Metallica - Reload (1997)

Onlangs 'Load' weer eens geluisterd en die kon me toch beter bekoren dan in de tijd van release 20 jaar geleden. Vanmorgen Reload ook maar eens geluisterd. Wellicht dat dit album nu ook een andere luisterervaring zou brengen....

....... nee dus. De jaren zijn niet mild geweest voor dit album. The Unforgiven II is een van de weinige lichtpunten op dit verder bijzonder saaie album.

Reload is m.i. een prima album. Ik vind het trouwens dichter bij Black Album dan bij Load qua geluid. Het is wel degelijk weer een stuk steviger dan Load, maar minder origineel. Als rockalbum is het een prima album, maar je moet het niet als metla willen beoordelen.

Buiten Devils' Dance (wat een heerlijk nummer) om kan ik geen enkel memorabel nummer opnoemen. Ik ben wel benieuwd welke songs in jouw oren goed zijn, je geeft immers een hoge score aan deze plaat en dit album wordt toch in het algemeen gezien als een hele zwakke broeder in het oeuvre van Metallica. Wat overigens maar wil zeggen dat smaken verschillen.

Ik vind Fuel, The Memory Remains, The Unforgiven II en Carpe Diem de beste nummers van dit album. Ik probeer albums los te beoordelen niet een score te geven in vergelijking met hun voorgangers. Zo heb ik Load en MoP allebei 4.5* gegeven. Load vind ik een ijzersterk rockalbum en MoP is 1 van de beste metal albums ooit gemaakt.

Knap dat je dat los kan zien van elkaar. Ondanks dat ik Reload niet zo best vind kan Load mij nog wel bekoren. Ik heb er wel bewondering voor dat Metallica met (Re)Load zo'n grote stap durfde te nemen en op dat moment afscheid nam (op plaat dan) van het metal genre. Daarentegen grijp ik graag terug naar Master of Puppets en niet meer naar Load en Reload. Carpe Diem vind ik een lekker nummer, de andere songs die je aanstipt boeien mij weer niet.

Dat valt wel enigzins wel mee, vind ik. De grootste stap werd gemaakt met The Black Album. Voor die tijd was het pure metal wat de klok sloeg.

The Black Album was inderdaad mainstream en het tempo lag laag. Ik vind het verschil met And Justice for All echter niet zo enorm groot. Load vind ik echter haast een bluesachtige plaat, op een zomeravond op te zetten met je oma op de bank. Dat zou ik met The Black Album niet doen, om maar aan te geven dat ik Load echt los zie van de voorgaande platen. Luister maar eens naar het funky aandoende Ronnie of de countrysong Mama Said, iets soortgelijks hoor ik niet op The Black Album. Hoewel er waarschijnlijk wel door de band bewust afscheid werd genomen van de fans van het eerst uur met deze plaat.

Metal was niet meer cool in de jaren negentig. Metallica volgde gewoon de trend.

geen vuur genoeg niet mijn album zeker geen black ook geen master of ride the en al vinden sommige hem niet zo goed toch zal dit een van mijn favorieten albums blijven samen met de andere
maar hier mis ik het vuur de kracht het alles waar metallica ooit voor heeft gestaan. de song zitten anders goed in elkaar maar niet genoeg power. metallica heb ik van het begin zeer goed gevonden en na hun eerste werden ze nog wat better. na de albums die hier boven staan is metallica niet meer wat hij ooit was maar zijn de bands van vroeger dit ook nog steeds?we moeten ook met onze tijd mee
je kunt niet verwachten dat alles het zelfde blijft als in hun glory dagen dat zal wel geen enkele band van in die jaren nog kunnen.ach ja het is goed of niet erg veel zal het hen wel niet doen want z maken gewoon een andere album en wie weet is die dan weer beter.

Tracks 7, 9 en 11 zijn voor mij de hoogtepunten. Allemaal wat langer uitgesponnen. Carpe Diem Baby slepend met pakkend refrein, Where the Wild Things Are doet al wat experimenteler aan en Low Man's Lyric idem. Fixxxer blijf ik echter vervelend vinden; die track 9 is misschien iets zeurderig, maar het mystieke tintje overheerst, althans in mijn beleving. Reload heeft minder flirts met andere muziekstijlen dan Load en het gros van de rock/metal is prima te doen. Die 3* is een verdubbeling van mijn oorspronkelijke rating.

Na Load van een nieuwe score voorzien te hebben dan nu maar ook zijn opvolger Reload. Met terugwerkende kracht kan ik tegenwoordig erg genieten van Load, de grote middelvinger van de heren richting de puristen van de jaren 80 dan wel de nieuw verworven fans van ten tijde van The Black Album kan ik wel appreciëren. We doen waar we zin in hebben en of iemand er op zit te wachten zien we wel. De mengelmoes van blues, folk, southern rock en country leverde een verassend veelzijdig, sterk en afwisselend album op. Reload is deels op dezelfde aanpak gebaseerd, sterker nog, het grootste gedeelte van deze plaat was ook al geschreven en opgenomen tijdens de sessies van Load. Toch vind ik Reload minder dan zijn voorganger. Dat zit hem vreemd genoeg in het rockende gedeelte; Better Than You, Slither, Carpe Diem Baby, Attitude en Fixxxer vind ik saai, duren te lang en bieden wat mij betreft te weinig afwisseling. The Memory Remains, destijds als single uitgekozen vind ik al niet veel beter. Wat daar tegenover staat: De heerlijke opener Fuel, Where The Wild Things Are, het melancholische Low Man's Lyric, de stevige stamper Bad Seed en tenslotte het weergaloze Devil's Dance. De ultieme groove en catchy riffs van deze song zijn voor mij onweerstaanbaar. The Unforgiven II is tenslotte overbodig als het origineel op alle fronten beter is. 5 uitstekende songs is echter te mager om Load te evenaren, kortom voor een deel heb ik toch het gevoel dat dit schijfje voor een deel uit leftovers bestaat in plaats van volwaardige songs. Nummers die bij een kritische blik de eerste schifting ten tijde van Load het niet hebben overleefd en dat is jammer, er had voor mijn gevoel toch wat meer ingezeten.

Tussen The Unforgiven II, die me beduidend minder goed bevalt dan vroeger, en Low Man's Lyric heb ik werkelijk geen enkele song onthouden. Ja, Fuel is een vette opener en The Memory Remains kan ik ook wel van genieten, Low Man's Lyric heeft een fijne vibe en het vervolg op The Unforgiven heeft in ieder geval nog een mooie tekst. Verder zingt Hetfield op het hele album nog steeds goed en...

Ja, ik kan er niet meer van maken. Ik vind het gewoon goed gespeelde saaiheid. Denk dat ik met een knipbeurt van Load en Reload een aardige plaat van drie kwartier kan maken, maar verder is dit niet iets waar ik verder nog meer uit ga halen. Next!

Tussenstand:
1. Master Of Puppets
2. Ride The Lightning
3. Kill 'Em All
4. Metallica
5. ...And Justice For All
6. Load
7. Reload

Met het sterke begin van dit album rekende ik er wel op dat deze nog wel boven Load zou eindigen. En nee, dit is gewoon niet best. Op Fuel en The Memory Remains hoor ik vooral heel lui geschreven songs. Nummers die je zou kunnen verwachten van een doorsnee bandje dat ieder weekend in een kroeg speelt voor een kratje bier. The Unforgiven II voelt aan als een crappy sequel zoals je bij veel films ziet. Bij Low Man's Lyric kun je dan nog even opkijken vanwege een hurdy gurdy. Daar vond ik het gitaarwerk nog wel behoorlijk, maar krijg je een nutteloze outro van een minuut op deze verder toch al veel te lange plaat. Zelfs James lijkt het na een nummer of vier opgegeven te hebben. Ik ben het ermee eens dat Load en Reload samen een veel en veel te lange dubbelaar zou zijn geworden. Ik blijf er gewoon bij dat een cd van 50 minuten nog makkelijk een prima score had kunnen krijgen. Nu ik beide albums met volle aandacht (en dat is moeilijk hoor) gehoord heb, snap ik de commentaar die fans altijd hadden.

Tussenstand:
1. Master Of Puppets
2. S/T
3. Ride The Lightning
4. Kill 'Em All
5. ...And Justice For All
6. Load
7. Reload

Wat RuudC zegt over Fuel kan ik niet volgen, het is toch een van de beste songs van Reload, met name de pompende groove halverwege de song doet het goed. Daarnaast is Devil's Dance toch een monsterlijk nummer, wellicht wat traag maar wat mij betreft 1 van de beste songs geschreven door de heren na de jaren 80. Ben het overigens wel eens met het feit dat dit plaatje over de hele linie een stuk minder is dan Load. De rocksongs klinken over het algemeen vrij doorsnee voor een band als Metallica.

Woordje vergeten, sorry


Op fuel en the memory remains NA hoor ik vooral heel lui geschreven songs.

Wat The Unforgiven II betreft ben ik het helemaal mee eens.
Eigenlijk ook wel met Fuel en The Memory Remains. Samen met Devil’s dance en Better than you de enige (echt) goede songs op dit album.

Een jaar na de schokkende 'nieuwe' van Metallica en Reload ligt al in de schappen. Het stof is neergedaald en je krijgt weer 75 minuten voor je kiezen. Dit keer is het geen smakelijke hoofdmaaltijd, weliswaar 'rockt' dit plaatje wat meer maar daar is ook alles mee gezegd. Naar verluid was het meeste songmateriaal al gecomponeerd ten tijde van Load dus stilistisch gezien verschillen de albums niet enorm van elkaar.
Reload is echter minder verassend, voor mijn gevoel minder inventief en voelt langdradig aan. Dat ligt zeker niet aan Fuel, een prima opener. Lekker vlot, vel en een fraai 'groovend' middenstuk. The Memory Remains vind ik flauw, en heeft mij nooit wat gedaan. Dat geldt niet voor Devil's Dance, van het tweeluik, want zo kun je Reload en zijn voorganger wel kenschetsen, vormt dit een van de beste nummers. Ik kan geen weerstand bieden aan die onweerstaanbare haast coole groove van de song. Echter hierna is de koek min of meer op, The Unforgiven II vind ik een slap en ongeïnspireerd aftreksel van het origineel en de rocksongs die aan mij voorbij trekken ervaar ik als dodelijk saai. Sterker nog, de dronkemans ballade; Low Man's Lyric vind ik er nog boven uitsteken, terwijl dat al geen topper is. Nee, Reload doet het niet voor mij.

Tussenstand:

1. Master of Puppets
2. Ride the Lightning
3. Load
4. Metallica
5. And Justice for All
6. Kill Em' All
7. Reload

Gewoon een lekker rockalbum, gemaakt door een band die hun roots in de metal hebben liggen maar zeker ook perfect uit de voeten kunnen met dit genre. Favorieten zijn Fuel, The Memory Remains, The Unforgiven II en het werkelijk fantastische Low Man’s Lyric.

Soms luister je een album na vele jaren weer eens terug en blijkt een album een stuk beter te zijn dan je je herinnerde. Soms…..

In dit geval echter zijn de 75 minuten die dit album duurt een regelrechte worsteling. Opener Fuel is nog wel OK en The Unforgiven II kan ik ze nog wel vergeven. Voor de rest is het matigheid troef. Matige ideeën die veel te lang worden herkauwd. Deze CD kan weer voor onbepaalde tijd de kast in.

Reload start lekker met Fuel en dan is de tank leeg. De nummers beklijven domweg niet, de resterende zit van meer dan een uur is een kwelling. Zeker als je bedenkt dat Metallica eerder 3 klassiekers en een handvol leuke EP's heeft uitgebracht. Het blijft een klasse band maar de scherpte is er af. Jammer.

Load draait nog regelmatig zijn rondjes in huis, ondanks de veel te lange speelduur en enkele obligate rockers bevat de schijf naar mijn mening een hele rits toppers. Ten tijde van de sessie voor Load bleken de heren zoveel materiaal te hebben dat ze in eerste instantie dachten aan een dubbelalbum. De platenmaatschappij stribbelde tegen en zo kwam in 97' Reload op de markt. Waar Load te tongen los maakte vanwege de stijlbreuk, het afwisselende (en voor velen ook wisselvallige) songmateriaal en het veranderende imago aspect bleek Reload minder los te maken.

De nummers op Reload zijn meer rechttoe- rechtaan, inwisselbaar en duren ook nu weer vaak veel te lang. De eerste helft van de schijf bevat nog wel een aantal prima tracks. Fuel is een uitstekende opener, The Memory Remains met Faithfull is wat gegroeid met de jaren en Devil's Dance bevat een fenomenale groove en dito gitaarsolo.

Hierna is de koek voor mij op, The Unforgiven II heb ik altijd een slap aftreksel gevonden van zijn grote broer en alles tot aan Prince Charming ervaar ik als dodelijk saai. Where the Wild Things Are; bijna 7 minuten waar alles draait om een repeterend riffje waar de verassing er na een minuut al af is.

Low Man's Lyric vind ik dan weer verassend goed maar kan natuurlijk in 4 minuten afgedaan worden. Bij de twee afsluiters die samen een dikke 13 minuten duren kan ik een geeuw niet onderdrukken.

Nee, het aantal goede songs is op 1 hand te tellen en dat is voor mij te weinig om te spreken van een voldoende. Het zou voor mij hierna niet beter worden, St. Anger, Death Magnetic en Hardwired, allemaal platen die geen indruk op mij maken. Een hoop ongeïnspireerde riffs, vreemde producties en magere tracks die nooit onder mijn huid zijn gekropen. Load blijft daarmee de laatste echt goede schijf voor mij. Daar zal 72 seasons naar verwachting ook geen verandering in gaan brengen.

Rond de tijd van de productie van Load zaten de heren eraan te denken om er een dubbelalbum van te maken. Hoewel de band al veel songs/demo's had geschreven duurde het al 9 maanden om een handjevol songs af te ronden. De platenmaatschappij werd niet zo enthousiast van het idee en de Lollapalooza tour stond voor de deur. Kortom er werd van het oorspronkelijke idee afgezien.
Als je Load en Reload naast elkaar legt en beluisterd was het geen vreemd idee om er een dubbelalbum van te maken; Reload is wellicht wat energieker en meer rechttoe-rechtaan i.v.m. zijn voorganger, is zelfs wat eenvormiger van aard maar kent wel dezelfde sfeer en benadering.
Hoewel het er nooit van is gekomen ben ik wel benieuwd welke keuzes de heren hadden gemaakt als er was besloten om van Load en Reload 1 plaat te maken.
Bij Reload kun je wat mij betreft er flink met de kaasschaaf overheen. Met Fuel, The Memory Remains en beste song van de schijf; Devil's Dance ben je er wel.
Wellicht een korte versie van het vreemde Low Man's Lyric toevoegen en dat is het dan ook wel. Load is een ander verhaal, daar kun je in mijn ogen wel een stuk of 8 songs van af halen.
Echter is dit voer voor een andere topic. Het is jammer dat Reload voor mij nog steeds grotendeels aanvoelt als een verzameling leftovers.

Reload is de B-side van het concept voor een dubbelalbum van Metallica rond 1996. Dit werd als te veel van het goede bestempeld, en zodoende kregen we Load en een jaar daarna Reload. Load is mij door de jaren heen steeds beter gaan bevallen, bij Reload heeft dit nog een stuk langer geduurd. Het voelde in eerste instantie aan als de B-side, op enkele nummers na zoals Fuel, The Memory Remains, en The Unforgiven II, was er naar mijn idee maar weinig te genieten. Tegenwoordig vind ik dat deze plaat niet veel onder doet voor zijn voorganger. Devil's Dance kent een goede groove zoals door anderen al is benoemd, Low Man's Lyric is heerlijk melancholisch, Attitude is wat meer uptempo en bevat ook wat meer attitude ten opzichte van de rest van het werk, Fixxxer is uitgegroeid tot 1 van mijn favorieten met een wat meer uitgesponnen karakter en toch ook weer mooie persoonlijke teksten van Hetfield. De overige nummers zijn prima, maar niet fantastisch. Het is dan geen klassieker als de 1e 5 albums, maar ook hier luister ik af en toe graag naar.

1. Metallica
2. Ride The Lightning
3. Master of Puppets
4. ...And Justice For All
5. Kill 'Em All
6. Load
7. Reload