Antony and the Johnsons - I Am a Bird Now (2005)

Ik blijf dit een teleurstelling vinden na de eerste plaat. Deze is gemiddeld genomen een stuk saaier.
Dat cabareteske mis ik blijkbaar toch meer dan de gemiddelde luisteraar doet.

Wel een erg korte cd hoor..

Ik heb kort geleden albums van Antony and the Johnsons gekocht (deze en de nieuwste) en ik heb er absoluut geen spijt van. Tien goede tot prachtige songs maar het is vooral die stem dat het hem doet : emotioneel, indringend, aangrijpend en zeer toonvast. Soms wat sentimenteel of theatraal maar nooit over de top. Al verkies ik meer de iets sobere aanpak van "The Crying Light", dit is voor mij een topalbum.

Heb alleen nog maar dit album en the crying light gehoord. Ik vond het een prachtig album. Mooier dan the crying light. Al vond ik die ook al goed. Maar wat een stem heeft die man zeg! What can I do is en you are my sister vind ik echte uitblinkers.

Dat lijkt me een goed teken of nie?

Ik vind dit echt vreselijk. De muziek is best oke, maar ik kan die jankende stem gewoon echt niet uitstaan.

Zelf hou ik veel van de stem van Antony Hegarty maar ik kan begrijpen dat sommigen het daar moeilijk mee hebben. Sommige stemmen liggen mij totaal niet (Yoko Ono, Rihanna, Dinand Woesthoff bv.) maar om het bij het cliché te houden : smaken verschillen.

Tja, dit is echt de perfecte muziek om te denken: Of je vind het prachtig of je vind het echt helemaal niks . Zelf vind ik dit de mooiste plaat van 2005.

De stem is prachtig, maar voorlopig zijn het de liedjes zelf die nog niet 'grijpen'.

Enkele dagen geleden binnengehaald, wegens al de lovende kritieken, recensies en luisterbeurten die wel heel welgevallig waren. Een persoonlijke aanbeveling gaf dan uiteindelijk de doorslag.

Toen ik voor 't eerst de typerende stem hoorde, voelde het ietwat bevreemdend aan. Na wat opzoekwerk naar de persoonlijke ambities van de man, namelijk zo dicht mogelijk bij het vrouwelijk geslacht aanleunen, is het dan ook niet verwonderlijk dat er een soort vreemde 'knik' in zijn stem zit. Een gewenningskuur (leest: enkele luisterbeurten) later, kan ik in alle oprechtheid zeggen dat ik zijn stem één van de meest excentrieke, maar tevens ook mooiste vind die ik reeds gehoord heb. (Al kan natuurlijk niets of niemand tippen aan de orgastisch mooie stem van Tom Waits!)

Ik vat aan met een klein puntje van kritiek: het album wordt allesbehalve gekenmerkt door variëteit. Dat heb je nu eenmaal vaak met die akoestische albums. Slechts piano, met hier en daar een strijkertje. Sporadisch een gitaartje dat opduikt, hetzij dan wel enorm verdoken.

Voor de rest, al verafschuw ik veralgemeningen: een heel sterk, diepgaand, oprecht, doorvoeld, innig, intens album. Dit is zo één van die albums die zo nu en dan eens elk haar op je lichaam -bij wijze van staande ovatie- kan doen rechtstaan, en tegelijkertijd toch zo warm(,)menselijk kan aanvoelen. Het albums kracht zit dus in zijn kwetsbaarheid en tederheid. Ode aan de diepte der gevoelens. Melancholisch is het zeker, hoewel die ene sticker te weinig zou zijn om het hele gamma aan emoties te beschrijven dat hier wordt neergezet.

Wat weerhoudt me van een écht hoge score?
Ik hoop dat het in de toekomst verandert, want mijn nieuwsgierigheid is althans gewekt, maar toch kan ik geen tien seconden luisteren naar de stem van Rufus Wainwright. Dit is slechts een persoonlijke mening, maar het lied waarin zijn muzikale aanwezigheid Antony And The Johnsons vergezelt, vind ik enorm uit de toon vallen. Jammer.

Daarnaast vind ik -maar ook dat is een persoonlijke overtuiging- dat het niet past om een album een maximumscore te geven indien alle liederen op hetzelfde idee voortborduren. Variëteit en inventiviteit vind ik dan weer een teken van muzikale genialiteit en spitsvondigheid, hoewel ik weet dat sommigen het wel kunnen smaken dat veel artiesten een sterk album weten neer te zetten omtrent één thematisch concept qua muzikale begeleiding, tekst en zang. Voor mij blijft dit echter een struikelblok.

Voor de rest een heel mooi album. Prachtig om 's nachts te beluisteren in het schemerduister. Des te mooi om met twee te beluisteren. Exceptional is het niet, hoewel het toch wel de grenzen van de menselijke emotionaliteit weet af te tasten. Waarvoor chapeau!

Heerlijk om naar te luisteren gewoon. Briljante artiest.

Met de muziek is niks mis maar die vocals kan ik niet aanhoren...

Inderdaad

Kan me enorm goed voorstellen dat mensen de stem van Antony way too much vinden.. Had er zelf in het begin ook moeite mee, toen ik vrienden dit liet horen werd ik ook gewoon uitgelachen ..

Hehe, wel begrijpelijk, stom ook om te denken dat ze dit zouden kunnen waarderen.. Het is niet iets wat bij de meesten goed valt.
Het is diep en emotioneel, maar wordt voor anderen daardoor lachwekkend en misschien overdreven gevonden.

Ik heb me er bij neer kunnen leggen en langzaam ben ik open gaan staan voor het geluid van deze plaat, en daarmee heb ik de plaat me laten raken. Geen dagelijkse kost, maar af en toe wel een genot voor het oor.

Opvallend: ik moest in het begin ook erg wennen maar nu hoor ik het helemaal niet meer en kan ik zijn muziek erg makkelijk opzetten op welk moment dan ook. Dat is iets wat ik b.v. bij Rufus Wainwright niet heb: daar kan het stemgeluid nog steeds wel eens wat tegenstaan.
Bij Antony is dat echt helemaal weg.

Nee, voor goeie vocals moet je naar Slayer luisteren

Slayer heeft niets met Antony and the Johnsons te maken

Je had die post beter aan een nuttige reactie kunnen besteden.

Ik heb de cd besteld, ik ben heel benieuwd maar kan over de inhoud nog niet zo veel nuttigs bijdragen, behalve dat ik een concert op tv heb gezien wat erg mooi was. Als ik de cd goed heb beluisterd kom ik terug (hoewel het meeste wel gezegd is denk ik).

En Slayer heeft wel iets met Anthony te maken, want als je 1,5 scoort voor deze muziek terwijl Slayer bovenaan je voorkeurslijst staat vind ik dat je bij de verkeerde muziek zit mee te praten.

Dat noemt men breed orienteren.

Dat is ook heel goed en alleen maar toe te juichen, maar ... ach, laat ook maar. Het is gewoon jammer als zulke mooie muziek slecht beoordeeld wordt.

Gewoon geweldige, gevoelige muziek!

Ik heb dit album al zeker 100 keer gedraaid, maar ik wist tot zonet niet dat Devendra en Rufus meezongen. :$

Je bent niet wijs (Rufus hoor je toch gelijk al). Dus nogmaals:

Tjah, ik heb zijn albums beluisterd. Maar ik kon het er nog niet helemaal uithalen blijkbaar. Maakt niet uit, beter laat dan nooit!
Ik ben misschien niet wijs, nog niet, over 2 jaar ben ik psycholoog.

Ik kan me volledig vinden in Stijn_Slayer zijn commentaren dat de stem hem niet ligt. En om dan te zeggen dat hij bij de verkeerde muziek zit mee te praten is echt lariekoek.
Maar goed, heb deze cd al jaren in mijn bezit. Maar ook mij deed het eigenlijk na een aantal luisterbeurten helemaal niks. Die jankerige stem, nee niks voor mij. Tot ik in een platenzaak rondliep en daar Hope There's Someone uit de boxen kwam. Opeens viel daar het kwartje voor me, en heb ik dit album gelijk opgezet toen ik thuis was. En nu vind ik de stem prachtig, muziek idem dito, en kan ik toch tot het clubje fans behoren.

Dus Stijn, ook voor jou is er wellicht nog hoop

4,5*

bloedmooi

toch maar 3 *** in plaats van 2. Desondaks een fikse tegenvaller na het mooie 1ste album.

Toen ik een tijdje terug Swanlights hoorde van Antony liet ik daar gelijk al weten dat ik het prut vond, de muziek pakte mij totaal niet, erg saai en de stem vond ik niet bijzonder, niet slecht maar ook niet goed. Ik beluisterde het album toen omdat ik benieuw was geraakt na een documentaire te hebben gezien over Antony, maar man, wat ben ik blij dat ik toch maar dit album had geprobeerd. Ik zag hem staan in aERodynamIC's top 10 en ik dacht, een mooie smaak dus het kan geen kwaad om deze toch maar eens een kans te geven.

Met de eerste klanken was ik al verkocht aan Hope There's Someone en toch koste het tijd om hem eens helemaal te beluisteren en dat kwam omdat ik mijn ipod op shuffle had staan en Fistful of Love voorbij kwam en ja, wat moet ik zeggen. Het mooiste wat ik ooit heb gehoord in de muziek, de ongekende passie in de stem van Antony ontroerde werkelijk. Ik zocht op mijn ipod het album op en ik ging hem eens beluisteren, en sindsdien ben ik bezeten hiervan en staat hij dus in mijn top 10, een uitgebreide bespreking volgt nog van dit ongelovelijk mooie album.

Wat kan ik eigenlijk het best gaan beluisteren van Antony, nu ik dit album op 3 in mijn top 10 heb gezet? Ik ken alleen deze en Swanlights, die ik nog spoedig moet herbeluisteren.

Hij heeft er dan nog maar twee
Ik zou zeggen eerst het debuut en dan The Crying Light (maar omgekeerd zou ook niet zoveel uit moeten maken: het debuut is puur en The Crying Light zijn eerste album sinds het succes van I Am a Bird Now).