Antony and the Johnsons - I Am a Bird Now (2005)

Al tijdens het eerste nummer van de recente plaat I am a bird now was ik verkocht. Muziek om te janken, in de goede zin van het woord. Deze bizarre man legt met een joekel van een vibrato in zijn stem een partij verdriet in zijn muziek, dat is echt ongekend. De stijl en de zang lijkt nog het meest op Nina Simone, al is het niet jazzy. Nina Simone zong als het ware ook het levenslied en vooral de donkerte van haar stem hoor ik terug bij Antony.

Voor de plaat heeft hij hulp gekregen van niemand minder dan Lou Reed, Boy George en Rufus Wainwright (ook zo’n gevoelszanger). Antony heeft deze grote namen niet per se nodig, want hij blijft de plaat dragen. Maar het zijn wel bijzondere duetten geworden. De instrumentatie is niet bijzonder: akoestisch, dus piano, gitaar en af en toe strijkers. De muziek, die vooral drager is van zijn emotie, blijft puur. Al zou ik best eens een inventieve electronicaband horen samenwerken met hem.

De laatste dagen ben ik wat vrij gaan associëren over deze Antony. Want hij maakt muziek die zo persoonlijk klinkt, dat je een heel beeld van deze man gaat creëren in je gedachten. Bij zijn muziek kwamen de volgende woorden op: verdriet, homoseksueel, travestiet, onthechtheid, gekte, weltschmerz, identiteitscrisis, suïcidaal. In mijn fantasie heb ik een beeld gemaakt van een homoseksuele Antony die grote problemen heeft met zijn man-zijn (Man is the girl, You are my sister en For today I am a boy), die smacht naar liefde en aandacht (Fistfull of love) en die vastloopt en soms verlangt naar de dood (Hope there’s someone en What can I do).

Al met al vind ik dit een zeer goede plaat, en dan vooral vanwege de bijzondere artiest met zijn bizarre stem, gekke zang en zijn dieptreurige liedjes. Bij tijd en wijle beknelt al dit muzikaal verdriet mij ook wel weer. Wat dat betreft moet ik soms een beetje denken aan Leonard Cohens Hallelujah in de uitvoering van Jeff Buckley (op Grace). Het zal wel heel persoonlijk zijn, maar net als met dat nummer heb ik dat ook met deze hele plaat: soms is het zo beklemmend dat ik de CD even uit moet zetten om rustig naar adem te happen en bij te komen. Want al het leed dat deze man produceert ga ik echt niet allemaal meezeulen.

(overgenomen van mijn logje)

15 April 2005 Motel Mozaique Festival
12 June 2005 Amsterdam - Paradiso
13 June 2005 Groningen - Oosterpoort

Hallelujah (inderdaad ik leg nu ook gelijk de link met Jeff Buckley, Martin Visser: in jouw stuk kan ik me helemaal vinden) !
De lofuitingen over dit album zijn enorm: de man weet zich dan ook te omringen met bewonderaars waar je U tegen zegt. Denk aan Devendra Banhart, Laurie Anderson en natuurlijk de artiesten die een bijdrage aan dit album leveren: Lou Reed, Rufus Wainwright en Boy George. Op zich geen vreemde namen als je naar de artiest kijkt. Antony begeeft zich in de drag-scene en maakt geen geheim van zijn homoseksualiteit.
De pijn druipt er van af......
Maar wat een schoonheid is deze cd zeg. Deze androgene kwetsbaarheid is het tegenwicht op de stoere rock met ballen. Het is een dikke middelvinger naar alle platte MTV zooi van nu.
Ik vrees wel dat dit een love it or hate it album is, maar mensen die van Rufus Wainwright houden of toch ook wel Jeff Buckley moeten zeker eens gaan luisteren naar deze prachtige muziek.
Op de hoes staat overigens een foto van de stervende dragqueen Candy Darling.
Heel bijzonder !!!! Laten we hier nu eens een grote MuMe-klapper van gaan maken, ik denk dat er veel mensen hier zijn die ook om zullen gaan voor Antony and the Johnsons. Dit album verdient het niet om te blijven hangen in een cultstatus.

Op internet zijn veel superlatieven over dit album te vinden, maar in deze op www.goddeau.com kan ik me goed vinden (een quote dus ):

In onze nimmer ophoudende reeks schokkende bekentenissen: we hebben ons hart verloren aan een New Yorkse nicht met drag queenneigingen. Verdenk ons van wat u wil, sinds we Antony kennen zijn we er immuun voor: I Am A Bird Now is van een verheven schoonheid waar wij stil van worden.

Na dik drie jaar en een half weet u zo onderhand wat wij op geregelde tijdstippen nodig hebben: wat licht euforische pop van de Britse eilanden, af en toe eens stevige gitaren, een singer-songwriter die er lekker in gaat, … Maar bovenal: voorzie ons alstublieft op gezette tijden van een brokje laatavondschoonheid. Dat soort muziek dat het best gedijt als de lichten gedimd zijn en een glas van een goed jaar is ingeschonken.

Waar we het ook lastig mee hebben: al te vaak "plaat van het jaar" willen roepen. Dit jaar is het zelfs al belachelijke proporties aan het aannemen met eind februari al releases van Bright Eyes en The Arcade Fire die een goede kans maken om binnen tien maanden nog steeds hoog aan het jaarfirmament te schitteren. MAAR WIJ MENEN DAT DUS WEL! En — ja, het voelt wat gênant aan om alweer daarover te beginnen — met I Am A Bird Now van Antony en zijn Johnsons hebben we weer zo'n plaat in onze speler zitten. Hoorden we daar iemand mompelen dat het leven wèl leuk is?

Het verschijnsel Antony is — welja — een fenomeen: zo tegen de twee meter groot, zo nichterig als de pest en gezegend met een stem om vanalles tegen te zeggen zolang het maar complimenteus is. We kregen er voor het eerst lucht van toen hij Lou Reed een vocaal handje toestak op The Raven en de daar bijhorende tournee. Gezegend als hij was met een instrument dat Farinelli niet alleen groen zou doen uitslaan van jaloezie maar vooral van spijt om wat hij wèl moest opgeven voor zo'n geluid, kon het niet anders of hij zou brokken maken als hij zijn eigen baas zou zijn.

Antony brengt wat men noemt "pianoballads", maar wat is dat relatief als je elke keer gewoon door die stem van je sokken wordt geblazen. Dit is onverbloemde pathos, maar wel van zo'n kippenvelverwekkend niveau dat de betere legbatterij er de boeken bij neerlegt. Uitblinkers zijn moeilijk te melden, favorieten wisselen elke dag. Laat ons gewoon meedelen dat wij keer op keer onder de indruk zijn van het diepe begin van "My Lady Story", en opgaan in het drama van "For Today I Am A Boy". Majestueus, noemen wij dat, net als het afsluitende "Bird Gehrls".

Hij doet het ook with a little help from the sisterhood, maar dat levert ondanks de grote gastnamen grappig genoeg niet het meeste vuurwerk op. Niettemin zijn "You Are My Sister" (met Boy George) en "What Can I Do?" (met Rufus Wainwright) goed te pruimen. Hier is dan ook geen minder nummer te vinden. En omdat wij u nooit ook maar iets van informatie willen onthouden: ook Lou Reed komt zijn ontdekking even een duwtje in de rug geven middels een parlando-intro aan het nogal dubieus getitelde (of ligt dat aan ons?) "Fistfull Of Love".

Met I Am A Bird Now slaat Antony een brug tussen blanke tradities en soulvolle jazz. Dit is klasse, dit is ontroering en een heel klein beetje weird. Maar dan niet op die vervelende Joanna Newsom- en Devendra Banhartmanier. Wij hebben hier maar één gebiedend woord voor: koop!

Zojuist besteld

Ruby: van jou had ik niet anders verwacht ! Is het op de gok ? Samples geluisterd op de site ?

Na zoveel lovende woorden van jouw kant ben ik wat samples gaan beluisteren en zelfs die korte stukjes muziek weten me al meteen te raken. Toevallig had ik vanmorgen ook een recensie van het album gelezen in de Nieuwe Revu, waar hij ook al 5 sterren kreeg toebedeeld. Maar jouw mening gaf natuurlijk de doorslag !

Ik had dat ook: de samples waren al voldoende.
Dus de nieuwe Revu ook al ? Jeetje zeg, dat wist ik niet eens.

Mooi stukje hoor :

R. smste me. Of ik Antony and the Johnsons al had gehoord. Zo nee, dan moest dat snel gebeuren. R. had het over tranen, wanhoop, pijn. Nu huilt R. al wanneer zijn held Adam Duritz z'n keel schraapt, maar dit ex-bandlid van Lou Reed (die op dit album ook meedoet, evenals Boy George en Rufus Wainwright) maakte me nieuwsgierig. De eerste reactie op dit album was een schaterlach. Die aangezette stem! Dat androgyne exhibitionisme! Die overdadige zalving! Maar fascinerend was het wel: dit leek nergens op, hoogstens in de verte op Reed, Nick Cave en Tindersticks. Maar dan heel anders. Sindsdien staat het dag en nacht op, dit pathetische en tegelijk prachtige album, dat zich lijkt af te spelen in een ander universum. Een briljante draak van een plaat. Vrijdag 15 april speelt Antony op het Motel Mozaïque-festival in Rotterdam.

Gelukkig zijn er nu meer fans op MuMe! Blij toe. Dit is voor mij voorlopig het album van het jaar.

Tja, ik kan me helemaal vinden in wat jullie zeggen. Ik heb nog geen cijfer gegeven omdat ik nog twijfel. Maar dat het een hoog cijfer zal zijn daar twijfel ik niet over. Ik had hem hier toegevoegd en ben het album gaan zoeken na een lovende review op Pitchfork. Schitterend album inderdaad

Dat wilde ik dus vandaag gaan doen, omdat ik hem niet zag staan op de site (dom dom dom: Antony schrijf je zonder H), maar uiteindelijk bleek hij tot mijn aangename verrassing er dus wel op te staan...........

Vergeet allemaal ook dat andere titelloze, wonderschone album niet: ik vind die even mooi. Ik twijfel of ik er niet gewoon 5* van moet maken (voor beide albums).

De cover is trouwens ook schitterend en past goed bij het album

En over haar schreef dezelfde Lou Reed dan weer Candy Says.

Oei, wat een geweldige cd is dit, gisteren nog in een ander forum geschreven dat ik mede bij MM ben gekomen om nieuwe muziek te vinden. Deze komt in het bakje Fijne Vondsten. Het wordt met deze schijf dan wel geen vrolijk, wel een heel mooi Pasen!

Zeker weten, en ook goed te horen dat er weer iemand op MuMe deze cd weet te waarderen
Dit gaat een 5 * album worden voor mij. Alleen al dat duet met Boy George........hoe hemels........

Ik geloof dat ik deze man niet echt kan waarderen. Wat een ongelofelijke zeurstem. Eén of twee nummers gaat nog wel, en dat kan ik het ook nog wel mooi vinden.......maar de hele cd vind ik een beproeving. Maar weer gauw wat ruimte op mijn computer maken voor wat nieuws. 2,5*. Ik heb met deze cd misschien wel hetzelfde als met Jeff Buckley......als ik hem eerst opzet denk ik leuk....en na een tijdje gaat het irriteren. Jeff Buckley kan ik nog wel voor in the mood zijn, maar met deze gaat het niet lukken!

Ik moet toch concluderen dat de melancholiek en het drama wat werkelijk van deze plaat afspat me soms iets teveel wordt. Wat dat betreft is het misschien ook maar goed dat de plaat slechts 35 minuten lang is anders zou een ieder die er naar luisterde (ik in ieder geval) helemaal worden meegezogen in die deprimerende sfeer. Een beetje het Joy Division effect voor mij.

Leuk portret van de man in een eerdere uitzending van R.A.M. van de VPRO.

De aflevering is volledig te bekijken op http://www.vpro.nl/programma/r...

Met veel muziek en een goed interview met Antony.

In stilte staar ik nog wat voor me uit terwijl er weer een traan komt.

Ik heb de docu over antony net gezien. De tragiek spat bij de man van zijn gezicht af. Alhoewel hij zijn muziek zelf niet tragisch wil noemen. Ga zijn muziek toch nog een kans geven.

wederom dankzij MuMe een prachtig nieuwe artiest ontdekt, de muziek raakte me vanaf de eerste noot, wel ben ik het met bonothecat en obsessed eens dat het na 20 min wel erg depri wordt en de stem wat zeurderig overkomt, dit is denk ik typisch een album die je af en toe moet opzetten en dan een paar nummers luisteren, dan kun je optimaal genieten van Antony.
De vergelijking met Jeff Buckley is zeker op zijn plaats, niet qua muziek wel de stem en de emotie die hij er in brengt, kortom van deze cd ga ik nog vaak van genieten en wordt zonder twijfel hoog gewaardeerd in het aantal sterren.

p.s. Hoe is Antony live??

Ik heb Antony vrijdag 15 april live gezien op Motel Mozaïque. In de kranten las ik kritiek over zacht geluid en herriemakende bezoekers, maar ik stond zo ver vooraan dat me dat ontgaan is.
Antony is live een aparte vogel. Geen enkele sterallure, maar een goedmoedige man die met twee shabby rugzakjes het podium opgesjokt komt. En ook live heeft hij die prachtige stem. Ik was zeer onder de indruk. Hij liet zich begeleiden door gitaar, cello, viool, bas en accordeon en speelde zelf piano. Heel rustig en ingetogen allemaal, maar van een hoge kwaliteit. Op de site van 3 voor 12 kun je zijn optreden en ook een eerdere sessie beluisteren. Hier te vinden. Een uitgebreider concertverslag staat hier.

Ik vond die stem eerst vreselijk, maar nu ik het album een maand of twee later een nieuwe kans heb gegeven, klinkt het toch wel mooi allemaal. Beetje soul-achtig, beetje Buckley. Ik kan er wel van genieten...

Deze man maakt ook een hele hype door...Jammergenoeg nog niks van gehoord.

Zou ik dan toch maar eens snel doen ! Zit tot nu in mijn top 10 van dit jaar...

Ik weet het. Ik ga er werk van maken...

En.... Al geluisterd ?

Pffff! Heb net het album net beluisterd, en tja wat kan je erover zeggen? Ik had hiervoor nog geen noot van de beste man (nou ja, artiest dan...) gehoord, alleen over hem gelezen. Het doet absoluut niet modern aan, deze muziek. Ik zie deze artiest voor me als zijnde een ongelukkige zanger(es) op een podium in een rokerige nachtclub waar het publiek bestaat uit dronkelappen, hoeren en andere nachtbrakers.

Ergo: dit moet nog even bezinken voor een definitief oordeel. Vooralsnog valt de balans best positief uit: 3,5*

De songs en zang gaan je door merg en been vooral Hope There's Someone en For Today I Am a Boy. Antony heeft er een fan bij met deze prachtige cd!