Fleetwood Mac - Heroes Are Hard to Find (1974)

Voor hen die deze Fleetwood Mac nog niet kennen...Rustig kopen/luisteren etc., want er staat zeer sterk materiaal op. Pré Rumours periode, met dus enige amerikaanse invloeden en geheel ontbeend van de Peter Green touch (was er ook al weer een paar jaar uit).

Ik ben er best wel in geïnterresseert, maar die hoes, ik weet niet of ik daar ongestraft mee de winkel uitkom....

Deze plaat heeft net zo'n pedo-hoes als 'Houses of the holy' van Led Zeppelin of 'Balance' van Van Halen, maar dat terzijde.
Dit was de laatste plaat van Fleetwood Mac met Bob Welch en een jaar voordat Lindsey Buckingham en Stevie Nicks de band zou komen versterken. Ik draai dit album niet vaak meer, maar als ik er iets van draai dan is het het prachtige 'Angel', niet te verwarren met de song die op het dubbel-album 'Tusk' staat.
Laatst kwam ik tijdens het googelen naar Fleetwood Mac ineens de site van Bob Welch tegen met daarop o.a. een heleboel mp3- downloads van zijn recente solo-werk, waaronder een live-versie van de Fleetwood Mac-klassieker 'Oh well'.
Ik heb ook enkele solo-platen van Bob Welch in mijn collectie en hij heeft ook enkele van zijn eigen Fleetwood Mac-composities (zoals bijvoorbeeld 'Sentimental lady') opnieuw opgenomen. Het is wel aardige muziek.

Angel is zelfs nog een tijdje gedraait op KinK FM.
Het is ook inderdaad een cool nummer.

De versie van dit album of die van 'Tusk'?

Dit album.

Met Bare trees het leukste album uit de FM periode 1970-1974. And then there were four. Alle muziek moest komen van Bob Welch and Christine McVie. En Bob Welch musiceerde, alsof het uit zijn tenen moest komen. Alle aandacht was op hem gericht....................en het faalde, ondanks alle kwaliteit die hij inbracht. Het werd gewoon niet verkocht. Bob Welch verliet de band, ondanks goede werken als Coming home, Angel, Bermuda triangle e.a. Christine McVie gaf wel goed partij met Bad loser maar de opening met Heroes are hard to find is wél heel vreselijk. Mentale problemen, drank, een manager die een nep-Fleetwood mac de bühne op stuurt en de daaropvolgende processen. Het was me het jaartje wel. Mick Fleetwood gedwongen om eens goed om zich heen te gaan kijken.............................

Redelijk album, jammer dat deze de laatste was met Bob Welch, ik vind dat een goeie muziekant en hij had zeker gepast in de rumours line-up!

Nou, nee, dat nu weer niet. Het zijn twee verschillende werelden, twee totaal verschillende Macs. Niet onaardig, maar Bob Welch had volstrekt niet gepast op Rumours.

dat is waar, hij lag toen niet in een scheiding!
Maar het blijft toch een goeie muziekant

Ik zal ook weer eens in de FM van 1970-1975 duiken; misschien vind ik nog een leuk album uit deze periode....(ik ken wel enkele losse nummers)

.

Helemaal waar. Ik moet mij ooit nog eens gaan storten op het solo-werk van Bob Welch en zijn studio-cd's als lid van Paris. Het is daar nog nooit van gekomen, heb ook geen flauw idee hoe dat klinkt.

Deze plaat nooit gehoord, hoewel de hoes erg bekent is en deze qua sfeer al aardig de kant op gaat van "fleetwood mac' en 'Rumours'.

Ja, in tegenstelling tot de muziek.
Mick F. heeft zich graag altijd bezig gehouden met de hoes.

Als je muziek zoekt uit de Post-Green en Pre-Buck-Nicks periode is dit een ardige keuze, maar zijn voorganger, Mystery To Me, is toch echt de topper uit die tijdspanne.

Dank je, ik ben weer helemaal geobsedeerd!

Wist je, dat je een prachtige compilatie kunt maken over de periode Bare trees - Heroes are hard to find?

Heroes are hard to find heeft troeven in o.a. Angel en Bad loser. Als je gaat afvinken om een normale LP-lengte te compileren merk je pas, hoeveel sterk materiaal er geschreven is in de genoemde periode.

Bob Welch heeft bijvoorbeeld ook prachtige nummers geschreven op Penguin.

Het is op zich ook prima zomermuziek, rechtstreeks vanuit California. Wat wil een mens nog meer.

Aangezien dat oude werk (zeker uit die periode) maar matigjes te krijgen is, is een opgefriste, geremasterde compilatie misschien een idee voor platenmaatschappij Reprise?

De band is momenteel weer helemaal hot (met tour, Rumours Unleashed en komende nieuwe cd). Ook al is het duo C. McVie/ Welch natuurlijk geen Buckingham/Nicks, maar inclusief ritmesectie Fleetwood/ J. McVie kom je toch wel een heel eind.

Nu ben ik verdorie ook geïnteresseerd geraakt door jullie verhalen
Toch ook maar eens wat proberen te bemachtigen.
Kan ik hier ook over meepraten.

Die Bob Welch dan ook maar eens natrekken op internet.
Ben benieuwd.

Dit album heb ik nooit kunnen begrijpen. Het gaat alle kanten op en het lijkt compleet stuurloos. Het nummer Heroes are hard to find lijkt totaal niet op Fleetwood Mac.
Come a little bit closer begint met een mooi intro maar stort compleet in wanneer de rest van de herrie word ingezet. Pppfff!!!
Bob Welch boeit me niet op dit album.
Prove your love vind ik zelf wel lief. Een tekst zoals Christine nog veel vaker gaat schrijven in haar loopbaan.

Een vrij stevig standpunt!

Dat Bob Welch je juist op Heroes are hard to find niet weet te boeien.

Ik vind in vergelijking met de eerdere FM albums met Bob Welch dit één van zijn sterkste. Of anders gezegd: het valt mij niet op dat zijn bijdragen op dit album veel minder zouden kunnen zijn dan op vorige albums.

Alleen die opening met die blazers in de titelsong van Christine McVie heeft mij nooit weten te raken. Het is ook gelijk de laatste keer geweest dat FM blazers heeft laten aanrukken (muv het nummer Tusk)

Het album "Fleetwood Mac" uit 1975 was mijn allereerste elpee. Daarna volgden Rumours en Tusk, en veel later heb ik ook Mystery to me en Heroes are hard to find ontdekt. Alsmede het pré-FM album Buckingham/Nicks uit 1974. Tot slot ook Say you Will uit 2003 aangeschaft. De rest van FM vind ik duidelijk minder.
Maar nu terug naar Heroes are hard to find: het mag misschien alle kanten uitvliegen maar dat vind ik juist de charme van FM! Het werk van Christine kun je op latere albums ook niet met da vab Lindsey vergelijken. In elk geval zet ik de plaat heel regelmatig aan, en alleen She's changing me en Silver Heels kunnen me niet zo bekoren. De rest: echt heel lekkere muziek.

Deze kan mij ook niet bekoren; die blazertjes in het begin, het stuurloze, het beklijft nergens. Come a little bit closer gooit een beetje schaduw vooruit naar later werk en is nog wel te pruimen maar ik vind het album in zijn geheel, en hier maak ik vast geen vrienden mee , een erg hoog muzakgehalte hebben. Het komt nergens vandaan, gaat nergens naartoe...

'Angel' is wel een goed nummer, al speelt Jonathan Wilson het wel stukken beter. De zang is niet echt overtuigend in de versie van FM. Als de rest van het album ook zo klinkt, wil ik het desondanks wel eens proberen.

Bob Welch was een wat dromerige zanger die bepaald niet uitblonk als Ian Gillan of Robert Plant. Nota bene op dit album zingt hij al ergens "If I could sing like Paul McCartney". Zijn zang is dus dromerig en functioneel. Het stoot niet af en is ook niet slecht, het is meer functioneel.

Zijn stem is niet krachtig genoeg voor een rockband en dit werk op Heroes are hard to find is denk ik net haalbaar voor hem. Later, na zijn vertrek uit FM, probeerde hij een hardrock trio (Paris) maar daar komt hij echt duidelijk te kort.

Maar als album kan ik het je zeker aanraden het eens te beluisteren. Laat je door het eerste nummer niet de moed in de schoenen zakken...

Grappig dat Jonathan Wilson Angel heeft gecoverd!

Live covert hij 'm regelmatig: YouTube - Jonathan Wilson - Angel (HD) Live In Paris 2013

Die zweverige sound met ietwat jazzy akkoorden vind ik wel wat hebben.

Een mooi compliment van Wilson aan de vorig jaar overleden Welch. Een mooie eindsolo.

Nummers van het type Angel en van de hand dus van Bob Welch, zijn op alle albums van FM vanaf Future games (1971) tot en met Heroes are hard to find (1974) te vinden. Er is van zijn nummers ook een enkele, mooie cd te maken.

Ik vind het echt grappig dat Wilson dat oude nummer van Fleetwood Mac kent, ik geloof dat er bij wijze van spreken welgeteld 137 albums van Heroes are hard to find zijn verkocht

Bermuda Triangle is mijn favoriete nummer van dit album. Wat een lekkere akoestisch gitaarwerk.

Wel een aardige plaat.Ook de composities van Mc Vie beginnen vorm te krijgen.Uitschieters zijn echter Angel en Bermuda Triangle.Wat niet voor de plaat pleit ,is dat het een hoop kanten op schiet.Met de liedjes en de muzikale invulling is niets mis,maar het oogt wat als een allergaartje.Toch nog een ruim voldoende door de bovengenoemde nummers .3 en halve ster.

De laatste uit de onbekende periode. Telkens dezelfde gedachte: een aantal vullers en een aantal goede songs. Het moet gemakkelijk zijn om uit de 6 albums (van 'Kiln House' tot deze) een mooie verzamelaar te maken. Neem er nog het beste van Christine Perfects, Peter Greens en Jeremy Spencers 2 solo-albums uit die periode bij en het wordt een dubbele verzamelaar. Wanneer vind ik de tijd dat eens te doen? To the point nu maar weer: 3 sterren.

Helemaal geen vullers aanwezig! Christine McVie & Bob Welch (overige songwriters zijn verdwenen) wisselen elkaar mooi af in een behoorlijk swingend en zowaar redelijk stevig album. Mooie composities, waar Bob Welch in spel en songs het beste uit zichzelf naar voren haalt in zijn Fleetwood Mac periode.

Hij had er ook heel veel van verwacht en de uiteindelijke teleurstelling dat het niet leidde tot het succes dat hij voor ogen had, is er mede aanleiding voor geweest dat hij besloot om Fleetwood Mac later dat jaar te verlaten.

Het laatste Fleetwood Mac-album met Bob Welch en hier komt hij zowel vocaal en compositorisch beter uit de verf dan de voorganger. Angel had een klassieker kunnen zijn al zijn Bermuda Triangle en Safe Harbour ook prima. Nadien moest Bob Welch het veld ruimen voor Lindsey Buckingham met gekend resultaat.
De albums in de tussenperiode van Fleetwood Mac zijn meestal goed te doen maar (licht) wisselvallig.

De pop neemt hier de overhand en daarmee is het ook gedaan met de krappe voldoendes. Weer komen de beste songs van Bob Welch. Angel en vooral Coming Home zijn mooie tracks, maar het zijn geen nummers waarvoor ik deze plaat nogmaals zou willen draaien. Misschien dat de bijdrages van Christine McVie ook teveel afschrikken. Haar mierzoete popballads zijn vreselijk. Zo erg dat haar inmiddels vervelend nasale stem nauwelijks opvalt. Bob Welch krijgt ook de nodige kritiek, omdat hij duidelijk naar Christines voorbeeld aan het musiceren is (She's Changing Me). Geen idee of de titel daar op slaat. Vast niet, maar het is wel het gevoel dat hier ontstaat. Op die twee leuke songs na, heb ik hier niets gevonden dat de moeite van vermelden waard is. Ik herken steeds meer het geluid dat ik me herinner van Rumours en tot nu toe gaat het me steeds meer tegenstaan.


Tussenstand:
1. Future Games
2. Bare Trees
3. Then Play On
4. Peter Green's Fleetwood Mac
5. Mr. Wonderful
6. Kiln House
7. Penguin
8. Heroes Are Hard To Find

De band lijkt er wel patent op te hebben om onooglijk lelijke voorkanten voor hun albumhoezen te gebruiken. Muzikaal gezien kan het echter alsnog allemaal erger en beter. Coming Home, Angel en Bermuda Triangle zijn vrij behoorlijke tracks en het afsluitende Safe Harbour is ook lekker mellow. Briljant wordt het nergens, maar het ergert ook niet. Dat dit het meest positieve is dat ik er over kan zeggen begint langzaamaan wel te vervelen.

Tussenstand:
1. Bare Trees
2. Then Play On
3. Future Games
4. Penguin
5. Heroes Are Hard To Find
6. Kiln House
7. Mystery To Me
8. Peter Green's Fleetwood Mac
9. Mr. Wonderful