Atmosphere - The Family Sign (2011)

Dit album heeft me nog niet helemaal overtuigd. Staan aantal sterkere nummers op zoals: My Key, Who I'll Never Be en My Notes. Ik vind de rest wat middelmatig.
Misschien gaat dit album nog wel groeien maar ik geef dit eerst een 3*

Erg lekker album, vooral de band maakt dit album voor mij fijner dan When Life Gives You Lemons.... De productie op My Key, Ain't Nobody, My Notes en Became (iemand moet me even het verhaal daarvan uitleggen) is heel erg chill, met speciale shoutouts naar de eerste. Heerlijke gitaar daarop. Ik vind wel dat er ook wat mindere tracks op staan: She's Enough en Bad Bad Daddy hadden er van mij wel af gemogen. Vooralsnog een voorzichtige 3,5*

Ik heb deze plaat eens goed doorgeluisterd.

Wat een ongelofelijk goed begin van het album, meteen 3 prachtige nummers!! My Key maakt meteen zo'n impact op je. Ik vind ze gewoon perfect; top producties, Slug flowt zoals altijd goed maar doet ook even goed storytelling, vooral op Became natuurlijk.

Dan komt Just for Show, ook 'n leuk nummer. Dan zakt het album helaas een beetje in denk je, maar het zijn maar 2 matige nummers; She's Enough en Bad Bad Daddy. Vooral de producties vallen me daar tegen, liggen me gewoon niet zo. Slug blijft wel gewoon goed rappen met een duidelijke boodschap.

Eigenlijk is er vanaf Millenium Dodo niet veel meer op The Family Sign aan te merken, het luistert allemaal heerlijk weg. Wat een producties zeg, zo apart maar toch zo mooi, rustgevend, diep. Who I'll Never Be, dit is sowieso één van Atmosphere's beste nummers naar mijn mening. Mooie productie, prachtige tekst en top refrein. Dan I Don't Need Brighter Days, weer zo'n aparte productie en Slug rapt ook wat anders. Ain't Nobody ook weer goed.

En tja, dan de laatste 4 tracks... hoe doen ze het toch? Van dit soort nummers word ik nooit moe. Dat bewijst maar weer hoe goed Atmosphere is. Ze hebben heel veel goede nummers, en die gaan me echt bijna nooit vervelen. Neem nou eens 2pac ofzo. Volgens zo velen de beste rapper aller tijden, maar goed sinds ik me wat meer in hip-hop ben gaan verdiepen en alles van 2pac al vaak heb beluisterd ben ik die gast ook wel moe hoor. Alleen de échte goede hip-hop gaat mij niet vervelen. Atmosphere, Nas en misschien Common, Masta Ace nog. Atmosphere is ook gewoon erg vernieuwend, ieder album weer. Steeds weer een vernieuwde sound, echt hoe krijg je het voor elkaar. Respect.

4,5 sterren, misschien ooit 5 sterren.

Vandaag weer eens opgelegd en me verbaasd over de ongelooflijk mooie producties. Ant levert hier misschien wel zijn beste werk af: The Family Sign is één van de best en mooist geproduceerde hiphopalbums die ik ken. Dat Slug ook nog eens erg sterk is staat buiten kijf, de combinatie maakt dit tot één van de beste hiphopalbums die ik ken (al heeft Atmosphere er daar meer van ). Dat standpunt blijft dus staan

Toch zit er wel een duidelijk verschil tussen de eerste en de tweede helft. Vanaf Who I'll Never Be wordt het echt weergaloos en zelden geëvenaard. De eerste helft is eigenlijk 'maar' heel erg goed.

Dit verdient eigenlijk mijn 5 niet meer... She's Enough en Ain't Nobody zijn gewoon echt vervelende tracks...

'Ain't Nobody' kan ik wel inkomen, maar ik vind 'She's Enough' wel een erg tof nummer.

Op zich zijn het niet heel erg toffe tracks. Maar ik luister deze vrijwel altijd als geheel en dan vind ik ze er wel goed bij passen.

Bovendien heeft het een fantastische beat

Welke, Niels? Je bent onduidelijk.

Excuse moi. Ain't Nobody. Lekker folky. Maarja, geen enkel nummer heeft een slechte beat. Het minste stukje vind ik de 'oooo' van Slug in Your Name Here. Lichtelijk tenenkrommend zelfs. De rest van het nummer is echter wel sterk.

Ain't Nobody is 'lekker folky', maar niet op de manier dat ik het graag heb. Sage Francis - Li(f)e, dat album is 'lekker folky' voor mij. Ik weet niet precies waar het aan ligt, misschien is het te luchtig voor mij, misschien te simpel, en misschien vind ik het wel gewoon vervelend. She's Enough vind ik gewoon te simpel en te oninteressant. De beat is aardig, maar ook niet geniaal, en Slug geeft er ook totaal niet zijn beste werk op af. She's Enough skip ik soms, niet altijd, dat moet ik toegeven.
Het past wel aardig in de rest van het album. Toch is het totaal niet iets waar ik het album zou mee willen beginnen. Dit heb ik wel bij Last To Say, Became, I Don't Need Brighter Days (kon ik me vooral toen ie net uitkwam heel erg in vinden, brengt tegenwoordig precies datzelfde gevoel nog met zich mee. Leuk dat muziek dat met je kan doen), If You Can Save Me Now en My Notes, in de zin van, ik zet het album op, dat nummer eerst, zet hem op repeat en dan komt de rest ook wel weer langs.

Ain't Nobody is echt een standaardskipper. Behalve als ik te lui ben om op te staan.

'Ain't Nobody' heeft wel wat weg van 'Leef Nu Het Kan' van Jantje Smit, misschien dat ik daarom eerst moeite met dat nummer had.

Wat is Became toch een ongelofelijk vet nummer, wat een tekst. Prachtig metafoor.

Wat me opvalt aan dit album is dat het erg toegankelijk klinkt. Ook voor niet-hiphopliefhebbers. Dit album bevat veel meer ingetogen liedjes dan de twee voorgangers. Dat is niet per se slecht, want dit zijn wel nummers waar de prachtige teksten goed tot uitdrukking komen.

Ik heb te weinig verstand van hiphop op mijn mening goed onder woorden te brengen, maar ik mis hier een beetje het 'straatgehalte'. Dat beetje ganstarap dat op When Life Gives You Lemons... en You Can't Imagine... nog wel duidelijk aanwezig was. Dan doel ik op nummers als Shoulda Known, Can't Break, The Arrival en Panic Attack. Niet dat dat mijn favoriete Atmospheresongs zijn (verre van zelfs), maar toch had ik graag wat van dit soort nummers op The Family Sign gehoord. Het geeft wat meer afwisseling en geeft me wat meer het idee dat ik echt naar hiphop zit te luisteren.

Al met al vind ik The Family Sign wat aan de tamme kant, maar er staan wel fantastische nummers op. The Last to Say en Became voorop. Wat een teksten! Ook She's Enough vind ik geweldig.

Hoewel ik snap wat je bedoelt, is 'gangstarap' toch echt een verkeerde term bij Atmosphere... En ik moest ook een klein beetje lachen om het feit dat je dergelijke 'gangstarap' nummers nodig hebt om het gevoel te hebben naar hiphop te luisteren.

Is het gevoel naar Atmosphere te luisteren niet beter dan?

Stoepkrijt is keihard.

Ik zou als ik jou was aan Sole beginnen. You know you're da baddest poet.

Ja, dat weet ik. Ik heb de ballen verstand van hiphop dus ik kan het niet beter onder woorden brengen. Ik ben blij dat ik desondanks toch word begrepen

Ja, dat is veel beter. Op dit album vind ik het echter allemaal wat te braaf klinken. De sound van Atmosphere bevalt me prima, maar is in mijn ogen geen hiphop zoals hiphop hoort te zijn. Bij hiphop denk ik (en alle andere hiphopleken) aan gangstarap. Voor mijn gevoel is Atmosphere daarom een beetje een buitenbeentje binnen de hiphopscene, al zullen er vast een hoop vergelijkbare artiesten zijn.

Dat was misschien niet zo handig verwoord van me, want dit klinkt wel erg bekrompen. Het is niet zo dat ik gangastarap nodig heb om te weten dat ik naar hiphop luister, maar het zou een album als dit toch wat op kunnen leuken. The Family Sign is me wat te tam en een tikje eentonig.

Ja snap ik.

Atmosphere is inderdaad een beetje een buitenbeentje, maar er zijn inderdaad genoeg vergelijkbare artiesten, alhoewel er niet ERG veel zijn. Zeker dit album, dat inderdaad wat verder buiten de typische hiphop valt, is redelijk uniek, denk ik.

Ik snap je punt trouwens hoor, dat is inderdaad ook iets wat ik mis als ik het beluister.

Niels zijn tip is trouwens een goede, alhoewel (zeker de oude) Sole misschien iets té ver buiten de typische hiphop valt. Zijn eerste album 'Bottle of Humans' is één van mijn favorieten, maar is best moeilijk in te komen. Ritmisch zit het niet allemaal zo toegankelijk in elkaar, de harmonie is soms niet heel erg dichtbij, en de teksten zijn iets postmoderner. Toch is Sole zeker een stuk minder braaf. En zeker voor een hiphopleek is Bottle of Humans een goed voorbeeld van de diversiteit binnen hiphop. Dat geld dan voor hiphopkenners en liefhebbers.

Ik heb al wat nummers van Sole beluisterd (van Selling Live Water) en dat is me prima bevallen. Een heel stuk minder braaf inderdaad, maar zijn muziek bevat wel precies dat typische 'hiphopimago' dat er voor mij een beetje bijhoort.

Dat er maar een enige echte Atmosphere is wist ik al. Ik ben al wel eens op zoek gegaan naar vergelijkbare artiesten, maar erg dicht in de buurt kwamen de meeste niet. Dat pleit natuurlijk alleen maar voor de echte Atmosphere

Is er iemand het eens met mijn theorie dat Slug het in 'Your Name Here' tegen zichzelf praat? Ik kan het onderleggen met tekstvoorbeelden hoor.

Dit is wat Slug zelf over het nummer zei, dus ik ben benieuwd naar jou uitleg.

Ik vroeg me af waarom ik dit 4,5 gaf toen ik de tracklist overliep en tracks als Bad, bad daddy, She's Enough en Aint Nobody tegen kwam. Geen draken van nummers maar toch geen topnummers. Maar ik beluister net My Notes terug en alleen dat nummer verdient al een 4.5! Eigenlijk zijn op die drie mindere nummers na, alle nummers buitenaards goed!

Op tijd reageren is een bitch. Het is erg gevoelsmatig, maar ik zal tekstvoorbeelden geven die mijn interpretatie hopelijk ondersteunen.

'You stopped drinking, huh? / Congratulations!' -> Slug is alcoholist geweest.

'You living here again or just vising for the holidays?' -> Kan een verwijzing zijn naar dat Slug zoveel op tour is dat hij nauwelijks tijd doorbrengt in Minneapolis. Denk ook aan 'Little Man'.

'You paying dues, you making moves? / Yeah I always knew someday you'd break through' -> Kan een ironische verwijzing naar de vermeende undergroundpositie van Atmosphere zijn. Ze hebben een flinke fanbase, maar echt mainstream zijn ze ook weer niet.

'You've forever been a go-getter' -> In 'Say Hey There' rapt Slug 'Cause I’ve always been a go-getter'.

Grappig, één woord gebruikt Sloomblik niet - en dat is imo a quintessential word voor Atmossphere: het cynisme druipt er vanaf, de zelfrelativering, no bragging en dat gevoegd bij een goede flow en dictie, maakt dit tot een heel fijn album.

R&P was degene die me hierop attendeerde met zijn frequente posts ook bij de voorganger ("Lemons") - muzikaal zit er ook een zekere Rootsiness in. Ik ga mee met mijn hoedbroerSlowgaze, verver van het woord, sloomfluisteraar der deernes.

Ja, en cynisme. Slug spaart zichzelf bovendien ook niet vaak met cynisme. Dat is ook zo. Wat die vent boven mij zegt, no homo.

De opener is wsl mijn favoriete Atmosphere-track, en ook de volgende twee nummers zijn straffe kost. Daarna wordt het allemaal wat wisselvallig, met zelfs een paar onwaardige tracks. Who I'll Never Be is wel nog klasse. Geen kwade plaat maar de verwachtingen liggen ondertussen hoog natuurlijk.

Halfje erbij, en we zitten aan de volle score. Het heeft even geduurd voordat het besef er was, maar dit moet toch wel m'n favoriete Atmosphere zijn (voorheen twijfelde ik constant tussen de vorige twee platen). Alleen de opener is al buitencategorie, en 'Something So' was destijds het eerste hiphopnummer dat me echt ontroerde. Maar wat staan hier bizar goede nummers op - fantastisch geproduceerd, en vooral met intense, knappe teksten. Vooral 'Your Name Here' en 'Became' grijpen bij de keel, maar ook 'She's Enough' is als grappig, iets lichter nummer bijna een collage van vondsten waar andere rappers alleen maar jaloers op kunnen zijn. Onderschat meesterwerk.

Album blijft maar groeien.
Sowieso al een welverdiende 4*

Atmosphere is denk ik wel mijn meest gedraaide HipHopgroep van dit jaar. Heb bijna de gehele catalogus besteld van hen dit jaar en dit is echt muziek en teksten die je doen nadenken en pas later zie je de diepere lagen en dubbele bodems.

Deze The Family Sign zet het pad verder die ze met When Life Gives You...hebben ze ingeslagen. Meer ingetogen producties die vooral de nadruk legt op Slug zijn geniale storytelling. Sommige andere users kunnen deze stijlswitch niet altijd appreciëren maar ikzelf vind het prachtig. Voor de oude Atmosphere grijp ik wel naar GodLovesUgly, Lucy FordEP of You Can't Imagine....en ook hier is net zoals WLGYLYPTSG wel genoeg afwisseling om er geen saaie rit van te maken.
Op dit album zijn er onderwerpen als huiselijk geweld, een kampeerder die verdwijnt en een lofzang\versierpoging op de vrouw. Erg uiteenlopend als ik het zo lees maar het loopt allemaal naadloos in elkaar over. Alweer prachtige gitaren vermengd met rustige of knallende beats. The Last to Say, Just for Show of She's Enough zijn hier mooie voorbeelden van.
Overall bekeken weet ik nog niet goed waar deze gaat eindigen in de rangschikking maar dat ik TFS met veel plezier opleg is een understatement.