Atmosphere - The Family Sign (2011)

De verwachtingen voor dit album, waren zeer hooggespannen. Waarschijnlijk te hoog, waardoor het al snel een teleurstelling zou kunnen worden. Daarom moet men blij zijn dat dit album is geproduceerd door de beste producer die actief is op dit moment. Ant, hij is degene die ervoor heeft gezorgd dat deze plaat opnieuw een pareltje is geworden. Ant voelt zich niet te groot om geholpen te worden door andere personen die meewerken aan een song. Zo heeft hij samengewerkt met Nate Collins, de man met de geniale gitaar riff, en Erick Anderson die de sfeer nog eventjes benadrukt met prachtig piano-spel.

Door de veelal gevoelige nummers die doorspekt zijn met gitaar- en piano-melodietjes geeft dit een hele andere sfeer weer dan we gewend zijn van Atmosphere. Dit wordt misschien nog wel duidelijker als men op Slug gaat letten. Toen ik dit album nog niet te vaak had beluisterd, dacht ik dat Slug over zijn hoogtepunt heen was. Hij was niet meer de prachtige verhalenverteller die hij was op When Life Give You Lemons die ook nog een keiharde flow had. Hij heeft nu een andere functie in het geheel met zijn vocalen, hij zorgt ervoor dat het muzikale aspect de nadruk krijgt. Dit doet hij door rustiger te zijn en zelfs te zingen op nummers als The Last To Say, Who I'll Never Be en Something So.

Toch laat Slug zien dat hij nog steeds beheerst waar hij groot mee is geworden. Hij weet nog steeds een verhaal neer te zetten op een manier waarop alleen hij dat kan. Dit laat hij zien in Became, wat op het eerste gezicht een spannend verhaal lijkt, maar waar nog een hele achterliggende gedachte in te vinden is. Hoewel er meerdere interpretaties mogelijk zijn, is het in ieder geval te zien als dat zijn vriend eerst wordt achtervolgt door het slechte en even later zelf het slechte vertegenwoordigt.

Ook laat Slug zien dat hij nog steeds krachtig kan rappen op Just For Show en She's Enough. Deze nummers hebben zo'n beetje dezelfde functie als Shoulda Known en Your Glasshouse op When Life Give You Lemons door de elektronische insteek. Het is een goede afwisseling voor de vele gevoelige nummers.

De genialiteit van Ant is, net zoals bij Slug, te vinden in de diversiteit en afwisseling zonder aan kwaliteit te verliezen. Bad Bad Daddy en I Don't Need Brighter Days zijn voor mij voorbeelden hiervan. In het nummer Bad Bad Daddy blijft de beat zich constant ontwikkelen en het mooie aan I Don't Need Brighter Days zit hem in het tikje tussen de drum door. Door zo'n klein detail wordt het meteen beter, genialer.

Met Ain't Nobody en Your Name Here zijn er ook nog luchtige, vrolijke nummers waar te nemen. Slug maakt duidelijk dat hij niet iedereen die wat van hem wil serieus neemt. Hij verpakt dit op een erg leuke manier, waardoor ik elke keer weer de glimlach op mijn gezicht niet kan verbergen.

Is dit dan allemaal perfect. Nee, natuurlijk niet. Perfectie in de muziek is nog niet uitgevonden en zal zeer waarschijnlijk ook nooit uitgevonden worden. Zo gedraagt Slug zich ietwat vreemd op het nummer Bad Bad Daddy. Wel wordt dit gecompenseerd door de meest innovatieve beat van het album.

The Family Sign begint met een drieluik en eindigt ook met een drieluik. Ook deze drie nummers weten zeker te overtuigen, vooral Something So. Hier laat Slug zich weer van zijn rustige kant zien op een melancholische productie.

Zo komt het er voor mij op neer dat When Life Give You Lemons overtroffen is door The Family Sign. Dit is vooral te danken aan Ant en zijn "hulpjes". De rustige producties spreken mij erg aan en deze zorgen ervoor dat The Family Sign de perfectie wel heel erg weet te benaderen.

Atmosphere is volwassen geworden. Natuurlijk, debuutalbum Overcast! (1997) had al een overwegend serieuze sound, maar het was wel duidelijk hoorbaar dat het duo uit Minneapolis haar eerste stappen in het muzikale landschap zette. Opvolger God Loves Ugly (2002) luidde de overgang van kinderjaren naar puberteit in. Ant produceerde plotseling beats waarmee hij zich duidelijk van anderen onderscheidde, terwijl Slugs teksten per nummer persoonlijker leken te worden. De muziek van de groep kreeg daarmee een uniek en emotioneel karakter, wat resulteerde in een trouwe en wijdverbreide fanschare.

En die fanschare is de laatste jaren alleen maar toegenomen. Atmosphere verandert namelijk per album. Waar Slug aanvankelijk geregeld opgewonden rapte over zijn frustraties en (bijbehorende) ex-vriendinnen, liet hij zich de laatste jaren steeds rustiger uit over andere, fictieve personages. Ook Ant stond niet stil: zijn producties zijn per album muzikaler en tegelijk ook kaler geworden. The Family Sign markeert in dat opzicht een eindpunt van de groep: Ants minimalisme bereikt een uiterste, terwijl Slug het hooguit in een bijzin nog over zijn eigen leven heeft. Tegenover HiphopDX omschreef hij de teksten als "metaphorically touching on themes of fatherhood, loss, love, disappointment and jubilation." Het moge duidelijk zijn: Atmosphere is de puberteit ontstegen.

Het resulteert in een uitermate professioneel en strak album. Meer dan een piano of een gitaar gebruikt Ant meestal niet voor zijn beats. Soms blijft een drum zelfs achterwege. Dat hij het toch muzikaal interessant houdt, geeft blijk van zijn vakmanschap. Subtiele variaties, kleine tempoveranderingen, originele ritmes en organische live-instrumenten: alles wordt uit de kast getrokken om dit zesde Atmosphere-album elke seconde interessant te houden. En het werkt, in zoverre dat er niets op Ant is aan te merken; de serene composities zitten uitstekend in elkaar - ze worden ondanks hun kaalheid zelfs alsmaar intrigerender. Maar daarin schuilt paradoxaal genoeg ook de zwakte: af en toe klinken de producties zo kloppend dat je vanzelf begint te wachten op iets afwijkends. Op een doorgedraaide gitaarsolo. Op een drumsolo die volledig losstaat van de rest. Op een uitspatting die zich niet van tevoren laat aankondigen.

Aan Slug de taak om The Family Sign alsnog van begin tot eind spannend te maken. Met zijn glasheldere stem slaagt hij daar op de eerste nummers uitstekend in: het zijn stuk voor stuk sterke staaltjes storytelling. Of het nu gaat over een jongen die opgroeit met geweld (The Last to Say) of een zoekgeraakte vriend in de sneeuw (Became), Slug weet hoe hij spanning moet opbouwen en de aandacht moet vasthouden. Hierbij dient alleen wel de kanttekening geplaatst te worden dat hij soms wel erg expliciet is. "The anger lives on through their son": het is typisch zo'n Slug-regel die wel erg weinig aan de verbeelding overlaat. Op die manier kan iedereen natuurlijk wel menselijke relaties en emoties analyseren.

Het is zonde, vooral omdat Slug het zoals gezegd wel in zich heeft een boeiend, impliciet verhaal te vertellen. Became is daarvan het duidelijkste voorbeeld, maar ook op andere tracks staat hij tekstueel zijn mannetje. Gastrappers zijn er dan ook niet nodig, Slug kan dit karwei gemakkelijk in zijn eentje klaren. Alleen ontbreekt het op The Family Sign duidelijk aan één ding: humor. Op eerder werk en ook in diverse interviews laat Slug zien één van de meest intelligente en grappige MC's uit de game te zijn, maar komische noten zijn er hier nauwelijks te bespeuren. Zelfs de zelfspot ontbreekt. De tracks zijn stuk voor stuk serieuze verhalen die door een serieuze verteller worden verteld. Dat maakt het album bij vlagen onnodig taai. Hoe vakkundig alles ook wordt uitgevoerd, er ontstaat zo geleidelijk wel een barrière tussen het publiek en de artiest. Je wordt niet zozeer meegenomen, je luistert naar iemand die aan het vertellen is. Dat er af en toe iets vanuit de eerste persoon wordt gerapt, verandert daar niets aan. Dat Slug soms zijdelings aan zichzelf refereert evenmin. Alleen op de momenten waarop de teksten daadwerkelijk over zijn eigen leven lijken te gaan, zoals zijn reflectie op de pas overleden Eyedea, wordt de barrière echt doorbroken. Hetzelfde geldt voor uitblinker Your Name Here, waar Slugs licht hakkelende flow volledig in dienst staat van de tot mislukken gedoemde ontmoeting die hij beschrijft. Niet geheel toevallig laat Slug juist op deze tracks zien waarom hij nog steeds tot de top van de internationale hiphop behoort.

Als fan had ik me nooit kunnen voorstellen dat ik veertien nummers voldoende zou vinden voor een Atmosphere-album. Op The Family Sign had een tracklist van elf, twaalf tracks wellicht beter gepast. Want hoewel de nummers vrijwel allemaal ijzersterk zijn geproduceerd, en de raps zowel flowtechnisch als inhoudelijk nog steeds van een buitencategorie zijn, is het album een onverwachtse voorspelbare rit geworden. Misschien was die puberteit waarin twijfel en frustraties hoogtij vierden toch zo gek nog niet.

Hiphopleeft

Zowaar een Atmosphere album dat nog best te pruimen is .
Oke, Slugs stemgeluid is nog steeds uitermate irritant, maar er zitten al veel meer fijne ritmes en fatsoenlijke tracks tussen. Niet alleen maar gejammer van 'boehoeoe je vader sloeg je, boehoe het leven is kut'

Wat mij betreft voorlopig hun beste. Your Name Here .

p.s. ik zie dat became hier dan weer de populairste track is. . Da's nou 1 van de weinig tracks hierop met zo'n gekunstelde Slug zaadtekst.

Wie Rhymesayers zegt, zegt automatisch ook: Atmosphere. En na het succes van hun vorige plaat: When Life Gives You Lemons, You Paint That Shit Gold komen ze met een nieuwe plaat: The Family Sign. En hij kon mijn hoge verwachtingen grotendeels inlossen.

De opener is al direct een van de betere tracks op deze plaat: My Key, Slug rapt fantastisch zoals altijd en Ant maakt ook weer fantastische beats, alleen mis ik schitterende wendingen zoals in Puppets of Dreamer. Ook de band is weer van de partij ze zijn een zeer grote aanwinst voor Atmosphere vooral Nate Collis.Ook tekstueel is het weer op een hoog niveau het kan de teksten van When Life Gives You Lemons niet evenaren maar een betere Hiphop songwriter vindt je denk ik niet. Ook Became is daar een voorbeeld van.

Maar mijn drie favorieten zijn toch wel: The Last To Say omdat de beat zo geweldig is een van Ant's betere naar mijn mening en ook Slug doet het uitstekend een top tekst een schitterende productie en Slug die zijn tekst ook nog eens geweldig brengt ook. Mijn tweede favoriet is: My Notes, jammer dat hij zo kort is maar misschien beter kort en goed dan lang en saai. Wat mij betreft een van de betere Atmosphere songs. Maar mijn absolute favoriet is toch: Who I'll Never Be ik hou gewoon van gitaren en Slug heeft al bewezen dat zijn stem samen met een gitaar een perfecte combinatie is. Natuurlijk is deze minder dan Guarantees maar Slug rapt hier zo goed op en de tekst is deze keer wel When Life Gives You Lemons waardig.

Jammer genoeg staan er op The Family Sign ook drie missers: Bad Bad Daddy, Your Name Here en Millennium Dodo. Op Bad Bad Daddy heeft Slug gewoon een irritante flow en ook de beat is ondermaats voor Ant. Op Your Name Here heeft Slug gewoon geen leuk stemgeluid het is moeilijk uit te leggen wat er mis mee is maar deze keer wel een redelijke beat.
Op Millennium Dodo is Slug eigenlijk zeer goed maar alleen verpest de beat alles voor mij.

Conclusie: ze hebben weer een zeer goede plaat afgeleverd alleen is hij niet meer dan een 4* waardt door de drie missers.

Atmosphere is een band die ik vorig jaar leerde kennen, met de (dubbel-)EP ‘To All My Friends, Blood Makes the Blade Holy’. Daarop stonden enkele geniale nummers, waaronder ‘The Best Day’. Niet geniaal in de zin van virtuoos, nee. Geniaal in hun eenvoud. In hun degelijkheid. Dat pianoloopje, gecombineerd met die gitaarlicks en de aangename flow van Slug. Magie. Maar genoeg over die plaat, wat ik daarover denk, kunt u daar wel lezen.

‘The Family Sign’ heet deze opvolger voor het hier op MusicMeter erg gewaardeerde ‘When Life Gives You Lemons, You Paint That Shit Gold’. Een zware erfenis, die hoge verwachtingen met zich meebracht. Ook omdat bovengenoemde EP van 2010 ook al zo goed was. Nu, dat niveau haalt deze plaat net niet naar mijn mening, want er staan toch enkele mindere songs op. Zeker, Slug blijft één van m’n favoriete rappers, met een erg aangename flow; en Ant, tja. Geweldige producer, daar hoef ik geen tekeningetje bij te maken, natuurlijk. De plaat trapt ook aardig af, met ‘My Key’ en ‘The Last To Say’ begint het lekker chill, niet overhaast, geen drukte. Ingetogen nummers, elk gezegend met een goeie tekst. Het derde nummer leunt op mooi pianospel, en waar de tekst over gaat, dat hebben tig personen al gezegd hier. Origineel uitgangspunt, dat zeker. Erg goed nummer ook, Slug komt een beetje losser en vinniger over, niet langer achteruitgezakt.

‘Just For Show’ is de vooruitgeschoven single. Dacht ik toch. Een terechte keuze, want het heeft nagenoeg alles wat een single moet hebben. Het is catchy, uitnodigend, uitdagend, met een zweem van mysterie (die reggae-vibe). Het refrein ligt me wel, maar de rest van het nummer spijtig genoeg niet echt. Zeker niet het beste nummer op de plaat. En dat lijkt wel de inleiding van het zwakkere middenstuk van de plaat. ‘She’s Enough’ vind ik niet echt goed (ook qua tekst), in ‘Bad Bad Daddy’ bevalt de beat me niet en ‘Millennium Dodo’ is ook al niet echt geweldig te noemen. Wat je wel kan zeggen, is dat de accenten mooi laag per laag, erg subtiel, verlegd worden. Zo zou je deze plaat kunnen bekijken als een reis door het diverse kleurenspectrum dat Atmosphere anno 2011 te bieden heeft. Van ingetogenheid over brutaliteit naar berusting. Slug weet z’n woorden bij vlagen mooi uit te kiezen.

Na ‘Millennium Dodo’ gaat het gelukkig weer de goeie kant op. ‘Who I’ll Never Be’ wordt opgesmukt met akoestische gitaar, terwijl ‘I Don’t Need Brighter Days’ dan weer een pak voller klinkt. De live-muzikanten die Ant ter ondersteuning heeft opgetrommeld, leveren uitstekend werk. Lekker slepende beat. Het nummer eindigt wel erg abrupt, om dan de tocht verder te zetten met het luchtige ‘Ain’t Nobody’. De productie, de tekst, de Slug zelf, het klinkt onbezorgd en relaxed. ‘Your Name Here’ leunt hier qua stijl een beetje bij aan, al begint het wat zwaarmoedig op piano. De gitaar zorgt dan voor een wat luchtiger toontje, maar de piano valt niet weg te denken. Wederom een accentverschuiving. De manier waarop Slug z’n verhaal op die manier vertelt dat je steeds verder op het puntje van je stoel kruipt, om dan te besluiten met “But the truth is, I don’t miss you”. Meesterlijk.

‘If You Can Save Me Now’ is op zich geen slecht nummer, maar moet het afleggen tegen de twee laatste nummers. ‘Something So’ is vertederend mooi, m’n favoriet op dit album. Het raakt me op één of andere manier. De gitaar, de vredige sfeer, de opbouw ook in het nummer. sneller en sneller, heftiger en heftiger. De manier waarop Slug “Now everybody hold up the family sign” zingt/rapt. Erg aangrijpend, al weet ik niet waarom. Het heeft iets berustend. ‘My Notes’ is een geschikte afsluiter, en de piano-intro klinkt ook zo. Recapitulerend, als een overzicht biedend. Mooie outro ook. Piano speelt een hoofdrol op deze plaat, dat is duidelijk.

‘The Family Sign’ is een goeie plaat geworden, maar eigenlijk ook niet meer dan dat. De intensiteit van de voorganger wordt niet gehaald (behalve op ‘Something So’), en kwalitatief is het ook net wat minder. Toch kunnen we allerminst gewag maken van een slechte plaat, want daarvoor is Ant een te goede producer en Slug een te getalenteerde MC. Één van de beste hip-hopplaten van het jaar tot nu toe, wat mij betreft.

3,5 sterren

Hoe burgerlijk kan het zijn? ‘The Family Sign’, een vreselijk burgerlijke titel al, wordt geleverd in een mooi verzorgd cd-doosje dat je kunt uitklappen tot een fotolijstje en ter aansporing is er al een foto in het lijstje gedaan: aan de kleine worstenvingertjes te zien gaat het om de hand van een klein kind, Slugs zoon misschien? Het handje maakt echter wel een vuist: is dit het familieteken?

Het heeft waarschijnlijk te maken met de twee sleutelnummers van deze plaat: ‘The Last to Say’, een schijnbaar klein verhaaltje over huiselijk geweld, net als veel andere teksten op de cd in de traditie van Amerikaanse schrijvers als Raymond Carver, Kevin Canty en ook een beetje Jonathan Franzen. ‘You can’t hold hands when you make fists’, rapt Slug, ondersteund door een slidegitaar. Er is sprake van een gezin, maar dat gezin is geen fort waarin de bewoners zich samen weren tegen de grote, boze buitenwereld. Je zou cynisch kunnen stellen dat een familie een groep mensen is dat verbonden is door hun gezamenlijke ellende, al dan niet door elkaar aangedaan.

De titel zelf komt uit het liedje ‘Something So’, een prachtig klein liedje waarin Slug ‘They tell me that I’m not qualified to lend my voice to something so beautiful’, misschien een flinke tik op de vingers van hiphophaters, maar het kan ook wijzen op dat Slug net zo goed over kleine, mooie momenten vertelt. Zo’n moment staat centraal in dit ontroerende liedje, waarin de prachtige zin ‘The snow’s gone, it’s never growing back’ zit. Sneeuw dat teruggroeit, een ontzettend mooi beeld al. Maar dan toch, het nummer krijgt subtiel wat meer intensiteit mee en Slug maant ons aan tot ‘Everybody hold up the family sign’. Is dat nu toch die vuist op de voorkantje, in de lucht gestoken door een jongetje dat de symboliek van zo’n gebaar nog niet kent?

Dit is het frustrerende, maar ook boeiende aan ‘The Family Sign’: de teksten zijn helder, maar doen tegelijkertijd geen enkele moeite om het mysterie te verkleinen, laat staan bloot te leggen wat er achter schuilt. Exemplarisch is ‘Your Name Here’, waarin Slug de helft van een dialoog rapt. Hij heeft de jij-persoon in tijden niet meer gezien, het gaat waarschijnlijk om zijn ex-geliefde of een oude vriend waar hij lang geen contact meer heeft gehad en komt zo in een ongemakkelijke situatie terecht: ‘Hoe is het in LA? O wacht, je woont niet in LA? Chicago dan?’ Uitermate cynisch wenst Slug hem of haar ‘the best success and all that other shit’ toe, om in het refrein het erg pijnlijke ‘The truth is, I don’t miss you’ te zingen. Het perspectief op deze halve monoloog lijkt weer te kantelen: waarschijnlijk draait Slug een sort filmpje in zijn hoofd af, waarin hij door elkaar haalt hoe hij dat gesprek gaat voeren én wat hij eigenlijk zou willen zeggen.

Naast dit soort ongemakkelijke momenten, al dan niet opgesierd door akoestische gitaren, is er gelukkig ook plek voor wat luchtigere momenten. ‘She’s Enough’ is gewoon een ongecompliceerd mooie liefdesverklaring en ‘Bad Bad Daddy’ is een ferme plaagstoot richting rappers die Slugs kant op willen gaan. Opvallend in deze nummers, en in ‘Just for Show’, is dat het gitaarwerk richting het dissonante gitaarspel in veel nummers van Tom Waits gaat, denk bijvoorbeeld aan ‘Real Gone’. Soit, Ome Tom beatboxte vrolijk op de vorige van Atmosphere, maar zijn invloed is blijkbaar nog steeds niet uitgewerkt en dat is eigenlijk wel zo prettig.

Toch zijn het vooral de ongemakkelijke momenten, naast dat kippenvelopwekkende en tedere ‘Something So’, zoals het meeslepende ‘Became’, een Carveresque verhaal waarin een vermiste persoon uiteindelijk in een wolf veranderd lijkt te zijn, die deze plaat tot grote hoogtes stuwen. In ‘Who I’ll Never Be’ gaat het over het luisteren naar iemand in de kamer naast je, die liedjes schrijft zonder jouw hulp en inbreng. Wellicht zit het je zelfs wel dwars dat de liedjes misschien niet eens over jou gaan. De muren zijn zo dun dat je bijna een voyeur bent, maar ondertussen ben je ondanks dat sterke gevoel van identificatie toch een voyeur die naar een andere voyeur kijkt. Zo wordt de kracht van ‘The Family Sign’ feilloos blootgelegd: ondanks dat Ant voor prachtige producties zorgt en ook de gitarist en toetsenist absoluut op dreef zijn, staat toch Slug centraal die ongemakkelijke, verre van burgerlijke verhalen zo knap vertelt dat het niet langer ver-van-mijn-bedverhalen zijn, maar de luisteraar direct er bij betrekken en hem met een knap ongemakkelijk gevoel achterlaten.

Door de aanbeveling bij undun van the Roots en omdat ik deze plaat ook nog eens voorbij zag komen in top 10 lijstjes voor 2011 heb ik mij er op de laatste stemdag van 2011 aan gewaagd. Nou, dat knalde er lekker in. Wat een prachtig mooi hiphop album is dit. Op het allerlaatst kwam 'ie ook in mijn top 10 2011 en ik zag dat The Family Sign op 40 eindigde: een mooi nummer.

Net als bij the Roots hoor je een echte band spelen en dat vind ik wel zo prettig. Bovendien een echt goede band, die ook veel variatie in de muziek legt. De raps zijn droog en duidelijk en verhalen over vreselijke dingen en soms bijzondere verhalen. Het gaat hier regelmatig om diepgaande teksten en niet de shit van 50 Cent of vergelijkbare artiesten.

Muziek en raps vormen ook een mooie combinatie. De beats zijn vaak super. Net als de meeste songs: echt veel goede songs staan hierop. Opvallend sterk, zeker qua tekst, is The Last To Say: dat hakt erin zeg. Daarna volgt het briljante wolf-verhaal van Became. Beat & gitaar op I Don't Need Brighter Days zijn fantastisch! What You Name Her is zo mooi en triest; en die piano: wauw. Een mooi slot van het album zijn Something So & My Notes.

Na undun is dit The Family Sign voor mij de beste hip hop plaat van het jaar 2011.

Ik heb deze plaat eens goed doorgeluisterd.

Wat een ongelofelijk goed begin van het album, meteen 3 prachtige nummers!! My Key maakt meteen zo'n impact op je. Ik vind ze gewoon perfect; top producties, Slug flowt zoals altijd goed maar doet ook even goed storytelling, vooral op Became natuurlijk.

Dan komt Just for Show, ook 'n leuk nummer. Dan zakt het album helaas een beetje in denk je, maar het zijn maar 2 matige nummers; She's Enough en Bad Bad Daddy. Vooral de producties vallen me daar tegen, liggen me gewoon niet zo. Slug blijft wel gewoon goed rappen met een duidelijke boodschap.

Eigenlijk is er vanaf Millenium Dodo niet veel meer op The Family Sign aan te merken, het luistert allemaal heerlijk weg. Wat een producties zeg, zo apart maar toch zo mooi, rustgevend, diep. Who I'll Never Be, dit is sowieso één van Atmosphere's beste nummers naar mijn mening. Mooie productie, prachtige tekst en top refrein. Dan I Don't Need Brighter Days, weer zo'n aparte productie en Slug rapt ook wat anders. Ain't Nobody ook weer goed.

En tja, dan de laatste 4 tracks... hoe doen ze het toch? Van dit soort nummers word ik nooit moe. Dat bewijst maar weer hoe goed Atmosphere is. Ze hebben heel veel goede nummers, en die gaan me echt bijna nooit vervelen. Neem nou eens 2pac ofzo. Volgens zo velen de beste rapper aller tijden, maar goed sinds ik me wat meer in hip-hop ben gaan verdiepen en alles van 2pac al vaak heb beluisterd ben ik die gast ook wel moe hoor. Alleen de échte goede hip-hop gaat mij niet vervelen. Atmosphere, Nas en misschien Common, Masta Ace nog. Atmosphere is ook gewoon erg vernieuwend, ieder album weer. Steeds weer een vernieuwde sound, echt hoe krijg je het voor elkaar. Respect.

4,5 sterren, misschien ooit 5 sterren.