Fleetwood Mac - Future Games (1971)

Waar de voorloper “Kiln House” een met een knipoog gebrachte ode was aan de Rock & Roll in het algemeen daar kent dit album een serieuzere ondertoon.
Absolute eeuwigheidswaarde hebben track 1,4 en 5.
Ik durf zelfs te stellen dat dit tot het beste werk behoord wat ze ooit hebben opgenomen !
Merendeel akoustisch, dromerige sferische voortkabbelende songs zijn het maar zo wonderschoon en ingetogen gespeeld, recht uit het hart is het.
Danny Kirwan tekent voor 3 van de 8 songs, zo zijn “Woman of 1000 Years" en "Sands of Time" dus van grote klasse.
Hij levert ook nog “Sometimes” welke wat country invloeden kent, ik mag dat graag horen.

Nieuwkomer Bob Welch imponeerde met het lange titelnummer maar weet met “Lay It All Down” niet te overtuigen.
Dat weet Christine McVie met “Morning Rain” ook niet, deze 2 songs zijn ronduit saai maar met “Show Me a Smile” laat ze horen toch wel degelijk songwriterskwaliteiten te hebben ook al komt er dat nog niet helemaal uit.

Het pretentieloze instrumentaaltje "What a Shame" (met saxofoon) is snel in elkaar geflanst omdat de platenmaatschappij nog een 8ste song op het album wou hebben.
De gehele FM line-up krijgen de credits hiervoor, iets wat zelden of nooit gebruikelijk was dus waarschijnlijk ontstaan in een soort van jam en zo klinkt het ook.

Een plaat van uitersten, 3 songs die absolute top zijn, 2 flutnummers en de rest is redelijk.
Al met al gemiddeld een ruime voldoende....

Ik rekende er een beetje op dat deze marathon na Then Play On niet meer interessant zou zijn en vervolgens word ik om de oren geslagen door dit prachtige album vol kalme, dromerige rock. Kirwan's aandeel spreekt het meeste aan. Woman of 1000 Years is simpelweg geweldig. Het wat vreemde Sands Of Time en Sometimes scoren wat minder, maar zijn prima composities. Nieuwkomer Bob Welch komt met de titeltrack behoorlijk in de buurt van Kirwan. Ook zijn ietwat eigenzinnige Lay It All Down mag er best wezen. Dan is heb je ook Christine McVie, die indruk maakt met Show Me A Smile. Leuk dat een album dat door verschillende mensen gemaakt is toch als een goedlopend geheel klinkt. Dromerig, kalm en psychedelisch. Een album dat je wel alleen op de juiste momenten moet draaien, anders is de impact compleet verkeerd. Nu in een verder stille woonkamer vlak voor middernacht is een prima decor. Doordat ik 'm vrij consistent vind, vind ik deze zelfs iets beter dan Then Play On.

Tussenstand:
1. Future Games
2. Then Play On
3. Peter Green's Fleetwood Mac
4. Mr. Wonderful
5. Kiln House

Mooi! Het album rockt niet bijzonder, maar in al zijn kabbelende rustgevendheid is er een hoop te genieten. Woman Of 1000 Years en de titeltrack zijn absolute favorieten, maar over het algemeen bevallen alle tracks wel. Het stemgeluid van Christine McVie op de afsluiter Show Me A Smile bevalt me ook prima, al heeft haar stem me altijd plezier gebracht. Then Play On spetterde net iets meer, maar Future Games is een ultiem album voor bij een knisperend haardvuur met een sneeuwstorm buiten.

Tussenstand:
1. Then Play On
2. Future Games
3. Kiln House
4. Peter Green's Fleetwood Mac
5. Mr. Wonderful

Dit Future Games is een gevarieerd album, gevuld met poprock, bluesrock en akoestische rock. Mijn verwachtingen lagen niet al te hoog door de waardering hier, maar ook dit Fleetwood Mac album is weer de moeite waard. Het verschil met voorganger Kiln House is dat op dit album bijna alle nummers goed tot erg fijn zijn. Mijn favorieten zijn de rustige openingssong Woman of 1000 Years, de fraaie lange titelsong Future Games, het sterke Sands of Time, het lekkere Sometimes en de mooie Christine McVie song Show Me A Smile. Ik vind het een verrassend mooie plaat van dit Fleetwood Mac zonder Peter Green, maar nu met Christine McVie & Bob Welch erbij.