Fleetwood Mac - Say You Will (2003)

Vriendelijke en makkelijke plaat om te luisteren. Ik zit niet bij elk nummer op het puntje van mijn stoel, maar het geheel is niet slecht.

Everybody Finds Out is een van de allerbeste FM numbers ever...

Wat een plaat is dit zeg! Running Through the Garden, alleen daarom zou je hem al kopen. Fleetwood Mac is zo'n band die ik altijd wel waardeerde, als tiener luisterde ik hun muziek eigenlijk al maar deze kende ik nog niet, meteen ook het beste wat ik van ze gehoord heb. Ik lees in wat reacties dat de plaat wel wat korter had gemogen, ik heb eerder dat ik na het laatste nummer nog wel even verder had gewild. Vreemd dat dit album al die jaren onder mijn radar is gebleven.

Probeer gelijk ook even Buckingham/Mcvie uit 2017 zou ik zeggen, die is een klasse beter dan deze ietwat teleurstellende plaat.

Die kende ik dan al wel, niets mis mee maar dit album ligt toch wel heel veel meer in mijn straatje.

Goed album, maar het is te lang en het mist de ziel en samenhang die Christine McVie altijd aan het geheel wist toe te voegen. Het komt wat over als twee solo albums die samengevoegd zijn om een Fleetwood Mac album te maken. Bovendien lijkt het in muzikaal opzicht ook niet meer te ‘klikken’ tussen Stevie en Lindsey.

En het is opvallend dat juist dit als een ‘band’-album is verschenen en het Buckingham/McVie album, waarop alles wél op wonderlijke wijze als ‘Fleetwood Mac’ klinkt, niet. Dat album vind ik echt een stuk beter dan dit.

Volledig mee eens.

Menen jullie dat nou, joh? Ja, vast wel natuurlijk, maar mijn indruk is juist andersom. Ik vond juist de duoplaat van Buckingham en McVie nogal wisselend van kwaliteit. Dit voelt juist voor mij meer als een groepsalbum, hoewel Christine inderdaad wel node wordt gemist. Ik kan me iets voorstellen bij dat idee van twee samengevoegde solo-albums, maar dat hebben bijna alle Fleetwood Mac-albums wel een beetje, doordat de meeste groepsleden vaker een solo geschreven bijrage aanleveren dan dat ze co-componeren.

Ik vond dit album destijds een aangename verrassing, na de tegenvallende platen die eraan vooraf gingen. Hier worden risico's en avontuur niet geschuwd en dat miste ik een beetje bij die eerdere albums. Te lang? Ja, misschien wel. Het zou een nog sterker album kunnen zijn als er enkele mindere songs vanaf waren gelaten, maar daar heb ik dan weer de programmeerknop voor (op CD tenminste). En ik lees op voorgaande pagina's ook dat MuMe'ers erover twisten welke nummers dan weggelaten zouden moeten worden. Uiteindelijk komt alles neer op persoonlijke voorkeur.

Ik kom er met dit album achter dat ik de stem van Stevie Nicks niet zo geweldig vind. Ter afwisseling met Buckingham en McVie valt het niet zo op, maar hier komt het vocaal vrijwel allemaal van haar en dan valt op hoe eenzijdig, wat nasaal en zeurderig haar stem is. Ik ga naar aanleiding van voorgaande berichten die plaat van Buckingham en McVie uit 2017 eens proberen. Dit laat ik aan me voorbij gaan.

Welke rare taal is dat. Ik verstond je niet goed. Je bedoelt waarschijnlijk dat Stevie haar stem goddelijk is.