Steve Earle - I'll Never Get Out of This World Alive (2011)

Voor de tekst van nummers als 'God = God' en 'Lonely Are the Free' heb ik niets anders dan lof. Volgens mij is hij nog nooit zo sterk en scherp geweest met teksten als hier, of ze raken mij gewoon op de één of andere manier meer.
Ik ben het dus absoluut niet eens met de reactie hier recht onder mij over dat 'God = God' een slappe song is. ''Maybe someone's watching and wondering what I've got. Maybe this is why I'm here on earth and maybe not'' is zomaar een greep uit het nummer.
'Lonely Are the Free' is zo niet nog mooier geschreven. Een echte impressie van deze tekst is niet te geven zonder het hele nummer erbij te pakken.
'Molly-O', met het aparte bromgeluid, en 'The Gulf of Mexico' zijn voor mij ook nog uitschieters op deze CD. Het minste nummer is 'Heaven or Hell', een duet met zijn vrouw, maar zelfs voor dat nummer hoeft de skipknop er niet bijgehaald te worden.

Afgezien van de plaat met de Del McCoury Band (die even sterk is) vind ik dit zijn beste album. Volgens mij heeft hij zijn rust gevonden.

Na Jerusalem,wat ik toch één van z'n mindere platen vond ben ik even afgehaakt maar toen ik bij de serie True detective het sterke,duistere Roots nummer Meet me in the alleyway hoorde was mijn interesse weer gewekt.Dus de draad maar weer opgepakt bij het album waar dat nummer vandaan kwam en dat is me uitstekend bevallen.Op I'll never get out of this world alive steekt Steve Earle weer in prima vorm en trakteert hij ons weer eens op een doorleefde combinatie van Country,roots en folk.De teksten zijn zoals altijd erg sterk en met the Wanderer,Molly-o en the Gulf of Mexico levert hij enkele van zijn beste songs af.Misschien niet helemaal het niveau van zijn album I Feel allright wat ik toch nog zijn beste vind van degene die ik ken,maar wat niet is kan nog komen.

Zozo, al ruim 3 jaar geen enkele post meer. Terwijl dit toch een van meer dan aardige albums van Steve Earle is. Het over het algemeen wat folky-geluid bevalt mij wel.

Meet me in The Alleyway is een beetje een buitenbeentje op dit album. Het werd in de serie True Detective gebruikt, Maar waar bertus99 spreekt van "Steve Earle meets Doctor John en Willy Deville", moet ik veel eerder denken aan Tom Waits ten tijde van Swordfishtrombones (en de albums daarna).

de lat ligt hoog bij iemand als Steve Earle. de man type "ruwe bolster, blanke pit" die van zijn hart geen moordkuil maakt, levert al bijna 40 jaar vakwerk en maakt geen slechte albums hooguit wat "mindere", waar ik deze toch toe reken, maar toegegeven ben bevooroordeeld door de kwaliteit zijn gouden trio "Train a Comin", "I Feel Alright" en "El Corazon" uit de 90's.

11 originals van Steve op dit album die in een periode van 3 jaar tijd door hem werden geschreven, voornamelijk uitgevoerd in country/folk stijl met een enkele keer wat lichte blues invloeden. 2 nummers "God Is God"en "I Am a Wanderer" schreef hij oorspronkelijk voor het door hem geproduceerde Joan Baez album "Day After Tomorrow". "This City" schreef hij voor de Amerikaanse t.v. drama serie "Treme" en "Lonely Are the Free" voor de film 'Leaves of Grass".

maatschappelijk geëngageerd in nummers als "Little Emperor" en "The Gulf of Mexico' over de olieramp die daar plaatsvond en waar hij een link legt naar het lot van de vissers en zijn in 2007 overleden vader "when he died we spread his ashes on the Gulf of Mexico", afgewisseld met de love song "Every Part of Me", een outlaw liedje als het folky "I Am a Wanderer" of over de veerkracht van een stad als New Orleans "This City" met een door New Orleans legende (wijlen) Allen Toussaint gearrangeerde blazerssectie.

"This City" samen met "Gulf of Mexico", "God Is God" en "Lonely Are the Free" zijn voor mij de sterkhouders op dit wat wisselvallige album. helaas beklijven nummers als "Little Emperor", "Meet Me In the Alleyway" en het duet "Heaven or Hell" een stuk minder.

onder de muzikanten bevonden zich o.a. Greg Leisz (pedal steel), T-Bone Burnett (electric guitar & vocals) en Sara Watkins (fiddle & vocals) bekend van de indie bluegrass groep Nickel Creek, haar solo albums en de Watkins Family Hour.

net als de albums "The Low Highway" en "Terraplane" is dit album een goede middenmoter, maar n.m.m. niet behorend tot zijn beste werk.

Steve Earle's eerste roman verscheen onder dezelfde titel als dit album, vernoemd naar een song van Hank Williams.

Album werd geproduceerd door T-Bone Burnett
Recorded at The Village Recorder, West Los Angeles, California
(except "This City" recorded at Piety Street Studios, New Orleans, Louisiana)

(deel) citaat uit de liner notes van Steve Earle (NYC Jan 2011)

"These songs were written during a three-year period (the longest span of any song cycle in my career) beginning a few weeks before my Dad's passing in December 2007 and ending in October 2010. They are all, as far as I can tell, about mortality in one way or the other; death as a mystery rather than a punctuation mark or ar least, a comma rather than a period. This disc/file/whatever are, no doubt, the only art that I could have possibly made as I attempted to glean any lessons from the last days of my Father's life that I can apply to whatever's left of mine"