Fleetwood Mac - Say You Will (2003)

Ik word niet zenuwachtig van Murrow Turning , geweldig nummmer , ik ben dit album nu voor de 3e keer aan het luisteren en het is toch wel beter dan ik had verwacht , goed er staan een paar mindere songs op , so what , dat staat op bijna ieder album , ook Steal Your Heart Away en het openingsnummmer zijn meer dan voldoende .
we gaan dan ook 1 ster omhoog naar `n 4 .
Het einde van Come nijgt zelfs naar het hard-rock genre .

Tijdens de opnames was er sprake van dat dit een dubbelelpee zou worden. Om diverse redenen is het enkele lp geworden. Maar wel een die lekker lang duurt. Di invloed van L.B. is duidelijk te horen, en wat mij betreft had hij nog langer mogen duren. Verveelt mij geen minuut. Naast Tusk een "meesterwerk" Misschien wat minder commercieel, maar dat is mijn maatstaf dan ook niet.

Ik durf deze stelling wel aan:

"Afgezien de hoeveelheid nummers, is het werk van Stevie Nicks aan Say you will haar meest memorabele bijdrage in haar carriére aan welke cd, Fleetwood mac of solo, ooit."

Ik kan geen cd bedenken, waar zij ooit betere songs heeft gehad. In vergelijking met "Running trough the garden" is "Dreams" eigenlijk middelmaat.

Op enkele kleine uitzonderingen na, zijn haar nummers uiterst melodieus, soms zelfs snoeihard zoals op Everybody finds out (ook haar hardste werk ooit) en op de streep heeft ze op deze cd in compositorische zin inderdaad met een neuslengte gewonnen van Buckingham.

Daarbij wel aangetekend, dat zij alleen tot dit soort daden komt met Lindsey Buckingham aan haar zijde, per slot van rekening speelt ze geen instrument.

Aangezien ze deze lijn van songs een beetje heeft overgenomen van haar solo-cd Trouble in Shangri La, ben ik erg benieuwd naar het vervolg van de muzikale carriere van Stevie Nicks. Vooral omdat we al bijna 7 jaar niets nieuws (studiowerk) van haar hebben vernomen.

Behalve Patti Smith ken ik geen vergelijkbare vrouw in de rockmuziek met een dergelijke carriere en instelling.

Wat jij zegt over de bijdrage's van Stevie Nicks wordt op de dvd Destiny Rules bevestigd door Mick Fleetwood en ik ben het daar trouwens ook mee eens met je. Dit in combinatie met een steeds vernieuwende L. Buckingham ben ik ook erg benieuwd naar de nieuw Fleetwood Mac. Ik heb er veel vertrouwen in. Het zijn twee sterke ego's , die het beste uit elkaar halen. Tenslotte over Patti Smith. Dat is inderdaad een parel voor de rockmuziek!!!

Ik begin het met jou eens te worden Ad , erg goede plaat van FM , zit constant in de cd speler .
Toch wel een groei plaatje.

Toevallig heb 'm net ook helemaal gedraaid. Lekker hard op de koptelefoon. Geweldig!!!

Ben ik niet met je eens Patrick , van mij hadden er nog wel een paar nummers bij gekund .
Ik denk dat jij niet genoeg luisterbeurten hebt besteed aan dit prachtalbum .
In het begin dacht ik er net zo over als jou maar deze schijf luister ik nu 3 keer per dag en dan kom je tot een andere conclusie.
Geef het nog kans .

Op 1 of andere manier kan dit album maar niet weten te raken.Misschien komt het door zijn lengte,of misschien toch door een aantal te zwakke songs.Het vreemde is dat er voor het eerst bij mij twijfels bestaan over Buckingham's songs.Red Rover en Miranda vind ik niet veel bijzonder en Bleed to Love Her kenden we natuurlijk al van The Dance.Nicks levert inderdaad wel haar beste werk af .Ik blijf de cd een hele zit vinden en kan er maar weinig memorabele momenten op ontdekken.Het is degelijk ,het is overduidelijk Fleetwood Mac maar op 1 of andere manier wil de vonk niet overslaan in huize Twinpeaks.

Jammer, want het is toch echt een erg goed album, maar ja wat niet is. Daar kun je ook niets aan doen. Blijven proberen en je nog meer op Buckingham blijven concentreren.

Hier dan Musician's favoriete lijstje inzake "branden van je eigen Say you will":

01. What's the world turning to
02. Murrow turning over in his grave
03. Thrown down
04. Say you will
05. Miranda
06. Smile at you
07. Peacekeeper
08. Running through the garden
09. Come
10. Everybody find's out
11. Destiny rules
12. Say goodbye

Iets meer dan 50 minuten, rock op het scherpst van de snede.......En niet te versmaden!

Tusk duurt net zo lang en is officieel een dubbelelpee.

Daarom ben ik ook zo blij met cd's, daar meer muziek op

Nou dat heb jij dus gedaan! Jij bij, ik tevreden en iedereen opgelucht. Of heb jij de officiële cd toch?

Foei Ad, waar zie je me voor aan? Uiteraard heb ik de officiële cd, zelfs met bonus, in het geval van Say you will.

Ik heb nog nooit iets gedownload. Daar ben ik te oud voor. En ik denk dat je er de muziekindustrie uiteindelijk mee om zeep helpt, maar dat is een andere discussie.

Wat ik doe met mijn cd is daarvan een nieuwe cd branden, met nummers en een volgorde die aan al mijn wensen voldoet.

Dat favoriete lijstje is hopelijk leuk voor iedereen die Say you will te lang vind en die misschien geïnteresseerd is om, op basis van mijn voorkeur, ook deze cd te maken. Ik kan deze volgorde en nummers van harte aanbevelen.

Dan kunnen we handen schudden. Ik word door voor velen vor gek veklaard, omdat je "alles" van internet kunt plukken. Dat doe ik dus uit principe niet. Wel heb al mijn cd's op mijn pc gezet, toen ik eens een tijd ziek was. Een hels werk, maar wel makkelijk als je iets wilt opzoeken en eigen compilaties wil branden.

waar is Steal Your Heart Away ?

Te soft. Maar in dat kader misschien om te ruilen voor Say goodbye

Dat bedoel ik nou, musician, zo kun je dagen door blijven gaan en dingen omruilen die alleen in je hoofd zitten. Gewoon lekker luisteren naar wat je zelf mooi vindt. Iedereen heeft toch zijn eigen smaak.

Het probleem met dit soort albums is dat het altijd wordt vergeleken met eerder materiaal , dat is bij elke band zo die jaren meedraaien , je ziet het ook weer bij de nieuwe Guns + Roses en zo zijn er legio voorbeelden .
Als dit `n nieuwe band was en Say You Will hun debuut dan was iedereen lyrisch maar ja wij nederlanders zijn nou eenmaal het grootste klaag en zeik volk dat er op deze aardkloot rondloopt , is ook 1 van de redenen dat wij nooit geen wereldkampioen voetballen worden.

Zie mijn recensie van 13 september. Mijn zoons (14 & 12) pikten Say you will er uit als leukste cd van Fleetwood mac, hadden in principe nog nooit van Fleetwood mac gehoord (tsja, de platenkast van je vader hé).

Als groep draag je altijd de last van het verleden mee.

Dat neemt niet weg, dat er aan de andere kant best vergeleken mag worden met eerder uitgebracht werk. Als dat niet zou mogen, zou het anders een vrijbrief zijn om troep of bagger uit te brengen, zonder dat er iets van mag worden gezegd juist omdat er niet (meer) mag worden vergeleken.

En wat durf je zelf?
Er zijn veel mensen, die vinden Dreams van Rumours zo'n klassieker, daar mogen dan geen kanttekeningen meer bij worden geplaatst.

Ik heb Dreams middelmatig genoemd, in vergelijking met Running through the garden van Say you will.

Ad schrijft ook dat hij Long Road out of Eden beter vindt dan Hotel California van The Eagles. Dat noem ik ook durven! (zeker in dit geval overigens, maar goed).

Als je hier op MuMe stukjes schrijft, moet je onbevooroordeeld elke cd op z'n inhoud beoordelen. Qua song, uitvoering, sfeer op het album, kwaliteit. Je moet niet bang zijn ergens 'niet meer bij te horen' als je afwijkt van de gangbare standpunten van artiest of groep.

Het is onmogelijk altijd 5 sterren te geven aan groep A of B, dat doet alleen de kritiekloze plaatselijke fanclub, zoals ik meestal schrijf. Dan is er iets mis met je objectieve beoordelingsvermogen. Eigenlijk hoort de plaatselijke fanclub dan ook niet thuis op MuMe, die moeten naar de site van hun favoriete band.

Ik ben blij dat Fleetwood mac met Say you will het heeft aangedurfd met iets anders aan te komen dan Rumours. Het geeft aan dat er lef en kwaliteit in de band zit.

Musician , jij roert met jouw reaktie nogal wat punten aan, die de basis van "muziekbeleving" raken. Daar zou je themabijeenkomsten mee kunnen vullen. Ook voer voor psychologen! Waarom krijgt de één kippenvel of tranen in zijn ogen bij een bepaald nummer of bij een paar tonen uit een lied, terwijl een ander kijkt alsof hij water ziet branden. Op concerten of fanclubdagen ontstaat er dikwijls een soort "broederschap". Zelfs timmerlui en advocaten praten ineens dezelfde taal, (een soort overdreven clubliefde, zoals bij voetbal). En waarom zijn er mensen, zeker ook bij MuMe, die een soort kruistocht voeren tegen bepaalde groepen of muzikanten? Ik vind jouw stuk een goed stuk om nog eens goed over na te denken, musician.

Een van mijn favoriete cd's! Geen zwakke nummers en toch zeer afwisselend.
Verkooptechnisch volgens mij niet zo'n succes geweest (?).

Wèl redelijk wat zwakke nummers, men had het kaf wat beter van het koren kunnen scheiden, de plaat zo'n 6 nummers korter gemaakt, het zou de plaat enkel ten goede komen.
Het is daarom dat ik de plaat na een tijdje niet meer heb beluisterd, ik ga dat nogmaals doen, en vertel je precies welke songs ik echte flutnummers vind, of welke geen enkele en duizend richtingen tegelijk uitgaan (er staan er een paar echt irritante op van Lindsey Buckingham met echt richtingloos gitaargemekker, màn, màn, màn...)
Neen, ik kom niet hoger dan ***1/2 wat niet slecht is, maar voor mij echt geen topper.
Miranda is voor mij het nummer dat er echt bovenuit steekt, met kop en schouders, was dat geen single?

Welke nummers bedoel je dan ret tichtingloos gitaargemekker?

O ja de enige nummers die op single kwamen waren; Peacekeeper en Say You Will

Ik moet en ga de plaat opnieuw beluisteren, eventueel herwaarderen (kan in beide richtingen) maar ik dacht dat ik nummer 2 absoluut het allerslechtste vond dat ik ooit gehoord had, het doet nog steeds pijn in mijn oren, al is het een tijd geleden dat ik het hoorde.
Ik check het even, maar dacht dat het wel degelijk Murrow was....

"Murrow Turning Over In His Grave" is idd een echt Buckingham nummer. Lekker stevig , goed in elkaar gezet met naar het eind toe een flinke gitaarsolo. Niks mis mee, imo heel erg goed zelfs. Maar smaak is smaak. Maar draai dit nummer eens goed hard op de koptelefoon, dan hoor je goed hoe perfekt het klinkt. Maar ik wacht je andere "mekkernummers" nog even af. Miranda is overigens ook een nummer dat staat als een huis.

Miranda vind ik het beste, voor mij de single, mocht ik de platenbaas geweest zijn.
Raar dat het hier bij de stemmen zo laag scoort, een typische single is dat, en een erg goede.

Ik herbeluister en kom één dezer dagen met een meer gefundeerd verslagje, Ad, reken maar!

Ja, Buckingham is een beetje psychotic. Daar houden wij van die prachtige solo's aan over, zoals op Murrow Turning over in his grave.

Op Say you will en zijn laatste solo-cd Gift of screws staan er nog een paar. Maar ik zal Fleetwood ook complimenteren voor het (typische Fleetwood) drumwerk op Murrow, de blaren staan waarschijnlijk nog in z'n handen.

Ik hoor dat weinig 60 jarigen nog verzinnen en spelen.............

Er bestaat geen beter ritme sectieduo dan Mick Fleetwood en John McVie. Die voelen elkaar na al die tijd "slapend" aan