Fleetwood Mac - Greatest Hits (1971)

Ik bestelde dit album speciaal voor "the Green Manalishi" bij mijn cd-verkoper. Nu ben ik er dus ook achter gekomen dat er verschillende versies zijn. Stom, stom, stom.

Mededeling van 21 juli:

Het doet trouwens geen kwaad ook de tweede versie in huis te hebben. Deze beavat een aantaal nummers die relatief moelijk te krijgen zijn. B.V "The big boat " en "Just the blues" met Eddie Boyd (piano & vocals)

Eddie Boyd is overigens ook in Grolloo geweest en heeft o.a. The Big Boat ,samen met de daar bekende nederlandse musici ook opgenomen.
Het verhaal wil dat de man veel bekijks trok in het dorpscafé aldaar.
Een neger hadden de dorpsbewoners toen nog nooit in het echt gezien.
Eddie Boyd with Cuby & The Blizzards: Praise The Blues.

Bestaan er opnames van? Legal of Pindakaas?

Er kwamen in de jaren zestig zo nu en dan buitenlandse beroemdheden bij Muskee in Grolloo langs. John Mayall was er bijvoorbeeld ook zo een.
Graag zou ik nu in lyrische bewoordingen willen omschrijven , beste Harald , hoe trots ik ben op het bezit van de originele en legaal uitgebrachte lp op Philips uit 1967: Praise The Blues van Eddie Boyd with Cuby & The Blizzards. Om de een of andere gekke reden komt de plaat echter vrij tam over , Eddie & band klinken niet al te geinspireerd en daarom kan ik de plaat zeker niet als een 'must' aanbevelen. De dorpskroeg zal zeker een rol van betekenis gespeeld hebben bij het wat tegenvallende resultaat. Zowel het 'solowerk' van Eddie als het werk van Cuby in die jaren , zijn m.i. veel interessanter. Bv. de lp die Boyd een jaar tevoren maakte met o.a. Buddy Guy : Five Long Years. En Cuby's; Groeten uit Grolloo en Desolation.
Nb. ik doe de lp 'Praise The Blues' niet weg. Ik meen dat de plaat ook op cd is uitgebracht.

Ups...Praise The Blues van Eddie Boyd with Cuby & The Blizzards? Ik moet echt een keer naar Groningenm komen

Ik heb wel: Eddie Boyd & his Blues Band uit 1967 met Peter Green als ook 7936 South Rhodes uit 1968 met Fleetwood Mac

En wat zie ik nu in mijn Excel list staan? Praise the blues (feat. EDDY BOYD uit 68. Heb ik dus ook. Maar ja , ik kom toch ergens naar Groningen.

Alle drie platen zijn absolut verplichte kost. Hoe konde ik denken dat ik Praise the blues niet heb? Maar serieus, ik heb deze als Cuby & Blizzards feat Eddie Boyd in de kast staan maar niet als Eddie Boyd feat Cuby enz plaat. Is er een verschill?

Blues time is Bourbon time...even naar beneden lopen

Struikel niet als je naar beneden loopt ; je zit dan wel ganz in de blues !
Nee , geen verschil m.u.v. de titel.
Ik vind met name de begeleiding en de piano erg tam en plichtmatig klinken op Praise the blues. Jammer en een gemiste kans.
Het Chicago van het noorden , Groningen , maakt zich op voor de komst van Mr. Blues himself !

Deze versie is uitgebracht in 1998, vanwege 30 jaar Fleetwood mac, als een soort eerbetoon voor de bluesperiode.

De hoes was al langer bekend: eerder was de greatest hits al in 1974 verschenen. Toen met de nummers die Pieter Paal eerder noemde. Bepaald níet de echte greatest hits van de (bluesperiode van) Fleetwood mac.

Heel merkwaardig, dat men deze versie uit 1998 toen in 1974 al niet heeft uitgebracht, het had een aardige kraker kunnen worden.

Eén van de redenen waarom deze cd zo'n aardige compilatie is, is niet alleen de hoge herkenbaarheidsfactor, het is ook gelijk het meest toegankelijke en daardoor meest interessante werk van Fleetwood mac uit de blues-periode.

Alleen échte die-hards kunnen de volledige blues LP's van Fleetwood mac helemaal uitzitten en dan ontbreekt het meestal nog aan de bekende singles. Vrolijk wordt je er veelal niet van.

Maar als ware fan heb ik ze uiteraard bijna allemaal in huis.

Peter Green was ongetwijfeld een begenadigd gitarist, een beetje de weg kwijt, maar één van de grootsten in die tijd. En dat wilde wat zeggen, naast Eric Clapton en Jimi Hendrix.

Het is jammer, dat we nooit zullen weten, hoe hij had meegeëvolueerd met de band.

Drummer/oprichter/eigenaar van Fleetwood mac Mick Fleetwood heeft solo met zijn Blues band in 2008 nog een prima live album uitgebracht die geluidstechnisch perfect is. Met ook wat werk uit deze periode (gezongen door Rick Vito).

Maar Fleetwood erkent, dat het eigenlijk meer een leuke hobby betreft. In de hoogtij dagen van de bluesperiode van Fleetwood mac werden er van een LP maximaal zo'n 250.000/500.000 exemplaren verkocht.

Dat is aardig, maar daar kan de pijp natuurlijk niet van roken.

Gitarist/zanger Lindsey Buckingham blaast vanaf zijn toetreding tot de band (1975) tot heden, Peter Green al 34 jaar van z'n sokken.

Van deze lp es een jubileum cd uitgebracht met daarop Man Of The World en da's toch één van Fleetwood's beste. Toch??? Verder precies dezelfde hoes, maar het is wel een UK-release.

Jouw mening, niet de mijne. Fleetwood Mac met Buckingham kan niet tippen aan de band met Green en Kirwan.

Het is een wat ingewikkeld verhaal. In 1971 verscheen van CBS de eerste, blues gerelateerde Greatest hits. Fleetwood mac had een contract bij Blue horizon, dat deel uit maakte van CBS..

In 1969 tekende Fleetwood mac echter voor Reprise records, onderdeel van Warner brothers en dus een concurrent van CBS.

Vandaar dat CBS maar een klein gedeelte hitsingles op hun Greatest hits kon zetten.
Volgens mij heeft Reprise/Warner brothers nooit een Greatest hits van hun bluesnummers van Fleetwood mac uitgebracht.

In 1998 verscheen deze cd, met bovengenoemde nummers, "30th anniversary Limited edition 1968-1998" waarbij (eenmalig?) de bluesnummers van CBS én Reprise bij elkaar zijn gezet. Naar aanleiding van het 30-jarige bestaan van FM.

Wie kijkt naar de inhoudsopgave in zijn cd, ziet dat sommige nummers géén vermelding hebben van platenmaatschappij, andere hebben Sony music vermeld staan.
Het zal duidelijk zijn, dat de eerstgenoemde groep van Reprise is.

Helemaal onderaan de inhoudsopgave staat ook: tracks 1,2,3, 6 & 7 licensed courtesy of Warner music ltd.

Vriendelijk van beide kemphanen in de platenindustrie dat ze deze compilatie mogelijk maakten. Ze zagen er zeker allebei brood in.

@ Sheplays: luister ook naar Say you will en de Buckingham solo cd's Under the skin en Gift of screws. Live at the Bass perfomance hall geeft een brevet van kunnen inzake een live optreden.

Jammer, dat we vanaf 1970 niets noemenswaardigs meer van Green hebben vernomen.

Peter Green zat, zoals iedereen onderhand wel weet, zo zwaar onder de drugs, dat het wonder is dat hij het er levend vanaf heeft gebracht. Persoonlijk hou ik ook meer van F.M. met Buckingham, maar aan de hits uit de sixties heb ik toch ook hele goede herinneringen. Peter Green maakt tegenwoordig wel weer cd's, maar dat is niet mijn pakkie meer aan.

Ongetwijfeld heb je gelijk. De muziek van Peter Green's Fleetwood Mac was echter de muziek van mijn jeugd. Het heeft dus meer met emotie te maken dan met virtuositeit.

Met alle respect, musician, ik ben echt een giga-Buckinghamfanaat, maar hier moet ik je toch tot de orde roepen. Lindsey's hypersnele pickingstijl met eigenzinnige hogeschreeuwsolo's, sterk percussief gitaarwerk, vooral geworteld in de folk, heeft helemaal, maar dan ook helemaal niets te maken met de less-is-more benadering van de bluesgewortelde geniale gitarist die je met 1 toon kan laten janken: Greeny. Appels met peren. Als je Albatross schreef, Man Of The World, Oh Well, Green Manalishi, Black Magic Woman, Rattlesnake Shake, en Need Your Love So Bad in zijn ultieme versie opnam, in nog geen drie jaar tijd, dan kan iemand nog een leven lang doorschrijven, maar wordt je NOOIT meer van je sokken geblazen. Punt.

Behalve de bekende nummers op deze Greatest hits vind ik op een aantal werken na, de bluesperiode, inclusief het spel van Green, maar matigjes.

Wie denkt met de vier, vijf reguliere blues cd's van Fleetwood mac drie kwartier verrast te worden met nummers als Oh well, komt daarin bedrogen uit.

Maar ik ben dan ook helemaal geen blues man.

Ik vind Oh well inderdaad een heel goed nummer maar ik zal er verder geen tranen bij plengen.

Wij zullen nooit weten, wat er zou zijn gebeurd als Peter Green bij Fleetwood mac zou zijn gebleven, wat zijn ontwikkelingen én die van de band zouden zijn geweest.

Maar de (stormachtige) ontwikkelingen en de progressie, inclusief 180 graden draaien van de soort muziek die wordt gespeeld en inclusief de rol van Lindsey Buckingham daarin, spreken mij beduidend meer aan.

Huh...eh...ja...mij eigenlijk ook...

Oh Well part 1&2m het liefst aan elkaar beluisteren is één van de beste mooie, psychedelische nummers indertijd. Let's not forget: Man Of The World. En daarna kwam Lindsey. Maar die 2 numers zijn grandioos!!!!!!

Then Play On?

Een meesterwerk, als je het mij vraagt, en absoluut niet puur bluesgericht.

Hierbij wil ik eigenlijk toevoegen dat albums als Kiln House, Bare Trees en Mystery To Me ook veel meer aandacht verdienen.

Helemaal met je eens, maar het laat de duidelijk zien dat er 2 Fleetwood Maccen zijn.

Then play on is dan nog een gunstige uitzondering op de regel. Maar ik vind Peter Green's Fleetwood mac of Mr. Wonderful bepaald geen hoogvliegers.

Kiln house trouwens ook niet. Maar met de aanwezigheid van Christine McVie en vooral Bob Welch op Bare trees en Mystery to me begint het interessanter te worden. Vanaf Bare trees is er geen blues meer te bekennen.

Komt hier niet het begrip "persoonlijke smaak" om de hoek kijken, heren?

Ja, mevrouw.

Was 't maar waar!!!!!!!!!!!!

Dit is de mooiste Fleetwood Mac bezetting, die met Peter Green. Bluesgericht en niet pop, zoals later met Rumours. Prachtige nummers als The green manalishi (With the two pronged - crown), Oh well part 1&2, Need your love so bad, Rattlesnake shake en man of the world.En de rest is ook klasse. Handige cd voor mensen die kennis willen maken met de oude Fleetwood Mac. 4,5ster.

Van de week een stapeltje vinyl gekregen dat bij iemand stof stond te verzamelen, daar zit deze ook bij, de 1971 versie. Precies dezelfde hoes als hier en precies dezelfde track list. Lijkt me dat deze plaat dus gewoon 1971 als release jaar moet hebben en niet 1998...

Edit: Volgens discogs.com is deze inderdaad al in 1971 uitgebracht, in precies dezelfde samenstelling als de latere re-releases.

Dit verhaal van Pieter Paal klopt ook als een bus. Lees maar eens de nummers die voorop de hoes staan.

Helaas ja, zo kun je er lelijk tussengenomen worden. Déze compilatie (dus met de tracklisting met Green manalishi) is werkelijk uitzonderlijk sterk. En het is misschien niet echt van belang, en het was sowieso ook veel relevanter ten tijde van die mooie grote kartonnen hoezen... maar de foto op de hoes is echt briljant.

Eerste LP die ik kocht van Fleetwood Mac, omdat ik het geheimzinnige Albatross, dat in de zomer van 1973 voor de tweede keer weer hoog in de hitparade stond, zo mooi vond.
Need Your Love So Bad en Oh Well kon ik ook al, dus was de keuze voor deze snel gemaakt.
Veel gedraaid vroeger.
Valt me op dat de nummers die ik vroeger wat minder vond (Dragonfly en Love That Burns) nu wel erg goed vind.
Voor de rest erg goede plaat natuurlijk: The Green Manalishi (versie van Judas Priest live is overigens ook geweldig) blijft wonderschoon, net als Albatross en Oh Well en en en en, eigenlijk allemaal. Slechts 1 wat minder nummer mijns inziens en dat is Stop Messin' Round.
Voor de rest is al alles over deze plaat gezegd.
Ik heb die LP nog steeds natuurlijk.

Dit was ook mijn eerste LP van Fleetwood Mac. The Green Manalishi was me bekend van Judas Priest maar het origineel van Fleetwood Mac is mooier. Het heeft lang geduurd maar ik heb Greatest Hits eindelijk op CD. Eigenlijk zie je vooral Greatest Hits uit '89 op de markt, die dezelfde hoes maar een afwijkende en lang niet zo mooie setlist heeft. Stop Messin' Round vind ik dan wat standaard bluesrock en het door Danny Kirwan geschreven Dragonfly valt wat buiten de toon, maar voor de rest zijn het allemaal uitschieters op dit album.