Steve Earle - I'll Never Get Out of This World Alive (2011)

Ik kan niet wachten! Nog nooit heeft Steve Earle een slecht album gemaakt en de laatste tien jaar zijn ze zelfs van briljant niveau. Qua hoes blijft hij in ieder geval in dezelfde stijl en qua sound verwacht ik ook geen verassingen. Nog 2 maandjes geduld.

Steve is terug bij zijn roots. Veel violen en banjo's. Ik ga hier eens goed voor zitten want de eerste kennismaking is erg overtuigend. De laatste 4 tracks zijn weer op akoestisch gitaar. Op het laatste nummer zelfs blazers! Steve blijft verbazen en ik hoop dat dat maar heel lang door mag blijven gaan.

Ik had eigenlijk verwacht gezien de albumtitel dat de cover van het gelijknamige Hank Williams-nummer hier ook op te vinden zou zijn, maar helaas niet dus.

Jawel, Steve Earle, boeiende muzikant. Veel violen en banjo's? Mooi! Aan een eerste luisterbeurt toe, en de eerste twee nummers zijn meteen erg goed!

Is hij al uit dan? Ik kan bijna niet wachten. Transcendental Blues was nog geweldig, daarna vond ik het nog steeds goed, maar de echte spirit miste ik. Ik hou erg van de folky kant en de mix tussen de diverse stijlen. Als ik zie dat er veel violen en banjo's op voorkomen dan belooft het wel wat in ieder geval.

Ouderwets goede plaat van een van mijn idolen, geproduceerd door de grote T Bone Burnett. 'This City', 'Lonely Are The Free', 'God Is God' en 'I Am A Wanderer' behoren tot zijn beste werk. Het is voor het eerst sinds 2007 ("Washington Square Serenade") dat Steve weer een plaat met eigen composities uitbrengt, maar dit was zeker het wachten waard! Zijn beste sinds "Transcendental Blues".

Aardige bonus-DVD ook, met een korte 'making of' van het album, plus alle tracks in superieure kwaliteit.

Heb hem vanmiddag net gekregen. Ik luister bepaald niet onder meest ideale omstandigheden. Schreeuwende kinderen. Grasmaaiers in de buurt etc. Ik zet echter door. Hij staat nu voor de 2e keer op. Ben het eens met DBL dat dit de beste sinds Transcendental Blues is. Zoveel weet ik al wel na de eerste luisterbeurt. De eerste 5 songs staan sowieso als een huis en de ballade Heaven or Hell is zelfs grandioos. De rest moet ik nog even in alle rust beluisteren. Maar dit is weer de Earle zoals we hem kennen. Kom er zo snel mogelijk op terug. Nog te vroeg voor sterren, maar 4,5 zal het wel worden denk ik. 5 sterren duurt altijd even bij mij.

Die was ik nog vergeten te noemen. Prachtig duet met Allison Moorer (samen zongen ze ook al onder meer 'Days Aren't Long Enough', een van de betere nummers op "Washington Square Serenade")

I am a wanderer, feet on the ground
Heart on my sleeve and my head in the clouds
Eye on a star above some distant shore
Wandering ever more

(Uit: I am a wanderer)


Zo, zo. Ome Hendrik moet even bijkomen. Ik heb de nieuwste CD van Steve Earle eens rustig op me in laten werken. Ik zet hem nog maar eens op, om langzaam te beseffen dat het werkelijk waar is wat ik hoor.

Steve Earle heeft even de tijd genomen voor een nieuwe CD en dat is te merken. Mijnheer heeft een selectie songs samengesteld waar je u tegen zegt. De laatste 2 CD's van John Mellencamp bewezen reeds dat de heer Burnett artiesten bij wie de pijp langzaam leeg dreigt te geraken weer op het juiste spoor zet. Steve Earle was dit blijkbaar ook opgevallen en heeft T Bone Burnett ook maar gevraagd de productie te verzorgen. Dat is te horen. Begin met de eerste 3 tonen van het eerste nummer van No Better Than This van Mellencamp en zet daarna deze op. Dan weet je direct dat het om dezelfde producer gaat. Burnett weet een autenticiteit aan muziek mee te geven die ik zelden gehoord heb. De beste plaat van Earle ligt nu in de winkel.

1 Waitin'on the sky. We beginnen lekker mainstream met een Eagles achtige country rocker.

2 Little Emperor. Country folkachtige aanklacht tegen de heersende machthebbers.

3 The Gulf of Mexico gaat uiteraard over de laatste olieramp en wat dit voor de simpele garnalenvisser betekent. Vreemd genoeg heeft de sound van dit nummer meer weg van Dirty Old Town van de Pogues. Ook qua zang is het soms net of je Shane MacGowan hoort.

4 Molly-O is een liefdeslied dat doet denken aan de Dubliners. Earle is zoals bekend van alle markten thuis en dat laat hij horen ook. Beetje de Galway Girl van deze CD. De Ierland connectie geeft Earle een extra dimensie op al zijn werk.

5 God is god is een countryballade die een twijfelende Earle laat horen die maar hoopt dat God het beste voor heeft met ons. Maar God is god en we zullen vanzelf horen wat hij vindt van onze daden hier op aarde. "Yeah I believe in God and God Ain't Me"

6 Meet me in the alleyway heeft een beklemmende zompige bluesy moerassound en de tekst is bepaald angstaanjagend.

7 Every part of me is een smartlap zoals alleen artiesten als Earle er mee weg kunnen komen. "Jij bent mijn allessie", zo ongeveer, maar dan op een manier waarvan je kippevel krijgt.

8 Lonely are the free. "That's all there is to see/ A violet shadow passin'/ Cross the sun so fleetingly/ That if you have to ask/ You mis it anyway you see/ Lonely are the free". Prachtig.

9 Heaven or Hell is het duet dat hij samen met Allison Moorer zingt. Een Earle nummer bij uitstek en wederom is er de twijfel bij Earle of de liefde van de vrouw nog wel oprecht is of dat het echt gebeurd is. Uitstekende balans tussen Earle, Moorer, muzikanten en Burnett. Het nummer eindigt overigens vrij abrupt, dat is wel even schrikken, maar het behoudt misschien wel hierdoor zijn kracht.

10 I am a wanderer. Het prijsnummer van dit album. Niet over praten. Gewoon luisteren.

11This City is een ode aan New Orleans en als enige ook daar opgenomen. De blazers geven de sfeer van de stad perfect weer. "Maybe our bones wash away, but this city won't ever drown"

Steve, bedankt

tijdloos en top..........
om hier wat meer te zetten naar de ode van ...Hendrik68.....
mijn tip is.....

glaasje wijn....
bankje.....en geniet............

Meest gedraaide cd van de afgelopen week, en elke keer weer een stukje beter.
Genieten, dat zeker!

Steve Earle klinkt als een naam waarvan ik denk dat ik die ergens van ken. Is niet zo het geval, maar maakte wel dat ik dit album eens ging beluisteren. Geen spijt van gehad. Goede nummers die zijn oorsprong in country/americana hebben en die een warme klank krijgen door de wijze waarop het gemaakt is en gezongen door Steve Earle. Het is een album dat over de gehele duur weet te onderhouden en uitnodigt om het nog eens op te zetten. Zoals het 11de gebod al aangeeft; Gij zult Genieten.

Ik heb even een stel recensies gelezen op andere sites. Het is maar goed dat ik me daar niks van heb aangetrokken. Op enkele sites klinkt absoluut wel waardering, maar de meerderheid is toch niet echt enthousiast. Men vind het allemaal minder scherp en doorleeft dan zijn voorgangers. Men wijt dit aan zijn huwelijk met Allison Moorer die zijn leven op orde bracht. Dit zou ten koste gegaan zijn van de muziek. Ik ben het er absoluut niet mee eens. Misschien dat hij door het nieuwe geluk juist wel geinspireerder klinkt dan ooit. Ik ben van mening dat Transcendental Blues uit 2000 de laatste was die zo geinspireerd klonk. Deze CD is zo mooi, zo puur. Dit is waar muziek voor bedoeld is.

Rond 1995 Steve Earle ontdekt, ik was er helemaal weg van, heb hem diverse malen live op zien treden, en altijd was het gewoon goed.
Daarna, laatste 5 a 6 jaar niet meer gevolgd, hoorde laatst This City bij Muziek voor volwassenen van Johan Derksen, en mijn nieuwsgierigheid was weer wat opgewekt.
En nu zijn album aan het luisteren, en ja, het is weer een ouderwetse goede Steve Earle geworden..
Album staat als een huis
geef nog geen sterren, maar het zal wel hoog worden..

Het zijn er voorlopig 4 geworden, een aardige score dus..

Erg fijne plaat van Steve Earle, vol mooie liedjes die je makkelijk kan meezingen (ik betrap mezelf er soms op..). Op deze plaat schuimt Earle diverse genres af (folk, country, blues, americana), en hij slaagt er toch weer in om er een goeie plaat uit te distilleren. Ik ken niet zo bijster veel van Earle, maar wat ik ken, vind ik wel erg goed. Plus, zijn vorige plaat bestond uit covers van de grote Townes Van Zandt, en als iemand als Townes je grote voorbeeld is, dan kan ik dat wel appreciëren, ik vind 'm ook geweldig.

De nummers klinken meestal vrolijk, maar tekstueel zijn ze dat niet altijd. 'The Gulf of Mexico' gaat over de bekende olieramp, en het prachtige 'I Am A Wanderer' gaat over een resem outcasts, die het op hun eentje moeten zien te rooien. Ook het duet met Alisson Moorer vind ik erg geslaagd. Om eerlijk te zijn: zwakke nummers vind ik hier niet op terug, hoogstens enkele wat te simpele nummertjes, zoals 'Every Part Of Me'.

3,5 sterren

I am a wanderer en God is God staan overigens ook op het bepaald niet lullige Day after tomorrow van Joan Baez uit 2008. Hij schreef deze nummers voor haar en besloot deze nummers ook op zijn eigen CD uit te brengen. Vooral I am a wanderer blijft een wonderschoon liedje.

Heb ik ook ergens gelezen dat hij die nummers voor Baez had geschreven, goeie beslissing om ze ook zelf uit te brengen!

Hopelijk komt dit snel op Spotify. Op basis van de hoge beoordeling hier heb ik een paar van zijn vorige platen alvast beluisterd, waarbij met name El Corazon en Copperhead Road erg zijn bevallen. Heerlijke muziek, en op basis van de score hier tot nu toe mag ik er denk ik wel vanuit gaan dat dat hier weer het geval is.

Je moet er wel rekening mee houden Thomas dat El Corazon en Copperhead Road een stuk venijniger zijn. Momenteel heeft Steve zijn leven op orde, met vrouwlief Allison Moorer die ook meezingt en een kind. Dat is goed te horen. Het is duidelijk minder scherp dan voorheen. De scherpe nummers zijn schaars hier met Little Emperor en Meet me in the alleyway. Het is allemaal een stuk relaxter. Aan mijn beoordeling is te zien dat het mij wel bevalt, heel goed zelfs. De productie van T Bone Burnett is natuurlijk ook van grote invloed op de kwaliteit van deze plaat geweest. El Corazon en Copperhead Road vind ik ook geweldig, maar wel duidelijk anders.

De cd begint echt heerlijk. Lekker warm vinyl-achtig geluid en Waitin' on the Sky en Little Emperor. De banjo en viool domineren het laatste nummer wel iets te veel. Ik had graag ook even een electrische Earle-solo gehoord. Het heeft wel een heerlijke groove.
The Gulf of Mexico heeft de meest interessante tekst van het album. Wel viool en steelgitaar, geen banjo en dat bevalt me toch iets beter.
Bij Molly O staat de banjo weer centraal. Een folkloristisch deuntje, lijkt me een traditional, maar ik kan dat niet achterhalen.
God is God...goh. Wat heeft Steve hiertoe bewogen? Een nogal slappe song die wat te veel voort kabbelt.
Meet me in The Alleyway is dan veel interessanter, Steve Earle meets Doctor John en Willy Deville, al hou ik niet zo van die megafoonstem die hij op de cd Townes ook al liet horen.
All my Heart is een schattig liefdesliedje. Mooi. Kan niet beter.
Ook heel mooi vind ik het gitaarmotiefje van Lonely are the Free dat verderop in het nummer nog iets wordt uitgebreid met twee hoge tonen in tweevoud. Gaaf nummer.
In Heaven or Hell zingt Steve samen met Allisson Moorer een leuk duet in een verder niet bijster opvallende song.
De folksfeer wordt voortgezet in I am a Wanderer. Kon zo van Woody Guthrie afkomstig zijn. Maar melodieus een beetje mager.
This City, opgedragen aan New Orleans. redelijke afsluiter, aardig opgeluisterd door een trompet.

En dan is ie alweer afgelopen. Korte cd voor Earle's doen.
Ik moet zeggen dat het een plaat is die makkelijker luistert dan het wat weerbastiger album Townes van een paar jaar terug. Eigenlijk ik dat laatste beter.
En ik hoop ook dat Steve nog eens gaat opnemen met zijn oude band, zoals in de albums I Feel Allright en El Corazon.

Voor de tekst van nummers als 'God = God' en 'Lonely Are the Free' heb ik niets anders dan lof. Volgens mij is hij nog nooit zo sterk en scherp geweest met teksten als hier, of ze raken mij gewoon op de één of andere manier meer.
Ik ben het dus absoluut niet eens met de reactie hier recht onder mij over dat 'God = God' een slappe song is. ''Maybe someone's watching and wondering what I've got. Maybe this is why I'm here on earth and maybe not'' is zomaar een greep uit het nummer.
'Lonely Are the Free' is zo niet nog mooier geschreven. Een echte impressie van deze tekst is niet te geven zonder het hele nummer erbij te pakken.
'Molly-O', met het aparte bromgeluid, en 'The Gulf of Mexico' zijn voor mij ook nog uitschieters op deze CD. Het minste nummer is 'Heaven or Hell', een duet met zijn vrouw, maar zelfs voor dat nummer hoeft de skipknop er niet bijgehaald te worden.

Afgezien van de plaat met de Del McCoury Band (die even sterk is) vind ik dit zijn beste album. Volgens mij heeft hij zijn rust gevonden.

Ik heb deze CD het laatste half jaar even uit de wind gehouden. Ik draaide hem in het begin zo vaak dat overkill dreigde en dat zou eeuwig zonde zijn voor deze briljante CD. Nu ik hem na een poosje weer draai heeft het album nog niets van zijn schoonheid verloren. Ik ben het met NewYorkCityLight eens dat dit met The Mountain zijn beste album is. Alles valt hier op zijn plek. Bertus is helaas iets minder enthousiast. Dat kan. Ik kan me voorstellen dat El Corazon en I feel allright hem beter liggen. Earle is van vele markten thuis, dan is het maar net welk terrein je het beste ligt. Ik vind het echter net als NYCL wel opvallend dat Bertus God is God een slappe song noemt. Prachtig nummer met een prachtge tekst in mijn ogen. En The Wanderer vindt Bertus melodieus mager, terwijl ik dit juist een prachtig miniatuurtje vind. Echt zo'n song die dagenlang in je hoofd blijft hangen. Net als Every part of me, ook zo'n eenvoudig maar o zo schoon plaatje. Het klopt dat het inhoudelijk niet overal evenveel om het lijf heeft, maar dat is nou juist het mooie. Hij zit goed in zijn vel en laat dat horen. Ik vind overigens de productie van T Bone Burnett van een niet te onderschatten invloed. Hij leverde hetzelfde huzarenstukje ook al bij Mellencamp's No Better Than This.

Ik wilde de vergelijking met The Mountain net maken, het album dat ik tot nu toe als beste Earl plaat zag, al heb ik er nog maar een paar gehoord. De Ierse folk-invloeden die op die plaat een grote rol hadden, hoor ik hier ook weer terug, alleen dan zonder de grote uptempo bluegrass inslag die dat album kenmerkte,

Als we het over de productie hebben, dt is zeker niet slecht. Toch, dit album heeft een vol en warm geluid, dat zeker mooi is, maar ik blijf me afvragen hoe dit soort spul zou klinken als je elke gitaaraanslag hoorde resoneren en Earl naar adem hoorde happen tussen de zinnen door, meer dat echt rauwe weet je wel, bijna lo-fi misschien wel. Nu heeft Earl wel vaker een handje naar meer professioneel klinkende producties, dus ben het inmiddels wel gewend, maar ben toch eens benieuwd naar een ander geluid. Is er een album waar ik dan bij terecht kan?

Verder is dit erg fijn. Cijfer volgt later.

Heerlijke plaat met cover art die je zou doen wensen dat het een olderwetse platenhoes was in plaats van de voorkant van zo'n lullig boekje. Deze Earle n00b prefereert voorlopig Train-A-Comin' maar Mountain moet nog op de mat ploff'n ...........

Na Jerusalem,wat ik toch één van z'n mindere platen vond ben ik even afgehaakt maar toen ik bij de serie True detective het sterke,duistere Roots nummer Meet me in the alleyway hoorde was mijn interesse weer gewekt.Dus de draad maar weer opgepakt bij het album waar dat nummer vandaan kwam en dat is me uitstekend bevallen.Op I'll never get out of this world alive steekt Steve Earle weer in prima vorm en trakteert hij ons weer eens op een doorleefde combinatie van Country,roots en folk.De teksten zijn zoals altijd erg sterk en met the Wanderer,Molly-o en the Gulf of Mexico levert hij enkele van zijn beste songs af.Misschien niet helemaal het niveau van zijn album I Feel allright wat ik toch nog zijn beste vind van degene die ik ken,maar wat niet is kan nog komen.

Ken je de televisie serie 'Treme'? Die gaat over New Orleans post Katrina en de stad die weer op zijn pootjes probeert te komen. Het is deels fictief, maar wel met echte mensen en veel muziek (new Orleans music city ) Steve Earle komt ook regelmatig langs in de serie, als bandleider, straatmuzikant en speelt daarnaast gewoon een klein rolletje in de serie. Tijdens een van de scenens schrijft hij This City. Leuk om te zien en te horen. (geen idee of het echt op dat moment is geschreven, dat seizoen komt uit 2010)

Ben Steve Earle zijn albums er nog eens aan het doorjagen en man, wat heeft die man toch een geweldig oeuvre bij elkaar geschreven! Deze plaat is alweer zo'n ongelooflijk sterk album. Nergens zakt het in, en wat altijd belangrijk is; de muziek is oprecht. Earle weet handig te pendelen tussen persoonlijke teksten en sociaal bewogen teksten en ook muzikaal weet hij afwisseling te brengen.

Helemaal met je eens, popstranger. Ook na al die jaren blijft zijn muziek nog altijd even urgent. Genieten!

Zozo, al ruim 3 jaar geen enkele post meer. Terwijl dit toch een van meer dan aardige albums van Steve Earle is. Het over het algemeen wat folky-geluid bevalt mij wel.

Meet me in The Alleyway is een beetje een buitenbeentje op dit album. Het werd in de serie True Detective gebruikt, Maar waar bertus99 spreekt van "Steve Earle meets Doctor John en Willy Deville", moet ik veel eerder denken aan Tom Waits ten tijde van Swordfishtrombones (en de albums daarna).

de lat ligt hoog bij iemand als Steve Earle. de man type "ruwe bolster, blanke pit" die van zijn hart geen moordkuil maakt, levert al bijna 40 jaar vakwerk en maakt geen slechte albums hooguit wat "mindere", waar ik deze toch toe reken, maar toegegeven ben bevooroordeeld door de kwaliteit zijn gouden trio "Train a Comin", "I Feel Alright" en "El Corazon" uit de 90's.

11 originals van Steve op dit album die in een periode van 3 jaar tijd door hem werden geschreven, voornamelijk uitgevoerd in country/folk stijl met een enkele keer wat lichte blues invloeden. 2 nummers "God Is God"en "I Am a Wanderer" schreef hij oorspronkelijk voor het door hem geproduceerde Joan Baez album "Day After Tomorrow". "This City" schreef hij voor de Amerikaanse t.v. drama serie "Treme" en "Lonely Are the Free" voor de film 'Leaves of Grass".

maatschappelijk geëngageerd in nummers als "Little Emperor" en "The Gulf of Mexico' over de olieramp die daar plaatsvond en waar hij een link legt naar het lot van de vissers en zijn in 2007 overleden vader "when he died we spread his ashes on the Gulf of Mexico", afgewisseld met de love song "Every Part of Me", een outlaw liedje als het folky "I Am a Wanderer" of over de veerkracht van een stad als New Orleans "This City" met een door New Orleans legende (wijlen) Allen Toussaint gearrangeerde blazerssectie.

"This City" samen met "Gulf of Mexico", "God Is God" en "Lonely Are the Free" zijn voor mij de sterkhouders op dit wat wisselvallige album. helaas beklijven nummers als "Little Emperor", "Meet Me In the Alleyway" en het duet "Heaven or Hell" een stuk minder.

onder de muzikanten bevonden zich o.a. Greg Leisz (pedal steel), T-Bone Burnett (electric guitar & vocals) en Sara Watkins (fiddle & vocals) bekend van de indie bluegrass groep Nickel Creek, haar solo albums en de Watkins Family Hour.

net als de albums "The Low Highway" en "Terraplane" is dit album een goede middenmoter, maar n.m.m. niet behorend tot zijn beste werk.

Steve Earle's eerste roman verscheen onder dezelfde titel als dit album, vernoemd naar een song van Hank Williams.

Album werd geproduceerd door T-Bone Burnett
Recorded at The Village Recorder, West Los Angeles, California
(except "This City" recorded at Piety Street Studios, New Orleans, Louisiana)

(deel) citaat uit de liner notes van Steve Earle (NYC Jan 2011)

"These songs were written during a three-year period (the longest span of any song cycle in my career) beginning a few weeks before my Dad's passing in December 2007 and ending in October 2010. They are all, as far as I can tell, about mortality in one way or the other; death as a mystery rather than a punctuation mark or ar least, a comma rather than a period. This disc/file/whatever are, no doubt, the only art that I could have possibly made as I attempted to glean any lessons from the last days of my Father's life that I can apply to whatever's left of mine"