Antony and the Johnsons - I Am a Bird Now (2005)
mijn stem
915 stemmen
Verenigde Staten
Pop / Folk
Label: Secretly Canadian
-
Hope There's Someone (4:21)
-
My Lady Story (3:33)
-
For Today I Am a Boy (2:36)
-
Man Is the Baby (4:09)
-
You Are My Sister (3:59)
met Boy George
-
What Can I Do? (1:40)
met Rufus Wainwright
-
Fistful of Love (5:52)
met Lou Reed
-
Spiralling (4:25)
met Devendra Banhart
-
Free at Last (1:36)
-
Bird Gerhl (3:14)
- nummer 146 in de top 250
0
geplaatst: 30 augustus 2014, 09:59 uur
buizen schreef:
Hoorde dit album bij iemand thuis die er helemaal weg van is. Zeker indrukwekkend en zal het eens wat uitgebreider gaan luisteren, een album waar je echt even voor moet gaan zitten.
Hoorde dit album bij iemand thuis die er helemaal weg van is. Zeker indrukwekkend en zal het eens wat uitgebreider gaan luisteren, een album waar je echt even voor moet gaan zitten.
Ik zeg 'doen'
0
geplaatst: 30 augustus 2014, 13:54 uur
buizen schreef:
Hoorde dit album bij iemand thuis die er helemaal weg van is. Zeker indrukwekkend en zal het eens wat uitgebreider gaan luisteren, een album waar je echt even voor moet gaan zitten.
Hoorde dit album bij iemand thuis die er helemaal weg van is. Zeker indrukwekkend en zal het eens wat uitgebreider gaan luisteren, een album waar je echt even voor moet gaan zitten.
35 minuten en 25 seconden !
0
geplaatst: 5 november 2015, 21:23 uur
Dielie schreef:
dik in orde, ongelooflijk mooi, overtreft mijn stoutste verwachtingen echt waar!
damn, dit is een aanrader!
goh, en ik heb geluk, ik ben nu aant luisteren en tis hier aant onweren, donkere wolken, grauwe lucht, perfect, de wereld vergaat weldra met Antony & The Johnsons erbij als soundtrack, ik ben gelukkig
dik in orde, ongelooflijk mooi, overtreft mijn stoutste verwachtingen echt waar!
damn, dit is een aanrader!
goh, en ik heb geluk, ik ben nu aant luisteren en tis hier aant onweren, donkere wolken, grauwe lucht, perfect, de wereld vergaat weldra met Antony & The Johnsons erbij als soundtrack, ik ben gelukkig 10 jaar later en op dit moment luister ik deze plaat met onweer donkere wolken en een grauwe lucht heerlijk
0
geplaatst: 19 november 2015, 09:32 uur
Man Is The Baby staat veel te laag in de statistieken. Prachtnummer 
0
geplaatst: 4 januari 2017, 18:57 uur
Nou zie ik dat hier al een jaar geen bericht is gepost. Bijzonder! Ik had mezelf voorgenomen om eens wat vaker een bericht te posten bij albums. Ik vind van mezelf dat ik niet zo’n knap schrijver ben als sommige hier voor mij. En vaak weet ik niet goed wat er neer te zetten. Bij deze plaat weet ik het wel. Dus het lijkt me de juiste tijd om er maar weer eens voor te zorgen dat hier een bericht geplaatst wordt.
Het moet een aantal jaar geleden zijn dat ik de berichten bij dit album las. Ik kende het album niet, sterker nog ‘Anthony and the Johnsons’ daar had ik nog niet eerder van gehoord. Tijdens het lezen van de berichten groeide mijn interesse naar wat voor muziek het precies zou zijn. Ik had er in gedachten al een aardig geluid aan gegeven. Echter, zonder enkele reden, heb ik het album toen nooit beluisterd. Ongeveer een jaar later heb ik het album toch maar eens beluisterd. Ik vond het in één woord een drama. Het sloot niet aan bij mijn verwachting en de muziek had een duidelijke dramatische inslag. Toch was ik er wel een beetje van slag door geraakt. De muziek bleef toch op de achtergrond spoken. Een tijdje later dus toch maar weer eens dit album beluisterd en langzaam aan kreeg de muziek mij te pakken.
Het is het intrieste verhaal van een persoon die niet zichzelf kan zijn. De muziek is doordrenkt met verdriet en wanhoop. De vibrato in de stem van Anthony is de drager van het verdriet. Het komt pijnlijk binnen. Dit alles wordt ondersteund door piano, gitaar en af en toe wat strijkers. Het past er perfect bij. Dit album is zo wonderschoon mooi dat het mij er tot nu toe van weerhouden heeft om andere albums van Anthony and the Johnsons te beluisteren. Gek, want meestal heb ik een soort van onderhuidse spanning om meer te ontdekken. Toch kan ik hier nog een tijd mee vooruit!
Het moet een aantal jaar geleden zijn dat ik de berichten bij dit album las. Ik kende het album niet, sterker nog ‘Anthony and the Johnsons’ daar had ik nog niet eerder van gehoord. Tijdens het lezen van de berichten groeide mijn interesse naar wat voor muziek het precies zou zijn. Ik had er in gedachten al een aardig geluid aan gegeven. Echter, zonder enkele reden, heb ik het album toen nooit beluisterd. Ongeveer een jaar later heb ik het album toch maar eens beluisterd. Ik vond het in één woord een drama. Het sloot niet aan bij mijn verwachting en de muziek had een duidelijke dramatische inslag. Toch was ik er wel een beetje van slag door geraakt. De muziek bleef toch op de achtergrond spoken. Een tijdje later dus toch maar weer eens dit album beluisterd en langzaam aan kreeg de muziek mij te pakken.
Het is het intrieste verhaal van een persoon die niet zichzelf kan zijn. De muziek is doordrenkt met verdriet en wanhoop. De vibrato in de stem van Anthony is de drager van het verdriet. Het komt pijnlijk binnen. Dit alles wordt ondersteund door piano, gitaar en af en toe wat strijkers. Het past er perfect bij. Dit album is zo wonderschoon mooi dat het mij er tot nu toe van weerhouden heeft om andere albums van Anthony and the Johnsons te beluisteren. Gek, want meestal heb ik een soort van onderhuidse spanning om meer te ontdekken. Toch kan ik hier nog een tijd mee vooruit!
0
geplaatst: 4 januari 2017, 19:56 uur
Manfield schreef:
Nou zie ik dat hier al een jaar geen bericht is gepost. Bijzonder! Ik had mezelf voorgenomen om eens wat vaker een bericht te posten bij albums. Ik vind van mezelf dat ik niet zo’n knap schrijver ben als sommige hier voor mij. En vaak weet ik niet goed wat er neer te zetten. Bij deze plaat weet ik het wel. Dus het lijkt me de juiste tijd om er maar weer eens voor te zorgen dat hier een bericht geplaatst wordt.
Het moet een aantal jaar geleden zijn dat ik de berichten bij dit album las. Ik kende het album niet, steker nog ‘Anthony and the Johnsons’ daar had ik nog niet eerder van gehoord. Tijdens het lezen van de berichten groeide mijn interesse naar wat voor muziek het precies zou zijn. Ik had er in gedachten al een aardig geluid aan gegeven. Echter, zonder enkele reden, heb ik het album toen nooit beluisterd. Ongeveer een jaar later heb ik het album toch maar eens beluisterd. Ik vond het in één woord een drama. Het sloot niet aan bij mijn verwachting en de muziek had een duidelijke dramatische inslag. Toch was ik er wel een beetje van slag door geraakt. De muziek bleef toch op de achtergrond spoken. Een tijdje later dus toch maar weer eens dit album beluisterd en langzaam aan kreeg de muziek mij te pakken.
Het is het intrieste verhaal van een persoon die niet zichzelf kan zijn. De muziek is doordrenkt met verdriet en wanhoop. De vibrato in de stem van Anthony is de drager van het verdriet. Het komt pijnlijk binnen. Dit alles wordt ondersteund door piano, gitaar en af en toe wat strijkers. Het past er perfect bij. Dit album is zo wonderschoon mooi dat het mij er tot nu toe van weerhouden heeft om andere albums van Anthony and the Johnsons te beluisteren. Gek, want meestal heb ik een soort van onderhuidse spanning om meer te ontdekken. Toch kan ik hier nog een tijd mee vooruit!
Nou zie ik dat hier al een jaar geen bericht is gepost. Bijzonder! Ik had mezelf voorgenomen om eens wat vaker een bericht te posten bij albums. Ik vind van mezelf dat ik niet zo’n knap schrijver ben als sommige hier voor mij. En vaak weet ik niet goed wat er neer te zetten. Bij deze plaat weet ik het wel. Dus het lijkt me de juiste tijd om er maar weer eens voor te zorgen dat hier een bericht geplaatst wordt.
Het moet een aantal jaar geleden zijn dat ik de berichten bij dit album las. Ik kende het album niet, steker nog ‘Anthony and the Johnsons’ daar had ik nog niet eerder van gehoord. Tijdens het lezen van de berichten groeide mijn interesse naar wat voor muziek het precies zou zijn. Ik had er in gedachten al een aardig geluid aan gegeven. Echter, zonder enkele reden, heb ik het album toen nooit beluisterd. Ongeveer een jaar later heb ik het album toch maar eens beluisterd. Ik vond het in één woord een drama. Het sloot niet aan bij mijn verwachting en de muziek had een duidelijke dramatische inslag. Toch was ik er wel een beetje van slag door geraakt. De muziek bleef toch op de achtergrond spoken. Een tijdje later dus toch maar weer eens dit album beluisterd en langzaam aan kreeg de muziek mij te pakken.
Het is het intrieste verhaal van een persoon die niet zichzelf kan zijn. De muziek is doordrenkt met verdriet en wanhoop. De vibrato in de stem van Anthony is de drager van het verdriet. Het komt pijnlijk binnen. Dit alles wordt ondersteund door piano, gitaar en af en toe wat strijkers. Het past er perfect bij. Dit album is zo wonderschoon mooi dat het mij er tot nu toe van weerhouden heeft om andere albums van Anthony and the Johnsons te beluisteren. Gek, want meestal heb ik een soort van onderhuidse spanning om meer te ontdekken. Toch kan ik hier nog een tijd mee vooruit!
Mooi stukje! Het soloalbum van Antony als ANOHNI van vorig jaar, Hopelessness, vind ik ook erg de moeite waard. Verder is het ook een aanrader om eens een livealbum te checken.
0
geplaatst: 4 januari 2017, 20:45 uur
Johnny Marr schreef:
Mooi stukje! Het soloalbum van Antony als ANOHNI van vorig jaar, Hopelessness, vind ik ook erg de moeite waard. Verder is het ook een aanrader om eens een livealbum te checken.
Mooi stukje! Het soloalbum van Antony als ANOHNI van vorig jaar, Hopelessness, vind ik ook erg de moeite waard. Verder is het ook een aanrader om eens een livealbum te checken.
Bedankt! Dat album ken ik, in mijn reis naar het geluid van 2016 van vorig jaar heb ik het enkele keren gedraaid. Ik wist inderdaad dat het een soloalbum van Antony was. Helaas was het niet echt voor mij weggelegd. Te elektronisch denk ik. Zal het nog eens beluisteren binnenkort, het kan maar zo zijn dat er ook bij dat album sprake is van een verkeerde verwachting.
1
geplaatst: 24 juni 2017, 18:41 uur
Prachtplaat. Je kunt discusseren over Antony's stem, maar onderscheidend is het wel.
Diezelfde stem blijkt in ieder geval uitstekend bij het fraaie songmateriaal te passen.
Melancholisch tot op het bot, perfect verpakt in alles.
Puur en kwetsbaar en dus geen overbodige toestandjes.
Man Is The Baby, You Are My Sister ( jawel met Boy George ) en het hypnotiserende Spiralling, als voorlopige hoogtepunten.
De teksten doen vermoeden dat iemand niet de persoon wil zijn, die hij uiteindelijk is geworden.
My Lady Story en For Today I Am A Boy, doen ook travestie vermoeden.
Voorlopig 4.5, maar schurkt dicht tegen de full score aan. Erg van onder de indruk.
Diezelfde stem blijkt in ieder geval uitstekend bij het fraaie songmateriaal te passen.
Melancholisch tot op het bot, perfect verpakt in alles.
Puur en kwetsbaar en dus geen overbodige toestandjes.
Man Is The Baby, You Are My Sister ( jawel met Boy George ) en het hypnotiserende Spiralling, als voorlopige hoogtepunten.
De teksten doen vermoeden dat iemand niet de persoon wil zijn, die hij uiteindelijk is geworden.
My Lady Story en For Today I Am A Boy, doen ook travestie vermoeden.
Voorlopig 4.5, maar schurkt dicht tegen de full score aan. Erg van onder de indruk.
0
geplaatst: 29 juni 2017, 12:33 uur
bikkel2 schreef:
De teksten doen vermoeden dat iemand niet de persoon wil zijn, die hij uiteindelijk is geworden.
My Lady Story en For Today I Am A Boy, doen ook travestie vermoeden.
De teksten doen vermoeden dat iemand niet de persoon wil zijn, die hij uiteindelijk is geworden.
My Lady Story en For Today I Am A Boy, doen ook travestie vermoeden.
Je weet dat Antony inmiddels als vrouw, onder de naam Anohni, door het leven gaat? Dat vermoeden klopt dus wel
0
geplaatst: 30 juni 2017, 10:26 uur
Wel een mooie naam, Ahnoni.
Het is de laatste jaren wel heel stil rondom Ahnoni, voorheen Antony.
Waar dat aan ligt weet ik niet?, misschien toch het besef van Ahnoni zelf dat iedere plaat toch steeds meer op de plaat van daarvoor begon te lijken, waarbij de oorspronkelijke originaliteit en het unieke van zijn slash haar platen wat begon te verbleken.
Het is de laatste jaren wel heel stil rondom Ahnoni, voorheen Antony.
Waar dat aan ligt weet ik niet?, misschien toch het besef van Ahnoni zelf dat iedere plaat toch steeds meer op de plaat van daarvoor begon te lijken, waarbij de oorspronkelijke originaliteit en het unieke van zijn slash haar platen wat begon te verbleken.
0
Maartenn (crew)
geplaatst: 30 juni 2017, 11:36 uur
devel-hunt schreef:
Misschien toch het besef van Ahnoni zelf dat iedere plaat toch steeds meer op de plaat van daarvoor begon te lijken, waarbij de oorspronkelijke originaliteit en het unieke van zijn slash haar platen wat begon te verbleken.
Misschien toch het besef van Ahnoni zelf dat iedere plaat toch steeds meer op de plaat van daarvoor begon te lijken, waarbij de oorspronkelijke originaliteit en het unieke van zijn slash haar platen wat begon te verbleken.
Ik kan me wel vinden in deze kritiek. De concertreeks met begeleiding van orkest gaven wel een nieuwe lading aan de nummers, maar daarna werd het een herhalingsoefening. Misschien is de metamorfose voltooid en de inspiratie voor nieuwe nummers daarom weg.
0
geplaatst: 3 september 2017, 16:55 uur
Blijft bijzondere muziek, maar ik heb dit album toch altijd een stap terug gevonden tov titelloze debuut. Kan er niet helemaal de vinger opleggen waarom, maar eerste album komt puurder over op een of andere manier.
0
geplaatst: 11 juni 2020, 07:58 uur
Op YouTube zag ik een optreden met het nummer ‘Hope there’s someone’ bij ‘Later with Jools Holland’ en was zwaar onder de indruk. Het album op Qobuz opgezocht. Hope there’s someone komt als een mokerslag binnen.
0
geplaatst: 2 juli 2020, 10:05 uur
Een naam die erg in de belangstelling stond in het begin van het millenium maar die ik toen aan me heb laten voorbijgaan. Tot nu dus. Het is echter niet mijn ding. De muziek is nog zo slecht niet maar ik vrees dat ik me moet aansluiten bij de meute die de vocals niet kan smaken. Die constante vibrato lijkt me een nogal goedkope gimmick om emotie te simuleren. Het gaat erover voor mij en kan er geen connectie mee maken. Het zal bij deze ene luisterbeurt blijven.
0
geplaatst: 10 december 2020, 14:54 uur
3 keer beluisterd nu en elke keer wordt het beter en beter. De stem van Antony is iets waar je door moet, maar van zodra dat gelukt is ontluikt zich een mooi, emotievol album met een instrumentatie die vooral ten dienste staat van. Enkele keren komt de instrumentatie wel op de voorgrond en dat zijn dan ook de hoogtepunten van het album.
0
geplaatst: 14 maart 2021, 14:02 uur
In 2005 was er een enorme hype rondom dit album. Wel enigszins terecht want de bijzondere (zang)stijl en de meezingende beroemdheden maakten veel indruk.
3,5* heb ik er ooit voor gegeven. Nu ik dit weer eens draai en op mijn koptelefoon beluister overtuigt het mij nog meer. Ik verhoog naar 4*. De stem met de vibrato werkt bij mij dus wel degelijk.
Favoriet zijn de opener en Man Is the Baby
3,5* heb ik er ooit voor gegeven. Nu ik dit weer eens draai en op mijn koptelefoon beluister overtuigt het mij nog meer. Ik verhoog naar 4*. De stem met de vibrato werkt bij mij dus wel degelijk.
Favoriet zijn de opener en Man Is the Baby
0
Stijn_Slayer
geplaatst: 26 september 2021, 19:39 uur
Leerde Anohni, toen nog Antony, kennen via zijn samenwerking met Lou Reed. Vond hem nogal een aansteller en had moeite met zijn stem. Met Björk hoefde het van mij ook niet. Toen het ook nog een hype werd, wist ik: niet mijn cup of tea. Nu vele jaren later valt dat allemaal wel mee, al hoor ik het grote meesterwerk er niet in. Ik vind de wat kleinere liedjes aan het einde het mooist. Binnenkort nog eens luisteren of dit is wat het is, of ik toch nog iets mis.
0
geplaatst: 29 maart 2022, 10:51 uur
N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.
Ik hoorde dit album wel een paar keer eerder, maar dat is ondertussen zo lang geleden dat ik me er niet echt meer een goed bij kan vormen. De muziek van Anthony and the Johnson heeft iets intiems. Een grote rol wordt er ingenomen door het stemgeluid van Anthony Hegart. Een stem waar ik sterk aan moest wennen onder andere door die contante vibrato. Maar ook een stem die gewoon heel goed bij de sfeer van de muziek past. Zogezegd vullen vocalen en instrumenten elkaar goed aan. Favorieten zijn My Lady Story en de duetten met Boy George en Lou Reed.
Ik hoorde dit album wel een paar keer eerder, maar dat is ondertussen zo lang geleden dat ik me er niet echt meer een goed bij kan vormen. De muziek van Anthony and the Johnson heeft iets intiems. Een grote rol wordt er ingenomen door het stemgeluid van Anthony Hegart. Een stem waar ik sterk aan moest wennen onder andere door die contante vibrato. Maar ook een stem die gewoon heel goed bij de sfeer van de muziek past. Zogezegd vullen vocalen en instrumenten elkaar goed aan. Favorieten zijn My Lady Story en de duetten met Boy George en Lou Reed.
0
geplaatst: 8 november 2022, 16:34 uur
Wauw wat zit er een mooie vibratie in deze man zijn stem. Waar je overigens wel van moet houden en dat doe ik zeker!
Openingstrack hope there's someone begint al veelbelovend en zet de toon van het vervolg van het album
Ultieme favoriet is toch wel fistful of love, wat een nummer zeg. Bombast afgewisseld met rust.
Sad but good.
Openingstrack hope there's someone begint al veelbelovend en zet de toon van het vervolg van het album
Ultieme favoriet is toch wel fistful of love, wat een nummer zeg. Bombast afgewisseld met rust.
Sad but good.
0
geplaatst: 9 maart 2023, 16:54 uur
Het album waardoor ik besloot alle andere albums ook aan te schaffen en nooit spijt van gekregen. Wat een pracht. Mijn favoriet blijft You Are My Sister met Boy George.
0
geplaatst: 19 april 2023, 14:34 uur
Prachtig album. Tot tranen toe geroerd bij de eerste luister beurt.
0
geplaatst: 9 januari, 16:30 uur
Wauw, ik moet zeggen dat track 1 & 3 prachtig zijn. Het raakt en ontroert me en ik kan niet herinneren wanneer dat voor het laatst gebeurt is. Die vibrerende stem werkt goed voor mij.
Het lijkt wel een movie soundtrack, zo tragisch en kwetsbaar.
Het lijkt wel een movie soundtrack, zo tragisch en kwetsbaar.
* denotes required fields.
* denotes required fields.