Fleetwood Mac - Future Games (1971)

De voorganger vind ik toch wat beter dan dit album, maar dit album heeft wel die prachtige openingstrack.

Ook hier is bovenstaande helemaal waar. Woman of a thousand years is een van de mooiste nummers. Het allermooiste is het superlange Future games, het visitekaartje van de ingetreden Bob Welch. Strenge puntenaftrek voor What a shame, Sands of time en Lay it all down

De titeltrack klinkt als 3 minuten popnummer maar is prachtig uitgesponnen.
En Musician, ik zou sands of time geen strafpunten willen geven hoor.

Maar de schoonheid van het nummer Future games had, bij 8 van dergelijke briljantes wél geleid tot 5*****. Dan zijn de genoemde nummers, waaronder Sands of time, direct verantwoordelijk voor het toch veel lagere eindcijfer?

Waar de voorloper “Kiln House” een met een knipoog gebrachte ode was aan de Rock & Roll in het algemeen daar kent dit album een serieuzere ondertoon.
Absolute eeuwigheidswaarde hebben track 1,4 en 5.
Ik durf zelfs te stellen dat dit tot het beste werk behoord wat ze ooit hebben opgenomen !
Merendeel akoustisch, dromerige sferische voortkabbelende songs zijn het maar zo wonderschoon en ingetogen gespeeld, recht uit het hart is het.
Danny Kirwan tekent voor 3 van de 8 songs, zo zijn “Woman of 1000 Years" en "Sands of Time" dus van grote klasse.
Hij levert ook nog “Sometimes” welke wat country invloeden kent, ik mag dat graag horen.

Nieuwkomer Bob Welch imponeerde met het lange titelnummer maar weet met “Lay It All Down” niet te overtuigen.
Dat weet Christine McVie met “Morning Rain” ook niet, deze 2 songs zijn ronduit saai maar met “Show Me a Smile” laat ze horen toch wel degelijk songwriterskwaliteiten te hebben ook al komt er dat nog niet helemaal uit.

Het pretentieloze instrumentaaltje "What a Shame" (met saxofoon) is snel in elkaar geflanst omdat de platenmaatschappij nog een 8ste song op het album wou hebben.
De gehele FM line-up krijgen de credits hiervoor, iets wat zelden of nooit gebruikelijk was dus waarschijnlijk ontstaan in een soort van jam en zo klinkt het ook.

Een plaat van uitersten, 3 songs die absolute top zijn, 2 flutnummers en de rest is redelijk.
Al met al gemiddeld een ruime voldoende....

ik vind juist lay it all down het line het leukste nummer. de rest is vaak toch een tikkeltje langdradig.

Fijne plaat van Fleetwood Mac .De opener is mooi dromerig en al houden ze niet de hele plaat dat niveau vast,ze weten in ieder geval te boeien.Een goede remaster zou de plaat helpen,want ik vind het soms ietwat dof klinken.Dat uit zich voornamelijk bij de samenzang in de opener.Ook de titeltrack en Sands Of Time zijn prachtige nummers.De rest is prettige vulling.Ik zet hem nooit zo heel vaak op,maar als ik hem draai,dan vaak 2 x achter elkaar,om hem daarna weer op te bergen voor een half jaartje.
Vandaag was dus weer zo'n dag. 3 en halve ster.

Heerlijk album. prachtige sound, lekker lay back. Het nummer Future Games hoort voor mij thuis bij hun beste songs.

Elk half jaar 2 x, en dat vind je niet zo vaak?! Van mijn favoriete albums is er geen enkele die ik meer dan eens per jaar draai! Misschien omdat ik een flinke collectie heb en weinig van mijn luistertijd besteed aan platen die ik al goed ken.
De drie nummers die je noemt zijn overigens ook mijn favorieten. Bijzondere sound, deze plaat. Ken geen enkele andere band die zo klinkt. Sterker nog: heel anders dan de eerdere bluesband Fleetwood Mac en ook anders dan de latere popband. Erg laidback, geinspireerd. "Troostend" vind ik wel een mooie term.

Dat gaat voor mij dus ook op,dat van die flinke collectie. Voorheen was ik voor mijn werk veel onderweg en luisterde ik ook veel meer,ook muziek die ik al veel langer bezit.Nu ik voornamelijk op 1 locatie werk is dat een stuk minder geworden.Naar aanleiding van onderstaand bericht heb ik hem maar weer even opgezet.Waarvoor dank ,Matthijs. ?

Graag gedaan. Ja, het is alweer een halfjaar later he?

Het tweede album uit de tussenperiode straalt een rustig sfeertje uit en dat is het sterkste punt ervan. Het is dromerig en aangenaam. Daardoor verdient het meer dan de voorganger, die te veel een allegaartje van stijlen is. 3,5 sterren

Ben me aan het verdiepen in deze beetje genegeerde periode van FM. En heb nu zowat alle albums aangeschaft.

Dit is, na toch wel een x aantal keren luisteren, dat valt het 20 cent muntje, een fijn album met door de bank lekkere nummers met een gerelaxte feel en eigenlijk maar een opvullertje, en dat is het instrumentaaltje.

Afgelopen vrijdag is Danny Kirwan gestorven; diezelfde dag is mijn vierde kind geboren, mijn tweede dochtertje. Mijn jongste zoon , 2 jaar oud, zoekt vaak mijn ceedee uit voor in de auto, om naar te luisteren als ik naar het werk toe rijd. Alhoewel ik nu uiteraard vakantie heb, heb ik hem toch alvast een ceedee laten uitkiezen en al heeft hij de keuze uit honderden ceedees, toch koos hij dit Fleetwood Mac album, met in de hoofdrol Danny Kirwan. Bestaat toeval?

Net als de voorganger een aantal mooie nummers als het dromerige Woman of 1000 Years, de titelsong, Sands of Time en afsluiter Show Me Smile maar de rest is een stuk minder. In zijn geheel aanvaardbaar maar geen topper uit hun oeuvre.

Zal ik nog iets meer toeval bezorgen? Mijn tweede dochter is ook op diezelfde 8 juni geboren. Verder ben ik ook dol op Kirwan's aandeel op dit album.

Ik rekende er een beetje op dat deze marathon na Then Play On niet meer interessant zou zijn en vervolgens word ik om de oren geslagen door dit prachtige album vol kalme, dromerige rock. Kirwan's aandeel spreekt het meeste aan. Woman of 1000 Years is simpelweg geweldig. Het wat vreemde Sands Of Time en Sometimes scoren wat minder, maar zijn prima composities. Nieuwkomer Bob Welch komt met de titeltrack behoorlijk in de buurt van Kirwan. Ook zijn ietwat eigenzinnige Lay It All Down mag er best wezen. Dan is heb je ook Christine McVie, die indruk maakt met Show Me A Smile. Leuk dat een album dat door verschillende mensen gemaakt is toch als een goedlopend geheel klinkt. Dromerig, kalm en psychedelisch. Een album dat je wel alleen op de juiste momenten moet draaien, anders is de impact compleet verkeerd. Nu in een verder stille woonkamer vlak voor middernacht is een prima decor. Doordat ik 'm vrij consistent vind, vind ik deze zelfs iets beter dan Then Play On.

Tussenstand:
1. Future Games
2. Then Play On
3. Peter Green's Fleetwood Mac
4. Mr. Wonderful
5. Kiln House

Mooi! Het album rockt niet bijzonder, maar in al zijn kabbelende rustgevendheid is er een hoop te genieten. Woman Of 1000 Years en de titeltrack zijn absolute favorieten, maar over het algemeen bevallen alle tracks wel. Het stemgeluid van Christine McVie op de afsluiter Show Me A Smile bevalt me ook prima, al heeft haar stem me altijd plezier gebracht. Then Play On spetterde net iets meer, maar Future Games is een ultiem album voor bij een knisperend haardvuur met een sneeuwstorm buiten.

Tussenstand:
1. Then Play On
2. Future Games
3. Kiln House
4. Peter Green's Fleetwood Mac
5. Mr. Wonderful

Dit Future Games is een gevarieerd album, gevuld met poprock, bluesrock en akoestische rock. Mijn verwachtingen lagen niet al te hoog door de waardering hier, maar ook dit Fleetwood Mac album is weer de moeite waard. Het verschil met voorganger Kiln House is dat op dit album bijna alle nummers goed tot erg fijn zijn. Mijn favorieten zijn de rustige openingssong Woman of 1000 Years, de fraaie lange titelsong Future Games, het sterke Sands of Time, het lekkere Sometimes en de mooie Christine McVie song Show Me A Smile. Ik vind het een verrassend mooie plaat van dit Fleetwood Mac zonder Peter Green, maar nu met Christine McVie & Bob Welch erbij.

Morning Rain heeft een mooie draai als ze van couplet naar refrein gaan.

Na het nogal stuurloze Kiln House is dit toch wel een flinke verbetering. Fleetwood Mac klinkt in ieder geval weer als een band die weet wat ze willen: rocken.