Radiohead - The King of Limbs (2011)

Weet iemand trouwens hoe ik alsnog mijn vorige bericht bij de meningen en recensies kan toevoegen zonder dubbel te posten (was ik vergeten....)?

Gewoon op het sterretje naast je beoordeling klikken.

Dank je JoaMuse. Zo makkelijk kan het dus zijn.

Yorke heeft een paar weken terug een paar nieuwe songs akoestisch gespeeld en die klonken geweldig! Halverwege 1 van de tracks (Silent Spring, vol Neil Young invloeden) zegt hij 'this is Jonny's bit, which I can't play' En de song opzich klinkt al super. Waarschijnlijk zal het niet lang meer duren, voordat de volgende plaat wordt aangekondigd. Ik gok op februari 2016;-)

Link?

Ik heb dit album stiekem een halfje omhoog gegooid, wat het op 5 sterren brengt. Meer nog dan andere Radiohead-platen moet The King of Limbs goed op je inwerken. Inmiddels heb ik hem zo grijs gedraaid, dat ik alle subtiele dingetjes eruit haal. En het is weer zo bizar goed uitgedacht zoals alleen Radiohead dat kan. Stukje genialiteit.

En je maakt het stiekem ook nog eens wereldkundig. Stiekemerd

Vind het zelf ook een prima album maar dit lijkt meer op een verlengstuk van The Eraser dan van In Rainbows.

Ik ben daar ook niet zo goed in, stiekem gedoe

The King of Limbs mag als album dan heel wat minder zijn dan z'n opvolger, Lotus Flower is toch nog beter dan alles wat op A Moon Shaped Pool staat .

Voor mij dan toch een heerlijk "tegendraads" album. Ondanks het gebrek aan gitaren heel genietbaar. Kan me ook goed voorstellen dat mensen hier niets mee hebben. Yorke doet het gewoon. En dus is het goed. Ben wel benieuwd hoe we TKOL zouden waarderen indien een andere band dit gemaakt zou hebben.
Komen we nooit achter. Gelukkig maar. Blijft een groeiplaat.

Een onderschatte plaat in het oeuvre van Radiohead.

Hoewel de lengte van de plaat bijna doet vermoeden dat we hier met een EP te maken, zie ik het juist liever als een album waarbij heel selectief is omgegaan met de selectie van de nummers; er staat geen track teveel op, het verveelt geen moment.

De elektronische signatuur die we inmiddels van de band kennen, wordt op deze plaat doeltreffend ingezet. Verwacht geen elektrobombastiek a la Idotique, maar ingetogen nummers. Opener Bloom hakt er misschien nog het meeste in. De ritmesectie, die live door twee personen moet worden uitgevoerd, draagt het nummer.

Via stuk voor stuk sterke tracks wordt daarna langzaam opgebouwd naar de climax, Lotus Flowers. Een prachtig complexe track die bovenal buitengewoon goed dansbaar is.

Via twee prachtige ballads waar Thom Yorke zijn falsettostem schitterend begeleid door de piano wordt toegewerkt naar de tweede climax van het album. Ja, de gitaar is spaarzaam. De liefhebbers van Johnny Greenwood zijn gitaarklanken moeten geduldig wachten. In het laatste nummer komt de gitaar pas echt prominent aan bod. De tweede climax Separator wordt op treffende wijze kracht bijgezet door een heerlijk laidback gitaargeluid. Spaarzaam, maar o zo doeltreffende. Tom York zijn 'Wake me up!' komt nog wanhopiger over. Schitterend.

Mensen hadden er wat anders van verwacht. Een In Rainbows deel II wellicht. Een terugkeer naar de dampende techno op Hail To The Thief. Maar Radiohead blijft Radiohead. Ze doen waar ze zin in hebben. Finally I'm free of all this weight I've been carrying. Zo is het Thom.

4,5*

Ik haalde deze van Demonoid maar die versie heeft 14 tracks. Vooral Supercollider mis ik toch wel op deze versie. Ik koop de originele versie naderhand maar deze gaat dat niet worden. Gemiste kans.
Wat zijn dat voor nummers die hier extra op staan?
01 Bloom
02 Morning mr. Magpie
03 The Butcher
04 The Daily Mail
05 Little By Little
06 These Are My Twisted Words
07 Feral
08 Lotus Flower
09 Staircase
10 Codex
11 Give up the Ghost
12 Supercollider
13 Separator
14 Harry Patch (In Memory Of)

‘Misschien wel het meest onderschatte album ooit’

Bloom, Lotus Flower, Separator, Codex en het doorgedraaide Feral behoren tot het beste werk van de heren.

De Basement versie is werkelijk meesterlijk.

Album geluisterd en opnieuw hetzelfde. Ik heb natuurlijk veel respect voor deze muziek omdat het goed gecomponeerd is maar het weet mij totaal niet te raken. Het aspect emotie is er niet of is door een robot gemaakt.

Het meest positieve wat ik kan zeggen is dat dit emotieloze goed gecomponeerde muziek is.
2 sterren voor wat mij betreft in mijn top 10 slechtste bands zou staan.
Al respecteer ik de band zeker wel en dit waarschijnlijk weer haterig overkomt en een niet populaire mening is.

Zei hij bij een Radiohead-album, LOL.

Denk wel dat dit album live geweldig moet zijn met de juiste akoestiek en sfeer.

Door dat ontzettende irritante Bloom (wát een kutnummer is me dat, zeg) als opener in te zetten, heeft Radiohead me jaren ver van deze plaat kunnen houden. Zo nu en dan even wat nummertjes geluisterd, daarna weer snel The Bends, OK Computer of In Rainbows uit de kast getrokken. Moet ook wel zeggen dat ik dit decennium een stuk minder 'nieuwe' muziek heb geluisterd dan tijdens de zeroes. De groeiende desinteresse zal begonnen zijn met Bloom, zeker. Misschien op dit vlak maar weer wat actiever worden tijdens de twenties.

Als voorproefje daarvan 2x de volledige King of Limbs afgeluisterd. Dan blijkt de kwaliteits-drop soms gelukkig nog een klein beetje mee te vallen (zonder dat het ooit geweldig wordt, dat dan weer niet). Na de hemeltergende openingstrack staan er namelijk best wel wat aardige nummers op, ik denk dan met name aan Little by Little en het stemmige Codex. Voor de rest zou ik echter toch graag zien dat Yorke dit soort geneuzel voor zijn soloplaten bewaard.

Ik wil mij even verontschuldigen voor dit bericht, ik heb het opnieuw een paar keer beluisterd en het is zeker niet slecht! Alles in mijn vorige bericht is niet waar, sterker nog Radiohead zou nu in mijn 20 beste bands staan

Welkom!

Deze plaat is absoluut underrated (in hoeverre dat überhaupt kan gelden voor Radiohead-album, dan), maar ik post dit even puur en alleen voor afsluiter Separator: wat een plaat, misschien wel mijn favoriete van Radiohead. Ruim vijf minuten bevind ik mij ergens anders wanneer ik deze weer hoor.

Heb je Seperator in de basement al gehoord
Separator | Radiohead | From The Basement - YouTube - m.youtube.com

Een Radiohead-album dat hier dichter bij de 3,5 dan bij de 4 sterren ligt, dat moet wel héél slecht zijn. Viel me dus erg mee. Het is vooral wat saaier dan ik van ze gewend ben. Erg rustig van begin tot eind. Nu luister je Radiohead sowieso niet om er eens stevig op los te rocken maar ik mis hier echt een Electioneering of Bodysnatchers. En waar het elektronische gefreak op Kid A wel wat heeft is Feral toch echt een miskleun. Anderzijds zijn nummers als Little by Little, Lotus Flower en Separator toch wel mooi.

Viel me destijds wat tegen na het prachtige In Rainbows maar tegenwoordig vind ik deze bijna net zo goed. Het album biedt iets totaal anders. De sfeer is zo sterk! En hoewel vooral de eerste helft van het album wat trippy is, is Codex toch gewoon wonderlijk mooi.

Wel eens mbt Feral.. die boeit me weinig.

Vandaag al weer tien jaar oud. Tijd om weer eens uit de kast te trekken. Blijk ik het toch een stukje beter te vinden dan ik dacht... halfje erbij.

De eerste keer dat ik het album aanzette dacht ik dat ie stuk was met al die bliepjes en het aritmische geluid van Bloom. En na het naar mijn mening beste Album In Rainbows viel dit wat tegen. Maar nu 10 jaar later kan ik dit album een stuk beter waarderen. Het is misschien niet zo goed als andere maar ook zeker niet slecht.

Dit vind ik een beetje een onderschat album, al begrijp ik het wel, want het is geen makkelijk album, maar dat is geen enkele Radiohead-album en al zeker AMSP niet, ondanks dat die meer gelauwerd wordt. Ik vind dit vrij hard lijken op AMSP maar die laatste is iets meer akoestisch. Dit is net iets meer elektronisch, maar het is tevens heel rustig en introvert. Slechte nummers staan er eigenlijk niet op, en je moet wel enorm in de stemming zijn voor dit album. Dat is misschien een beetje het nadeel. Ook de herkenbaarheid - buiten de typische stem van Thom Yorke die ik eerst niet kon uitstaan, en nu gewoon zo lief heb - is misschien wat minder dan bij andere albums, maar dat is misschien ook omdat het nog moet groeien. Dat heb ik ook wel met AMSP en in mindere mate IR. Als ik aan Radiohead, denk ik toch eerder aan vooral Kid A eigenlijk, gevolgd door OKC en Amnesiac, maar niet toevallig die albums het meest beluisterd, dus daar ligt dat ook wel aan.

Dat gezegd zijnde, een beetje een overlooked album van hun. Het heeft zeker zijn schoonheid en zijn kwaliteiten.

Sterretjes voorlopig voor Feral en Separator.

ooit één van de mindere Radiohead albums (ja die zijn er, op 1 vinger te tellen), inmiddels schaar ik deze in de eregalerij van de fab five. Kort en krachtig is het adagium van deze plaat, waar nr 2 Morning Mr. Magpie voor mij het meest typerend is; fel en snedig. Maar kenmerkend voor het hele album is het geweldige drumwerk van Phil Selway. Op de 1 of andere manier moet ik denken aan Paul Simon's The Rhythm of the Saints, ook al zo'n album waarop de drum stilzwijgend de boventoon voert.

Ik heb respect voor bands die zichzelf elke keer proberen uit te vinden en doen wat ze zelf mooi vinden.
Dit album geeft mij een dubbel gevoel. Ik hoor mooie stukken en vind het aparte muziek.
Maar af en roe wat te experimenteel en mis de gitaar.
Voor mij nu een 3,5, maar kan misschien nog wat groeien.

The King of Navelstaren. Ik waardeer het experiment, maar mis de echt pakkende song zoals die op zowel Radioheads oudere als nieuwere platen te vinden is.

Ik vind dit stiekem wel na Kid A en In Rainbows het beste Radiohead album. Controversieel? Misschien. Toch vind ik hem wel erg onderschat hoor.
Een erg ingetogen, experimenteel en bijzonder album. En daarbij een ander geluid dan OK computer en Kid A.
Codex is zo'n mooi stukje muziek die weinig artiesten weten te maken en wat te denken van Lotus flower of bloom?
Het album voelt daarbij ook echt als geheel, ieder nummer slaat weer op de ander voor mij.