Fleetwood Mac - Say You Will (2003)

Nu, tot 1977 is er feitelijk nog niet veel aan de hand, dan zul je er nog niet veel over lezen. Wat godsdienstwaanzin, drugs, rechtszaken inzake de rechtmatige naam van de band.

Hoewel ik moet toegeven dat Bob Weston in die periode de band is uitgekieperd omdat hij vreemd ging met de vrouw van Mick Fleetwood....

Eigenlijk is het pas vanaf Say you will min of meer rozegeur en maneschijn, het heeft even geduurd..... Sterk album, kan je het van harte aanbevelen!

Zal eens kijken of ik ergens het ceedeetje voor een leuke prijsje vandaan kan halen. Ben wel een redelijke Buckingham fan dus ik zou deze band misschien toch nog eens wat meer kans moeten geven.

Dit album vind ik het meest muzikaal van alle fm albums!!!!
Dit album blijft zoooo fris klinken en klinkt nog frisser dan recente acts naar mijn mening!!!
Erg knap voor een band dat in 2003,.28 jaar na dato nog zo gedreven kan klinken.
Waarom dan toch rumours in mijn top 10,dat komt door het interessante verhaal achter de plaat haha
Met de ijzersterke teksten en composities van Stevie en het experimentele geknutsel van Lindsey
maakt dit voor mij een perfecte plaat!!!!

Durf het haast niet te vertellen, maar deze plaat staat al 10 jaar bij mij in de kast, en heb hem na 1 luisterbeurt afgeschreven, omdat ik gisteren bij het concert hoorde dat de prachtige afsluiter Say goodbye hier op staat heb ik hem vandaag afgestofd, ik weet niet waar ik in 2003 met mijn gedachten heb gezeten, het is een prachtige, frisse, heldere cd.
Ik draai hem nu voor de 4e keer, maar ik vind hem ongelooflijk prachtig.

Hoppa 4.5

Naar mijn smaak is dit een teleurstellend album, dat ik vandaag weer eens heb beluisterd. De liedjes komen bij mij niet over, en dan duurt het voor mij allemaal gewoon te lang. Alleen Bleed to Love Her vond ik wel mooi. De stemmen van Lindsay Buckingham en Stevie Nicks vind ik niet erg aangenaam, en de sound van het album staat me ook niet erg aan. Sorry.

Miranda zit vol gedrevenheid en Peacekeeper en Thrown Down zijn lekkere rockers. Toch zitten er teveel nummers op dit album waarbij ik denk " dan zijn b-kantjes als Ricky en Down Endless Street nog beter"

Hier sta ik niet meer achter. .Weliswaar duurt het album een beetje lang en verslapt mijn aandacht hier en daar, maar bij herbeluistering blijkt dit tóch een zeer aardig album te zijn, waarop vooral de mooie liedjes van Lindsey Buckingham mij opvallen. Muzikaal voldoende boeiend om niet voortijdig in slaap te vallen.

wat een hoop larie , zwak en zonder veel zin om er een goeie plaat van te maken

Wat een larie, minimaal de helft van de tracks is top. Zitten weinig mindere nummers bij. Enige mindere is de duur, mij te lang/teveel nummers.

Er zit een wat dreigende en sinistere kant aan het album, opgeroepen door een track als Illume van Stevie Nicks.

Dit is het meest harde album waarbij het duo Buckingham/Nicks aanwezig is. Buckingham speelt mooi en luid gitaar, alsof zijn leven er van af hangt. De dubbele lead aan het einde van Murrow turning over in his grave is één van de fraaiste uit zijn gehele carriere.

Erg fijn album van FM. Met veel "tegendraadse" nummers., maar ook lekkere popliedjes, die allemaal net iets meer zijn. Buckingham gaat soms lekker tekeer op zijn gitaar. De productie van de plaat is echt werelds. Met deze plaat bewijst de band, dat ze er nog steeds toe doen.

Zo zie ik maar weer eens hoe onverwacht ik verrast kan worden door iets wat ik dus echt niet wist. Nog nooit van dit album gehoord totdat ik even op Spotify naar Tusk wilde luisteren en dit album tegen kwam. En, zoals ik meteen hier in mijn MuMe Bijbel Appendixes las, is het idd echt een zeer goed album. Mooi om te ervaren hoe plotseling gevonden parels mij zo kunnen verrassen. Net alsof ik een soort 'hidden track' in het mij bekende werk van FM heb ontdekt.

Lekker !

Meteen even melden dat ik Red Rover bij de beste werken van FM vind behoren. Wat een nummer !!

Wat een ontdekking! Prachtalbum. 'Running Through the Garden' verdient 5 sterren plus.

Ook weer eens uit de kast gepakt. Wel één van de betere van FM. Aanrader dus!

Ik ben toch bang, dat dit het laatste FM album is geweest dat er nog echt toe deed (doet).

Na het ontslag van Lindsey Buckingham eerder dit jaar en het halfbakken vervolg dat is gemaakt met Christine McVie in 2017 is het binnen de band Fleetwood Mac wel definitief gedaan met het opbeurende innovatieve gitaarwerk van Buckingham en zijn close harmonies met Stevie Nicks.

De "onthullingen" van Nicks inzake haar relatie met Lindsey Buckingham binnen en buiten de band in een recente biografie, haar voorliefde voor Tom Petty & The Heartbreakers en het willen binnenhalen van gitarist Mike Campbell uit die band (na het overlijden van Tom Petty), hebben Fleetwood Mac overstag doen gaan om Lindsey Buckingham aan de kant te zetten.

Ironisch genoeg heeft Stevie Nicks Fleetwood Mac jarenlang vruchteloos laten wachten op deelname aan een laatste Fleetwood Mac album, waarna Christine McVie en Lindsey Buckingham uiteindelijk een duo-album met John McVie en Mick Fleetwood uitbrachten in 2017.

Lindsey's solo-albums na Say you will zijn bij vlagen goed maar missen duidelijk de harmonies met de dames en de ritmesectie van Fleetwood Mac, Mick Fleetwood en John McVie.
Waar het gemis van Christine McVie op Say you will nog professioneel wordt opgevangen.

En dat maakt Say you will het laatste, echt goede Fleetwood Mac album, verreweg het beste na klassieker Rumours uit 1977.

Welke kant het nu op moet (er zal geen nieuw album verschijnen tussen nu en 3 oktober, als FM aan een nieuwe Amerikaanse tour begint), is volstrekt ongewis. Fans zijn nog steeds in opperste verwarring, met weinig idee waar dit allemaal zal eindigen.

Zozo, dat is me nogal een stelling. Beter dan Tusk of de titelloze langspeler van '75? Dan moet ik toch maar eens m'n oor te luisteren leggen bij dit album. Ik heb het nl. nog nooit gehoord. Ik had de hoop op een verdienstelijk FM-album eigenlijk een beetje opgegeven na de twee teleurstellende voorgangers. Maar de reacties zijn hier vrijwel unaniem lovend, al blijkt er ook uit dat veel mensen dit album destijds nooit veel kans hebben gegeven. Ik dus ook niet. Ga ik wat aan doen, en ik kom erop terug.

Toch een vreemd einde van FM. Alsof stevie Nicks de boel flink heeft opgestookt en de band tegen Lindsey op heeft gezet alleen omdat hij dit jaar nog niet maar pas in 2019 wilde touren.
En dat ze zomaar mick fleetwood, John McVie en vooral Christine McVie daarin heeft meegekregen. Vooral met die laatste leek het allemaal koek en ei.
Buckingham ontslagen, het creatieve brein aan de kant gezet.
Potsierlijk en kil ?

Eindhalte, uitstappen! Met de huidige ontwikkelingen en haast van Fleetwood Mac-leden, zou het me verbazen als het gezelschap nog met nieuw werk op de proppen komt. Ik vind het natuurlijk wel best. Tegen dit album keek ik toch wel wat op. Wederom door de speelduur, maar het valt me reuze mee. Dit album is wel echt te lang. Knip de mindere nummers eraf en ik had misschien wel een halve ster extra gegeven. Iemand hierboven maakte de opmerking dat dit wel het meest muzikale album is van de band. Ik denk dat ze vooral bedoelt te zeggen dat het instrumentaal erg sterk geworden is. Buckingham trekt veel aandacht met zijn solo's. Die zijn namelijk echt goed. De stijlwijziging die hier plaatsgevonden heeft, is dat de songgerichte aanpak losgelaten is. Minder makkelijke liedjes die van A naar B kabbelen. Stevie Nicks is haar Dancing Queen stem verloren. Dat vind ik een heel goede ontwikkeling. Instrumentaal steken de meeste songs best goed in elkaar, maar dat weet niet te voorkomen dat ik dit album wel echt uit moet zitten.

Eindstand:
1. Future Games 4*
2. Bare Trees 4*
3. Then Play On 4*
4. Tango In The Night 3,5*
5. Peter Green's Fleetwood Mac 3*
6. Mr. Wonderful 3*
7. Kiln House 3*
8. Say You Will 3*
9. Fleetwood Mac 3*
10. Penguin 3*
11. Rumours 2,5*
12. Heroes Are Hard To Find 2,5*
13. Mirage 2*
14. Behind The Mask 2*
15. Time 2*
16. Tusk 1,5*

Ik ga het zeggen: Say You Will is een van de spannendste en meest veelzijdige Fleetwood Mac albums. Metal-gitaarriffs en dito solo op Come? Yes please! Die spanning in Murrow Turning Over In His Grave: geef me daar meer van! De band had voort kunnen borduren op veilige albums als Mirage, Behind The Mask en Time, maar lijkt relatief weinig moeite te doen om een makkelijke hit te scoren. Nee, het sterke musiceren en experimenteren staat voorop. Bij Tusk vond ik de experimenteerdrift mislukken, hier waardeer ik het compleet. Vind het ergens ook vervelend om te zeggen, maar ik mis McVie ook echt geen moment hier. Nicks zingt lager en krachtiger en klinkt fantastisch terwijl Buckingham nog nooit eerder zo gescheurd heeft op zijn gitaar. Steal Your Heart en opener What's The World Coming To vallen wel een beetje onder het kopje 'ietwat makkelijk', maar over de gehele linie is het album fantastisch. Bleed To Love Her is een voorbeeld van hoe AOR hoort te klinken. Everybody heeft een heerlijk ritme en de strijkers/percussie voegen heel veel aan de sfeer toe.

Iets in mij wil Say You Will op 1 zetten, maar ik moet toch erkennen dat het album inderdaad net te lang duurt en een paar nummers minder had kunnen hebben. Buiten dat is het wel een van de meest geïnspireerde albums die de band wat mij betreft heeft uitgebracht. En wederom jammer dat de boel niet bij elkaar te houden is op een manier dat Nicks en Buckingham samen door een deur kunnen. Ben nu eigenlijk best benieuwd geworden naar zijn soloalbums. Leuke marathon. Een hoop middle of the road spul en ik heb echt niets met blues, maar alle decennia hebben hun mooie dingen.

Eindstand:
1. Rumours 4.5*
2. Say You Will 4.5*
3. Tango In The Night 4*
4. Bare Trees 4*
5. Then Play On 4*
6. Future Games 4*
7. Fleetwood Mac 4*
8. Penguin 3.5*
9. Behind The Mask 3.5*
10. Time 3*
11. Heroes Are Hard To Find 3*
12. Tusk 3*
13. Kiln House 3*
14. Mystery To Me 3*
15. Mirage 2.5*
16. Peter Green's Fleetwood Mac 2.5*
17. Mr. Wonderful 2*
Gemiddelde: 3,41*

Dan kom ik aan 13 minuten met Red Rover (waarom velen dit een slecht nummer vinden is mij een raadsel) Peacekeeper en Running through the garden.
Maar misschien moet ik het hele album nog eens een kans geven.

Dit album ooit in 2003 in huis gehaald en daarna structureel genegeerd.
Dat komt ervan als je fantastische platen zoals Fleetwood Mac, Rumours & Tusk heb uitgebracht
Deze week de plaat de aandacht gegeven die het verdient.
Eerst enkele minpuntjes: het album duurt te lang, ik mis Christine McVie en niet alle nummers zijn even goed.
Het nummer Come bijvoorbeeld vind ik erg geforceerd overkomen ondanks het geweldige gitaarwerk van Lindsey bij dit nummer.
Ook Illume, Red Rover & Say Goodbye vind mindere nummers, daarentegen vind ik de overige 14 nummers bijzonder sterk met een aparte vermelding voor het titelnummer, Peacekeeper & Steal Your Heart Away.
Vind vooral Stevie Nicks een constante factor op deze plaat.

Er staan op dit album een aantal juweeltjes: Miranda, Say You Will, Peacekeeper, Bleed to Love Her ... maar ook enkele mindere, vooral richtingloze nummers als Murrow Turning over in His Grave, Come, Everybody Finds Out. Enkele mindere nummers schrappen zou het album (dat lang duurt) zeker goed hebben gedaan. Het moet worden gezegd dat de productie en het gitaarspel uitstekend zijn.

100% mee eens. Dus ik hoef aan het hele stuk niets toe te voegen
Haal de 5 minste nummers naar eigen smaak er van af en je hebt het beste Fleetwood Mac album ooit in handen.
Aangezien Nicks zich er wat later wat van distantieerde, gezien de stevigheid ook van het geheel, mag het concept en de eindverantwoordelijkheid er van volledig worden toegeschreven aan Lindsey Buckingham.

De vraag is terecht, of de oude fan-kliek van Fleetwood Mac deze enorme vernieuwingsdrang en experimenteerdrift van Buckingham wel heeft aangekund..... Een band die z'n eigen fans voorbijstreeft in progressie, alle conservatieve aanhang volledig aan diggelen rijt.

Hoewel ook hier de emotie, de passie, net als ooit bij Rumours, volop aanwezig is, het geluid fantastisch en de songs onovertroffen vind ik nog steeds dat het album niet het krediet krijgt dat het verdient.
Het is erg jammer, dat Buckingham Stevie Nicks niet meer heeft kunnen verleiden tot een vergelijkbaar vervolg en dat haar invloed zo ver reikte dat zij Buckingham uit Fleetwood Mac heeft weten te werken.

In 2017 heeft Lindsey Buckingham geprobeerd om samen met Christine McVie een Fleetwood Mac album te maken, in een tijd dat Stevie Nicks Fleetwood Mac links liet liggen.
Maar dat heeft bepaald niet geleid tot een album dat zelfs maar in de buurt kwam van Say you will.

En dat heeft toch weer grotendeels te maken met de knetterende relatie tussen Nicks en Buckingham, dat zich dan uit in knetterende muziek. Duidelijk kunnen ze niet met en niet zonder elkaar. Voor de fans die de band aanhangen lijkt mij dit ook de enige mogelijke conclusie, is het helaas niet meer de dagelijkse realiteit. Gelukkig is er Say you will.

Nog nooit geprobeerd deze. Er komen wel wat nummers voor op de dvd Live In Boston uit 2004 dacht ik.
Ben altijd wat sceptisch als er zoveel nummers op een album staan.
Tusk bewijst het tegendeel, want dat is wat mij betreft een continuïteit die er zijn mag.
Christine Mcvie ontbreekt ook en dan is het een Buckingham/Nicks gebeuren wat de liedjes betreft.
Stevie Nicks vind ik een prima zangeres, maar kan mij niet altijd boeien.
The Stones zette op hun latere albums ook ineens heel veel songs ( dat kon op cd) en veel is inwisselbaar.
Maar het is een veronderstelling. Gewoon maar eens luisteren.

Hoe ziet say you will er dan uit als je ongeveer 45 minuten voor cd aanhoudt?

Bij 45 minuten haal je wel erg veel weg, ook songs die je liever laat staan.
Ik zou sowieso weglaten Goodbye baby, Bleed to love her (staat ook al op The Dance), Silver girl en Red rover.
En dan Steal your heart away en vermoedelijk Smile at you.
Hou ik 50 minuten over.

Dan neigt het album in de beoordeling de status te krijgen te bivakkeren tussen AOR en hardrock, zonder eigenlijk nog enig rustmoment.
Running through the garden, Everybody finds out (granny rock)

Iemand die een beter/steviger FM album weet, moet het zeggen.

Dank je wel, ga ik dit zo eens samenstellen.

Ik ben een Fleetwood Mac liefhebber, maar kende eigenlijk alleen de albums van 1975 t/m 1987. Ik was in de veronderstelling dat er geen album meer gemaakt was met Lindsey Buckingham, behalve het live album The Dance. Ik kon dit album onlangs voor 2 Euro kopen, en kwam er toen pas achter dat ook dit album met Buckingham is (maar wel zonder Christine McVie).

Vreemd dat ik nog nooit iemand over dit album had gehoord, want het is een geweldige plaat! Een aantal nummers minder had het album goed gedaan, maar na het zien van de docu rondom het album snap ik dat het eigenlijk een dubbel-cd had moeten zijn. Echter toen uiteindelijk besloten werd om het project (dat zou bestaan uit 'typische' FM nummers en wat meer experimentele nummers) toch los te laten en er een single album van te maken hadden ze in mijn optiek toch wat nummers moeten laten vallen.

Tot en met 'Miranda' vind ik het album geweldig. Weet niet of 'Thrown Down' een single is geweest, maar dat vind ik het beste nummer van de plaat. 'Red Rover' had ik persoonlijk laten vallen voor een soloplaat van Buckingham, net als 'Come'. Het titelnummer en 'Peacekeeper' behoren tot de hoogtepunten. Maar eerlijk gezegd vind ik hierna alleen 'Say Goodbye' nog een minder nummer.

Dus met 3 nummers eraf (en eventueel de studioversie van 'Bleed to Love Her') had je in mijn optiek een fantastische plaat gehad die zich kan meten met de klassiekers. Onverwacht cadeautje dit !

Behoorlijk slappe FM plaat, zwaar overschat uit nostalgische motieven. Slechts een handvol sterke buckingham tracks waaronder steel your heart away houden de plaat overeind. Behoorlijk wat belegen en ronduit zeikerige tracks. Hopen dat ie weer terugkeert wat zonder LB heeft deze band geen bestaansrecht meer. 2,5 ster