? Misschien was alleen het openingsnummer zo, om 'alternatief' te zijn ofzo? Maar nee, Antony bleef doorzeiken met zijn zeurende stem.

Afgezet, zeker een maand geen luisterbeurt meer gehad.

Toen begon ik weer intresse te tonen, en besloot, mede door de positieve reviews door o.a. Aero, de cd nogmaals op te zetten. Goede zet van me . Ik was er dus ook achter dat Antony and the Johnsons géén britpopbandje was, maar een zanger in het verkeerde lichaam etc. etc.

Hope There's Someone is een waardige opener, mooi pianospel. Bouwt goed op naar een climax, waar lekker op de piano geramd wordt.
Dan volgen er twee tracks die een beetje over de top zijn, vind ik. De tekst wordt iets te lang herhaald, waardoor het me best snel gaat vervelen. Maar muzikaal zit het goed in elkaar en deze foutjes vergeef ik, want de cd belooft verder een genot te zijn.
Man is the Baby is een prachtige song. Erg ingetogen, met de piano en viool. Het refrein blijft ook maar in m'n kop hangen.
You Are My Sister is ook weer erg goed. De stemmen van Antony en Boy George passen erg goed bij elkaar. Dit nummer heeft trouwens ook een goede clip.
What Can I Do? is een track met Rufus Wainwright op de vocalen. Kort, maar ook erg mooi. Vooral de eerste uithaal van Rufus.
Het hoogtepunt van de cd wordt bereikt met Fistful Of Love. Na een korte intro van de meester himself Lou Reed, barst het uit in een echte jazzsong. De blazers gaan helemaal los.
Spiralling is ook een goed nummer, waar Antony zijn stem erg mooi gebruikt. Bird Gerhl sluit dit meesterwerkje af. Ook weer een song van hoog niveau.

Kortom een welverdiende 4,5* + een top tien plaats. Ik ben nog voorzichtig met 5-jes uitdelen, aangezien ik nog niet op zo veel albums gestemd heb. Maar dit kan zo verhoogd worden!
I Am a Bird Now is een prachtige plaat waar de emotie vanaf spat.

Ik ben niet de meest regelmatige bezoeker van deze site - en dan gebruik ik een understatement. Meestal zie ik er ook niet meteen het nut van in om een bericht te plaatsen bij een of andere cd die ik al dan niet leuk vind.
Maar van sommige muziekjes hou je zo zielsveel dat je bijna niet anders kan dan je liefde betuigen.
Met enige vertraging hebben de welgemikte tonen en stiltes van deze plaat mij vorig jaar pas bereikt. De laatste jaren kon het me eigenlijk aan mijn reet roesten of ik een beetje up-to-date was met de laatste hypes. Deze hype was ook mij niet ontgaan, maar ik dacht: ach, dat zal wel weer fel overdreven zijn.
Niets is natuurlijk minder waar.
Pijn, verdriet, angst, hoop, dromen, liefde en verwarring gekristalliseerd in 35 minuten en 25 seconden. Het gevolg laat zich raden: ontroering ten top. Een nachtelijke rit met de auto na een bewogen dag wordt met dit album als warm gezelschap een hemelse ervaring.
Dank u Antony, om me meermaals echt te doen ervaren dat er
bloed door mijn aderen stroomt, dat mijn adem nog kan stokken, dat mijn hart meer is dan een bloedpomp, dat de haren over mijn hele lijf nog kunnen opveren, dat ik leef.

Ook bij mij was het zeker geen liefde op het eerste gezicht met deze I Am A Bird Now. Toen ik de eerste keer in contact kwam met de wel erg bijzondere stem van de zanger, legde ik 'm al na enkele noten het zwijgen op: té excentriek. Mijn denkbeeld veranderde niet toen ik die grote androgyne loebas wat later zag optreden op BBC. Waarom keerde dit album toch overal terug in eindejaarslijstjes van gerespecteerde muziekkenners?
Toen ik wat later wat om deuntjes verlegen zat, probeerde ik het nog eens, je weet maar nooit. En inderdaad, deze keer pakte de mayonnaise. Toch een beetje. Voornamelijk What Can I Do? kon me bekoren, met de vocalen van Rufus Wainwright nota bene.
Talloze luisterbeurten later kan ik me nauwelijks nog inbeelden dat de grenzeloze dramatiek van I Am A Bird Now aan me ontsnapte. Ik herinner me een uitspraak van Tom Van Laere (alias Admiral Freebee) waarin hij stelt dat de muziek van Antony & The Johnsons best wel mooi is, maar hij na 5 minuten genoeg heeft van die overdreven pathos. Ik hoorde de breekbaarheid dus echt niet in het begin; het stopte voor mij bij die bizarre stem.
Anno 2008 is dit album één van de meest beluisterde van mijn hele platencollectie, een album waar ik altijd naar kan teruggrijpen. Hoewel ie dezer dagen niet zo heel vaak meer door mijn boxen klinkt, heb ik in het verleden eindeloos mijn toevlucht gezocht bij I Am A Bird Now als ik weer eens besluiteloos naar mijn CD's zat te staren. Momenteel staat mijn persoonlijke top-10 niet ingevuld, maar dit schijfje zou een certitude zijn, en dat zie ik nog niet vlug veranderen.
De eerste seconden van Hope There's Someone, na al die tijd misschien wel mijn allergrootste favoriet, zijn al meteen aardverschuivend mooi. Ik kan best wel begrijpen dat dit iemand te sentimenteel is, maar voor mij is het dat helemaal niet. No way! Deze pianoballade zwelt stelselmatig aan, maar wordt nergens kitscherig. Toch weet vooral het kale begin mij van m'n sokken te blazen.
My Lady Story herbergt naar mijn gevoel minder eenzaamheid, en is minder sober dan de opener. De pianostrelingen zorgen ook hier voor ontroering, niet in het minst op het moment dat het refrein wordt achtergelaten om een nieuwe strofe op gang te brengen. Die paar toetsen zijn magnifiek.
For Today I Am A Boy is vinniger en Antony klinkt hier ook strijdlustiger dan ooit. Zijn lieflijke falsetto heeft toch even plaats geruimd voor een scherper stemgeluid. En hoewel deze song geen persoonlijke favoriet is, tilt dit nummer I Am A Bird Now naar een hoger plan. Het zorgt voor een soort van levendigheid.
Man Is The Baby, dat je in het middenstuk even in slaap lijkt te wiegen, wordt toch opnieuw op gang getrokken en de climax laat opnieuw koude rillingen achter.
You Are My Sister dan, eentje dat ik geweldig koester, is breekbaarder dan 'n zandkoekje, maar vind ik nergens mierzoet. De bijdrage van Boy George kan ik hebben, maar toch ben ik altijd blij als ik Antony het hoor overnemen van hem.
Het eerder aangehaalde What Can I Do is nog steeds 'n magnifieke compostie en heeft me naar het oeuvre van Rufus Wainwright geleid, hoewel ik daar nog maar mijn eerste verkennende stapjes zet.
Ook Fistfull Of Love is één van de ongenaakbare toppers: het moment waarop 'Straight through my heart, it's out of love' weerklinkt vind ik niets minder dan héérlijk. Minder ingetogen, en dus trekt deze niet echt de kaart van de ontroering. Eerder voel ik een soort van euforie als ik naar Fistfull Of Love luister.
Na de mysterieuze intro van Spiralling wacht ik op 'n soort van griezelige, Lynchiaanse ervaring, maar gelukkig besluit Antony er gewoon een mooi nummer uit te persen. Het is voor mij niet het meest onvergetelijke van deze schijf, maar gewoon 'n ontroerend luisterstukje dat de fenomenale standaard hoog houdt.
Het bevreemdende Free At Last is misschien maar een schetsje, maar wat voor eentje! Telkens opnieuw word ik zachtjes ondergedompeld in een geluksroes, met als apotheose de zinsnede 'Ladies and gentlemen, Antony & The Johnsons'. Vooral de manier waarop 'Johnsons' is uitgesproken vind ik hartverscheurend. Er gaat zoiets hulpeloos van uit. Erg raar dat Free At Last zo'n gevoel bij me kan opwekken.
En wat gezegd van Berd Gehrl: nog één keer, nog een allerlaatste keer, zo verschrikkelijk aangrijpend als een afscheid snijdt Antony's falsetto recht door m'n ziel. Een nummer dat misschien nóg emotioneler is dan Hope There's Someone. Wát een afsluiter.
I Am A Bird Now is het soort album dat ik nooit moe raak, en hopelijk ook nooit moe zal worden. Naast het genot dat ik uit dit album haal, heeft Antony me ook warm gemaakt voor muziek waarbij de gitaren eens niet de dienst uitmaken.
Enige minpuntje misschien: als je het boekje uit de CD haalt, wil ie er met de beste wil van de wereld niet meer in. Een geval van androgyne humor misschien?

Ik ken deze CD nu al drie dagen, en ik ben echt verkocht. Het eerste nummer is echt geweldig, en ik had die al ongelooflijk veel geluisterd, zonder de rest van het album te beluisteren. Toen heb ik uiteindelijk wel verder geluisterd, en de andere nummers zijn zeker ook erg goed!

De thema's is zijn muziek zijn allemaal erg droevig en gevoelig. Het eerste nummer gaat over dood, maar is wel een prachtig en emotioneel nummer. Verder komen er ook thema's zoals travestie, homoseksualiteit en de drang om eigelijk een vrouw te zijn. Zo heb je For Today I Am a Boy. Waar ik eigelijk altijd het beeld vorm van een jong jongentje, die eigelijk een meisje zou willen zijn. Maar dat kan natuurlijk niet, omdat hij nog zo jong is, en geen operaties mag doen om hem te "verbouwen" Dat is in ieder geval mijn interpretatie van de tekst.

De nummers zijn allemaal erg mooi, sober en gevoelig. Deze plaat vind ik echt schitterend. En ik bekroon hem dan ook met een 4.5* Mischien wordt het ooit een 5, maar dat zien we wel als hij binnen een paar maanden nog steeds blijft boeien.

4.5*

Enkele dagen geleden binnengehaald, wegens al de lovende kritieken, recensies en luisterbeurten die wel heel welgevallig waren. Een persoonlijke aanbeveling gaf dan uiteindelijk de doorslag.

Toen ik voor 't eerst de typerende stem hoorde, voelde het ietwat bevreemdend aan. Na wat opzoekwerk naar de persoonlijke ambities van de man, namelijk zo dicht mogelijk bij het vrouwelijk geslacht aanleunen, is het dan ook niet verwonderlijk dat er een soort vreemde 'knik' in zijn stem zit. Een gewenningskuur (leest: enkele luisterbeurten) later, kan ik in alle oprechtheid zeggen dat ik zijn stem één van de meest excentrieke, maar tevens ook mooiste vind die ik reeds gehoord heb. (Al kan natuurlijk niets of niemand tippen aan de orgastisch mooie stem van Tom Waits!)

Ik vat aan met een klein puntje van kritiek: het album wordt allesbehalve gekenmerkt door variëteit. Dat heb je nu eenmaal vaak met die akoestische albums. Slechts piano, met hier en daar een strijkertje. Sporadisch een gitaartje dat opduikt, hetzij dan wel enorm verdoken.

Voor de rest, al verafschuw ik veralgemeningen: een heel sterk, diepgaand, oprecht, doorvoeld, innig, intens album. Dit is zo één van die albums die zo nu en dan eens elk haar op je lichaam -bij wijze van staande ovatie- kan doen rechtstaan, en tegelijkertijd toch zo warm(,)menselijk kan aanvoelen. Het albums kracht zit dus in zijn kwetsbaarheid en tederheid. Ode aan de diepte der gevoelens. Melancholisch is het zeker, hoewel die ene sticker te weinig zou zijn om het hele gamma aan emoties te beschrijven dat hier wordt neergezet.

Wat weerhoudt me van een écht hoge score?
Ik hoop dat het in de toekomst verandert, want mijn nieuwsgierigheid is althans gewekt, maar toch kan ik geen tien seconden luisteren naar de stem van Rufus Wainwright. Dit is slechts een persoonlijke mening, maar het lied waarin zijn muzikale aanwezigheid Antony And The Johnsons vergezelt, vind ik enorm uit de toon vallen. Jammer.

Daarnaast vind ik -maar ook dat is een persoonlijke overtuiging- dat het niet past om een album een maximumscore te geven indien alle liederen op hetzelfde idee voortborduren. Variëteit en inventiviteit vind ik dan weer een teken van muzikale genialiteit en spitsvondigheid, hoewel ik weet dat sommigen het wel kunnen smaken dat veel artiesten een sterk album weten neer te zetten omtrent één thematisch concept qua muzikale begeleiding, tekst en zang. Voor mij blijft dit echter een struikelblok.

Voor de rest een heel mooi album. Prachtig om 's nachts te beluisteren in het schemerduister. Des te mooi om met twee te beluisteren. Exceptional is het niet, hoewel het toch wel de grenzen van de menselijke emotionaliteit weet af te tasten. Waarvoor chapeau!

Een aantal nummers van dit album behoren al een aantal maanden tot mijn favoriete nummers. Met name het openingsnummer is prachtig fragiel en uniek. En ook Fistful of Love en For Today I Am a Boy zijn werkelijk prachtig. Met name het bombastische einde van Fistful of Love is uitstekend geplaatst op dit album, en vormt een mooi contrast met een aantal andere nummers. Nu is het de vraag of ook de rest van dit album dit niveau heeft. Dat is niet het geval, maar het scheelt niet veel.

Ook Man is the Baby, You Are My Sister en Bird Gehrl zijn zeer sterk. Enige tegenvaller is My Lady Story, vooral na zo'n indrukwekkende opener. Verder snap ik de toevoeging van Free at Last niet helemaal. Vooral niet wanneer dat nummer plaats 9 heeft in de tracklist. Overigens is de samenwerking met artiesten als Lou Reed en Boy George uitstekend geslaagd en voelt totaal niet misplaatst.

Schitterende plaat van Anthony en co.
Prachtige composities en tja, de stem van Anthony, daar moet je van houden inderdaad

4,5*

Vandaag geluisterd naar Antony & the Jonsons en heb nu 4 cd's van hem. je moet er wel naar leren luisteren. En dit komt vooral door zijn aparte stem. Maar o.a. cut the world is een mooie cd van hem met erg mooie nummers.

Ik heb deze begin 2006 gekocht naar aanleiding van de eindlijst van Oor waar I Am a Bird Now op de eerste plek (of tweede achter Illinois) eindigde.
Ik had nog nooit van Antony gehoord maar dacht dat zit vast wel goed. Op weg naar huis luisterde ik de cd in mn discman en ik werd meteen door de eerste zinnen gegrepen. Wat een stem. Helaas wordt het einde van het nummer redelijk verpest met die stampende piano.

De andere nummers wisten mij nooit zo te pakken als de eerste helft van Hope There's Someone. Ik heb het album door de jaren heen uiteraard meerdere malen geluisterd maar verder dan 3,5* kwam ik niet.

Nu 7 jaar later begint het zowaar te groeien en dan met name de nummers die me in het begin niet zo opvielen. You Are My Sister is echt ontroerend mooi. Nooit gedacht dat Boy George me zo zou kunnen raken.

Fistful of Love is het andere nummer waarvan ik het sterretje heb geel gekleurd. Echt een geweldig nummer met heerlijk gitaarspel. De afsluiter Bird Gerhl is weer zo'n gevoelig nummer waar je echt voor moet gaan zittem om het tot je te laten doordringen.

What Can I Do en Man Is the Baby vind ik niet heel bijzondere nummers. Althans nog niet want ik ga dit album de komende tijd nog vaker luisteren.

In ieder geval verhoog ik alvast naar 4 sterren.

Nou zie ik dat hier al een jaar geen bericht is gepost. Bijzonder! Ik had mezelf voorgenomen om eens wat vaker een bericht te posten bij albums. Ik vind van mezelf dat ik niet zo’n knap schrijver ben als sommige hier voor mij. En vaak weet ik niet goed wat er neer te zetten. Bij deze plaat weet ik het wel. Dus het lijkt me de juiste tijd om er maar weer eens voor te zorgen dat hier een bericht geplaatst wordt.

Het moet een aantal jaar geleden zijn dat ik de berichten bij dit album las. Ik kende het album niet, sterker nog ‘Anthony and the Johnsons’ daar had ik nog niet eerder van gehoord. Tijdens het lezen van de berichten groeide mijn interesse naar wat voor muziek het precies zou zijn. Ik had er in gedachten al een aardig geluid aan gegeven. Echter, zonder enkele reden, heb ik het album toen nooit beluisterd. Ongeveer een jaar later heb ik het album toch maar eens beluisterd. Ik vond het in één woord een drama. Het sloot niet aan bij mijn verwachting en de muziek had een duidelijke dramatische inslag. Toch was ik er wel een beetje van slag door geraakt. De muziek bleef toch op de achtergrond spoken. Een tijdje later dus toch maar weer eens dit album beluisterd en langzaam aan kreeg de muziek mij te pakken.

Het is het intrieste verhaal van een persoon die niet zichzelf kan zijn. De muziek is doordrenkt met verdriet en wanhoop. De vibrato in de stem van Anthony is de drager van het verdriet. Het komt pijnlijk binnen. Dit alles wordt ondersteund door piano, gitaar en af en toe wat strijkers. Het past er perfect bij. Dit album is zo wonderschoon mooi dat het mij er tot nu toe van weerhouden heeft om andere albums van Anthony and the Johnsons te beluisteren. Gek, want meestal heb ik een soort van onderhuidse spanning om meer te ontdekken. Toch kan ik hier nog een tijd mee vooruit!

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Ik hoorde dit album wel een paar keer eerder, maar dat is ondertussen zo lang geleden dat ik me er niet echt meer een goed bij kan vormen. De muziek van Anthony and the Johnson heeft iets intiems. Een grote rol wordt er ingenomen door het stemgeluid van Anthony Hegart. Een stem waar ik sterk aan moest wennen onder andere door die contante vibrato. Maar ook een stem die gewoon heel goed bij de sfeer van de muziek past. Zogezegd vullen vocalen en instrumenten elkaar goed aan. Favorieten zijn My Lady Story en de duetten met Boy George en Lou Reed.

Het album waardoor ik besloot alle andere albums ook aan te schaffen en nooit spijt van gekregen. Wat een pracht. Mijn favoriet blijft You Are My Sister met Boy George.